De “Big 4” van de Parijse vredesconferentie van 1919 waren (van links naar rechts) Lloyd George van Engeland, Orlando van Italië, Clemenceau van Frankrijk, en Woodrow Wilson van de Verenigde Staten.toen de oorlog ten einde liep, zette Woodrow Wilson zijn plan voor een rechtvaardige vrede uiteen.”Wilson geloofde dat fundamentele gebreken in de internationale betrekkingen creëerden een ongezond klimaat dat onverbiddelijk leidde tot de Wereldoorlog. Zijn veertien punten schetsten zijn visie op een veiligere wereld. Wilson riep op tot een einde aan de geheime diplomatie, een vermindering van bewapening en vrijheid van de zeeën. Hij beweerde dat vermindering van handelsbarrières, eerlijke aanpassing van Koloniën en respect voor nationale zelfbeschikking economische en nationalistische gevoelens die leiden tot oorlog zou verminderen. Ten slotte stelde Wilson een internationale organisatie voor bestaande uit vertegenwoordigers van alle landen van de wereld die zou dienen als een forum tegen het laten escaleren van conflicten. Helaas kon Wilson zijn wereldbeeld niet opleggen aan de zegevierende geallieerde machten. Toen zij in Parijs bijeenkwamen om de voorwaarden voor de vrede uit te werken, hadden de Europese leiders andere ideeën.de meeste besluiten die tijdens de Vredesconferentie van Parijs werden genomen werden genomen door de Grote Vier, bestaande uit President Wilson, David Lloyd George van Groot-Brittannië, Georges Clemenceau van Frankrijk en Vittorio Orlando van Italië. De Europese leiders waren niet geïnteresseerd in een rechtvaardige vrede. Ze waren geïnteresseerd in vergelding. Tijdens Wilson ‘ s protesten negeerden ze de veertien punten één voor één. Duitsland moest schuld bekennen voor de oorlog en onbeperkte herstelbetalingen betalen. Het Duitse leger werd gereduceerd tot een binnenlandse politiemacht en zijn grondgebied werd ingekort om de nieuwe landen van Oost-Europa ten goede te komen. De gebieden Elzas en Lotharingen werden hersteld in Frankrijk. De Duitse koloniën werden overgedragen aan de zegevierende geallieerden. Er zijn geen voorzieningen getroffen om een einde te maken aan de geheime diplomatie of de Vrijheid van de zeeën te behouden. Wilson kreeg goedkeuring voor zijn voorstel voor een Volkenbond. Ontzet door de algemene resultaten, maar hoopvol dat een sterke Liga toekomstige oorlogen zou kunnen voorkomen, keerde hij terug om het Verdrag van Versailles aan de Senaat voor te leggen.hij versloeg de Volkenbond
helaas voor Wilson, werd hij geconfronteerd met harde tegenstand. De Republikeinse leider van de Senaat, Henry Cabot Lodge, was zeer achterdochtig over Wilson en zijn Verdrag. Artikel X van de Volkenbond verplicht de Verenigde Staten de territoriale integriteit van de lidstaten te respecteren. Hoewel er geen verplichting was om een Amerikaanse oorlogsverklaring af te dwingen, zouden de Verenigde Staten verplicht kunnen zijn om een economisch embargo op te leggen of diplomatieke betrekkingen te verbreken. Lodge zag de League als een supranationale regering die de macht van de Amerikaanse regering zou beperken om haar eigen zaken te bepalen. Anderen geloofden dat de League het soort verstrengelende alliantie was die de Verenigde Staten hadden vermeden sinds George Washington ‘ s afscheidsrede. Lodge saboteerde het League covenant door de Verenigde Staten vrij te stellen van artikel X. Hij voegde voorbehouden, of wijzigingen, aan het Verdrag in die zin. Wilson, bedlegerig van een slopende beroerte, kon deze veranderingen niet accepteren. Hij vroeg de Democraten van de Senaat om tegen het Verdrag van Versailles te stemmen, tenzij het voorbehoud van de Loge werd ingetrokken. Geen van beide partijen gaf toe, en het Verdrag ging neer op een nederlaag.waarom hebben de Verenigde Staten het Verdrag van Versailles niet geratificeerd en zich bij de Volkenbond aangesloten? Persoonlijke vijandschap tussen Wilson en Lodge speelde een rol. Wilson zou voorzichtig een prominente Republikein hebben uitgenodigd om hem te vergezellen naar Parijs om te helpen zorgen voor de latere passage. Wilson ‘ s vervagende gezondheid elimineerde de mogelijkheid om een sterk persoonlijk beroep te doen namens het Verdrag. Etnische groepen in de Verenigde Staten hielpen de nederlaag. Duitse Amerikanen vonden dat hun vaderland te hard werd behandeld. Italiaanse Amerikanen vonden dat meer grondgebied aan Italië had moeten worden toegekend. Ierse Amerikanen bekritiseerden het Verdrag omdat het de kwestie van de Ierse onafhankelijkheid niet aanpakte. Diehard Amerikaanse isolationisten bezorgd over een permanente wereldwijde betrokkenheid. De koppigheid van President Wilson leidde hem om zijn eigen partij te vragen om het Verdrag tot zinken te brengen. De uiteindelijke resultaten van al deze factoren hadden enorme gevolgen op lange termijn. Zonder de betrokkenheid van ‘ s werelds nieuwste supermacht was de Volkenbond gedoemd te mislukken. In de komende twee decennia zouden de Verenigde Staten aan de zijlijn blijven staan als het onrechtvaardige Verdrag van Versailles en de ineffectieve Volkenbond het toneel zouden vormen voor een nog bloediger, vernietigender botsing.