zmiana klimatu jest długoterminową zmianą klimatu i wzorców pogodowych na Ziemi. Potrzeba było prawie wieku badań i danych, aby przekonać zdecydowaną większość społeczności naukowej, że działalność człowieka może zmienić klimat całej naszej planety. W XIX wieku eksperymenty sugerujące, że produkowany przez człowieka dwutlenek węgla (CO2) i inne gazy mogą gromadzić się w atmosferze i izolować ziemię, spotkały się z większą ciekawością niż niepokojem. Pod koniec 1950 roku odczyty CO2 dostarczyłyby pierwszych danych potwierdzających teorię globalnego ocieplenia. W końcu mnóstwo danych, wraz z modelowaniem klimatu, pokazałoby nie tylko, że globalne ocieplenie było prawdziwe, ale także przedstawiało wiele tragicznych konsekwencji.
wczesna hipoteza, że ludzie mogą zmienić globalny klimat
Wiele osób już od czasów starożytnych Greków proponowało, że ludzie mogą zmieniać temperaturę i wpływać na opady poprzez ścinanie drzew, oranie pól lub nawadnianie pustyni.
jedna z teorii wpływu klimatu, powszechnie wierzona aż do miski pyłu z lat 30., utrzymywała, że „deszcz podąża za pługiem”, obecnie zdyskredytowana idea, że uprawa gleby i inne praktyki rolnicze spowodują zwiększone opady deszczu.
trafne czy nie, te postrzegane efekty klimatyczne były jedynie lokalne. Pomysł, że ludzie mogą w jakiś sposób zmienić klimat na skalę globalną, wydaje się dalekosiężny od wieków.
zobacz: jak powstała Ziemia na skarbcu historii.
efekt cieplarniany
w 1820 roku francuski matematyk i fizyk Joseph Fourier zaproponował, że energia docierająca do planety jako światło słoneczne musi być równoważona przez energię powracającą do przestrzeni, ponieważ ogrzewane powierzchnie emitują promieniowanie. Ale część tej energii, on rozumował, musi być utrzymywana w atmosferze i nie wracać w kosmos, utrzymując ciepło ziemi.
zaproponował, że ziemskie cienkie pokrycie powietrza—jego atmosfera—działa tak, jak szklana szklarnia. Energia przedostaje się przez szklane ściany, ale zostaje uwięziona w środku, podobnie jak ciepła szklarnia.
eksperci od tego czasu zauważyli, że analogia szklarniowa była zbyt uproszczona, ponieważ wychodzące promieniowanie podczerwone nie jest dokładnie uwięzione przez ziemską atmosferę, ale wchłonięte. Im więcej jest gazów cieplarnianych, tym więcej energii jest utrzymywanych w atmosferze Ziemi.
gazy cieplarniane
ale tak zwana analogia efektu cieplarnianego utknęła i około 40 lat później Irlandzki naukowiec John Tyndall zaczął badać dokładnie, jakie rodzaje gazów najprawdopodobniej odgrywają rolę w absorbowaniu światła słonecznego.
badania laboratoryjne Tyndalla w latach sześćdziesiątych XIX wieku wykazały, że gaz węglowy (zawierający CO2, metan i lotne węglowodory) był szczególnie skuteczny w absorbowaniu energii. W końcu wykazał, że sam CO2 działał jak gąbka w sposób, w jaki mógł absorbować wiele długości fal światła słonecznego.
w 1895 roku szwedzki chemik Svante Arrhenius zainteresował się tym, jak obniżający się poziom CO2 w atmosferze może ochłodzić ziemię. Aby wyjaśnić minione epoki lodowcowe, zastanawiał się, czy spadek aktywności wulkanicznej może obniżyć globalny poziom CO2. Jego obliczenia wykazały, że jeśli poziom CO2 zostanie zmniejszony o połowę, globalne temperatury mogą spaść o około 5 stopni Celsjusza (9 stopni Fahrenheita).
następnie Arrhenius zastanawiał się, czy odwrotność jest prawdziwa. Arrhenius powrócił do swoich obliczeń, tym razem badając, co by się stało, gdyby poziom CO2 został podwojony. Możliwość ta wydawała się wtedy odległa, ale jego wyniki sugerowały, że globalne temperatury wzrosną o tę samą kwotę—5 stopni C lub 9 stopni F.
dekady później współczesne modelowanie klimatu potwierdziło, że liczby Arrheniusa nie były daleko od znaku.
powitanie cieplejszej Ziemi
w latach 90., jednak koncepcja ocieplenia planety była odległa, a nawet mile widziana.
jak napisał Arrehenius, „pod wpływem rosnącego odsetka kwasu węglowego w atmosferze, możemy mieć nadzieję cieszyć się wiekami o bardziej wyrównanym i lepszym klimacie, zwłaszcza jeśli chodzi o chłodniejsze regiony ziemi.”
do 1930 roku, co najmniej jeden naukowiec zacząłby twierdzić, że emisja dwutlenku węgla może już mieć efekt ocieplenia. Brytyjski inżynier Guy Stewart Callendar zauważył, że Stany Zjednoczone i Region Północnego Atlantyku znacznie się ociepliły pod wpływem rewolucji przemysłowej.
obliczenia Callendara sugerują, że podwojenie CO2 w atmosferze Ziemi może ogrzać ziemię o 2 stopnie C (3.6 stopni F). W latach 60. nadal twierdził, że trwa ocieplenie planety efektem cieplarnianym.
chociaż twierdzenia Callendara spotkały się w dużej mierze ze sceptycyzmem, udało mu się zwrócić uwagę na możliwość globalnego ocieplenia. Ta uwaga odegrała rolę w pozyskaniu niektórych z pierwszych projektów finansowanych przez rząd w celu dokładniejszego monitorowania klimatu i poziomu CO2.
Keeling Curve
najbardziej znaną z tych projektów badawczych była stacja monitorująca założona w 1958 roku przez Scripps Institution of Oceanography na szczycie hawajskiego Obserwatorium Mauna Loa.
Geochemik Scripps Charles Keeling odegrał kluczową rolę w nakreśleniu sposobu rejestrowania poziomu CO2 i zabezpieczeniu finansowania obserwatorium, które znajdowało się w centrum Oceanu Spokojnego.
dane z Obserwatorium ujawniły, co stało się znane jako „krzywa Keelinga.”Krzywa w kształcie zęba w górę wykazała stały wzrost poziomu CO2, wraz z krótkimi, poszarpanymi poziomami gazu wytwarzanego przez wielokrotne zimowanie i zazielenianie półkuli północnej.
początek zaawansowanego modelowania komputerowego w 1960 roku zaczął przewidywać możliwe wyniki wzrostu poziomu CO2 uwidocznionego przez krzywą Keelinga. Modele komputerowe konsekwentnie wykazywały, że podwojenie CO2 może spowodować ocieplenie o 2 stopnie C lub 3,6 stopnia F w ciągu następnego stulecia.
mimo to modele były wstępne, a stulecie wydawało się bardzo odległe.
Czytaj więcej: kiedy globalne ocieplenie zostało ujawnione przez krzywą Keelinga
strach w latach 70.: Ochładzająca się ziemia
we wczesnych latach 70. pojawił się inny rodzaj niepokoju klimatycznego: globalne ochłodzenie. Ponieważ coraz więcej ludzi martwiło się zanieczyszczeniami, które ludzie emitowali do atmosfery, niektórzy naukowcy teoretyzowali, że zanieczyszczenie może blokować światło słoneczne i chłodzić ziemię.
w rzeczywistości Ziemia nieco ochłodziła się w latach 1940-1970 z powodu powojennego boomu zanieczyszczeń aerozolowych, które odbijały światło słoneczne od planety. Pomysł, że zanieczyszczenia blokujące światło słoneczne mogą ochłodzić ziemię, pojawił się w mediach, jak w artykule magazynu Time z 1974 roku zatytułowanym ” Another Ice Age?”
ale gdy krótki okres ochładzania się skończył i temperatury wznosiły się w górę, Ostrzeżenia mniejszości naukowców, że ziemia się ochładza, zostały odrzucone. Część rozumowania była taka, że chociaż smog może pozostać zawieszony w powietrzu przez kilka tygodni, CO2 może utrzymywać się w atmosferze przez wieki.
1988: globalne ocieplenie staje się realne
początek lat 80.oznaczałby gwałtowny wzrost globalnych temperatur. Wielu ekspertów wskazuje na rok 1988 jako krytyczny punkt zwrotny, kiedy wydarzenia przełomowe postawiły globalne ocieplenie w centrum uwagi.
lato 1988 roku było najgorętsze na płycie (choć wiele od tego czasu było gorętszych). W 1988 roku w Stanach Zjednoczonych odnotowano również powszechną suszę i pożary.
naukowcy bij ± cy na alarm o zmianie klimatu zaczêli widzieæ media i publiczno ¶ æ, która zwraca3a wiêksz ± uwagê. Naukowiec z NASA James Hansen przedstawił Kongresowi w czerwcu 1988 roku zeznania i zaprezentował modele, mówiąc, że jest „w 99 procentach pewien”, że globalne ocieplenie jest na nas.
IPCC
rok później, w 1989 r., Międzyrządowy Zespół ds. zmian klimatu (IPCC) został utworzony w ramach Organizacji Narodów Zjednoczonych, aby zapewnić naukowy pogląd na zmiany klimatu i ich skutki polityczne i gospodarcze.
ponieważ globalne ocieplenie stało się realnym zjawiskiem, naukowcy zgłębiali możliwe konsekwencje ocieplenia klimatu. Wśród przewidywań były ostrzeżenia przed silnymi falami upałów, suszami i silniejszymi huraganami napędzanymi przez rosnące temperatury powierzchni morza.
inne badania przewidują, że gdy masywne lodowce na biegunach topnieją, poziom mórz może wzrosnąć od 11 do 38 cali (28 do 98 centymetrów) do 2100 roku, wystarczająco dużo, aby bagno wielu miast wzdłuż wschodniego wybrzeża Stanów Zjednoczonych.
protokół z Kioto: wejście Stanów Zjednoczonych, a następnie wyjście
przywódcy rządowi rozpoczęli dyskusje, aby powstrzymać odpływ emisji gazów cieplarnianych, aby zapobiec najbardziej tragicznym przewidywanym skutkom. Pierwsze globalne porozumienie w sprawie ograniczenia emisji gazów cieplarnianych, protokół z Kioto, zostało przyjęte w 1997 roku.
protokół, który został podpisany przez prezydenta Billa Clintona, wezwał do zmniejszenia emisji sześciu gazów cieplarnianych w 41 krajach plus Unii Europejskiej do 5,2 procent poniżej poziomu z 1990 roku w docelowym okresie 2008-2012.
w marcu 2001 roku, krótko po objęciu urzędu, prezydent George W. Bush ogłosił, że Stany Zjednoczone nie wprowadzą w życie Protokołu z Kioto, mówiąc, że protokół jest „śmiertelnie wadliwy w fundamentalny sposób” i powołując się na obawy, że umowa zaszkodzi USA. gospodarka.
Niewygodna prawda
w tym samym roku IPCC wydało swój trzeci raport na temat zmian klimatu, stwierdzając, że globalne ocieplenie, bezprecedensowe od końca ostatniej epoki lodowcowej, jest „bardzo prawdopodobne”, z wysoce szkodliwymi przyszłymi skutkami. Pięć lat później, w 2006 roku, były wiceprezydent i kandydat na prezydenta Al Gore rozważył zagrożenia związane z globalnym ociepleniem, debiutując w swoim filmie „Niewygodna prawda”. Gore otrzymał Pokojową Nagrodę Nobla w 2007 roku za pracę na rzecz Zmian Klimatu.
upolitycznienie nad zmianami klimatycznymi byłoby jednak kontynuowane, a niektórzy sceptycy argumentowali, że prognozy przedstawione przez IPCC i nagłośnione w mediach, takich jak film Gore ’ a, były przesadzone.
wśród osób wyrażających sceptycyzm wobec globalnego ocieplenia był przyszły prezydent USA Donald Trump. 6 listopada 2012 Trump napisał na Twitterze: „koncepcja globalnego ocieplenia została stworzona przez i dla Chińczyków w celu uczynienia produkcji amerykańskiej niekonkurencyjną.”
paryskie porozumienie klimatyczne: Stany Zjednoczone w, a następnie Na Zewnątrz
Stany Zjednoczone, pod rządami prezydenta Baracka Obamy, podpiszą w 2015 roku kolejny przełomowy traktat w sprawie zmian klimatu, paryskie porozumienie klimatyczne. W porozumieniu tym 197 państw zobowiązało się do ustalenia celów dotyczących redukcji emisji gazów cieplarnianych oraz do zgłaszania swoich postępów.
podstawą paryskiego porozumienia klimatycznego była deklaracja, aby zapobiec globalnemu wzrostowi temperatury o 2 stopnie C (3,6 stopnia F). Wielu ekspertów uznało ocieplenie o 2 stopnie C za krytyczną granicę, która, jeśli zostanie przekroczona, doprowadzi do zwiększenia ryzyka bardziej śmiertelnych fal upałów, suszy, burz i wzrostu globalnego poziomu mórz.
wybory Donalda Trumpa w 2016 roku doprowadziły do tego, że Stany Zjednoczone oświadczyły, że wycofają się z traktatu paryskiego. Prezydent Trump, powołując się na” uciążliwe ograniczenia „nałożone przez Porozumienie, stwierdził, że nie może” z czystym sumieniem poprzeć umowy, która karze Stany Zjednoczone.”
w tym samym roku niezależne analizy NASA i National Oceanic and Atmospheric Administration (NOAA) stwierdziły, że temperatura powierzchni Ziemi w 2016 r.jest najcieplejsza od czasu rozpoczęcia prowadzenia współczesnych rejestrów w 1880 r. A w październiku 2018 r. Międzyrządowy Zespół ONZ ds. zmian klimatu wydał raport, w którym stwierdził, że potrzebne są” szybkie, dalekosiężne ” działania, aby ograniczyć globalne ocieplenie do 1,5 Celsjusza (2,7 Fahrenheita) i zapobiec najbardziej tragicznym, nieodwracalnym konsekwencjom dla planety.
Greta Thunberg i strajki klimatyczne
w sierpniu 2018 roku szwedzka nastolatka i aktywistka klimatyczna Greta Thunberg zaczęła protestować przed szwedzkim Parlamentem z napisem: „szkolny strajk na rzecz Klimatu.”Jej protest, aby podnieść świadomość na temat globalnego ocieplenia, zaskoczył świat i do listopada 2018 r. ponad 17 000 studentów w 24 krajach uczestniczyło w strajkach klimatycznych. W marcu 2019 roku Thunberg był nominowany do Pokojowej Nagrody Nobla. Brała udział w szczycie klimatycznym ONZ w Nowym Jorku w sierpniu 2019 roku, słynnie płynąc łodzią przez Atlantyk zamiast latać, aby zmniejszyć swój ślad węglowy.
szczyt ONZ w sprawie działań na rzecz Klimatu wzmocnił D, że „1.5℃ jest społecznie, gospodarczo, politycznie i naukowo bezpiecznym limitem globalnego ocieplenia do końca tego stulecia” i wyznaczył termin osiągnięcia zerowej emisji netto do 2050.
Źródła
odkrycie globalnego ocieplenia, Spencer R. Weart. (Harvard University Press, 2008).
The Thinking Person ’ s Guide to Climate Change, by Robert Henson. (AMS Books, 2014).
” kolejna Epoka lodowcowa?”Czas.
„dlaczego wiemy o efekcie gazów cieplarnianych” Scientific American.
The History of the Keeling Curve, Scripps Institute of Oceanography .
Remembering the susza of 1988, NASA Earth Observatory.
Sea Level Rise, National Geographic/reference .
„Guy Stewart Callendar: global warming discovery marked,” BBC News.
prezydent Bush omawia globalne zmiany klimatyczne, Biały Dom, prezydent George W. Bush.
„dlaczego Paryskie rozmowy nie zapobiegną 2 stopniowi globalnego ocieplenia”, PBS News Hour.
oświadczenie prezydenta Trumpa w sprawie paryskiego porozumienia klimatycznego, Biały Dom .
„Trump wycofa USA z paryskiego porozumienia klimatycznego”, The New York Times.
„NASA, dane NOAA pokazują 2016 najcieplejszy rok na świecie,” NASA.