Islam is de officiële religie van Irak, en de meerderheid van de bevolking is moslim (97%). Er zijn ook kleine gemeenschappen van christenen, Jezidi ‘ s en Mandeeërs. Religie is diep verweven met het dagelijks leven, de regering en de politiek van Irak. Het aantal niet-islamitische minderheidsgroepen is de afgelopen decennia echter dramatisch gedaald, omdat het land doorzeefd is met sektarische spanningen en conflicten. Dit wordt weerspiegeld in de statistieken van religieuze banden van Iraakse vluchtelingen in Engelssprekende landen; de meerderheid van degenen die zijn gevlucht en hervestigd behoren tot minderheidsreligies in Irak. De Australische volkstelling van 2011 vermeldt bijvoorbeeld dat de meerderheid van de in Irak geboren mensen die in Australië wonen, zich identificeerden als katholieke christenen (35,7%), 32% als moslim en 11,9% als Assyrische Apostolische christenen. Nog eens 20,4% was verbonden met een ander geloof en 1,6% beweerde niet-religieus te zijn.
Erkenning van minderheden
de Irakese grondwet beweert de praktijk van de islamitische, christelijke, Yazidi en Sabaeïsche-Mandaeïsche geloof te erkennen en te beschermen. Uit het openbare register blijkt niet tot welke religieuze denominatie een persoon behoort, of dat het soennieten of sjiieten zijn. om een nationale identiteitskaart te verkrijgen, zijn burgers echter verplicht zich te identificeren/zich te registreren bij een van deze religies.1 Zonder identiteitskaart kunnen Irakezen geen paspoort krijgen, huwelijken registreren of toegang krijgen tot openbaar onderwijs en andere overheidsdiensten. De Irakese grondwet verbiedt bijvoorbeeld expliciet de beoefening van het Bahá ‘í-geloof, wat betekent dat een persoon die zichzelf identificeert als Bahá’ í niet in staat is om de juiste burgerlijke status te verkrijgen. Als zodanig moeten mensen die tot een niet-erkend minderheidsgeloof behoren zich vaak zelf als moslim identificeren. Helaas heeft deze officiële status velen niet kunnen beschermen tegen intimidatie en vervolging, zoals ontvoering en vernieling van eigendommen, zelfs niet in gevallen waarin religieuze minderheden Grondwettelijk worden erkend.Islam in Irak Irak is een land met een moslimmeerderheid sinds de periode rond de dood van de Profeet Mohammed. Als zodanig wordt de culturele en nationale identiteit van het land diep gevormd door de religie. Het geloof in de Islam wordt in Irak dagelijks uitgedrukt door middel van kleding, dieetcodes, regelmatige gebeden en taal. Bijvoorbeeld, een Irakese man die is gewijd aan de Islam in de politiek en de samenleving kan hun baard groeien vrij lang om hun religieuze associatie aan te geven. Eerbied voor Allah is ook heel duidelijk in de manier waarop veel mensen spreken; het is gebruikelijk om lof te glijden in toevallige gesprek. de Irakese moslimbevolking is bijzonder complex omdat het grote populaties volgelingen heeft van zowel de soennitische als de sjiitische sekte. Er wordt geschat dat 55-60% van de bevolking sjiieten is, terwijl ongeveer 40% soennitische moslims zijn. Irak is de enige Arabische staat waarin sjiitische moslims de meerderheid vormen. Echter, veel soennieten betwisten hun minderheidsstatus, en vertrouwen religieuze schattingen niet. De meeste sjiitische moslims zijn etnisch Arabisch, maar er zijn ook Turkmenen en Koerdische sjiitische moslims. Van de soennitische moslimbevolking, wordt geschat 60% Arabieren, 37,5% zijn Koerden, en 2,5% zijn Turkmenen.2
Irak heeft geworsteld met sektarische spanningen tussen zijn soennitische en sjiitische bevolking. Soennieten en Shi ‘ as verschillen theologisch in dat ze houden verschillende overtuigingen over wie de macht zou moeten hebben genomen na de dood van de Profeet Mohammed. Tegenwoordig zijn de huidige verschillen echter over het algemeen gericht op de vertegenwoordiging van de overheid en het recht op politieke macht in Irak. De soennitische-sjiitische relatie verslechterde verder tijdens de door de VS geleide invasie van Irak en daaropvolgende interventie in de politiek van het land. ISIS heeft de geschillen tussen soennieten en sjiieten aangegrepen om hun campagne te bevorderen. Als soennitische fundamentalistische groep zijn ze in staat geweest steun te mobiliseren tegen het grotendeels sjiitische Iraakse leger dat de sjiieten als de bron van de grieven van het soennitische volk heeft voorgesteld.
Irakese christenen
Irak is al duizenden jaren de thuisbasis van christelijke gemeenschappen. Voordat de Islam de dominante religie werd (rond 634 n.Chr.), was Irak een overwegend christelijk land. Er zijn vier belangrijke christelijke kerkelijke organen: de Chaldeeërs (Chaldeeuwse katholieke christenen), Assyriërs (Assyrische Kerk van het oosten) of Nestorianen (oude Apostolische Kerk van het Oosten), de West-Syrisch of Jacobitische (Syrisch Orthodoxe Kerk) en de Oosters-Orthodoxe (Oosters-Orthodox Patriarchaat van Antiochië en heel het Oosten). de meeste Irakese christenen zijn Chaldeeërs (ongeveer 67%) en nog eens 20% Assyriërs.3 Deze twee kerken zijn ethno-religieus, waarbij wordt aangenomen dat hun volgelingen afstammelingen zijn van enkele van de vroegste christelijke gemeenschappen. Inderdaad, iemands christelijk geloof en volgen is vaak gecorreleerd met hun etniciteit in heel Irak, omdat bijna alle Irakese christenen behoren tot een etnische minderheidsgroep. De meeste Armeniërs zijn bijvoorbeeld Christelijk. De meeste christelijke gemeenschappen spreken ook neo-Aramese talen die specifiek zijn voor hun etniciteit in plaats van Arabisch.aan het begin van de 20e eeuw werd geschat dat er tussen de 800.000 en 1,4 miljoen christenen in Irak waren. Na jaren van politieke instabiliteit en religieuze vervolging is de bevolking echter gedaald tot minder dan 250.000.4 opstandige islamitische groepen (zoals ISIS) hebben geprobeerd om christenen aan te vallen, vaak ontvoeren of doden en vernietigen van hun kerken en gemeenschappen. Iraakse christenen worden ook voortdurend lastig gevallen en mishandeld door regionale milities en binnenlandse veiligheidstroepen. Velen moesten vluchten als vluchtelingen of riskeerden tragische gevolgen. Als zodanig is de Irakese bevolking in Australië grotendeels Christelijk omdat hun claims voor bescherming gegrond waren. Uit de volkstelling van 2011 blijkt dat 36% van de in Irak geboren mensen in Australië zich identificeert als katholieke christenen (inclusief Chaldeeërs) en 12% zich identificeert met Assyrische Apostolische kerken.
De Jezidis
De Jezidis (of Jezidis) zijn een etnisch-religieuze groep die een syncretische religie beoefenen. Hun geloof combineert aspecten van Zoroastrianisme, Islam, christendom en jodendom. Ze geloven in één god die wordt geholpen door zeven engelen, waarvan de meest prestigieuze een Pauwenkoning (Malak Tawous) is. In de Yazidi religie bidt men vijf keer per dag tot deze engel.
de jezidi ‘ s zijn endogaam in die zin dat ze verwacht worden te trouwen binnen de religie. Een Yazidi die trouwt buiten het geloof wordt dan beschouwd als automatisch bekeerd tot de religie van hun echtgenoot. Yazidi ‘ s identificeren zich als etnisch Koerdisch en spreken Koerdisch. Er blijft echter onenigheid bestaan tussen zowel de jezidi ‘ s als de Islamitische Koerden over de vraag of zij een aparte etnische groep vormen die gescheiden is van de grotere Koerdische bevolking.
De Yazidi-religie en-gemeenschap ontstond in Irak, maar hun bevolking is afgenomen. In 2014 probeerde Isis Irak te ‘zuiveren’ van niet-islamitische invloeden door het afslachten van Jezidi ‘ s, die zij omschrijven als ongelovigen en “duivelaanbidders”. Duizenden werden gedood of stierven van de honger omdat hun grondstoffen werden afgesneden. Duizenden anderen zijn gevlucht om te ontsnappen aan religieuze vervolging, ontvoering, slavernij en dood. De meest recente berichten van Yazidi leiders schatten dat tussen de 350.000 en 400.000 mensen in het noorden van het land blijven. Velen hebben bescherming gezocht in West-Europa en sommigen hebben zich in Australië gevestigd.
1 Muslim, Christian, Yazidi or Sabaean-Mandaean
2 Bureau of Democracy, Human Rights and Labour, 2017
3 Bureau of Democracy, Human Rights and Labour, 2017
4 Bureau of Democracy, Human Rights and Labour, 2017