Albert Hofmann, (ur. ok. 11, 1906, Baden, Switz.zmarł 29 kwietnia 2008, Burg, Switz.), Szwajcarski chemik, który odkrył psychodeliczny lek lysergic Acid diethylamide (LSD), który po raz pierwszy zsyntetyzował w 1938 roku poprzez izolację związków znalezionych w sporyszu (claviceps purpurea), grzybie wpływającym na żyto.
pomimo braku środków w rodzinie, Hofmann spędził sielskie dzieciństwo, zwiedzając wzgórza otaczające Baden, choć jako nastolatek był zmuszony szukać pracy, gdy jego ojciec zachorował. Uczęszczał na Uniwersytet w Zurychu, który ukończył w 1929 roku uzyskując doktorat z chemii medycznej. Po ukończeniu studiów został zatrudniony w Sandoz Laboratories w Bazylei, gdzie został przydzielony do programu rozwijającego metody syntezy związków występujących w roślinach leczniczych. To właśnie tam, podczas badania właściwości analeptycznych (pobudzających) pochodnych sporyszu, Hofmann natknął się w 1938 roku na LSD-25 (25.taką pochodną testowano).
początkowe odkrycie Hofmanna zostało odłożone na pięć lat, aż do kwietnia 1943 roku, kiedy powrócił do swoich wcześniejszych badań terapeutycznych nad związkiem. Po przypadkowym wchłonięciu niewielkiej ilości zsyntetyzowanego leku doświadczył sennych halucynacji. Po początkowych doświadczeniach Hoffman celowo wielokrotnie przyjmował lek, dochodząc do wniosku, że może on mieć znaczące zastosowanie w leczeniu psychiatrycznym. Spędził lata badając halucynogenne właściwości LSD w przekonaniu, że lek pewnego dnia będzie przydatny w leczeniu schizofreników i innych pacjentów psychiatrycznych. Nie zgadzając się z przypadkowym używaniem rekreacyjnym, które przyszło zdefiniować lek w latach 60., Hofmann utrzymywał, że lek, przyjmowany w kontrolowanych warunkach i z pełną wiedzą o możliwych skutkach, może okazać się przydatny zarówno w kontekście psychiatrycznym, jak i duchowym, co przedstawił w swojej książce LSD mein sorgenkind z 1979 roku (LSD: My Problem Child, 1980).
Hofmann wyizolował również meterginę, lek stosowany w leczeniu krwotoku poporodowego, ze sporyszu. Jednak większość jego późniejszych badań koncentrowała się na psychotropowych właściwościach różnych roślin i grzybów. W 1958 zsyntetyzował psylocybinę i psylocynę, związki halucynogenne w grzybie Psilocybe mexicana, po wysłaniu próbek przez amatorskiego mykologa zaintrygowanego jego pracą z LSD. W 1960 r. odkrył związek podobny do LSD w gatunku świstaka porannego (Rivea corymbosa), a w 1962 r.wyjechał do Meksyku, aby zbadać roślinę Salvia divinorum, chociaż ostatecznie nie był w stanie rozpoznać jej aktywnych składników halucynogennych. Podczas pobytu w Meksyku udało mu się przekonać kuranderę (żeńską szamankę) do przewodniczenia rytuałowi, który wykorzystywał związki wyizolowane z grzybów Psilocybe, które rosły naturalnie na tym obszarze. Hofmann badał również właściwości farmakologiczne wielu innych roślin, w tym pejotlu, z którego pochodzi meskalina.
Hofmann, który w 1956 roku został dyrektorem ds. produktów naturalnych w Sandoz Laboratories, przeszedł na emeryturę w 1971 roku. W 1988 roku na jego cześć powstała Fundacja Alberta Hofmanna, organizacja opowiadająca się za odpowiedzialnym używaniem halucynogenów. Jest autorem kilku książek, w tym The Road to Eleusis: Unveiling The Secret Of The Mysteries (1978), w której spekuluje, że tajemnice Eleuzyjskie, seria starożytnych greckich obrzędów religijnych, były katalizowane przez spożywanie grzybów halucynogennych; The Botany and Chemistry of Hallucinogens (1973); oraz Plants of the Gods (1976).: Origins of Hallucinogenic Use (1979). Hofmann niezależnie napisał Insight / Outlook (1989), dotyczący postrzegania rzeczywistości, oraz pośmiertnie opublikowany Hofmann ’ s Elixir: LSD and The New Eleusis (2008).