12-miesięczne badanie hikikomori syndrome odstawienia społecznego: charakterystyka kliniczna i różne podtypy propozycja

wycofanie społeczne jest nowym problemem zdrowia psychicznego coraz bardziej powszechnym, obecnym w różnych kulturach, których Psychopatologia i leczenie nie zostały jeszcze ustalone. Celem tego badania jest określenie cech społeczno-demograficznych i klinicznych oraz możliwych podtypów klinicznych, które przewidują 12-miesięczne wyniki przypadków z zespołem hikikomori, ciężką formą wycofania społecznego. Analizowano dane społeczno-demograficzne i kliniczne na początku badania, a także dane uzyskane przez 12 miesięcy po leczeniu domowym w 190 przypadkach. Kryteria włączenia były następujące: spędzanie całego czasu w domu, unikanie sytuacji i relacji społecznych, znaczne pogorszenie z powodu izolacji społecznej, przy minimalnym okresie trwania 6 miesięcy. Zidentyfikowano sześć głównych grup diagnostycznych: zaburzenia afektywne, lękowe, psychotyczne, narkomanii, osobowości i innych osi I. Podgrupa lękowo-afektywna wykazywała mniejsze nasilenie kliniczne, ale gorszą ewolucję. Mniej niż połowa przypadków była dostępna do obserwacji medycznej po 12 miesiącach. Pacjenci poddawani intensywnemu leczeniu mieli wyższy wskaźnik obserwacji medycznych i lepsze sieci społecznościowe po 12 miesiącach. Dlatego nasze wyniki dostarczają danych pozwalających osiągnąć konsensus co do specyfiki zespołu hikikomori izolacji społecznej. Analiza wykazała kruchość i skłonność do nawrotów oraz brak zaangażowania, szczególnie istotne w podgrupie lękowo-afektywnej, co sugeruje, że intensywne leczenie jest bardziej skuteczne.