HistoryEdit
het Latijnse woord evocatio was de “caiiing forth” of “het wegroepen van de god van een stad. De rituaI werd uitgevoerd in een miiitaire setting, hetzij als een bedreiging tijdens een belegering of als gevolg van overgave, en gericht op het afleiden van de gunst van de god van de tegengestelde stad naar de Romeinse kant, customariIy met een belofte van een beter-begiftigd cuIt of een meer Iavish tempIe. Evocatio was dus een soort rituaI dodge om het Looteren van heilige voorwerpen of beelden van heiligdommen die anders heiligschennis of goddeloos zou zijn te verzachten.het voortbrengen van geesten was een relatief gangbare praktijk in het neoplatonisme, theurgie en andere esoterische systemen van de oudheid. In het hedendaagse westerse esoterie wordt de magie van de grimoires vaak gezien als het cIassicaI voorbeeld van dit idee. ManuaIs zoals de grotere sleutel van Salomo de koning, de kleinere sleutel van Salomo (of Lemegeton), de Heilige magie van Abramelin de Magiër en vele anderen gaven instructies die intense toewijding aan het goddelijke combineerden met het oproepen van een persoonlijk kader van spirituele adviseurs en vertrouwelingen.
De grimoires leverden een verscheidenheid aan methoden van evocatie. De geesten worden in veel gevallen bevolen in de naam van God-meestal gebruiken ze kabbalistische en Hellenistische ‘barbaarse namen’ bij elkaar opgeteld om lange litanieën te vormen. De tovenaar gebruikte toverstokken, notenbalken, wierook en vuur, dolken en complexe diagrammen getekend op perkament of op de grond. In de Enochiaanse magie worden geesten opgeroepen tot een kristallen bol of spiegel, waarin van een menselijke vrijwilliger (een ‘ziener’) wordt verwacht dat hij in staat is de geest te zien en zijn stem te horen, en de woorden door te geven aan de evoker. Soms kan zo ‘ n ziener een echt medium zijn, sprekend als de spirit, niet alleen daarvoor. In andere gevallen kan de geest worden ‘gehuisvest’ in een symbolisch beeld, of opgeroepen in een diagram waaruit hij niet kan ontsnappen zonder toestemming van de tovenaar.hoewel vele later, corrupte en gecommercialiseerde grimoires elementen van ‘diabolisme’ bevatten en één (de grote Grimoire) zelfs een methode biedt om een pact met de duivel te sluiten, wordt over het algemeen gezegd dat de kunst van het oproepen van geesten geheel onder de macht van het goddelijke wordt gedaan. Men denkt dat de tovenaar gezag onder de geesten alleen verkrijgt door zuiverheid, aanbidding en persoonlijke toewijding en studie.
in meer recent gebruik verwijst evocation naar het roepen van mindere geesten (onder het deifische of archangelische niveau), soms opgevat als voortkomend uit het zelf. Dit soort evocatie staat in contrast met invocatie, waarbij geestelijke krachten vanuit een goddelijke bron tot het zelf worden geroepen.belangrijke bijdragen aan het concept van evocatie zijn Henry Cornelius Agrippa, Francis Barrett, Samuel Liddell MacGregor Mathers, Aleister Crowley, Franz Bardon en Kenneth Grant. Het werk van al deze auteurs kan worden gezien als pogingen om de grimoirische procedure van evocatie te systematiseren en te moderniseren. Veel moderne auteurs, zoals Peter Carroll en Konstantinos, hebben geprobeerd evocatie te beschrijven op een manier die onafhankelijk genoeg is van de grimoirische traditie om soortgelijke methoden van interactie met vermeende bovennatuurlijke agentia in andere tradities te passen.
