The Lazy Susan, het klassieke middelpunt van Chinese Restaurants, is noch Klassiek noch Chinees

zestig jaar geleden kreeg Chinees eten een make-over. De nieuwe look—in Amerikaanse restaurants, althans-draaide rond een enkel meubel, de “Lazy Susan” Draaitafel. Door de jaren 1950, veel Chinatown restaurants hadden een reputatie als groezelig en krap, maar de introductie van lazy susan tafels was het belangrijkste element in een transformatie naar verfijnde en ruime restaurants. Chinees eten was toen niet zo alomtegenwoordig als vandaag, en het was ook niet noodzakelijk zo Chinees. Nietjes als chow mein, chop suey, en gelukskoekjes hadden vage culinaire wortels in Azië, maar alle drie werden uitgevonden stateside.

Lazy Susans werd standaard tarief tijdens de jaren 1960. The Washington Post beschreef een Chinees Nieuwjaar in 1963 door de nadruk te leggen op krokante eend, haaienvin en een luie Susan. The New York Times beschreef een gestapeld met krabrolletjes, knoedels en maancakes tijdens een viering van het Mid-Autumn festival in 1965. Diners verzamelden zich rond een grote ronde tafel, eetstokjes klaar, en draaide de Lazy Susan om elk gerecht binnen handbereik te brengen.in de decennia die volgden, riepen reisgidsen en restaurantrecensies de Lazy Susan uit tot een Chinese traditie. Een populair boek van voedsel antropologie noemde het zelfs een ” ethisch ideale tafelvorm… benadrukt het democratische karakter van de maaltijd.”Maar natuurlijk, het opsporen van de wortels van een traditie kan lastig business. Soms slaan objecten aan omdat ze traditioneel zijn. Andere keren, zoals in het geval van gelukskoekjes, lijkt een object alleen traditioneel omdat het zo alomtegenwoordig is.

je vindt niet echt gelukskoekjes in Azië, maar luie Susans daarentegen zijn overal te vinden. De componist Igor Stravinsky At er in 1959 een af in een Chinees restaurant in Japan. In 1971 vond een Amerikaanse bezoeker in Taiwan ze in gemeenschappelijk huishoudelijk gebruik. Vlak voor het historische bezoek van President Nixon in 1972 landde de eerste Amerikaanse commerciële vlucht in decennia in Shanghai, 23 jaar nadat Voorzitter Mao Zedong de meeste banden met China met het Westen verbrak. De bemanning van het vliegtuig werd prompt getrakteerd op een lunch—geserveerd op een Lazy Susan. Dus of deze manier van eten was, om het zo te zeggen, echt gemaakt in China, of het was uitbesteed vanuit het westen, zelfs in een tijdperk van kille internationale betrekkingen.

laten we een minuut nemen om de naam recht te krijgen. Technisch gezien is de “Lazy Susan Draaitafel” helemaal geen tafel. Vandaag beschrijft het een draaiende schotel die op het tafelblad rust. Terug in de vroege jaren 1900, echter,”Lazy Susan “—voorheen bekend als een”domme-ober” —beschreef niet alleen draaiende tafelbladen, maar ook draaitafels, evenals liften die platen en voedsel droegen. Alle drie apparaten werden gebruikt in Europa en Amerika om huishoudelijk werk te besparen tijdens de maaltijden. Eigenlijk was het idee om een “domme ober” te kopen zodat je je echte ober kon ontslaan.

de naam Lazy Susan had niets te maken met chinees eten. Dus nu moeten we onze vriendin Susan—wiens identiteit overigens verloren is gegaan aan de geschiedenis—in de 20ste eeuw achterlaten en de klok terugzetten naar 1313.

de eerste bekende vermelding van een Chinese draaitafel, en de bron van veel speculatie over de oorsprong van de Lazy Susan ‘ s, komt uit het 700-jaar oude boek van de landbouw. De auteur, Wang Zhen, was een Chinese ambtenaar die hielp pionier beweegbare type. Hij werd geconfronteerd met de uitdaging van het organiseren van duizenden individuele Chinese karakters (alfabetische talen, daarentegen, vereisen ongeveer 100). Wang ‘ s oplossing was om de tafel te laten bewegen, zodat de letterzetter dat niet hoefde te doen. In deze zin, het werkte heel veel als een tafelblad Lazy Susan.

maar Wang ‘ s tabel werd zeker niet gebruikt in de eetkamer. Als je kijkt naar historische rekeningen van Chinese meubels, zult u merken dat eettafels de neiging om rechthoekig te zijn, en niet roteren. Veel Chinese mensen herinneren zich draaitafels die decennia geleden zijn gebouwd-maar hun oorsprong verhaal is wazig. “Historisch gezien kan ik me geen voorbeeld herinneren van vroeger dan de 20e eeuw”, zegt Lark Mason, een Amerikaanse expert op het gebied van Chinees antiek, via e-mail. “De oorsprong ligt waarschijnlijk in de overdracht van de innovatie van Europese vormen, waarschijnlijk in Hong Kong, Kanton, of Shanghai.Mason ‘ s ingeving echoot de eerste-bekende draaiende eettafel in China—gevonden, nogal vreemd, op een 1917 volksgezondheid conferentie in Canton. Wu Lien-Teh, een arts van Chinese afkomst die werd geboren in Maleisië en opgeleid in Cambridge, hielp bij het hervormen van theorieën van de ziekte in China. Hij besteedde een groot deel van zijn carrière aan het bestuderen van uitbraken van longontsteking en tuberculose, en werd kritisch over Chinese hygiënische praktijken—inclusief de manier waarop mensen aten. In 1915 portretteerde een van zijn artikelen gemeenschappelijke Chinese maaltijden als een potentiële broeinest van besmetting.

“de eetstokjes worden gebruikt voor het oppakken van vast voedsel uit gerechten die op tafel worden gelegd, diep in de mond worden geduwd en vervolgens worden teruggetrokken. Dit proces wordt voor onbepaalde tijd herhaald…men moet vaak zitten onder totale vreemden, die kunnen lijden aan syfilis van de mond, vuile tanden, tuberculose, pyorroe, zweren en andere ziekten van de mond.”

Dr.Wu stelde een remedie voor: speciale serveerstokjes en lepels, samen met een ” hygiënische eetbak.”Zijn ontwerp—dat Wu presenteerde aan tal van medische collega’ s in China—werd onlangs herontdekt door Sean Hsiang-lin Lei, een medisch historicus aan Taiwan ‘ s Academica Sinica. Hoewel het apparaat, wijst Lei erop, de verspreiding van al die ziekten niet zou hebben voorkomen—tuberculose, bijvoorbeeld, wordt verspreid door de lucht en niet door speeksel—Wu ‘ s 1915 beschrijving lijkt identiek aan de hedendaagse Lazy Susan.

” elke persoon aan zijn tafel heeft zijn eigen set eetstokjes…elk gerecht op het draaiende blad is voorzien van een speciale lepel. Op deze manier kan iedereen die aan tafel zit zichzelf aan het eten helpen zonder zijn eigen lepel of eetstokjes in de gemeenschappelijke kom te dompelen.”

Hier zitten we met een ongelukkig gat in het record. Er was één bedrijf dat interesse toonde in de productie van Wu ’s tafel-Shanghai’ s Commercial Press, een drukkerij die misschien wel zijn gelijkenis met de beweegbare Typetafel van Wang Zhen heeft herkend. Maar dat is moeilijk te onderbouwen. Wat we wel weten is dat Wu door heel China reisde—en allerlei eettafels zag—voordat hij zijn “Eettafel” voorstelde als iets geheel nieuws. Dit betekent dat in Wu ‘ s tijd draaitafels geen bestaande Chinese traditie konden zijn.

Het spoor van de Chinese Lazy Susan begint eindelijk in de jaren 1950, toen Chinees eten zijn makeover kreeg. Het middelpunt van de Chinees-Amerikaanse keuken was Chinatown in San Francisco, waar een nieuwe generatie ondernemende restauranteigenaren probeerde de Chinese keuken beter aan te passen aan de Amerikaanse smaak. Een van hen was Johnny Kan, die in 1953 een Kantonees restaurant opende. Hij werkte samen met twee Chinees-Amerikaanse vrienden—zwagers die een bloeiend sojasaus bedrijf begonnen-om te proberen zijn restaurant zowel respectabel als modern te maken.George Hall was een van de twee vrienden, een man die als ingenieur was opgeleid en graag in de kelder speelde. Zijn nicht en dochter herinneren zich die dagen in een boek over Hall ‘ s sojasaus bedrijf. In het midden van de jaren vijftig begon Hall te spelen met kogellagers en ronde stukken hout, en hij stelde een draaiend tafelblad samen dat het centrale element werd van Kan ‘ s nieuwe banketzaal.de nicht Van Hall, Connie Young Yu, is nu historicus van de Chinees-Amerikaanse cultuur. “Als kind, Ik herinner me dat we echt hield van de nieuwheid ervan,” zei ze. “Ik kan me herinneren hoe leuk het was om het rond te draaien. De geperste eend is recht voor me-en niemand gaat me tegenhouden van het krijgen van zoveel stukken als Ik wil!voordat Hall de tafel ontwierp, reisde hij door Engeland en China. Maar Young zegt dat haar oom het zou hebben gezegd als het ontwerp was geïnspireerd door tafels die hij had gezien. Ze is er vrij zeker van dat zijn Lazy Susan een onafhankelijke uitvinding was, gebouwd om de universele uitdaging van het uitdelen van voedsel aan te pakken, die vervolgens aansloeg.

en catch on het deed. Kan ‘ s restaurant explodeerde in populariteit binnen een paar jaar. Het werd voortdurend bezocht door beroemdheden en gekopieerd door concurrenten in de VS, tot aan zijn jasmijngeurende servetten en-natuurlijk—zijn draaitafels. Er waren ook paden over de Stille Oceaan: de koks van het restaurant kwamen uit Hong Kong, en Kan deed zaken met importeurs-exporteurs in heel Azië.

Het lijkt erop dat de Chinese Lazy Susan, ontworpen voor etenstijd delen, ging wereldwijd met een gezonde portie van cross-culturele delen. Goede uitvindingen vinden traditie opnieuw uit, en deze was letterlijk revolutionair.