the Norse
to, co Europejczycy uważali za „nowy świat”, było w rzeczywistości domem dla rdzennych mieszkańców przez ponad 15 000 lat, zanim pierwsi Europejczycy wylądowali na wschodnich wybrzeżach Ameryki Północnej. Około roku 1000 n. e. średniowieczni nordycy (Wikingowie) założyli pierwszą europejską osadę na północnym wybrzeżu Nowej Fundlandii, ale przebywali tylko przez krótki okres.
pod koniec IX wieku rozpoczęła się stopniowa migracja przez Północny Atlantyk. Kilkaset rodzin opuściło norweskie Wybrzeże na pokładzie knorrs-wytrzymałych statków towarowych trzy razy większych niż podstawki, a następnie płynących na Morzu Północnym-aby osiedlić się na Islandii. Sto lat później Eryk Czerwony poprowadził swoich potomków na Grenlandię, a kilku z nich podążyło za jego synem Leifem szczęśliwym aż do Ameryki Północnej. Ponieważ Nordyci używali otwartych statków, które nie zapewniały ochrony przed żywiołami i nie posiadały nawet najbardziej prymitywnych urządzeń nawigacyjnych, musieli przechodzić przez Północny Atlantyk po wyspie, od Norwegii po Amerykę Północną. Każdy etap podróży wynosił około 600 kilometrów.
spekulacje na temat wypraw nordyckich do Ameryki Północnej opierały się przede wszystkim na tradycyjnych islandzkich sagach, które są poparte bezpośrednimi dowodami odkrytymi przez archeologów od lat 60. XX wieku.garść nordyckich artefaktów rozsianych po wyspach wysokiej Arktyki i pozostałości osady w L ’ Anse aux Meadows na Nowej Fundlandii jednoznacznie sugeruje, że Nordyci byli obecni w Ameryce Północnej 500 lat przed przybyciem Krzysztofa Kolumba do l492.
pierwsza wystawa w Canada Hall przedstawia nordycką rodzinę rozładowującą narzędzia i zapasy z małej łodzi, znanej jako faring, po przybyciu do Nowej Fundlandii. Statek, który przywiózł osadników z Grenlandii jest zakotwiczony na morzu. Lekka konstrukcja łodzi (nakładające się na siebie deski umieszczone wzdłuż i nitowane razem) sprawiała, że mogły być bezpiecznie poruszane w płytkiej wodzie nawet po załadowaniu.
Odzież, Biżuteria i narzędzia używane przez Nordyków wskazują, że nie byli chłopami, ale raczej członkami zamożnej klasy ziemiańskiej. Byli oni prawdopodobnie potomkami wodzów, którzy zostali zmuszeni do poszukiwania nowej ziemi w IX wieku. W tym czasie król Norwegii Harald Fairhair próbował zjednoczyć swoje królestwo poprzez podporządkowanie pomniejszych królów, co zmusiło wielu do ucieczki do Wielkiej Brytanii, Islandii, Grenlandii i poza nią. Wisiorki noszone przez manekiny odzwierciedlają zmieniające się czasy. Znajdują się na nich młot pogańskiego boga Thora i krzyż nowo przyjętej religii chrześcijańskiej.
w latach sześćdziesiątych XX wieku Wykopaliska archeologiczne w L ’ Anse aux Meadows odkryły pozostałości ośmiu murowanych muraw-trzech dużych mieszkań, dwóch małych warsztatów, kuźni, szopy i małej konstrukcji darniowej. Większość artefaktów znalezionych na miejscu to żelazne nity łodziowe i deski podłogowe z małych jednostek pływających, co sugeruje, że głównym zajęciem była budowa i naprawa łodzi. Inne przedmioty obejmują brązową obrączkę płaszcza podobną do tej noszonej przez żeński manekin na wystawie, wrzeciono ze steatytu i kamienną lampę. Odkrycie wrzeciona, używanego przez kobiety do spinania wełny, jest dowodem na to, że rodziny przybyły na miejsce. Innymi słowy, była to prawdziwa próba rozbicia, a nie tylko placówka dla odkrywców. Brak dużego śmietnika i fakt, że budowle nie zostały odbudowane, wskazuje, że osada została zasiedlona po stosunkowo krótkim czasie. W ciągu następnych dwóch stuleci Nordyci prawdopodobnie kontynuowali Robienie periodycznych krzyżówek ze swoich kolonii na Grenlandii, aby pozyskać je z wybrzeży Labradoru. Mogli również handlować futrami i kością słoniową morsów z rdzennymi ludami Arktyki kanadyjskiej.
