Indonezja, Singapur i Malezjaedytuj
występy koncertowe są ważną cechą Festiwalu duchów w Singapurze i Malezji. Te koncerty na żywo są popularnie znane jako Getai w języku mandaryńskim lub Koh-Tai w Chińskim Hokkien. Są wykonywane przez grupy śpiewaków, tancerzy, artystów i żołnierzy operowych lub przedstawień lalkowych na tymczasowej scenie, która jest ustawiona w dzielnicy mieszkalnej. Festiwal jest finansowany przez mieszkańców poszczególnych dzielnic. Podczas tych Getai pierwszy rząd jest pusty dla specjalnych gości-duchów. Wiadomo, że to pech siedzieć w pierwszym rzędzie czerwonych siedzeń, jeśli ktoś miałby na nich usiąść, zachorowałby lub podobnie chorowałby.
w Singapurze ludzie modlili się do duchów/duchów lub przodków z darami & innych poza swoimi domami na początku siódmego miesiąca. Większość wydarzeń patriotycznych odbyła się 7. miesiąca w Singapurze, w tym wybory generalne i prezydenckie, Igrzyska Olimpijskie i parada z okazji Dnia Narodowego. W tym miejscu zminimalizowano liczbę wycieczek.
w Indonezji Festiwal popularnie znany jako Cioko, lub Sembahyang Rebutan w języku indonezyjskim, (Scrambling prayer). Ludzie zbierają się wokół świątyń i przynoszą ofiarę duchowi, który zmarł w pechowy sposób, a następnie rozdają ją biednym. Sposób, w jaki ludzie mieszają ofiary, jest źródłem nazwy Festiwalu.
Tajwanedit
tradycyjnie uważa się, że duchy nawiedzają wyspę Tajwan przez cały siódmy miesiąc księżycowy, kiedy to odbywa się Letni Festiwal duchów. Miesiąc jest znany jako miesiąc duchów. Pierwszy dzień miesiąca oznaczony jest otwarciem bramy Świątyni, symbolizującej bramy piekła. Dwunastego dnia zapalane są lampy w ołtarzu głównym. Trzynastego dnia odbywa się procesja z latarniami. Czternastego dnia odbywa się parada uwalniania latarni wodnych. Kadzidła i żywność są oferowane duchom, aby zniechęcić ich do odwiedzania domów, a papierowe pieniądze duchowe są również palone jako ofiara. W ciągu miesiąca ludzie unikają operacji, kupowania samochodów, pływania, przeprowadzki, ślubu, gwizdania i wychodzenia lub robienia zdjęć po zmroku. Ważne jest również, aby adresy nie były ujawniane duchom.
JapanEdit
ChūgenEdit
Chūgen (中中), również Ochūgen (中中中), jest corocznym wydarzeniem w Japonii 15 dnia siódmego miesiąca księżycowego, kiedy ludzie dają prezenty swoim przełożonym i znajomym. Pierwotnie była to coroczna impreza wręczania darów duchom przodków.
jeden z trzech dni, które tworzą sangen (三元) taoizmu, jest czasami uważany za zassetsu, rodzaj dnia Sezonowego w kalendarzu japońskim.
BonEdit
Obon (czasami Transliteracja O-bon), lub po prostu Bon, jest japońską wersją Festiwalu duchów. Od tego czasu przekształcił się w rodzinne święto, podczas którego ludzie z dużych miast wracają do swoich rodzinnych miast, odwiedzają i sprzątają miejsca spoczynku swoich przodków.
tradycyjnie w tym festiwalu tańca o nazwie Bon Odori, Obon istnieje w Japonii od ponad 500 lat. We współczesnej Japonii obchodzony jest 15 lipca w części wschodniej (Kantō), 15 sierpnia w części zachodniej (Kansai), a na Okinawie i Wyspach Amami obchodzony jest tak jak w Chinach 15 dnia 7 miesiąca księżycowego. W 2019 roku Obon odbył się w tym samym dniu w Kansai, Okinawie i na Wyspach Amami, ponieważ 15 sierpnia tego roku był również 15 dniem siódmego miesiąca księżycowego.
VietnamEdit
Ten festiwal jest znany jako tết Trung Nguyên i jest postrzegany jako czas przebaczenia potępionych dusz, które są uwalniane z piekła. „Bezdomnych” należy „nakarmić” i zaspokoić darami żywnościowymi. Zasługi dla życia zdobywa również wypuszczanie ptaków i ryb. Miesiąc księżycowy, w którym odbywa się święto, jest potocznie znany jako Tháng Cô hần – miesiąc samotnych duchów, uważany za nawiedzony i szczególnie pechowy.
pod wpływem buddyzmu święto to zbiega się z Vu Lan, wietnamską transliteracją Ullambany.
w czasach współczesnych Vu Lan jest również postrzegane jako Dzień Matki. Ludzie z żywymi matkami będą nosić czerwoną różę i dziękować, podczas gdy ci bez mogą wybrać nosić białą różę; i uczestniczyć w nabożeństwach, aby modlić się za zmarłego.
pokrewne tradycje buddyjskie w innych częściach Azjiedytuj
w azjatyckich krajach buddyzmu Therawadynów występują również pokrewne tradycje, ceremonie i święta. Podobnie jak jej Sutra Ullambana-początki w krajach buddyjskich mahajany, pismo therawady, Petavatthu dała początek idei oferowania jedzenia głodnym duchom w tradycji therawady jako formy zasługiwania. W historiach opublikowanych w Petavatthu Maudgalyayana, który również odgrywa główną rolę w powstaniu koncepcji w tradycji mahajany, wraz z Sariputtą również odgrywają rolę w powstaniu koncepcji w tradycji therawady. Podobnie jak powstanie koncepcji w buddyzmie mahajany, wersja Maudgalyayana ratuje jego matkę, gdzie maudgalyayana zostaje zastąpiona przez Sariputtę jest zapisana w Petavatthu i jest po części podstawą praktyki tej koncepcji w społeczeństwach Therawadynów. Koncepcja oferowania jedzenia głodnym duchom znajduje się również we wczesnej literaturze buddyjskiej, w Tirokudda Kanda.
Kambodżyedytuj
w Kambodży coroczny, piętnastodniowy Festiwal zwany Pchum Ben odbywa się zazwyczaj we wrześniu lub październiku. Kambodżanie oddają hołd zmarłym krewnym do siedmiu pokoleń. Uważa się, że bramy piekieł otwierają się w tym okresie i wielu ludzi składa ofiary tym głodnym duchom.
LaosEdit
w Laosie festiwal znany jako Boun Khao padap din zwykle odbywa się we wrześniu każdego roku i trwa przez dwa tygodnie. W tym okresie uważa się, że głodne duchy są uwalniane z piekła i wchodzą do świata żywych. Drugi festiwal znany jako Boun Khao salak odbywa się bezpośrednio po zakończeniu Boun khay padab din. W tym okresie głodnym duchom składane są ofiary żywnościowe.
w Sri Lance ofiary żywnościowe składane są głodnym duchom siódmego dnia, trzy miesiące i rok po dniu śmierci zmarłej osoby. Jest to ceremonia wykonywana po śmierci jako część tradycyjnych buddyjskich obrzędów pogrzebowych Sri Lanki i jest znana jako mataka dānēs lub matakadānaya. Ofiary, które są składane, nabywają zasługi, które są następnie przekształcane z powrotem w równorzędne dobra w świecie głodnych duchów. Ofiara, która jest składana w siódmym dniu, przychodzi dzień po spersonalizowane ofiary żywnościowe są podane w ogrodzie do ducha zmarłego krewnego, co następuje w szóstym dniu. Zmarli, którzy nie docierają do właściwego zaświata, Królestwa głodnych duchów, są obawiani przez żywych, ponieważ uważa się, że powodują różne choroby i katastrofy u żywych. Mnisi buddyjscy są wezwani do wykonania pirit, aby odeprzeć pływające duchy. Rytuał jest również praktykowany w Tajlandii i Mjanmie, a także jest praktykowany podczas Święta duchów, które jest obserwowane w innych krajach azjatyckich.
Tajlandiaedytuj
w Tajlandii od września do października obchodzony jest piętnastodniowy coroczny festiwal znany jako Sat Thai, szczególnie w południowej Tajlandii, w prowincji Nakhon Si Thammarat. Podobnie jak powiązane festiwale i tradycje w innych częściach Azji, uważa się, że zmarli wracają na ziemię na piętnaście dni, a ludzie składają im ofiary. Festiwal jest znany jako Sat Thai, aby odróżnić go od chińskiego Festiwalu duchów, który jest znany jako Sat Chin w języku tajskim.
powiązane tradycje Hinduskie w innych częściach AsiaEdit
IndiaEdit
wykonanie Shraddha przez syna podczas Pitru Paksha jest uważane za obowiązkowe przez Hindusów, aby zapewnić, że dusza przodka idzie do nieba. W tym kontekście pismo Garuda Purana mówi: „nie ma zbawienia dla człowieka bez syna”. Pismo Święte głosi, że gospodarz powinien przebłagać przodków (Pitris), wraz z bogami (devas), duchami (bhutas) i gośćmi. Pismo Markandeya Purana mówi, że jeśli przodkowie są zadowoleni ze śraddhów, obdarzą oni zdrowie, bogactwo, wiedzę i długowieczność, a ostatecznie niebo i zbawienie (moksha) wykonawcy.
Indonezjaedytuj
na Bali i w niektórych częściach Indonezji, szczególnie wśród rdzennych Hindusów Indonezji, przodkowie, którzy zmarli i skremowani, mają powrócić do swoich dawnych domów. Ten dzień jest znany jako Hari Raya Galungan I Uroczystości zazwyczaj trwają ponad dwa tygodnie, często w formie specjalnego jedzenia i ofiar religijnych wraz z uroczystościami. Data festiwalu jest często obliczana według balijskiego kalendarza pawukon i zwykle występuje co 210 dni.