De plechtigheid van het Heilig Hart van Jezus: 19 dagen na Pinksteren
in 1905, bij de inwijding van onze huidige kerk, werd onze parochie omgedoopt tot “Heilig Hart” en gewijd aan het Heilig Hart van Jezus. Het Heilig Hart van Jezus is een devotionele met lange en historische oorsprong binnen het christendom, en in de moderne tijd is gevestigd als een plechtigheid voor de Universele Kerk. de plechtigheid van het Heilig Hart van Jezus is een viering die 19 dagen na Pinksteren valt, op een vrijdag. Het liturgische feest werd voor het eerst gevierd in Rennes, Frankrijk. De liturgie wordt goedgekeurd door de plaatselijke bisschop in opdracht van Johannes Eudes, die op 31 augustus 1670 in het grootseminarie van Rennes de mis viert. U zult merken dat de eerste viering niet plaatsvond in de dagen na Pinksteren. Johannes Eudes componeerde een mis en een reeks gebeden voor buiten de mis (aangeduid als een “kantoor”) die snel werden aangenomen op andere plaatsen in Frankrijk. in 1856 stelde paus Pius IX het feest van het Heilig Hart in als verplicht voor de hele kerk, dat gevierd zou worden op de vrijdag na Corpus Christi. de wortels van de devotie maar de devotie tot het Heilig Hart van Jezus is veel ouder. Het begin van een devotie van de liefde van God gesymboliseerd door het hart van Jezus zijn te vinden in de vaders van de kerk, met inbegrip van Origenes, Heilige Ambrosius, Heilige Hiëronymus, heilige Augustinus van Hippo, Heilige Hippolytus van Rome, Heilige Irenaeus, Heilige Justinus martelaar, en heilige Cyprianus. In de 11e eeuw vond deze devotie een vernieuwing in de geschriften van Benedictijnse en Cisterciënzer kloosters. Deze uitdrukking werd in de 12e eeuw door de Heilige Bernardus van Clairvaux vormgegeven in zijn beroemde gedicht/gebed “O Heilig Hoofd omringd. in de 13e eeuw begon het werk van de Franciscaanse Sint-Bonaventura “With You is the Source of Life” (de lezing voor het Heilig Officie op de plechtigheid van het Heilig Hart) naar het hart te wijzen als de bron van Gods liefde in ons leven.: “denk nu na, verloste man, en bedenk hoe groot en waardig hij is die voor jou aan het kruis hangt. Zijn dood brengt de doden tot leven, maar bij zijn heengaan worden hemel en aarde in rouw gedompeld en worden harde stenen gespleten. Het was een goddelijk decreet dat een van de soldaten toestemming gaf om zijn heilige kant te openen met een lans. Dit werd gedaan opdat de gemeente gevormd zou worden van de zijde van Christus, terwijl hij de slaap des doods aan het kruis sliep, en opdat de Schrift vervuld zou worden: ‘zij zullen hem aanschouwen, die zij doorboord hebben.’Het bloed en het water, dat op dat moment uitstortte, waren de prijs van onze redding. Deze stroom, die voortkwam uit de geheime afgrond van het hart van onze Heer als uit een fontein, gaf de sacramenten van de kerk de kracht om het leven van genade te schenken, terwijl zij voor hen die reeds in Christus leefden, een bron van levend water werd dat opzwelt tot het eeuwige leven. ook in de 13e eeuw vinden we de zeer populaire devotionele “Vitis mystica” (de mystieke wijnstok) een lange devotionele aan Jezus, die levendig het “Heilig Hart” van Jezus beschrijft als het lettertype en de volheid van de liefde die in de wereld wordt gegoten. Dit werk is anoniem, maar meestal toegeschreven aan St.Bonaventura. aan het einde van de 13e eeuw had Sint Gertrudis, op het feest van Johannes de Evangelist, een visioen waarin ze haar hoofd mocht laten rusten bij de wond in de kant van de Verlosser. Ze hoorde het kloppen van het Goddelijke hart en vroeg Johannes of hij in de nacht van het Laatste Avondmaal ook dit kloppende hart had gevoeld, waarom hij er dan nooit over had gesproken. Johannes antwoordde dat deze openbaring voorbehouden was gebleven voor latere tijdperken toen de wereld, die koud geworden was, haar liefde opnieuw zou moeten aanwakkeren. vanaf die tijd tot de tijd van Sint-Jan Eudes blijft de devotie zich verspreiden, voornamelijk als een particuliere devotie, maar een die zich steeds meer wijd verspreidde. De Franciscanen zetten de devotie binnen hun broederschap en hun kerken voort, maar ook andere religieuze orden baden de devotie: de Jezuïeten, de Karmelieten van Spanje en de Benedictijnen. de devotie werd vernieuwd: Sint Marguerite Marie Alacoque in de late 17e eeuw werd de devotie vernieuwd en elders overgenomen, vooral na de openbaringen aan Sint Marguerite Marie Alacoque. De Heilige, een kloosterzuster van de Orde van de visitatie, ontvangt verschillende particuliere openbaringen van het Heilig Hart, de eerste op 27 December 1673, en de laatste 18 maanden later. De visioenen onthulden haar de vorm van de devotie, met als belangrijkste kenmerken de ontvangst van de Heilige Communie op de eerste vrijdag van elke maand, de eucharistische aanbidding tijdens een “heilig uur” op donderdag, en de viering van het feest van het Heilig Hart. aanvankelijk ontmoedigd in haar pogingen om de instructies te volgen die ze in haar visioenen had gekregen, was Alacoque uiteindelijk in staat om haar meerdere te overtuigen van de authenticiteit van haar visioenen. Ze was echter niet in staat om een groep theologen te overtuigen van de geldigheid van haar verschijningen, noch was ze meer succesvol met veel van de leden van haar eigen gemeenschap. Ze kreeg uiteindelijk de steun van St.Claude de la Colombière, S. J., de biechtvader van de Gemeenschap voor een tijdje, die verklaarde dat de visioenen echt waren. Alacoque ‘ s korte devotionele geschriften, La Devotion au Sacré-Coeur De Jesus (devotie tot het Heilig Hart van Jezus), werd postuum gepubliceerd in 1698. Hier is een uittreksel: “en hij toonde mij dat het zijn grote verlangen was om geliefd te worden door de mensen en hen van het pad van de ondergang terug te trekken, dat hem het ontwerp maakte om zijn hart aan de mensen te manifesteren, met alle schatten van liefde, van barmhartigheid, van genade, van heiliging en redding die het bevat, opdat degenen die hem wensen te geven en hem alle eer en liefde te verschaffen die mogelijk is, zelf rijkelijk verrijkt zouden worden met die goddelijke schatten waarvan zijn hart de bron is. de devotie werd bevorderd door de Jezuïeten en Franciscanen, maar pas in de encycliek Miserentissimus Redemptor uit 1928 van Paus Pius XI bevestigde de kerk de geloofwaardigheid van Alacoque ‘ s visioenen van Jezus Christus door haar te hebben beloofd dat al diegenen die deze eer aan zijn hart gaven, begiftigd zouden worden met een overvloed aan hemelse genaden. Maria Droste zu Vischering was een Duitse adellijke vrouw, die op 25-jarige leeftijd lid werd van de Congregatie van Onze Lieve Vrouw van liefde van de Goede Herder in Munster. Ze kreeg de naam, Zr. Maria van het Goddelijke hart. In 1894, op 31-jarige leeftijd, werd ze overgeplaatst naar Portugal en benoemd tot superieur van Porto, Portugal. Terwijl ze daar enkele boodschappen van Jezus Christus doet, waarin ze gevraagd wordt contact op te nemen met de paus, met het verzoek om de wijding van de wereld aan het Heilig Hart van Jezus. op 10 juni 1898 schreef haar biechtvader in het klooster van de Goede Herder aan Paus Leo XIII dat zuster Maria van het Goddelijke Hart Een boodschap van Christus had ontvangen en de paus verzocht de hele wereld aan het Heilig Hart te wijden. De paus geloofde haar aanvankelijk niet en ondernam geen actie. Op 6 januari 1899 schrijft ze echter nog een brief waarin ze vraagt om naast de wijding ook de eerste vrijdag van de maand in acht te nemen ter ere van het Heilig Hart. In de brief verwees ze ook naar de recente ziekte van de paus en verklaarde dat Christus haar had verzekerd dat Paus Leo XIII zou leven totdat hij de wijding aan het Heilig Hart had uitgevoerd. Paus Leo XIII gaf opdracht tot een onderzoek op basis van haar openbaring en kerktraditie. In zijn encycliek Annum Sacrum van 1899 verordent Leo XIII dat de wijding van het gehele menselijke ras aan het Heilig Hart van Jezus op 11 juni 1899 moet plaatsvinden. Hier is de consecratie die Paus Leo componeerde voor de consecratie: “de meeste zoete Jezus, Verlosser van het menselijk ras, kijk nederig neer op ons, kniel neer voor uw altaar. Wij zijn de uwe, en wij willen de uwe zijn; maar om zekerder met u Verenigd te zijn, zie, ieder van ons wijdt zich vandaag vrijelijk toe aan uw heiligste hart. “velen hebben u inderdaad nooit gekend; velen ook, verachtende uw voorschriften, hebben u afgewezen. Ontferm U over hen allen, Barmhartige Jezus, en trek hen naar Uw Heilig Hart. Wees koning, O Heer, niet alleen van de gelovigen die u nooit in de steek hebben gelaten, maar ook van de verloren kinderen die u in de steek hebben gelaten; geef toe dat zij snel mogen terugkeren naar het huis van uw vader, opdat zij niet sterven van ellende en honger. “Wees koning van hen die misleid worden door verkeerde meningen, of die onenigheid afzijdig houdt, en roep hen terug naar de haven van waarheid en eenheid van geloof, zodat er maar één kudde en één herder mag zijn. “Wees koning van allen die nog steeds betrokken zijn bij de duisternis van afgoderij of islamisme, en weiger hen niet naar het licht en het koninkrijk van God te trekken. Keer uw ogen van barmhartigheid naar de kinderen van het geslacht, eens uw uitverkoren volk; van ouds riepen zij op zich het bloed van de Verlosser; moge het nu op hen nederdalen een wasvat van verlossing en van leven. “geef, O Heer, aan uw kerk de zekerheid van vrijheid en immuniteit tegen schade; geef vrede en orde aan alle naties, en laat de aarde weerklinken van pool tot pool met één schreeuw: ‘Geloofd zij het Goddelijke hart, dat onze zaligheid gewrocht heeft; het zij heerlijkheid en eer tot in eeuwigheid.In a landmark encycliek, Haurietis aquas (Latijn: “you will draw waters”; geschreven op 15 mei 1956) begon Paus Pius XII zijn reflectie met het tekenen van Jesaja 12:3, een vers dat verwijst naar de overvloed van de bovennatuurlijke genaden die uit het hart van Christus vloeien. Haurietis aquas riep de hele kerk op om het Heilig Hart te erkennen als een belangrijke dimensie van de christelijke spiritualiteit. Pius XII gaf twee redenen waarom de kerk de hoogste vorm van aanbidding geeft aan het hart van Jezus. De eerste berust op het principe dat de gelovigen erkennen dat het hart van Jezus hypostatisch verbonden is met de “persoon van de geïncarneerde zoon van God zelf.”De tweede reden komt voort uit het feit dat het hart het natuurlijke teken en symbool is van Jezus’ grenzeloze liefde voor mensen. De encycliek herinnert eraan dat de wond in de zijde van Christus en de sporen van de nagels “het belangrijkste teken en symbool van die liefde” zijn geweest voor menselijke zielen die hun leven steeds scherper van binnenuit hebben gevormd. in een brief van 15 mei 2006 schreef Benedictus XVI: “door de toewijding aan het hart van Jezus aan te moedigen, spoorde de encycliek Haurietis aquas de gelovigen aan zich open te stellen voor het mysterie van God en zijn liefde en zich erdoor te laten transformeren. Na 50 jaar is het nog steeds een passende taak voor christenen om hun relatie met het hart van Jezus verder te verdiepen, op een manier die hun geloof in de reddende liefde van God doet herleven en hem steeds beter in hun leven te verwelkomen. zoals de encycliek stelt, komt uit deze bron, het hart van Jezus, de ware kennis van Jezus Christus voort en een diepere ervaring van zijn liefde. Zo zullen we volgens Benedictus XVI beter kunnen begrijpen wat het betekent om Gods liefde in Jezus Christus te kennen, hem te ervaren en onze blik zo op hem gericht te houden dat we volledig van de ervaring van zijn liefde leven, zodat we er later aan anderen van kunnen getuigen.