dlaczego dwulatki sprzeciwiają się rodzicom
co za dzień: twój dwulatek zaczyna poranek od krzyku: „nie, ja to zrobię!”kiedy nalejesz mu mleko na płatki. Potem odmawia odłożenia zabawki, którą wyjął.
później, kiedy masz już wszystko, co możesz wziąć, Twoje dziecko ma pełny napad złości, ponieważ zdarza mu się bawić ze znajomymi, gdy przyjeżdżasz po niego do przedszkola. Czy ten dzieciak próbuje doprowadzić cię do szału?
prawda jest taka, że radzenie sobie z buntowniczym dwulatkiem jest notorycznie trudną częścią wychowania dzieci. Nie nazywają tego „strasznymi dwójkami” na darmo.
Kiedy twoje dziecko krzyczy: „Nie!”albo rzuca się na ziemię, kopiąc i krzycząc, to nie jest zabawa dla ciebie, ale jest to normalna reakcja dla dziecka w tym wieku. (I dla dzieci trochę młodszych lub starszych też.)
pomyśl o tym: Twoje dziecko jest pochłonięte ekscytacją – i frustracją – które wiążą się z jego początkującą autonomią. Chce zbadać swój świat i sprawdzić swoje granice. Jednocześnie próbuje nauczyć się kontrolować swoje działania, impulsy i uczucia.
może jego braciszek ma więcej uwagi niż on, a może nie lubi, gdy ma wszystko rzucić na Twoją prośbę. Jego trudne zachowanie może nie zawsze być odpowiednie, ale należy się tego spodziewać w tym wieku.
możesz skończyć z kilkoma siwymi włosami, gdy wszystko się skończy, ale przetrwasz w dużej mierze nietknięty, próbując zrozumieć, skąd pochodzi Twoje dziecko – i ostrożnie obchodząc się z jego burzliwymi reakcjami.
co możesz zrobić z defiance
bądź wyrozumiały. Kiedy twoje dziecko krzyczy i płacze, ponieważ nie chce opuszczać placu zabaw, przytul ją i powiedz, że wiesz, że trudno jest wrócić do domu, kiedy tak dobrze się bawi. Chodzi o to, żeby pokazać jej, że zamiast być częścią problemu, jesteś po jej stronie.
staraj się nie złościć, nawet jeśli czujesz się zakłopotany przed innymi rodzicami. Bądź miły, ale stanowczy, żeby kazała jej odejść, kiedy nadejdzie czas.
Ustaw limity. Małe dzieci potrzebują – a nawet chcą-ograniczeń, więc ustaw je i upewnij się, że 2-latek wie, czym są. Przeliteruj jej: „nie uderzamy. Jeśli jesteś zły, powiedz Adamowi, że chcesz odzyskać zabawkę.”lub” pamiętaj, zawsze musisz trzymać mnie za rękę na parkingu.”
Jeśli Twoje dziecko ma problemy z przestrzeganiem zasad (jak co 2-latek), pracuj nad rozwiązaniami razem. Na przykład, jeśli uderzy swojego braciszka, ponieważ czuje się pominięta, pozwól jej pomóc go nakarmić lub wykąpać, a następnie znajdź sposób, aby spędziła z Tobą swój wyjątkowy czas. Jeśli wstanie z łóżka, bo boi się ciemności, włóż lampkę nocną do jej pokoju.
wzmacnianie dobrego zachowania. Zamiast zwracać uwagę na swoje dziecko tylko wtedy, gdy źle się zachowuje, spróbuj złapać ją odpowiednio: „dzięki za zabawę z Charliem, gdy zmieniam mu pieluchę. To bardzo pomocne!”
i chociaż Twoim instynktem może być upomnienie dziecka, gdy jego zachowanie jest niedopuszczalne, dobieraj słowa ostrożnie, aby było jasne, że nie pochwalasz zachowania, a nie dziecka. „Kiedy dziecko zachowuje się źle, już czuje się okropnie”, mówi Jane Nelsen, autorka serii książek Positive Discipline. „Skąd pomysł, że aby dzieci miały się lepiej, najpierw musimy sprawić, by poczuły się gorzej?”
krzyczenie i zawstydzanie może tylko spowodować bardziej negatywne zachowanie. Może po prostu podążać za twoim przykładem i krzyczeć na Ciebie, a Ty nauczysz się zachowania, które chcesz, aby się zmieniła.
twoim najlepszym narzędziem jako rodzica jest nauczanie przez przykład. Mów spokojnie, wyraźnie i stanowczo – nie gniewem, winą lub groźbami. Oczywiście, jest to trudne do zrobienia, gdy stracisz panowanie nad sobą lub nerwy są roztrzęsione, ale przypomnij sobie, że Twoje dziecko raczej nie przyjmie zachowania, którego nie możesz pokazać.
pamiętaj też, że dyscyplinowanie dziecka nie oznacza kontrolowania go-oznacza uczenie go kontrolowania samego siebie. Kara może zmusić ją do zachowania, ale tylko dlatego, że boi się tego nie robić. Najlepiej dla twojego 2-latka postąpić właściwie, bo tego chce – bo to sprawia, że dzień jest dla niej przyjemniejszy lub sprawia, że czuje się dobrze.
korzystaj z przerw-pozytywnie. Przerwa może być używana z dziećmi w tym wieku, jeśli nic innego nie działa. Wykorzystaj go bardziej jako szansę dla swojego dziecka, aby się uspokoić i opanować, a nie karać ją za brak kontroli emocjonalnej, na którą jest zbyt młoda. Kiedy twoje dziecko jest gotowe do wybuchu, ponieważ nie idzie po jej myśli, przerwa może pomóc jej się ochłodzić.
Jeśli czujesz, że jesteś zbyt zajęty, zrób sobie przerwę – tylko po to, aby się uspokoić i zebrać myśli. Nie tylko dasz dobry przykład, ale możesz uzyskać bardzo potrzebną przerwę. Kiedy oboje poczujecie się lepiej, nadszedł czas, aby porozmawiać o odpowiednim zachowaniu.
Zapewnienie dziecku możliwości dokonywania własnych wyborów pozwala mu wypróbować nowo odkrytą autonomię w kontrolowanym środowisku. Zamiast żądać, aby założyła na przykład dżinsy, które wybrałeś, pozwól jej wybrać jedną z dwóch par, które wyłożyłeś. Zapytaj, czy chciałaby groszek lub fasolkę szparagową z obiadem i która z dwóch historii przed snem.
innym sposobem, aby pomóc młodszej poczuć się bardziej kontrolowana jest powiedzieć jej, co może zrobić, a nie to, czego nie może. Zamiast mówić: „nie! Nie rzucaj tą piłką w dom!”powiedz,” wyjdźmy Na zewnątrz i rzućmy piłkę razem.”Jeśli chce Loda przed obiadem, powiedz jej, że może wybrać między plasterkiem sera a bananem.
Wybierz swoje bitwy. Jeśli twoja modna 2-latka chce nosić golf w paski z różowymi legginsami w Kropki, to co cię to obchodzi? Jeśli chce gofry na lunch i masło orzechowe i galaretkę na śniadanie, co jej szkodzi?
czasami łatwiej jest spojrzeć w drugą stronę, gdy na przykład pluska w kałuży błota w drodze do domu lub wkłada lalkę pod łóżko, zamiast odkładać ją na odpowiednią półkę.
szanuj jej wiek. Staraj się unikać sytuacji, które z pewnością doprowadzą twojego 2-latka do załamania. Po co ryzykować zabierając ją do wytwornej restauracji, skoro można spotkać się z siostrą na pikniku w parku? Jak realistyczne jest oczekiwanie od dziecka zachowania się w sklepie odzieżowym lub cichego siedzenia podczas godzinnego spotkania społeczności?
Jeśli znajdziesz się w trudnej sytuacji, Postaraj się uniknąć konfrontacji z dzieckiem. W tym wieku, mówi Nelsen, stały nadzór i przekierowanie są najskuteczniejszymi narzędziami rodzicielskimi. Usuń swoje dziecko uprzejmie, ale stanowczo z tego, czego nie może zrobić i daj jej aktywność, którą może zrobić.
wreszcie uszanuj wyjątkowy świat, w którym żyje twoja 2-latka, zwłaszcza sposób, w jaki postrzega czas (lub nie). Zamiast oczekiwać, że wyskoczy z gry w żłobku, aby spieszyć się z tobą do domu, daj jej kilka minut i pomóż jej zmienić bieg. („Kate, wyjeżdżamy za pięć minut, więc proszę dokończ.”)
nie ma gwarancji, że Twoje dziecko oderwie się od zabawy bez narzekania. Ale tak długo, jak jesteś cierpliwy i konsekwentny, Twoje dziecko w końcu dowie się, że defiance nie jest sposobem, aby dostać to, czego chce.