Caligae (pojedyncza caliga) były wytrzymałymi, grubymi podeszwami ażurowymi, z podeszwami hobnailed. Były noszone przez niższe szeregi rzymskich kawalerzystów i piechurów, a być może przez niektórych centurionów. Trwałe skojarzenie caligae z pospolitym żołnierstwem jest widoczne w opisie tych ostatnich jako caligati („buciarze”).
od czasu do czasu kaligae musiały okazać się niewygodne, zwłaszcza na twardych powierzchniach; Józef opisuje zabójstwo rzymskiego centuriona, który podczas ataku poślizgnął się na marmurową podłogę Świątyni Jerozolimskiej. Niemniej jednak, konstrukcja caliga pozwalała na jego dostosowanie, co pomogłoby zmniejszyć otarcia; prawdopodobnie był to „idealny but marszowy”, a ” grzmiący dźwięk ataku armii hobnailed (caligati) musiał być przerażający.”
Caligae byłby fajniejszy w marszu niż buty. W ciepłym, śródziemnomorskim klimacie może to być zaleta. W zimnym, wilgotnym klimacie Północnej Wielkiej Brytanii dodatkowe plecione skarpety lub wata z surowej wełny w zimie mogły pomóc w izolacji stóp; ale wydawało się, że caligae zostały tam porzucone pod koniec II wieku naszej ery, na rzecz cywilnych „zamkniętych butów” (carbatinae). Pod koniec IV wieku, wydaje się, że miało to zastosowanie w całym Imperium. Edykt cesarza Dioklecjana o cenach (301) zawiera ustalone ceny obuwia opisanego jako caligae, ale bez hobnails, wykonanego dla cywilnych mężczyzn, kobiet i dzieci.