De meeste grote kustplaatsen waren nu gesloten en er waren nauwelijks lichten behalve de schaduwachtige, bewegende gloed van een veerboot over het geluid. En toen de maan hoger kwam begonnen de onessentiële huizen weg te smelten totdat ik me geleidelijk bewust werd van het oude eiland hier dat ooit bloeide voor de Nederlandse zeelui’ s ogen—een frisse, groene borst van de nieuwe wereld. De verdwenen bomen, de bomen die plaats hadden gemaakt voor Gatsby ‘ s huis, had eens gefluisterd aan de laatste en grootste van alle menselijke dromen; voor een vergankelijk betoverd moment moet de mens zijn adem in de aanwezigheid van dit continent hebben gehouden, gedwongen tot een æthetische beschouwing hij noch begrepen noch gewenst, oog in oog voor de laatste keer in de geschiedenis met iets dat evenredig is aan zijn vermogen tot verwondering.en terwijl ik daar zat te broeden op de oude onbekende wereld, dacht ik aan Gatsby ’s wonder toen hij voor het eerst het groene licht uitkoos aan het einde van Daisy’ s dock. Hij was een lange weg naar dit blauwe gazon gekomen en zijn droom moet zo dichtbij hebben geleken dat hij nauwelijks kon nalaten om het te begrijpen. Hij wist niet dat het was al achter hem, ergens terug in die enorme duisternis voorbij de stad, waar de donkere velden van de Republiek rolde onder de nacht.Gatsby geloofde in het groene licht, de orgastische toekomst van jaar tot jaar verdwijnt voor ons. Het ontging ons toen, maar dat maakt niet uit—morgen zullen we sneller rennen, onze armen verder strekken. . . . En op een mooie ochtend —
dus we slaan op, boten tegen de stroom in, onophoudelijk teruggevoerd naar het verleden.