w 1930 roku mało znany amerykański architekt Philip Johnson poprosił czołowego niemieckiego talentu Ludwiga Miesa van der Rohe o zaprojektowanie swojego nowojorskiego mieszkania.
Mies był zajęty: właśnie wzniósł Pawilon w Barcelonie, ukończył Villa Tugendhat i został mianowany dyrektorem Bauhausu. Zaakceptował jednak to, co było mniej więcej zleceniem dekorowania wnętrz, jako okazję do skorzystania ze swoich świeżo upieczonych projektów mebli. Projekt, jak się okazało, sprawił, że powstała kolejna ikona Miesia, której nazwa jest równie bezsensowna jak jej forma: kanapa.
Roger Davies
elegancki element—ręcznie czerniona poduszka ze skóry bydlęcej i pojedynczy Cylindryczny wałek ułożony na afrykańsko-mahoniowej platformie z rurowymi stalowymi nogami-był szalenie przydatny w małym mieszkaniu.
„to niezwykle prosty sposób wyznaczania przestrzeni”, wyjaśnia Paul Galloway, Specjalista ds. „Może siedzieć przy ścianie lub przy oknie. A ponieważ jest niski, nie zasłaniał przestrzeni.”
było to jednak następne miejsce Johnsona—słynny Szklany Dom ukończony w 1949 roku w New Canaan, Connecticut—gdzie kanapa zyskała największy rozgłos. Tutaj niski profil utworu pozwolił na wyraźny widok z okien na rozległą Vistę. Nie trzeba dodawać, że szybko wzrosła do statusu kultowego.
Norman Mcgrath
drogie i trudne do wykonania kanapy były produkowane w małych partiach w Berlinie do 1964 roku, kiedy to Knoll przejął produkcję (Nowa kosztuje około $10 tys. W rzeczywistości to Knoll-nie Mies-przyznał sofie nazwę Barcelona w 1987 roku, za wyraźne podobieństwo do krzesła i stołka Barcelona zaprojektowanego na międzynarodową wystawę w Hiszpanii w 1929 roku.
Douglas Friedman
podczas gdy wczesne edycje idą na poważne sumy na aukcji, „nawet bez poduszki”, zauważa Galloway, „to ściśle ze względu na rzadkość. Te z Knoll są właściwie lepiej wykonane.”Dziś są w różnych kolorach i dostosowaniach, w tym jedna dość zaskakująca wersja znaleziona w domu Shelter Island CEO Knoll Andrew Cogan: zgryźliwa wersja w kolorze różowym. knoll.com