Aleksander Wielki był królem Macedonii, który podbił Imperium rozciągające się od Bałkanów po współczesny Pakistan.
Aleksander był synem Filipa II i Olimpii (jednej z siedmiu lub ośmiu żon Filipa). Wychowywał się w przekonaniu, że jest boskim Narodzeniem. „Od najmłodszych lat Olimpias zachęcał go do przekonania, że jest potomkiem bohaterów i bogów. Nic, co osiągnął, Nie zniechęciłoby do tego przekonania”, pisze profesor Wellesley College classics Guy MacLean Rogers w swojej książce” Alexander ” (Random House, 2004).
„osobowość Aleksandra Wielkiego była paradoksem”, powiedziała Susan Abernethy z niezależnej pisarki historii LiveScience. „Miał wielką charyzmę i siłę osobowości, ale jego charakter był pełen sprzeczności, zwłaszcza w późniejszych latach (wczesne lata trzydzieste). Miał jednak możliwość zmotywowania swojej armii do tego, co wydawało się niemożliwe.”
Alexander był wizjonerem, powiedział Abernethy. Jego zdolność do marzeń, planowania i strategii na dużą skalę pozwoliła mu wygrać wiele bitew, nawet wtedy, gdy miał przewagę liczebną. Pomogło to również zmotywować jego ludzi, którzy wiedzieli, że są częścią jednego z największych podbojów w historii.
Aleksander może być inspirujący i odważny, kontynuuje Abernethy. Poświęcał się szkoleniu swoich ludzi, nagradzając ich honorami i łupami oraz biorąc udział w bitwie u ich boku, co pogłębiało ich oddanie i zaufanie. „Fakt, że Aleksander był młody, piękny i empatyczny, tylko pomógł zwiększyć jego wpływ na swoich żołnierzy i poddanych” – powiedziała.
jednak pomimo jego osiągnięć wojskowych, starożytne zapisy mówią, że nie zdobył szacunku niektórych swoich poddanych, a ponadto kazał zamordować część najbliższych mu osób.
Aleksander książę
Aleksander urodził się około 20 lipca 356 roku p. n. e.w Pelli, która była administracyjną stolicą Macedonii. Jego ojciec często wyjeżdżał, podbijając sąsiednie terytoria i tłumiąc bunty. Niemniej jednak, król Filip II macedoński był jednym z najbardziej wpływowych wzorców Aleksandra, powiedział Abernethy. „Filip zapewnił Aleksandrowi godne uwagi i znaczące wykształcenie. Zaaranżował, aby Aleksander był pod opieką samego Arystotelesa … jego edukacja zaszczepiła w nim miłość do wiedzy, logiki, filozofii, muzyki i kultury. Nauki Arystotelesa w traktowaniu jego nowych poddanych w imperiach, które najechał i podbił, pozwalając mu podziwiać i utrzymywać te odmienne kultury.”
Aleksander niemal co roku obserwował kampanię ojca i wygrywał zwycięstwo za zwycięstwem. Filip przebudował armię macedońską z obywateli-wojowników w organizację zawodową. Filip doznał poważnych ran w bitwie, takich jak utrata oka, złamane ramię i kaleką nogę. Ale ciągle walczył, coś, co Alexander zrobił jako dowódca.”
profesor Uniwersytetu w Cambridge Paul Cartledge pisze w swojej książce” Alexander The Great ” (MacMillan, 2004), że Filip postanowił zostawić swojego 16-letniego syna w rządzie Macedonii, gdy był poza kampanią. Aleksander wykorzystał okazję, pokonując Traków zwanych Maedi i zakładając „Alexandroupolis”, miasto, które nazwał swoim imieniem. „Alexander poczuł potrzebę zakwestionowania autorytetu i wyższości ojca i chciał prześcignąć ojca”, powiedział Abernethy.
rzeczywiście, starożytne zapiski wskazują, że obaj zostali rozdzieleni później w nastoletnich latach Aleksandra i w pewnym momencie jego matka została wygnana do Epiru. „Aleksander mógł mieć pretensje do wielu małżeństw swojego ojca i rodzących się z nich dzieci, widząc je jako zagrożenie dla własnej pozycji”, powiedział Abernethy.
Filip II został zamordowany w 336 r.p. n. e. podczas świętowania ślubu swojej córki Kleopatry (nie słynnego egipskiego faraona). Osoba, która go dźgnęła, była jednym z byłych kochanków Filipa o imieniu Pausanias. Podczas gdy starożytni pisarze snują misterną opowieść o jego motywach, niektórzy współcześni historycy podejrzewają, że mógł być częścią większego spisku mającego na celu zabicie króla, który mógł obejmować Aleksandra i jego matkę.
w chwili śmierci Filip rozważał najazd na Persję. Marzenie zostało przekazane Aleksandrowi, częściowo za pośrednictwem jego matki Olimpias, według Abernethy. „Żywiła w nim płonącą ambicję dynastyczną i powiedziała mu, że jego przeznaczeniem jest najazd na Persję.”
Po śmierci ojca Aleksander szybko przystąpił do konsolidacji władzy. Zyskał poparcie armii macedońskiej i zastraszył Greckie Państwa miejskie, które Filip podbił, akceptując jego rządy. Po kampaniach na Bałkanach i Tracji Aleksander ruszył przeciwko Tebom, miastu w Grecji, które wznieciło bunt, zdobywając je w 335 r.p. n. e. i je zniszczyło.
ze spacyfikowaną Grecją i Bałkanami, był gotowy do rozpoczęcia kampanii przeciwko Imperium perskiemu, kampanii, którą zaplanował jego ojciec, ale zgodnie z przeznaczeniem, to on będzie tym, który poprowadzi.
Wojna z Persją
Starożytne relacje mówią, że kiedy Aleksander prowadził wojnę z Persami i ich królem Dariuszem III, często używał perskich najazdów na Grecję w V wieku p. n. e.jako pretekstu do swoich działań. Jednak, jak na ironię, Aleksander często walczył z greckimi najemnikami podczas kampanii przeciwko Dariuszowi III.jeszcze bardziej ironicznie, Sparta, miasto, które słynnie straciło króla i 300 wojowników w bitwie pod Termopilami podczas Perskiej próby inwazji, również sprzeciwiło się Aleksandrowi, idąc tak daleko, że szukał Perskiej pomocy w ich wysiłkach, aby go obalić.
w niedawno opublikowanym dokumencie konferencyjnym Elpida Hadjidaki, były dyrektor zabytków morskich w greckim Ministerstwie Kultury, zwraca uwagę, że Agis III, król Sparty, współpracował z Persami w celu wzmocnienia portu w Falasarna, na zachodniej Krecie. Persja dała mu pieniądze i statki, a w zamian „Agis wysłał pieniądze i tryremy do swojego brata Agesilaosa, nakazując mu zapłacić pensje załóg i popłynąć bezpośrednio na Kretę, aby uregulować sprawy Wyspy na rzecz Sparty”, pisze Hadżidaki. W swoich wykopaliskach odkrył, że przy wsparciu Persów Spartanie zbudowali fortyfikacje i większy Port w Falasarnie.
mimo sprzeciwu Spartan, Aleksander odniósł sukces przeciwko Persji. Pierwszą większą bitwą, którą wygrał, była” bitwa pod Granicus”, stoczona w 334 p. n. e.we współczesnej zachodniej Turcji, niedaleko starożytnego miasta Troja. Podczas bitwy Arrian napisał, że Aleksander pokonał 20 000 perskich jeźdźców i równą liczbę piechurów. Następnie posunął się wzdłuż wybrzeży zachodniej Turcji, zajmując miasta i próbując pozbawić Perską marynarkę wojenną baz.
drugą kluczową bitwą, którą wygrał, a być może najważniejszą, była bitwa pod Issus, stoczona w 333 p. n. e.w pobliżu starożytnego miasta Issus w południowej Turcji, w pobliżu współczesnej Syrii. W bitwie tej Persowie byli dowodzeni przez samego Dariusza III. Arrian szacuje, że Darius miał siłę 600 000 żołnierzy (prawdopodobnie mocno przesadzonych) i ustawił się początkowo na wielkiej równinie, gdzie mógł skutecznie zmasakrować ich wszystkich przeciwko Aleksandrowi, który wahał się dać bitwę.
Dariusz III uważa to za przejaw nieśmiałości. „Jeden dworzanin za drugim podburzał Dariusza, oświadczając, że zdeptał macedońską armię swoją kawalerią.”Więc Dariusz zrezygnował ze swojej pozycji i gonił Aleksandra. Na początku poszło dobrze, a on faktycznie dostał się na tyły sił Aleksandra. Gdy jednak Aleksander dał perskiemu królowi bitwę, okazało się, że Darius został doprowadzony do wąskiego miejsca, w którym Persowie nie mogli efektywnie wykorzystać swojej przewagi liczebnej.
Arrian napisał, że wobec doświadczonych wojsk macedońskich lewe skrzydło Dariusza zostało niemal natychmiast „rozbite”. Najcięższa opozycja rzeczywiście pochodziła od greckich najemników walczących o Dariusza. Umieszczony w centrum „akcja była rozpaczliwa, gdy Grecy próbowali przepędzić Macedończyków z powrotem do rzeki i odzyskać zwycięstwo dla własnych ludzi, którzy już uciekali” – napisał Arrian. Ostatecznie Dariusz III uciekł wraz ze swoją armią.
w pośpiechu Dariusz III pozostawił po sobie znaczną część swojej rodziny, w tym matkę, żonę, małego syna i dwie córki. Aleksander rozkazał, aby byli „honorowani i traktowani jako królewscy”, napisał Arrian. Po bitwie Dariusz III zaoferował Aleksandrowi okup za jego rodzinę i przymierze, poprzez małżeństwo, z nim.
Arrian powiedział, że Aleksander zgromił Dariusza na piśmie i wykorzystał próby inwazji swoich poprzedników na Grecję jako uzasadnienie swojej kampanii przeciwko niemu. Dodał również, że ” w przyszłości, gdy tylko wyślesz do mnie wiadomość, zwróć się do mnie jako Król Azji, a nie jako równy sobie, i daj mi znać, jako Pan wszystkiego, co do ciebie należało, jeśli czegoś potrzebujesz.”
do Egiptu
Aleksander ruszył na południe wzdłuż wschodniej części Morza Śródziemnego, strategia mająca na celu, ponownie, pozbawić Persów ich baz morskich. Wiele miast poddało się, podczas gdy niektóre, takie jak Tyr, który znajdował się na wyspie, podjęły walkę i zmusiły Aleksandra do oblężenia.
W 332 r.p. n. e., po zajęciu Gazy przez oblężenie, Aleksander wkroczył do Egiptu, kraju, który przez dwa stulecia przeżywał okresy panowania perskiego. Na jej północnym wybrzeżu założył Aleksandrię, najbardziej udane miasto, jakie kiedykolwiek zbudował. Arrian napisał, że ” nagła pasja do projektu ogarnęła go, a on sam określił, gdzie ma zostać zbudowana agora i zdecydował, ile świątyń ma zostać wzniesionych i którym bogom mają być poświęcone…” ostatnie badania wskazują, że Aleksandria mogła zostać zbudowana, aby stawić czoła wschodzącemu słońcu w dniu narodzin Aleksandra.
udał się również do Libii, aby zobaczyć wyrocznię Ammona. Podróżując przez nieoznakowaną pustynię, jego grupa udała się do świątyni, a Aleksander podobno konsultował się z wyrocznią na osobności.
ostateczna bitwa z Dariuszem III
ze wschodnim Morzem Śródziemnym i Egiptem zabezpieczona, Persowie zostali pozbawieni baz morskich, a Aleksander mógł swobodnie poruszać się w głąb lądu, aby podbić Wschodnią połowę Imperium Perskiego.
w bitwie pod Gaugamelą, stoczonej w 331 r.p. n. e. w północnym Iraku w pobliżu dzisiejszego Erbilu, Aleksander według starożytnych źródeł miał stawić czoła aż milionowi żołnierzy (ponownie prawdopodobnie znacznie przesadzonym). Dariusz III sprowadził żołnierzy z całego, a nawet poza jego imperium. Scytyjscy jeźdźcy z jego północnych granic stawiali czoła Aleksandrowi, podobnie jak” indyjskie ” oddziały (jak nazywali je starożytni pisarze), które prawdopodobnie pochodziły z współczesnego Pakistanu.
ponownie, starając się o przewagę liczebną Dariusza III, Aleksander przesunął swoje wojska w kierunku niezrównanego terenu. Dariusz wysłał za nimi swoją kawalerię, a Aleksander kontratakował ze swoim. Jego jeźdźcy, ponosząc ciężkie straty, utrzymywali się. Darius odpowiedział, wysyłając swoje rydwany przeciwko falangi Aleksandra, co było złym posunięciem, ponieważ zostały pocięte na kawałki przez Oszczepy.
Bitwa wkrótce przerodziła się w wojnę nerwów. „Przez krótki okres walki toczyły się ręka w rękę, ale kiedy Aleksander i jego jeździec mocno naciskali wroga, popychając Persów i uderzając ich włóczniami w twarze, a macedoński falangi, ciasno ułożony i najeżony szczupakami, był już na nich, Dariusz, który od dawna był w stanie strachu, teraz widział przerażenia wokół siebie; kołował — pierwszy, który to zrobił — i uciekł” – napisał Arrian. Od tego momentu armia perska zaczęła się rozpadać, a król Perski uciekł wraz z Aleksandrem w gorącym pościgu.
Dariusz III uciekłby do wschodniej części swojego imperium, mając nadzieję zebrać wystarczającą ilość żołnierzy do kolejnej bitwy. Zdradzony przez jednego z jego satrapów o imieniu Bessus (który twierdził, że jest królem nad tym, co zostało z Persji), Dariusz został schwytany przez własne wojska i zabity.
Aleksander był zasmucony, gdy znalazł swoje ciało. Szanował Dariusza jako głowę potężnego imperium perskiego, chociaż Aleksander uważał się za wyższy autorytet, ponieważ uważał, że jego moc pochodzi od bogów, według Abernety. Wysłał ciało Dariusza z powrotem do Persepolis i nakazał mu Królewski pogrzeb.
Aleksander chciał, aby Przejście W Persji z władzy Dariusza do własnej było pokojowe. Musiał on mieć pozory legalności, aby uspokoić ludzi, a zapewnienie szlachetnego pochówku dla Dariusza było częścią tego, wyjaśnia Abernethy.
” była powszechną praktyką Aleksandra i jego generałów, gdy przejmowali rządy w różnych obszarach Imperium” – powiedziała. Aleksander był pod wpływem nauk swego nauczyciela, Arystotelesa, którego filozofia greckiego etosu nie wymagała wymuszania kultury greckiej na skolonizowanych. „Aleksander odbierałby autonomię polityczną tym, których podbił, ale nie ich kulturze czy sposobowi życia. W ten sposób zyskał ich lojalność, szanując ich kulturę, nawet po zakończeniu podboju, tworząc Bezpieczeństwo i stabilność. Sam Aleksander przyjął nawet perski strój i pewne perskie obyczaje ” – powiedział Abernethy.
Aleksander ścigał Bessusa na wschód, aż został złapany i zabity. Następnie, chcąc włączyć najbardziej wysunięte na wschód części imperium perskiego do swojej własnej, prowadził kampanię w Azji Środkowej. Była to skalista, zmrożona kampania, która wywołała napięcia w jego własnej armii i ostatecznie doprowadziła do zabicia przez Aleksandra dwóch jego najbliższych przyjaciół.
zabicie Parmerio
zabicie Parmerio, jego byłego zastępcy, i Cleitusa, bliskiego przyjaciela króla, który podobno uratował mu życie w bitwie pod Granicus, może być postrzegane jako znak tego, jak jego ludzie byli zmęczeni kampanią i jak Aleksander stawał się coraz bardziej paranoiczny.
w pewnym momencie podczas kampanii Aleksandra w Azji Środkowej, syn Parmerio, Filotas, rzekomo nie zgłosił spisku przeciwko życiu Aleksandra. Król, rozgniewany, postanowił zabić nie tylko Filotasa i innych ludzi uznanych za spiskowców, ale także Parmerio, mimo że najwyraźniej nie miał nic wspólnego z rzekomym spiskiem.
według pisarza Kwintusa Curtiusa (żyjącego w I wieku n. e.) Aleksander zlecił człowiekowi imieniem Polydamus, przyjaciel Parmerio, wykonanie tego czynu, trzymając jego braci jako zakładników, dopóki go nie zamordował. Przybywając do namiotu Parmerio w mieście, w którym stacjonował, wręczył mu list od Aleksandra i jeden oznaczony jako od jego syna.
Kiedy czytał list od swojego syna, generała o imieniu Cleander, który pomagał Polydamusowi w jego misji, „otworzył go (Parmerio) mieczem wbity w bok, a następnie zadał mu drugi cios w gardło…” zabijając go. (Tłumaczenie Pamela Mensch i James Romm)
morderstwo Cleitusa
drugą ofiarą Aleksandra był jego stary przyjaciel Cleitus, który był zły, że Aleksander adoptował perskie stroje i obyczaje. Po epizodzie, w którym obaj pili, Kleitus odparł królowi, mówiąc mu w istocie, że powinien postępować zgodnie z macedońskimi drogami, a nie tymi z Persów, którzy mu się sprzeciwili.
Po tym, jak obaj się upili, Kleitus podniósł prawą rękę i powiedział: „To jest ręka, Aleksandrze, która cię wtedy uratowała (w bitwie pod Granikusem).”Aleksander, rozwścieczony, zabił go włócznią lub szczupakiem.
Aleksander strasznie przyjął swój akt morderstwa. „Znowu i znowu, nazwał się mordercą swojego przyjaciela i poszedł bez jedzenia i picia przez trzy dni i całkowicie zaniedbał swoją osobę,” napisał Arrian.
Ostatnie kampanie
dni Aleksandra w Azji Środkowej nie były nieszczęśliwe. Po zdobyciu przez jego wojska twierdzy w miejscu zwanym Sogdian Rock w 327 p. n. e.spotkał Roksanę, córkę miejscowego władcy. Oboje pobrali się i w chwili śmierci Aleksandra mieli nienarodzonego syna.
pomimo zmęczenia swoich ludzi i faktu, że był daleko od domu, wcisnął się w ziemię, którą Grecy nazywali „Indiami” (chociaż faktycznie był to dzisiejszy Pakistan). Zawarł sojusz z lokalnym władcą o imieniu Taxiles, który zgodził się pozwolić Aleksandrowi wykorzystać jego miasto, Taxila, jako bazę operacyjną. Zgodził się również dać Aleksandrowi wszystkie potrzebne mu zaopatrzenie, co było ważne ze względu na długie linie zaopatrzeniowe Aleksandra.
w zamian Aleksander zgodził się walczyć z Porusem, lokalnym władcą, który wyruszył przeciwko Aleksandrowi z armią liczącą podobno 200 słoni. Obie armie spotkały się nad rzeką Hydaspes w 326 r.p. n. e., a Porus zajął pozycję obronną na jej przeciwległym brzegu. Aleksander czekał na swój czas, przeszukał okolicę, zbudował flotę statków i uśpił Porusa fałszywym poczuciem bezpieczeństwa, sprawiając, że jego ludzie sprawili wrażenie, że zamierzają przekroczyć rzekę tak wiele razy, że w końcu Porus zmęczył się odpowiedzią i po prostu zignorował hałas, który wydali.
Aleksander wybrał miejsce na rzece z zalesioną wyspą i w nocy zdołał wyprowadzić swoje wojska na przeciwny Brzeg. Kiedy Porus zmobilizował swoje siły, znalazł się w trudnej sytuacji, jego kawaleria nie była tak doświadczona jak Aleksandra i w związku z tym umieścił na froncie swoje 200 słoni, czego Macedończycy nigdy nie mieli do czynienia w dużej liczbie.
Aleksander zareagował, wykorzystując swoją kawalerię do ataku na skrzydła sił Porusa, szybko zmuszając kawalerię Porusa do ucieczki. W rezultacie konie Porusa, piechurzy i słonie w końcu się pomieszały. Co gorsza dla Porusa, falanga Aleksandra zaatakowała słonie oszczepami, a ranne słonie szalały na oddziałach Aleksandra i Porusa.
wraz z rozpadającą się armią Porus pozostał do końca i został pojmany. Arrian napisał, że Porus został sprowadzony do macedońskiego króla i powiedział: „traktuj mnie jak króla, Aleksandrze.”Aleksander, pod wrażeniem jego odwagi i słów, uczynił go sojusznikiem.
powrót do domu
w 324 roku bliski przyjaciel Aleksandra, generał i ochroniarz Hapha zmarł nagle na gorączkę. Śmierć haphy ’ ego spowodowała drastyczną zmianę osobowości Aleksandra-powiedział Abernethy. „Alexander zawsze był nałogowym pijakiem, a nadużywanie substancji zaczęło zbierać swoje żniwo. Stracił samokontrolę i współczucie dla swoich ludzi. Stał się lekkomyślny, pobłażliwy i niekonsekwentny, powodując utratę lojalności przez swoich ludzi i oficerów. Zawsze miał gwałtowny temperament i był pochopny, impulsywny i uparty. Picie pogorszyło te cechy.
zaczął zbyt mocno naciskać swoich ludzi. Wizja zniknęła, powodując pozory walki tylko dla walki. Żołnierze byli wyczerpani, sfrustrowani i stracili cel. Odmówili pójścia dalej i Aleksander został zmuszony do odwrotu.”
płynąc na południe wzdłuż rzeki Indus walczył z grupą o nazwie Malli, zostając ciężko rannym po tym, jak sam poprowadził atak na ich mury miejskie. Po dotarciu do Oceanu Indyjskiego podzielił swoje siły na trzy. Jeden element, z ciężkim sprzętem, wybrałby stosunkowo bezpieczną drogę do Persji, drugi, pod jego dowództwem, przemierzyłby Gedrosię, w dużej mierze niezamieszkany, opuszczony obszar, przez który nigdy wcześniej nie przekroczyły żadne duże siły. Trzecia siła, wchodząca na statki, miała wspierać siły Aleksandra i płynąć obok nich.
przeprawa przez Gedrosię była żałosną porażką.po drodze ginęło nawet 3/4 wojsk Aleksandra, a jego flota nie była w stanie nadążyć za nimi z powodu złych wiatrów. „Płonący upał i brak wody zniszczyły znaczną część armii, a zwłaszcza zwierzęta stadne” – napisał Arrian.
Dlaczego Aleksander zdecydował się poprowadzić część swoich sił przez Gedrosję jest tajemnicą. Mogło to być po prostu dlatego, że nikt wcześniej nie próbował sprowadzić przez nią tak dużej siły, a Aleksander chciał być pierwszy.
powrót do Persji
Aleksander powrócił do Persji, tym razem jako władca królestwa rozciągającego się od Bałkanów do Egiptu po współczesny Pakistan. W 324 r. p. n. e.przybył do Susy, gdzie wielu jego wewnętrznych doradców pobrało się.
Aleksander wziął dwie dodatkowe żony oprócz Roksany, którą poślubił w Azji Środkowej. Jedną z nich była Barsine, córka Dariusza III, a drugą perska kobieta, którą Arrian zidentyfikował jako Parysatis. Roksana prawdopodobnie nie spodobała się jej dwóm nowym współżonkom, a po śmierci Aleksandra mogła ich oboje zabić.
w 323 roku p. n. e.Aleksander znalazł się w Babilonie, a jego kolejnym głównym celem militarnym była Arabia na południowym krańcu swojego imperium. W czerwcu 323 p. n. e., podczas przygotowywania wojsk, złapał gorączkę, która nie ustępowała. Wkrótce miał problemy z mówieniem i ostatecznie zmarł. (Ostatnie badania sugerują, że Alexander mógł zostać otruty.)
na krótko przed śmiercią Aleksander został podobno zapytany, do kogo powinno udać się jego imperium. Jego odpowiedź brzmiała: „do najsilniejszego człowieka.”Chociaż miał nienarodzonego syna, a według najnowszych badań nieślubnego syna o imieniu Argeusz, nie było nikogo na tyle silnego, aby utrzymać swoje imperium razem. Jego generałowie walczyli o jego ziemię i ostatecznie została podzielona na wiele stanów.
w 30 p. n. e. po tym, jak ostatnie z tych państw (Egipt Ptolemejski) zostało podbite przez Rzym, cesarz rzymski Oktawian udał się zobaczyć ciało Aleksandra. Wielki król nie żył od prawie trzech stuleci, ale był czczony przez Rzymian.
„on (Oktawian) pragnął zobaczyć sarkofag i ciało Aleksandra Wielkiego, które w tym celu zostały wyjęte z celi, w której odpoczywali i po obejrzeniu ich przez jakiś czas, oddał cześć pamięci tego księcia, ofiarując złotą koronę i rozrzucając kwiaty na ciele”, pisał Suetonius Tranquillus pod koniec pierwszego wieku naszej ery. (Tłumaczenie Alexander Thomson, przez Perseus Digital Library)
dziedzictwo Aleksandra
„być może najważniejszym dziedzictwem Aleksandra był zasięg i zasięg rozprzestrzeniania się kultury greckiej”, powiedział Abernethy. „Panowanie Aleksandra Wielkiego oznaczało początek nowej ery w historii znanej jako Epoka hellenistyczna. Kultura grecka miała silny wpływ na tereny podbite przez Aleksandra.”
wiele miast, które założył Aleksander nazwano Aleksandrią, w tym egipskie miasto, które jest obecnie domem dla ponad 4,5 miliona ludzi. Wiele Aleksandrii znajdowało się na szlakach handlowych, co zwiększało przepływ towarów między Wschodem a Zachodem.
„towary i zwyczaje, żołnierze i handlowcy mieszali się razem” – powiedział Abernethy. „Istniała wspólna waluta i wspólny język (grecki) jednoczący wiele narodów Imperium. Wszystkie religie były tolerowane. Miał to być złoty wiek, który trwał od śmierci Aleksandra w 323 p. n. e.do 31 p. n. e., daty podboju przez Rzym ostatniego królestwa hellenistycznego, Lagidowego królestwa Egiptu.”
dodatkowy reportaż Jessie Szalay, Live Science contributor.