Streszczenie
Uran jest otoczony co najmniej dziesięcioma wąskimi, gęstymi i szeroko oddzielonymi pierścieniami o typowej głębokości optycznej ∼ 0,3, z których pierwsze dziewięć (6, 5, 4,?, ?, ?, , ? i ? pierścienie widoczne wychodzące na zewnątrz od Urana) zostały odkryte z ziemi podczas obserwacji atmosfery planety w 1977 roku. W pracy tej rozważa się dość równomierny, szybko i różnie obracający się dysk rzadko zderzających się cząstek (gdy częstotliwość zderzeń międzycząstkowych jest znacznie mniejsza niż lokalna częstotliwość orbitalna) w układzie planeta – księżyc. Księżyc powoduje szereg orbitalnych efektów rezonansowych w tym ciągłym (poprzez zwykłe zderzenia) dysku. W ramach teorii hydrodynamicznej szacuje się momenty grawitacyjne wywierane przez zewnętrzny księżyc na cząstki przy wewnętrznym rezonansie poziomym Lindblada i odpowiadającym mu rezonansie pionowym. Wykazano, że momenty obrotowe są ujemne przy tych rezonansach, więc mogą powstać szczeliny w Dysku w pobliżu każdego rezonansu. Ten ostatni wynik może być użyty do dostarczenia realnej wskazówki do rozwiązania zagadki wąskich, gęstych i szeroko oddzielonych pierścieni Urana. Model ten sugeruje, że orbity pierścieni Urana mają ścisły związek z małymi księżycami wnętrza planety z orbitą Mirandy, od Cordelii do Mab, odkrytą przez sondę Voyager 2 w 1986 roku. Gdy moment pędu jest przenoszony na zewnątrz na Księżyc, materiał w bliskim sąsiedztwie rezonansów spada do wewnętrznej części badanego układu. Z drugiej strony, w Dysku zderzeniowym moment pędu jest stale skoncentrowany na ułamku masy, która jest spiralnie oddalona. W układzie Urana to lepkie promieniowe rozprzestrzenianie się DYSKU (i związany z tym zewnętrzny przepływ momentu pędu) może zostać zakończone momentem obrotowym wywieranym przez Księżyc w rezonansie orbitalnym niskiego rzędu. Praca ta została wsparta wspólnie przez Israel Science Foundation, Binational U. S.- Israel Science Foundation oraz izraelskie Ministerstwo absorpcji imigrantów w ramach programu ” KAMEA.”