Ernst Heinrich Weber, (ur. 24 czerwca 1795 w Wittenberdze —zm. 26 stycznia 1878 w Lipsku, Niemcy), Niemiecki anatom i fizjolog, którego podstawowe badania nad zmysłem dotyku wprowadziły koncepcję—tę właśnie-zauważalną różnicę, najmniejszą różnicę dostrzegalną między dwoma podobnymi bodźcami—która jest ważna dla psychologii i fizjologii zmysłów.
najstarszy z trzech braci, z których wszyscy osiągnęli naukowe wyróżnienie, Weber był profesorem na Uniwersytecie w Lipsku w latach 1818-1871. Chociaż przeprowadził wiele badań anatomicznych, znany jest głównie z pracy nad reakcją sensoryczną na wagę, temperaturę i ciśnienie; opisał szereg swoich eksperymentów w tej dziedzinie w De Tactu (1834; „dotyk”). Weber ustalił, że istnieje próg odczuwania, który musi zostać przekroczony, zanim można wykryć wzrost intensywności jakiegokolwiek bodźca; wielkość wzrostu niezbędnego do wywołania odczuwania była właśnie zauważalną różnicą. Następnie zauważył, że różnica była stosunkiem całkowitej intensywności odczuwania, a nie liczbą absolutną; tak więc do ładunku 100-funtowego należy dodać większą wagę niż do ładunku 10-funtowego, aby człowiek niosący ładunek zauważył zmianę. Podobne obserwacje poczyniono na innych zmysłach, w tym wzroku i słuchu. Weber opisał również próg końcowy dla wszystkich zmysłów, maksymalny bodziec, poza którym nie można było zarejestrować dalszego odczuwania.
odkrycia Webera zostały opracowane w Der Tastsinn und das Gemeingefühl (1851; „the Sense of Touch and the Common Sensibility”), która została uznana przez angielskiego psychologa E. B. Titchenera za „kamień węgielny psychologii eksperymentalnej.”Empiryczne obserwacje Webera zostały wyrażone matematycznie przez Gustava Theodora Fechnera, który nazwał swoje sformułowanie prawem Webera.