het belang van de synthetische a Priori in Kant’ s eerste kritiek

Voor Kant zijn het analytische/synthetische onderscheid en het a priori / a posteriori onderscheid fundamentele bouwstenen in zijn filosofie. In dit essay zal ik eerst een korte toelichting geven op het onderscheid tussen A priori en a posteriori kennis. Vervolgens zal ik het onderscheid schetsen dat Kant in zijn ‘Critique of Pure Reason’ maakt tussen analytische en synthetische oordelen. Vervolgens zal ik Kant ‘ s idee van synthetische a priori uitspraken beschrijven en evalueren en uitleggen hoe dit inderdaad cruciaal is voor zijn filosofie als geheel. Hierna zal ik dit concept kritisch vergelijken met de ideeën van logische empiristen, met de nadruk op het essay ‘Denial of the Synthetic a Priori’ van O. A. Johnson. En tot slot wil ik stellen dat het idee van een synthetische a priori statement inderdaad belangrijk is in Kant ‘ s werk en dus enorm invloedrijke post-Kantiaanse filosofie.

Kant ‘ s doel, bij het schrijven van de kritiek, was in wezen een brug te slaan tussen de twee tegengestelde epistemologische standpunten van rationalisme en empirisme. In het bijzonder wilde hij Hume ‘ s weerlegging van de metafysica tegenwerken, die gebaseerd was op de scheiding tussen feiten en ideeënverhoudingen. De eerste stap in deze taak is om onderscheid te maken tussen A priori en a posteriori (empirische) kennis. Een statement is a priori wanneer het niet kan worden bewezen uit ervaring, ook al ervaring kan nodig zijn om voor ons om het te weten . Aan de andere kant is een uitspraak of Principe a posteriori bekend wanneer het kan worden bewezen of weerlegd uit ervaring. Kant erkent dat onze kennis begint met ervaring, maar dat dit niet de grens van onze kennis is, ervaring kan ons bekend maken claims die niet zijn afgeleid van ervaring. Een baby heeft bijvoorbeeld taal nodig (iets dat door ervaring is opgedaan) om begrip te ontwikkelen van abstracte of niet-empirische Concepten.

Het tweede onderscheid dat Kant maakt is tussen analytische en synthetische oordelen. Voor Kant is een analytisch oordeel wanneer het predicaat het concept van het subject bevat. Kant gebruikt het voorbeeld ‘all bodies are extended’ (b11-b12) omdat het concept van uitbreiding al is opgenomen in dat van een lichaam. Een ander voorbeeld hiervan kan zijn ‘alle vrijgezellen zijn ongehuwde mannen’, omdat het onmogelijk is voor het concept van een vrijgezel om niet in het predicaat van het zijn van een ongehuwde man. Voor Kant vergroten analytische oordelen daarom niet onze kennis, maar alleen onze concepten. Een synthetisch oordeel daarentegen is een oordeel waarvan het predicaatbegrip niet is opgenomen in het subjectbegrip. Met andere woorden, het predicaat dat het verbonden is met het concept van het subject zit er niet in. Het verband tussen subject en predicaat in analytische zin is ‘gedacht door identiteit’ terwijl het in synthetische zin ‘gedacht zonder identiteit’is.; het subject en predicaat zijn verbonden door een synthese, een verbinding van twee elementen die niet eerder waren samengevoegd. Kant gebruikt het voorbeeld all bodies are heavy (B12) om een synthetisch oordeel te illustreren omdat het concept van gewicht niet in dat van een lichaam zit, dit is iets wat we eraan toevoegen door zijn ervaring. Kant stelt dat het principe van contradictie daarom kan worden gebruikt om de waarheid van analytische oordelen te bepalen, maar niet synthetische oordelen. Voor synthetische oordelen levert dit principe de wetenschap op dat ze tegenstrijdig zijn en dus niet waar of niet tegenstrijdig kunnen zijn en daarom potentieel waar kunnen zijn.

echter, hoe verhoudt dit onderscheid zich tot de noodzakelijke a priori, en voorwaardelijke empirische (a posteriori) kennis? Voor filosofen als Leibniz en Hume moeten alle noodzakelijke a priori oordelen analytisch zijn, terwijl voorwaardelijke a posteriori oordelen synthetisch moeten zijn. Kant stelt echter dat dit niet noodzakelijk waar is; hoewel Alle a posteriori oordelen inderdaad synthetisch zijn, zijn niet alle noodzakelijke a priori oordelen analytisch. Bijvoorbeeld, de wet van de oorzaak ‘elke gebeurtenis heeft een oorzaak’ is noodzakelijk dus moet daarom a priori zijn, maar het is niet analytisch omdat het begrip van een gebeurtenis niet het begrip van het zijn van een gevolg bevat. Voor Kant zijn metafysische oordelen als deze dus a priori en synthetisch; ze kunnen niet louter uit logica of ervaring worden afgeleid. Heeft Kant ons daarom alleen maar geleid tot Hume ‘ s eerdere conclusie dat het voor ons onmogelijk is om metafysische kennis te verwerven? Voor Kant zou het antwoord ja zijn zonder de synthetische a priori oordelen van wiskunde en meetkunde; oordelen zelfs Hume had niet afgewezen. Leibniz had betoogd dat wiskundige oordelen waar zijn vanwege het principe van contradictie en daarom analytisch zijn, bijvoorbeeld ‘een vierkant heeft vier zijden’ is waar omdat vierzijdigheid is in het concept van een vierkant, evenzo ‘7+5=12′ is waar op dezelfde manier dat wil zeggen dat de waarheid kan worden bereikt via zuiver logische principes. Kant stelt echter dat’ in alle theoretische Wetenschappen van de rede synthetische a priori oordelen zijn opgenomen als principes ‘(B14) dus het concept van’ 7+5 ‘bevat niet het concept van’ 12′, We hebben intuïtie nodig om ons te laten zien wat 7 toegevoegd aan 5 is gelijk aan. Verder kan het contradictiebeginsel ons alleen maar laten zien dat’ 7+5≠12 ‘ een contradictie is als we er nog meer wiskundige (niet logische) premissen aan toevoegen. Er is dus een vorm van synthese die nodig is om het onderwerp van een bepaalde som te verbinden (bijv. ‘7+5′) tot zijn predicaat (’12’) wat voor Kant betekent dat Leibniz ‘ veronderstelling dat wiskunde kan worden afgeleid uit logica onjuist is. Zowel Leibniz als Hume ’s verklaringen leveren dan ook geen nauwkeurige bron voor onze kennis; ze houden beiden geen rekening met de mogelijkheid van synthetische a priori oordelen waardoor’de deur wordt geopend om, tegen Hume, de mogelijkheid van metafysica aan te tonen’.wat we tot nu toe hebben gezien is dat de fundamentele taak van Kant ‘ s kritiek op de zuivere rede was om te laten zien hoe synthetische a priori proposities mogelijk zijn; dit was het fundament waarop Kant zijn hele transcendentale filosofie bouwde. Sommigen hebben echter betoogd dat er problemen zijn met Kant ‘ s redenering. Een van deze kritieken betreft het onderscheid tussen analytische en synthetische oordelen. Kant definieert een analytische uitspraak als ‘behoort tot het subject als iets dat heimelijk is opgenomen, maar het slechts opsplitst in die samenstellende concepten die er al lang in zijn gedacht’; ze voegen ‘niets toe aan het predicaat door het begrip van het subject’ (B11). Hoe moet de relatie van het ene begrip met het andere worden bepaald? Wanneer Kant verwijst naar het’ opbreken ‘ van de stelling in Concepten lijkt er enige ambiguïteit te zijn. Bijvoorbeeld, het vermelden van’ The black cat is black ‘moet analytisch zijn, omdat de begrippen’ black ‘en’ cat ‘duidelijk zijn opgenomen in de’black cat’. Maar hoe kan het concept van ‘7’ of ‘ 5 ‘ niet worden opgenomen door het concept van 12 door dezelfde redenering? Als iets ‘heimelijk ingeperkt’ wordt begrepen in termen van ons denken of het predicaat binnen of buiten het concept van het onderwerp ligt dan wordt het verschil tussen analytisch en synthetisch puur en individueel introspectief onderscheid. Betekent dit dat Kant schuldig is aan psychologisme? Betekent deze enge definitie ‘verborgen’ dat oordelen analytisch of synthetisch kunnen zijn, afhankelijk van de persoon? Kant zou niet argumenteren. Voor Kant vormen analytische oordelen de basis voor de manier waarop we definities construeren in plaats van ze alleen maar te veronderstellen. Hij gelooft dat er ‘kernelementen in Concepten’ moeten zijn anders zouden we geen kennis hebben van de inhoud van onze concepten. Daarom is Kants idee van Concepten niet schuldig aan psychologisme.bovendien werd Kant ervan beschuldigd twee verschillende versies van het onderscheid tussen analytische en synthetische oordelen te verwarren en daarom is hij gekomen met het begrip synthetische a priori kennis. Volgens dit argument voert Kants concept van het ‘analytische’ twee verschillende criteria voor hetzelfde concept uit. De eerste is dat een oordeel analytisch is als zijn waarheid wordt bepaald door de conceptuele betekenis van de termen in kwestie, dat wil zeggen ‘vrijgezel’ en ‘ongehuwde man’. De tweede is dat de waarheid ervan vanzelfsprekend is, maar het breidt onze kennis niet uit. Deze twee begrippen van de term verschillen vanwege het feit dat een oordeel conceptueel waar zou kunnen zijn zonder vanzelfsprekend waar te zijn, dat wil zeggen omdat ze redeneren vereisen om ze waar te maken. Synthetische a priori oordelen zouden dus analytisch zijn door Kant ‘ s eigen redenering. Gardner stelt dat deze beter omschreven kunnen worden als’niet-voor de hand liggende analytische oordelen’.het idee van de synthetische a priori is ook scherp bekritiseerd door de twintigste-eeuwse logische empiristen zoals Herbert Feigl en A. J. Ayer. In’ Logical Empirism ‘stelt Feigl dat’ alle vormen van empirisme het eens zijn over het verwerpen van het bestaan van synthetische a priori kennis ‘en dit is precies waar Oliver A. Johnson zich op richt in zijn essay’Denial of the Synthetic a priori’. Johnson gelooft dat dit probleem ‘een van de belangrijkste in de hele filosofie’ is en onderzoekt of de empirische stelling ‘geen synthetische proposities zijn a priori’ zelf a priori of a posteriori is. Hij stelt dat de logische empirist kan beweren dat het a posteriori. Dit zou betekenen dat het een empirische hypothese zou zijn die zou kunnen worden weerlegd door empirisch bewijs specifiek een synthetische a priori verklaring zelf. Maar zou dit echt de verklaring ontkrachten? Hij geeft het voorbeeld van de empirische hypothese ‘alle zwanen zijn wit’, deze hypothese wordt ontkracht zodra een zwarte (of een niet-witte) zwaan wordt ontdekt (in navolging van Hume ‘ s inductieprobleem). Maar als de uitspraak ‘no synthetic propositions are a priori’ a posteriori bekend is, moet het theoretisch kunnen worden ontkend door zinsgegevens, net als het met de Zwaan voorbeeld. Kunnen we dus, net als bij Kleuren, criteria vaststellen die het mogelijk maken empirisch te ontdekken dat een synthetische propositie ook a priori is? Johnson stelt dat we dat niet kunnen omdat de notie van a priori niet kan worden waargenomen. Men zou echter kunnen stellen dat als er synthetische a prioris zouden zijn, ze net zo gemakkelijk zouden kunnen worden waargenomen als een zwarte zwaan. Het enige dat nodig zou zijn, zou zijn dat iemand een synthetisch a priori voorstel op een stuk papier zou schrijven en ons er naar zou laten kijken. De stelling ‘no synthetic propositions are a priori’ kan dus theoretisch worden bewezen door a posteriori bewijs, en is dus a posteriori. Maar hij gaat verder met te zeggen dat, hoewel een propositie empirisch moet worden uitgedrukt om het te communiceren, het niet betekent dat de twee dingen zijn hetzelfde. De waarneming van de woorden op het papier zou alleen maar de stelling ‘er worden geen synthetische verklaringen op papier geschreven’weerleggen. Maar zou de persoon die de verklaring op het papier schreef ons vertellen dat het synthetisch a priori is? Als dat zo zou dan alleen maar horen zijn stem samen met het lezen van de krant. We merken nooit dat een synthetische propositie a priori is of een synthetische a priori propositie, we observeren helemaal geen propositie. Hij stelt dat de reden hiervoor is dat proposities intrinsiek niet waarneembaar zijn, zodat de productie van een synthetische a priori propositie niet empirisch ‘geen synthetische proposities zijn a priori’ kon ontkrachten, aangezien een noodzakelijke voorwaarde van een a posteriori propositie is dat het theoretisch tot ontkenningbaarheid in staat is. De stelling kan vanwege deze redenering niet a posteriori zijn en moet dus a priori zijn. Johnson gaat daarom door een interessante methode van het verstrekken van een mogelijk tegenargument aan Kant ’s idee, maar redenen dat op het einde Kant’ s redenering is levensvatbaar genoeg om een solide basis voor de rest van de kritiek.tot slot is Kants idee van synthetisch a priori van grote betekenis voor zijn filosofie als geheel. Het biedt de essentiële brug tussen rationalistische en empirische epistemologie en geeft daarmee waarschijnlijk het beste antwoord op de plausibiliteit van metafysische kennis die sceptici als Hume hadden verworpen. Om Nietzsche te citeren: “Het is hoog tijd om de Kantiaanse vraag te vervangen,” hoe zijn synthetische oordelen a priori mogelijk?’door een andere vraag,’ Waarom is geloof in dergelijke oordelen noodzakelijk?”Maar in tegenstelling tot Nietzsche geloof ik niet alleen dat Kant’ s redenering noodzakelijk is, Ik ben het met Johnson eens dat het een van de belangrijkste problemen in de filosofie is, een probleem dat Kant volgens mij heeft opgelost.

excuus voor het ontbreken van een juiste verwijzing, ik had opmaakproblemen bij het converteren van Word.

Bibliography

Feigl, H. (1947) Logical Empiricism. Twintigste-Eeuwse Filosofie. ed. D. D. Runes.Gardner, S. (1999) Kant and the Critique of Pure Reason. Routledge: Londen.

Hume, D. (2008) Enquiry Concerning Human Understanding. Oxford University Press: Oxford

Johnson, O. A. (1960) Denial of the Synthetic a priori. Filosofie. 35 (134)

Kant, I., (1797) Critique of Pure Reason. Transvetzuren. Norman Kemp Smith 1997. Palgrave Macmillan

Mates., B (1986) The Philosophy of Leibniz. Oxford University Press: Oxford

Nietzsche, F., (2003) Beyond Good and Evil. Transvetzuren. R. J. Hollingdale. Pinguïn Klassiekers.

Russell, B., (2001) The Problems of Philosophy. Oxford Paperbacks: Oxford