Dr. Pribut’ s Running Injuries Page

Runner ’ s Knee, The Patellofemoral Pain Syndrome

by Stephen M. Pribut, D. P. M.

kolano biegacza jest od dawna używane do bólu w okolicy rzepki lub czapki kolanowej. Jest to ogólny termin i jest zbyt szeroki, aby szczegółowo opisać wszystkie możliwe przyczyny przedniego bólu kolana u biegaczy. Inne ogólne warunki, które odnoszą się do tego stanu są patellofemoral pain syndrome i peripatellar pain syndrome. Ból w tym regionie może być związany z uszkodzeniem chrząstki poniżej rzepki, ścięgna czworogłowego lub ścięgna rzepki. Rzeczywista przyczyna bólu jest nadal kontrowersyjna. Ten stan jest postrzegany rzadziej niż 20 lat temu. Podczas gdy ból okołopatelarny zmniejszył się, zespół pasma biodrowo-żuchwowego (zespół ITB) zwiększył się. Osłabienie mięśni rdzenia może odgrywać rolę pomocniczego czynnika ryzyka. Klinicznie osłabienie pośladka średniego prawie zawsze występuje w przypadku zespołu ITB, a w pewnym stopniu osłabienie pośladka maksymalnego można zaobserwować w przypadku zespołu bólu rzepkowo-udowego.

objawy i przyczyny:

objawami kolan biegacza są ból w pobliżu nasady kolana, zwykle w części przyśrodkowej (wewnętrznej) i poniżej niej. Ból jest zwykle również odczuwalny po siedzeniu przez długi okres czasu z ugiętymi kolanami. Bieganie w dół, a czasem nawet schodzenie po schodach może być bolesne. Zostało to nazwane „znakiem kina”. Objawy nasilają się, gdy kolano jest zgięte, ponieważ (ze zwiększonymi wektorami siły) istnieje zwiększone ciśnienie między powierzchnią stawową czapki kolanowej a powierzchnią stawową kości udowej (kość udowa). Ten wzrost siły nadmiernie podkreśla zraniony obszar i prowadzi do bólu.

Anatomia

kolano jest stawem złożonym. Obejmuje ona artykulacje miedzy piszczel i Udo (Noga i udo) oraz rzepki (czepek kolanowy) i udo. Najczęstsze problemy z kolanem w bieganiu dotyczą tzw. „kompleksu rzepkowo-udowego”. Składa się z mięśnia czworogłowego, nasadki kolanowej i ścięgna rzepki. To, co obecnie nazywa się patellofemoral pain syndrome (PFPS), zostało również nazwane kolanem biegacza, przednim bólem kolana lub chondromalacją rzepki. Przez wiele lat kolano biegacza było uważane za bezpośredni wynik chondromalacji rzepki. Zasadniczo oznacza to zmiękczenie chrząstki czapki kolanowej. Anatomiczne źródła bólu w tym obszarze są obecnie uważane za pochodzące z bogato unerwionej kości podchrzęstnej (kość poniżej chrząstki stawowej), podkładki tłuszczowej infrapatellar lub przyśrodkowego i bocznego retinaculum stawu.

„…niektóre warunki mechaniczne mogą predysponować do nieprawidłowego nakolannika.”

chrząstka nie ma takiego samego dopływu krwi jak kość. Polega on na przerywanej kompresji wycisnąć produkty odpadowe, a następnie umożliwić składniki odżywcze, aby dostać się do chrząstki z mazi stawowej stawu. Podczas biegania pewne warunki mechaniczne mogą predysponować do nieprawidłowego nakolannika. Części chrząstki mogą być wtedy pod zbyt dużym lub zbyt małym ciśnieniem, a odpowiednia przerywana kompresja, która jest potrzebna do usuwania odpadów i dostarczania pożywienia, może nie być obecna. Może to spowodować pogorszenie stanu chrząstki, które w kolanie zwykle występuje na przyśrodkowej części lub wewnętrznej części czapki kolanowej. Wszystkie ból rzepki i kości udowej, choć nie może być spowodowane przez ten mechanizm, choć nierówne naprężenia w całym stawie uważa się odgrywać ważną rolę w rozwoju bólu w tym obszarze.

przyczynianie się do

stabilność lub brak stabilności czapki kolanowej i sąsiednich struktur wchodzą w grę w dodawanie do perypatelarnych naprężeń mechanicznych. Pojęcie upośledzenia stabilizatorów zostało udoskonalone o:

Stabilizatory kompleksu rzepkowo-udowego (Senavongse i Amis, 2005):

1. aktywne stabilizatory: mięśnie czworogłowe
2. Stabilizatory pasywne: retinakulum i struktury więzadłowe
3. stabilizatory statyczne: powierzchnie stawów

stabilizację przyśrodkową zapewniają głównie ukośne vastus medialis, więzadło przyśrodkowe rzepkowo-udowe i do pewnego stopnia retinakulum przyśrodkowe rzepki. W badaniach stwierdzono, że Rzepka (nasadka kolanowa) ma najmniejszą stabilność przyśrodkową przy około 20 stopniach zgięcia. Często wspomina się o koncepcji wzmocnienia vastus medialis. Ale VMO może być specjalnie ćwiczony tylko przy użyciu biofeedbacku. Inny mechanizm musi wejść w grę, ponieważ wzmocnienie mięśnia czworogłowego często działa dobrze. Zaproponowałem mechanizm neurofacilitative szkolenia quadriceps. Powtarzające się, regularne, rytmiczne skurcze z ciałem w pozycji z biodrem i kolanem w relacji podobnej do biegania lub chodzenia wydaje się poprawiać ogólną funkcję i siłę mięśnia czworogłowego, umożliwiając lepszą synergię 4 mięśni. Wydaje się, że ból w zespole bólowym okołozębowym jest spowodowany przeciążeniem dobrze unerwionej kości podchrzęstnej, retinakulum prostownika i podkładki tłuszczowej infrapatellar.

czynniki zwiększające tzw. kąt” Q ” (czworogłowy) zwiększają szansę na kolano biegacza. Kąt Q jest oszacowaniem kąta efektywnego, przy którym czworokąt uśredniony jest jego przyciąganie. Określa się go poprzez narysowanie linii od przedniego górnego kręgosłupa biodrowego (guz powyżej i przed stawem biodrowym) do środka czapki kolanowej i drugiej linii od środka czapki kolanowej do wstawienia ścięgna rzepki (gdzie ścięgno poniżej wkłada czapkę kolanową). Normalny jest poniżej 12 stopni, nienormalny jest zwykle uważany za powyżej 15 stopni. Wielokrotnie do silnego naciągu bocznego mięśnia czworogłowego dodaje się słaby vastus medialis (VMO). Jest to część mięśnia czworogłowego, która pomaga stabilizować przyśrodkowo rzepkę. Biegnie wzdłuż wewnętrznej części kości udowej, aby połączyć się w czapce kolanowej z pozostałymi trzema mięśniami tworzącymi czworogłowy. Niektóre z warunków mechanicznych, które mogą się do tego przyczynić, są wymienione poniżej. I oczywiście uważaj na „straszne zbyt” przetrenowania: za dużo, za wcześnie, za szybko, za często, z zbyt małym odpoczynkiem!

” …uważaj na „straszne too” przetrenowania: za dużo, za wcześnie, za szybko, zbyt często, z zbyt małym odpoczynkiem!”

czynniki ryzyka

• zwiększony kąt Q
• słaby lub nieskuteczny Vastus Medialis (VMO)
• dysplazja rzepki (np. mały biegun przyśrodkowy rzepki)
• dysplazja Trochlear (wrodzone spłaszczenie kłykcia bocznego kości udowej)
• Patella Alta (wysoka Rzepka)
• hipermobilność rzepki
• podwichnięcie rzepki
• wiotkość więzadeł
• szerokie biodra (biegacze)
• knock knees (genu valgum)
• Płeć żeńska (prawdopodobnie wieloczynnikowa, szersze biodra, wyższy kąt Q itp.)
• Malaligmentacja mechanizmu prostownika
• Inne Malaligmentacja kończyn dolnych
• nieprawidłowe momenty stawu kolanowego
• Nieprawidłowa pronacja stopy
• słabe Vastus Medialis
• słabe mięśnie czworogłowe
• napięte mięśnie ścięgien ścięgien lub łydek
• słabe porywacze biodra
• Powierzchnia Kantowana
• przetrenowanie

Q kąt

leczenie biegaczy kolana

na wczesnym etapie biegania należy zmniejszyć, aby zmniejszyć stres do tego obszaru i umożliwić rozpoczęcie leczenia. Ważne jest, aby unikać zjazdów, które podkreślają kompleks rzepkowo-udowy.

należy unikać ćwiczeń wykonywanych przy zgięciu kolana. Gdy kolano jest zgięte siły pod nakolannikiem są zwiększone. Wiele osób uważa, że mięsień vastus medialis (VM) działa tylko podczas ostatnich trzydziestu stopni wyprostu kolana, ale badania nie w pełni to potwierdzają. Mięsień ten pomaga dynamicznie stabilizować nasadkę kolanową przyśrodkowo i zapobiega jej przesunięciu bocznemu i nieprawidłowemu śledzeniu w stawie rzepkowo-udowym. Vastus Medialis ukośny (VMO) i vastus Medialis Longus (VML) okazały się znacznie słabsze niż vastus Lateralis (VL) u pacjentów z zespołem bólu rzepkowo-udowego w porównaniu do normalnych (Makhsous et. al. 2004). Postawiono również hipotezę o opóźnionym wystrzeliwaniu VMO (Cowan et. al. 2001). Proste wyciągi nóg wzmacniają mięśnie vastus medialis i nie obciążają znacząco dolnej powierzchni czapki kolanowej. Należy je wykonać w zestawach po 10 razy z każdej strony. Zacznij od 5 zestawów po 10 i pracuj do 10 zestawów po 10. Proste wyciągi nóg najlepiej wykonywać leżąc na amortyzowanej, ale twardej powierzchni, z nogą ćwiczącą trzymaną prosto, a nogą nie ćwiczącą nieco zgiętą, aby odciążyć plecy. Leżenie na dywanie lub macie na podłodze jest idealnym miejscem do wykonania tego ćwiczenia. Powtarzalny charakter tego ćwiczenia oprócz wzmocnienia mięśni czworogłowych, może również wzmocnić wcześniejsze „wypalanie” VMO i trenować czworogłowy do współpracy z lepszą synergią. Powtarzane proste wyciągi nóg działają jako ćwiczenie neurofacilitative i mogą pomóc w szkoleniu mięśnia czworogłowego, aby działać synergistycznie. Podsumowując, korzyści płynące z prostego wyciągania nóg polegają na tym, że ćwiczenie to wzmacnia mięsień czworogłowy, poprawia synergię i timing mięśnia czworogłowego i vastus medialis oraz nie obciąża znacząco dolnej powierzchni nakolannika.

napięte mięśnie tylne powinny być rozciągnięte. W wielu przypadkach napięte mięśnie łydek lub ścięgien podkolanowych prowadzą do „funkcjonalnego równomiernego” i sprawiają, że stopa pronate podczas biegania lub chodzenia. Pronacji tej towarzyszy wewnętrzny obrót nogi, który zwiększa kąt Q i przyczynia się do bocznego podwichnięcia czapki kolanowej. Czasami ciasna Opaska biodrowo-biodrowa może przyczynić się do PFPS.

„…Proste wyciągi nóg wzmacniają mięsień czworogłowy, poprawiają synergię i synchronizację mięśnia czworogłowego i mięśnia vastus medialis oraz nie obciążają znacząco dolnej powierzchni czepka kolanowego.”

Jeśli przesadzasz, upewnij się, że używasz butów, które oferują więcej funkcji anty-pronacyjnych. Podnieś pozycję w rankingu pod względem stabilności i kontroli pronacji, które oferują Twoje buty. Jeśli potrzebna jest dalsza kontrola pronacji, należy rozważyć zastosowanie ortezy. Zmarły George Sheehan, M. D., lekarz medycyny sportowej i filozof, był pierwszym monetą terminu „kolano biegacza” i spopularyzować pogląd, że ważne jest, aby spojrzeć na stopę, gdy występuje kolano biegacza. Ważne jest również, aby wykluczyć inne problemy z kolanem, gdy ból kolana występuje u biegaczy, a nie tylko usuwać każdy ból jako „kolano biegacza”.

siła mięśni rdzenia i słabe mięśnie biodra mogą również odgrywać rolę w tym problemie. Podstawowa praca powinna być częścią każdej rutyny biegaczy. Obejmuje to zdecydowanie mięśnie pośladkowe, szczególnie pośladkowy maximus. Pamiętaj, aby najpierw wykonać powyższe ćwiczenia, ponieważ są one bardziej specyficzne dla problemu, który jest adresowany. Często polecam wzmocnienie pośladków, aby wspomóc czworogłowy w jego” hamowaniu ” podczas chodu. Natychmiast po kontakcie ze stopą wiele grup mięśni działa jak hamulce, aby zapobiec zapadnięciu się kończyny. Mięsień czworogłowy zwalnia tempo zgięcia kolana. Mięśnie łydek kurczą się, aby spowolnić ruch kości piszczelowej do przodu, a prostowniki biodra (mięśnie pośladkowe i ścięgna ścięgniste) spowalniają postęp przedni kości udowej (kości udowej). Prostowniki bioder mogą mieć największy wkład w przyspieszanie, pracę z prędkością, szybsze bieganie i bieganie pod górę. Jeśli są słabe, czworogłowy będą miały więcej niż udział w pracy do zrobienia w tym momencie w cyklu chodu biegowego.

przydają się ścięgna rzepki i kolana skoczka

. Powtórz mostek 10-15 razy. Po tym, jak stanie się to łatwe, mosty jednonożne można wykonać również z 8 – 12 powtórzeniami. Wzmocnienie rdzenia i biodra jest szczególnie ważne dla osób ze ścięgnem rzepki (ból ścięgna rzepki). Mosty mogą być szczególnie pomocne dla koszykarzy z bólem w tej dziedzinie. Ścięgno rzepki zostało nazwane kolanem „skoczków”.

Ortezy:

Ortezy mogą być świetną pomocą w leczeniu zespołu bólowego rzepkowo-udowego i dysfunkcji rzepkowo-udowej. Różne badania na przestrzeni lat wykazały ich skuteczność w leczeniu tego u biegaczy. Ostatnie badanie (Saxena 2003) wykazało poprawę o 76%, 2% bezobjawową po poprzednim nieudanym leczeniu. Ortezy ograniczają maksymalną ilość nadmiernej pronacji. Wykazano również, że zmniejszają prędkość (przyspieszenie) wewnętrznego obrotu piszczeli. Zmniejszenie prędkości wewnętrznej rotacji piszczelowej zmniejszy ilość nagłych naprężeń przyłożonych do dolnej powierzchni rzepki i potrzebę tak ciężkiej pracy VMO (vastus medialis ) w utrzymaniu prawidłowego śledzenia i pozycjonowania rzepki. Zgodnie z prawami Newtona wolniejsze ruchy będą wymagały mniejszej siły, aby je zrównoważyć.

podsumowanie leczenia:

• odpoczynek lub relatywny odpoczynek: less Now!
• unikaj ćwiczeń lub czynności, które wymagają zgięcia kolan
• unikaj biegania lub chodzenia w dół, na dół lub w dół
• wykonuj rozciąganie mięśni tylnych (ścięgna ścięgna i mięśnie łydek)
• wykonuj proste wyciągi nóg (zacznij od 3 zestawów po 10, pracuj do 10 zestawów po 10)
• mosty na plecach 10-15, później mosty na pojedynczych nogach 8-12
• Sprawdź stopy i buty, nadpronację często przyczynia się to do tego problemu
• rozważ bardziej stabilne buty (z lepszymi właściwościami antypronacyjnymi)
• ortezy w razie potrzeby (OTC lub niestandardowe)

patrz: Dr. Porady pributa

diagnostyka różnicowa bólu kolana pod rzepką

• reakcja na stres lub złamanie rzepki
• stłuczenie chrząstki lub kości
• ścięgno mięśnia czworogłowego
• ścięgno rzepki
• bolesna plica
• łza łąkotki przyśrodkowej lub bocznej
• PES Anserinus bursitis
• pes anserinus tendinopathy
• tendinopathy biceps femoris
• zespół bólowy rzepkowo-udowy
• zespół ucisku bocznego rzepki
• reakcja stresowa lub złamanie stresowe kości udowej, piszczelowej lub proksymalnej strzałkowa
• zwichnięcie stawu piszczelowo-strzałkowego proksymalne
• dolegliwości bólowe kręgosłupa lędźwiowego

Callaghan MJ, Oldham JA. Rola ćwiczeń mięśnia czworogłowego w leczeniu zespołu bólowego rzepkowo-udowego. Sport Med 1996;21: 384-91.

Cowan SM, Bennell KL, Hodges PW, et al. Opóźniony początek aktywności elektromiograficznej vastus medialis skośny względem vastus lateralis u pacjentów z zespołem bólowym rzepkowo-udarowym. Arch Phys Med Rehab 2001; 83: 989-995.

Doucette SA, Goble em. Wpływ ćwiczeń na śledzenie rzepki w zespole ucisku bocznego rzepki. Am J Sports Med 1992;20: 434-40.

Finestone a, Radin EL, Lev B, Shlamkovitch N, Wiener M, Milgrom C. leczenie nadmiernego bólu rzepkowo-udowego. Prospektywne randomizowane kontrolowane badanie kliniczne w warunkach wojskowych. Clin Orthop 1993;(293): 208-10.

Kannus P, Niittymaki S. jakie czynniki przewidują wynik w nieoperacyjnym leczeniu zespołu bólu rzepkowo-udowego? Prospektywne badanie kontrolne. Med Sci Sports Exerc 1994;26:289-96.

Koh TJ, Grabiner MD, De Swart RJ. In vivo śledzenie ludzkiej rzepki. J Biomech 1992;25: 637-43.

Kramer PJ: Zespół nieprawidłowego ustawienia rzepki: uzasadnienie zmniejszenia nadmiernego ciśnienia bocznego. J Orthop Sports Phys Ther 8: 301-309, 1986.

Makhsous m, Lin F, et. al. In vivo i nieinwazyjny podział obciążenia między Vasti w nieprawidłowym ułożeniu rzepki. Medycyna & Nauka w sporcie & ćwiczenia. Vol. 36. Nr 10, s. 1768-1775, 2004.

Thomee R, Renstrom P, Karlsson J, Grimby G. Patellofemoral pain syndrome in young women. I. analiza kliniczna wyrównania, parametrów bólu, typowych objawów i poziomu aktywności funkcjonalnej. Scand J Med Sci Sports 1995; 5:237-44.

Saxena a, Haddad J, The Effect of Foot Orhtoses on Patellofemoral Pain Syndrome. Journal of the American Podiatric Medical Association (JAPMA). Vol 93:4; July-Aug 2003:264-271.

Senavongse, W., Amis, A. A., the effects of articular, retinacular or muskular deficiences on patellofemoral joint stability. JBJS, BR 2005. 87-B(4): p 577-582

Tria AJ Jr, Palumbo RC, Alicea JA. Zachowawcze leczenie bólu rzepkowo-udowego. Orthop Clin North Am 1992;23: 545-54.

McPoil TG, Cornwall MW: Footwear and foot orthotic effectiveness research: a new approach. J Orthop Sports Phys Ther 21:337-344, 1995

Mirzabeigi E, Jordan C, Gronley JK, Rockowitz NL, Perry J. Isolation of the vastus medialis ukośne mięśnie podczas ćwiczeń. Am J Sports Med 1999; 27: 50-3.

Natri a, Kannus P, Jarvinen M. jakie czynniki przewidują długoterminowy wynik przewlekłego zespołu bólu rzepkowo-udowego? 7-letnie prospektywne badanie kontrolne. Med Sci Sports Exerc 1998; 30: 1572-7.

O ’ Neill DB, Micheli LI, Warner JP. Stres rzepkowo-udowy. Analiza prospektywna leczenia wysiłkowego u młodzieży i dorosłych. Am J Sports Med 1992; 20: 151-6.

Pribut, SM. Szybkie spojrzenie na kontuzje biegania. Zarządzanie Podiatrią. 2004: 23(1): 57-68.

Pribut, SM. Top 5 Running Injuries. Zarządzanie Podiatrią. 2008: Kwiecień-Maj; 117-134.

Winslow J, Yoder E. Patellofemoral pain in female ballet dancers: correlation with iliotibial band tightness and tibial external rotation. J Orthop Sports Phys Ther 1995;22: 18-21.

Zappala FG, Taffel CB, Scuderi gr. Rehabilitacja schorzeń stawów rzepkowo-udowych. Orthop Clin North Am 1992;23:555-66.

O Dr Pribut: Dr Pribut jest członkiem Rady Doradczej magazynu Runner ’ s World. Jest byłym prezesem Amerykańskiej Akademii Medycyny Sportowej Podiatrycznej (Aapsm). Przez 5 lat pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu obuwia sportowego AAPSM, zasiadał w Komisji Edukacji, Komisji Badań Naukowych, Komisji Public Relations i dorocznej Komisji spotkań. Jest współredaktorem aktualnego Podręcznika dla studentów AAPSM. Dr Pribut jest byłym prezesem District Of Columbia Podiatric Medical Association, służąc na tym stanowisku przez 4 lata. Dr Pribut jest obecnie członkiem Komitetu Doradczego ds. praktyki klinicznej Amerykańskiego Towarzystwa Medycznego Podiatrycznego. Dr. Pribut jest adiunktem klinicznym chirurgii w Centrum Medycznym George Washington University.

Polityka Prywatności – Polityka reklamowa

treść na tej stronie nie ma na celu zastąpienia lub zastąpienia wizyty u lekarza. Może być stosowany tylko jako uzupełnienie wizyty.