Henoteizm

Henoteizm (Grecki „jeden Bóg”) to termin ukuty przez Maxa Müller, czyli oddanie się jednemu pierwotnemu Bogu, przy jednoczesnym zaakceptowaniu istnienia lub możliwego istnienia innych bóstw. Müller stwierdził, że henoteizm oznacza „monoteizm w zasadzie i politeizm w rzeczywistości”. Uczynił z tego terminu centrum swojej krytyki zachodniego teologicznego i religijnego wyjątkowości (w stosunku do religii Wschodnich), skupiając się na dogmacie kulturowym, który uważał, że „monoteizm” jest zarówno zasadniczo dobrze zdefiniowany, jak i z natury wyższy od różnych koncepcji Boga.
wariacjami na temat tego terminu były m.in. monoteizm i monarchiczny politeizm, mające na celu rozróżnienie różnych form tego zjawiska. Pokrewnymi terminami są monolatryzm i kathenoteizm, które są zazwyczaj rozumiane jako podtypy henoteizmu. Ten ostatni termin jest rozszerzeniem „henoteizmu”, od (kath’ hena theon) —”jeden Bóg na raz”. Henoteizm jest podobny, ale mniej ekskluzywny niż monolatria, ponieważ monolator czci tylko jednego boga, podczas gdy henoteista może czcić każdego w Panteonie, w zależności od okoliczności. W niektórych systemach wierzeń wybór najwyższego bóstwa w ramach henoteistycznych może być zdeterminowany względami kulturowymi, geograficznymi, historycznymi lub politycznymi.Fragment i adaptacja: Henoteizm