ale w latach 30.historia się zmieniła. Trauma Wielkiego Kryzysu wciągnęła Aktorów Ekranowych w postępową politykę. Entuzjazm dla Nowego Ładu prezydenta Franklina Roosevelta był silny wśród aktorów, choć nie wśród arcykonserwatywnych potentatów filmowych, takich jak Louis B. Mayer. W tym okresie powstała Gildia Aktorów Ekranowych. Zbliżające się zagrożenie antysemickim faszyzmem dodatkowo upolityczniło Aktorów Ekranowych w przemyśle, który stał się etniczną niszą dla Żydów.
liberalna polityka aktorów osłabła i osłabła przez resztę XX wieku, nasilając się pod wpływem Mccarthyizmu i wzmacniając się później, gdy pojawiły się niepokoje społeczne — ruch praw obywatelskich, era wojny w Wietnamie (pomyśl Jane Fonda). Ale można prześledzić mniej lub bardziej prostą linię od tych wczesnych wydarzeń formacyjnych do dzisiaj.
istnieje jednak trzecie Wyjaśnienie, nad którym warto się zastanowić: emocjonalne wymagania działania sprzyjają postępowej polityce. „Zdecydowanie liberalna orientacja aktorów”, napisał profesor Ross, ” może być częściowo rozumiana jako produkt uboczny wymagań ich rzemiosła. Granie różnych postaci, z których wiele niekoniecznie lubili, rozwijało poczucie empatii i umiejętności rozumienia problemów i ludzi poza ich osobistym doświadczeniem.”
profesor Ross sugeruje, że empatia rozwija się, gdy aktorzy zdobywają doświadczenie w pracy, ale możemy również spekulować, że ludzie empatyczni są bardziej skłonni do zostania aktorami. Tak czy inaczej, czy są jakieś dowody na to, że empatia koreluje z liberalną ideologią?
sondaże pokazują, że liberałowie i tak postrzegają siebie jako bardziej empatycznych i życzliwych niż konserwatyści, jako własną koncepcję wzmocnioną polityczną retoryką. Ale w niedawnym artykule psycholog Adam Waytz i jego współpracownicy zgłosili bardziej niuansowe odkrycie: główną cechą odróżniającą liberałów od konserwatystów w tym względzie nie jest ich ogólna empatia; raczej kluczową różnicą jest to, jak bardzo odczuwają empatię dla określonych grup. Tam, gdzie konserwatyści współczują przede wszystkim członkom rodziny i krajowi, liberałowie rozszerzają granice empatii, aby objąć przyjaciół, upośledzonych społecznie i obywateli świata, którym chcieliby, aby rząd pomógł.
nie jest nieprawdopodobne, że empatia może pomóc wyjaśnić progresywne sympatie aktorów. Jeśli jednak tak jest, świadczy to o niezwykłej ludzkiej zdolności do hipokryzji, że do tej pory granice empatii wśród liberalnych mężczyzn w Hollywood nie rozciągnęły się na kobiety będące aktorami poddanymi seksualnemu i ekonomicznemu wyzyskowi.