w kampanii 1960 roku John F. Kennedy zobowiązał się „przywrócić ten kraj do ruchu” i zaoferował wyborcom nowe pokolenie przywództwa. Wyzwał swoich współobywateli, aby przyłączyli się do niego w walce o wolność w niebezpiecznych latach zimnej wojny. W dniu inauguracji, 20 stycznia 1961 roku, prawie milion ludzi w stolicy kraju odważyło się na podfreezowe temperatury, aby dostrzec nowego prezydenta, którego wybrali. Trudne sprawy dnia – – – Zagrożenie komunistyczne, wyścig zbrojeń nuklearnych, niepokoje rasowe i kłopoty gospodarcze – – – czekały na prezydenta i naród. Zakładając urząd w środku zimnej wojny, JFK zrozumiał, że jego przemówienie inauguracyjne będzie musiało wzbudzić zaufanie w kraju i szacunek za granicą. Uważał, że demokracja rozwija się tylko wtedy, gdy obywatele wnoszą swoje talenty do wspólnego dobra, i że to przywódcy muszą inspirować obywateli do aktów poświęcenia. A kiedy nawoływał ludzi, aby „nie pytali, co wasz kraj może dla was zrobić”, odwołał się do najszlachetniejszych instynktów, wyrażając przesłanie, które Amerykanie chętnie słyszeli.
przemówienie inauguracyjne Kennedy ’ ego odzwierciedlało jego podstawowe przekonania i doświadczenie życiowe. Był weteranem wojennym-bohaterem walk. Czytał Wielkie mowy wieków i wierzył w moc słów. Uważał, że demokracja rozwija się tylko wtedy, gdy obywatele wnoszą swoje talenty do wspólnego dobra, a przywódcy muszą inspirować obywateli do aktów poświęcenia. A kiedy nawoływał Amerykanów, aby „nie pytali, co wasz kraj może dla was zrobić”, odwołał się do ich najszlachetniejszych instynktów, wyrażając przesłanie, które Amerykanie chętnie słuchali. Podniósł na duchu swoich słuchaczy, nawet w obliczu ponurej rzeczywistości ery jądrowej. Przemówienie było sensacją.