„nie było bardzo jasne, co powoduje chorobę i nie było terapii, która zatrzymałaby lub cofnęła zniszczenie płuc w rozedmie płuc”, powiedział Norbert Weissman z University of Giessen Lung Center w Niemczech. „W ciągu ostatnich 20 lat naprawdę nie było żadnych nowych koncepcji dotyczących terapii.”
to nie z braku zainteresowania. W rzeczywistości POChP, w tym przewlekłe zapalenie oskrzeli i rozedma płuc, ma stać się trzecią co do wielkości przyczyną zgonów na świecie do roku 2020.
oprócz zapalenia dróg oddechowych i pogorszenia czynności oddechowych PoChP często towarzyszy nadciśnienie płucne, które jest zasadniczo wysokim ciśnieniem krwi w płucach. Nie wiadomo, czy choroba ta była przyczyną czy konsekwencją POChP.
teraz, dzięki potężnym mysim modelom POChP, Weissman i współpracownicy dostarczają dowodów, że zmiany w naczyniach płucnych i rozwój wysokiego ciśnienia krwi poprzedzają rozwój rozedmy płuc. Następnie śledzą te efekty w indukowalnej postaci enzymu znanego jako syntaza tlenku azotu (iNOS), który katalizuje tworzenie tlenku azotu.
tlenek azotu (NO) i system tlenku azotu są ważne dla otwarcia naczyń krwionośnych i utrzymania napięcia naczyniowego, powiedział Weissman. Gdy jednak poziom tlenku azotu rośnie zbyt wysoko, cząsteczka może przejść reakcję chemiczną tworząc agresywny peroksynitryn.
„Mówiąc najprościej, peroksynitryt może modyfikować funkcje białek, prowadząc do zniszczenia tkanki płucnej”, powiedział Weissman.
wygląda na to, że to właśnie dzieje się w rozwoju rozedmy płuc. Myszy pozbawione enzymu iNOS były chronione zarówno przed rozedmą płuc, jak i nadciśnieniem płucnym. Co ważne, istniejące środki farmakologiczne mogą blokować aktywność iNOS, a myszy leczone jednym z tych leków były chronione przed zmianami naczyń płuc przypominającymi POChP. Leczenie inhibitorem również skutecznie odwróciło przebieg choroby u myszy.
„aby odwrócić rozedmę płuc, potrzebujesz aktywnej restrukturyzacji płuc”, powiedział Weissman, zauważając, że jest więcej pracy do zrobienia, aby zbadać zaangażowane ścieżki.
inhibitor iNOS stosowany w tych badaniach był już stosowany w badaniach klinicznych bez widocznych poważnych skutków ubocznych, mówi Weissman. On i jego zespół planują kontynuować stosowanie leku jako terapii wziewnej, z nadzieją, że może osiągnąć stężenia terapeutyczne tylko wtedy, gdy jest to potrzebne.