“de hoogste wetten van de deelstaat (Amerika) zijn niet alleen de grondwet en constitutionele wetten, maar ook contracten.”
-Hannah Arendt, Denktagebuch, p. 131
nadat ze The Origins of Totalitarianism had gepubliceerd, richtte Arendt haar aandacht op het land om haar heen. In een opeenvolging van inzendingen in haar Denktagebuch voor September 1951, begint ze met het verwijzen naar Amerika als “de politiek Nieuwe” – dit zijn gedachten die uiteindelijk zullen resulteren in haar argument in over Revolutie . Haar analyse is vaak bekritiseerd vanuit een historisch oogpunt, vooral omdat ze verwijst naar de Grondwet als de eerste die werd vastgesteld “zonder geweld, zonder te regeren (archein) en te worden geregeerd (archesthai). “Wat de geldigheid van deze kritiek ook is, ze lijken me een essentieel punt van haar zorgen te missen. Arendt probeert uit te werken wat ze een paar pagina ‘ s later “de centrale vraag van de komende (künftigen) politiek” noemt, een probleem dat ze ziet als verankerd in “het probleem van het geven van wetten.”(ibid, 141). Haar doel is het beschrijven van een politiek (dat wil zeggen menselijk gepast) systeem dat niet zou berusten op wil en in het bijzonder op de wil van de soeverein. “Dat Ik macht moet hebben (Macht) om te kunnen wil, maakt het probleem van de macht tot het centrale politieke feit van alle politiek die zijn gebaseerd op soevereiniteit – alles, dat wil zeggen, met uitzondering van de Amerikaanse.”(idem)
haar zorg in deze pagina ‘ s (130-143) draait om wat een menselijke samenleving zou zijn die echt politiek was. Haar versie van Amerika is haar intrede in deze vraag. Wat opvalt aan haar discussie op de tussenliggende (en andere) pagina ‘ s is dat ze deze vraag expliciet benadert door de lens van de Europese filosofie. Zo probeert zij een antwoord te geven op de vraag: “kunnen we de bijzondere uitmuntendheid van de Amerikaanse politiek bepalen door haar te bekijken door de lenzen van het Europese denken?”Het punt is Amerika niet Europeaniseren: het is om te zien of Amerika niet op de een of andere manier een potentiële instantiatie is van wat in Europa in de negentiende en twintigste eeuw is gedacht.
De volgorde van Europese denkers die zij aanroept is belangrijk. Ze noemt eerst Marx en daarna Nietzsche, die ze allemaal ziet als onderdeel van en als makers van het “einde van de westerse filosofie.”Marx wordt geacht Hegel te hebben omgekeerd, Nietzsche hetzelfde voor Plato. Het doel van haar analyse van Marx en Nietzsche is te beweren dat zij de gedachte van haar band met het ‘Absolute’ bevrijdden.” Inderdaad: vasthouden aan het idee van een absoluut is “mogelijk maken in het huidige onrechtvaardige en beestachtige gedrag.”(ibid, 133). Zoals we weten, zal dit een steeds terugkerende thema in haar werk. Ze verwacht te vinden in Amerika de elementen van de politieke die niet berust op een ” absolute.”
Wat zou men kunnen zoeken om deze visie van een niet-absolute politieke te vinden? Nietzsche biedt de opening naar een antwoord. We moeten niet kijken naar zijn doctrine van de herwaardering van waarden, maar naar zijn bespreking van de belofte in het tweede essay van de genealogie van de moraal. Ze citeert: “Om een dier te fokken met het recht om Beloften te doen-is dat niet … het echte probleem van de mens?”Voor Arendt ligt de basis van een nieuwe “moraliteit” in het recht om een belofte te doen; de belofte maakt menselijke relaties mogelijk op basis van contract. En de grondlegging op contract, zoals ze schrijft in het Denktagebuch, was voor haar de bijzondere uitmuntendheid van de Amerikaanse politiek.
Wat is de implicatie van Arendt ‘ s bewering dat contract de “hoogste wet” en bijzondere excellentie van Amerika is? Een antwoord wordt onthuld aan het einde van het uitgebreide citaat van Nietzsches genealogie van de moraal, waarin hij aangeeft dat de persoon die het recht heeft om Beloften te doen “für sich als Zukunft gut sagen zu können”kan zijn, een zin die zou kunnen worden weergegeven als “in staat om zichzelf te geven als antwoord voor de toekomst.”In Arendt’ s gloss betekent dit dat als men bij het maken van een contract (dat is wat een belofte is) belooft dat iedereen trouw blijft aan zichzelf als de persoon die het contract maakt, dan heeft ieder zijn of haar eigen wezen de basis gelegd voor een politieke ruimte.
zo ‘ n aarding of fundering is niet gebaseerd op will of een extern absoluut. Het is een zaak, zoals de Ondertekenaars van de Verklaring duidelijk maakten, dat we “wederzijds ons leven, ons geluk en onze heilige eer aan elkaar beloven.”Tijdelijk gesproken betekent dit dat wat men in het verleden deed, levend blijft als het heden. Ons politieke heden zal daardoor op een “weltgeschichtliche” wijze aan het historische gebonden zijn, zij het niet.om de implicaties hiervan duidelijker te maken, wendt ze zich onmiddellijk tot een beschouwing van Max Weber ‘ s onderscheid tussen de “ethiek van verantwoordelijkheid” (die zij beschouwt als de basis van het pragmatisme en het genie van de Amerikaanse politiek) in tegenstelling tot de “ethiek van overtuiging”, die, zegt ze, alles toestaat wat we niet kunnen weten “tot de dag van het laatste oordeel” als onze overtuiging juist is. De implicatie hier is dat als we onze politiek baseren op de overtuiging van de veronderstelde juistheid van onze morele oordelen (in tegenstelling tot ons vermogen om verantwoordelijk te zijn voor onszelf) we in staat zullen zijn om alles te rechtvaardigen, omdat de validatie voor onze claim oneindig kan worden uitgesteld. (Men hoeft alleen maar te kijken naar de beweringen over het brengen van democratie in Irak). Inderdaad, Arendt ziet “centrale vraag van onze tijd” als een verandering in ons vermogen om geldige morele oordelen te maken, dat zijn degenen waarvan de juistheid niet voor onbepaalde tijd wordt uitgesteld. (ibid 138). Nu onderzoekt ze hoe verschillende denkers het probleem van het morele oordeel hebben aangepakt. Nadat zij zich door een gedeeltelijke afwijzing van de manieren waarop Hegel, Nietzsche en de Kant van de kritiek van de praktische rede op deze hoofdvraag hebben beantwoord, wendt zij zich tot de kritiek van de rechtsmacht. Die gedachten zijn op dit moment niet ontwikkeld in het Denktagebuch-maar ze zullen haar voor de rest van haar leven zorgen.wat hier opvalt is hoe de benadering van de Europese filosofie het belang van wat nieuw is in het Amerikaanse experiment naar voren brengt. Zoals Hamilton schreef in de eerste Federalist:
is het vaak opgemerkt dat het lijkt te zijn voorbehouden aan de mensen van dit land, door hun gedrag en voorbeeld, om te beslissen over de belangrijke vraag of samenlevingen van mannen echt in staat zijn om goed bestuur te vestigen vanuit reflectie en keuze, of dat ze voor altijd voorbestemd zijn om voor hun politieke grondwetten afhankelijk te zijn van ongeval en geweld. Als er enige waarheid in de opmerking zit, kan de crisis waarin we zijn aangekomen met fatsoen worden beschouwd als het tijdperk waarin dat besluit moet worden genomen; en een verkeerde verkiezing van het deel dat we zullen handelen kan, in deze optiek, het verdienen te worden beschouwd als het algemene ongeluk van de mensheid.
waarop men zich in onze huidige tijd alleen maar kan afvragen of er op een gegeven moment geen “verkeerde verkiezing” heeft plaatsgevonden.
-Tracy B. Strong (UCSD)