Artykuły Konfederacji służyły jako dokument pisemny, który ustalał funkcje rządu narodowego Stanów Zjednoczonych po ogłoszeniu niepodległości od Wielkiej Brytanii. Ustanowił słaby rząd centralny, który w większości, ale nie całkowicie, uniemożliwiał poszczególnym państwom prowadzenie własnej dyplomacji zagranicznej.
Plan Albany wcześniejsza, przed uzyskaniem niepodległości próba przyłączenia Kolonii do większego związku, nie powiodła się częściowo, ponieważ poszczególne kolonie obawiały się utraty władzy na rzecz innej centralnej instytucji. Jednak gdy rewolucja amerykańska nabrała rozpędu, wielu przywódców politycznych dostrzegło zalety scentralizowanego rządu, który mógłby koordynować wojnę rewolucyjną. W czerwcu 1775 roku Kongres Prowincjonalny Nowego Jorku wysłał do Kongresu Kontynentalnego plan Unii, który, podobnie jak Plan Albany, nadal uznawał władzę Korony Brytyjskiej.
niektórzy delegaci Kongresu Kontynentalnego również nieformalnie omawiali plany trwalszego związku niż Kongres Kontynentalny, którego status był tymczasowy. Benjamin Franklin sporządził plan ” artykułów Konfederacji i wieczystej Unii.”Podczas gdy niektórzy delegaci, tacy jak Thomas Jefferson, poparli propozycję Franklina, wielu innych było zdecydowanie przeciwnych. Franklin przedstawił swój plan przed Kongresem 21 lipca, ale stwierdził, że powinien być postrzegany jako projekt, gdy Kongres był zainteresowany osiągnięciem bardziej formalnej propozycji. Kongres przedstawił plan.
po ogłoszeniu niepodległości członkowie Kongresu Kontynentalnego zdali sobie sprawę, że konieczne będzie utworzenie rządu narodowego. 22 lipca Kongres zaczął dyskutować o formie, jaką przyjmie ten rząd, nie zgadzając się w wielu kwestiach, w tym w kwestii tego, czy reprezentacja i głosowanie będą proporcjonalne, czy według stanu. Nieporozumienia opóźniły ostateczne dyskusje Konfederacji do października 1777 roku. Do tego czasu zdobycie Filadelfii przez Brytyjczyków sprawiło, że sprawa stała się pilniejsza. Delegaci ostatecznie sformułowali Artykuły Konfederacji, w których zgodzili się na głosowanie według stanu i proporcjonalne obciążenia podatkowe państwa w oparciu o wartości gruntów, choć pozostawili sprawę roszczeń państwowych do ziem zachodnich nierozwiązaną. Kongres wysłał Artykuły do państw do ratyfikacji pod koniec listopada. Większość delegatów zdawała sobie sprawę, że artykuły były wadliwym kompromisem, ale uważała, że jest to lepsze niż brak formalnego Rządu Narodowego.
16 grudnia 1777 roku Wirginia była pierwszym stanem, który ratyfikował. Inne państwa ratyfikowały w pierwszych miesiącach 1778 roku. Po ponownym zwołaniu Kongresu w czerwcu 1778 roku delegaci dowiedzieli się, że Maryland, Delaware i New Jersey odmówiły ratyfikacji artykułów. Artykuły wymagały jednomyślnej aprobaty ze strony Stanów. Te mniejsze Stany chciały, aby inne stany zrzekły się swoich zachodnich roszczeń do ziemi, zanim ratyfikują Artykuły. New Jersey i Delaware ostatecznie zgodziły się na warunki artykułów, z ratyfikacją New Jersey 20 listopada 1778, a Delaware 1 lutego 1779. To pozostawiło Maryland jako ostatni pozostały holdout.
Podirytowani przez Marylandu, kilka innych rządów stanowych przyjęło rezolucje popierające utworzenie rządu narodowego bez stanu Maryland, ale inni politycy, tacy jak kongresman Thomas Burke z Karoliny Północnej, przekonali swoje rządy, aby się powstrzymały, argumentując, że bez jednomyślnej zgody nowej Konfederacji, nowy kraj pozostanie słaby, podzielony i otwarty na przyszłą zagraniczną interwencję i manipulację.
tymczasem w 1780 roku siły brytyjskie zaczęły przeprowadzać naloty na społeczności Maryland w Zatoce Chesapeake. Zaalarmowany rząd państwa wystosował list do francuskiej minister Anne-César De la Luzerne z prośbą o pomoc dla francuskiej marynarki wojennej. Luzerne odpisał, wzywając rząd Maryland do ratyfikowania artykułów Konfederacji. Marylandczycy otrzymali kolejną zachętę do ratyfikacji, gdy Wirginia zgodziła się zrzec swoich zachodnich roszczeń ziemskich, więc legislatura Maryland ratyfikowała Artykuły Konfederacji 1 marca 1781 roku.
Kongres Kontynentalny przegłosował 10 stycznia 1781 roku utworzenie Departamentu Spraw Zagranicznych; 10 sierpnia tego roku wybrał Roberta R. Livingstona na sekretarza spraw zagranicznych. Do obowiązków sekretarza należała korespondencja z przedstawicielami USA za granicą oraz z ministrami zagranicznych mocarstw. Sekretarz został również oskarżony o przekazywanie instrukcji Kongresu amerykańskim agentom za granicą i był upoważniony do uczestniczenia w sesjach Kongresu. Kolejny akt z 22 lutego 1782 roku pozwolił Sekretarzowi na zadawanie pytań i odpowiadanie na nie podczas sesji Kongresu Kontynentalnego.
Artykuły stworzyły suwerenny, Narodowy rząd i jako takie ograniczyły prawa państw do prowadzenia własnej dyplomacji i polityki zagranicznej. Okazało się to jednak trudne do wyegzekwowania, ponieważ rząd narodowy nie mógł powstrzymać stanu Georgia przed prowadzeniem własnej niezależnej polityki wobec hiszpańskiej Florydy, próbą zajęcia spornych terytoriów i grożeniem wojną, jeśli hiszpańscy urzędnicy nie będą pracować nad powstrzymaniem indyjskich ataków lub powstrzymaniem się od ukrywania zbiegłych niewolników. Rząd Konfederacji nie mógł również zapobiec lądowaniu skazańców, których rząd brytyjski nadal eksportował do swoich byłych kolonii. Ponadto Artykuły nie pozwalały Kongresowi na egzekwowanie postanowień traktatu paryskiego z 1783 roku, który pozwalał brytyjskim wierzycielom pozywać dłużników za przedrewolucyjne długi, niepopularną klauzulę, którą wiele rządów stanowych postanowiło zignorować. W konsekwencji siły brytyjskie nadal zajmowały forty w rejonie Wielkich Jezior. Problemy te, w połączeniu z nieskuteczną reakcją rządu Konfederacji na Bunt Shayów w Massachusetts, przekonały przywódców krajowych, że potrzebny jest silniejszy rząd centralny. Doprowadziło to do Konwencji Konstytucyjnej, która sformułowała obecną Konstytucję Stanów Zjednoczonych.