Intercultural CommunicationExtended Encyclopedia Entriesin C. Cortés (Ed) Multicultural America:A Multimedia Encyclopedia

Intercultural Communication

intercultural communication is the study and practice of communication across cultural contexts. Dotyczy to w równym stopniu krajowych różnic kulturowych, takich jak pochodzenie etniczne i płeć, oraz różnic międzynarodowych, takich jak różnice związane z narodowością lub regionem świata. Komunikacja międzykulturowa jest podejściem do relacji między członkami tych grup, które koncentruje się na rozpoznawaniu i poszanowaniu różnic kulturowych, dąży do wzajemnej adaptacji prowadzącej do dwukulturowości, a nie zwykłej asymilacji, i wspiera rozwój wrażliwości międzykulturowej ze strony jednostek i organizacji, aby umożliwić empatyczne zrozumienie i kompetentną koordynację działań ponad różnicami kulturowymi.

poniższe akapity poszerzają definicje „komunikacji” i „kontekstu kulturowego”

w oparciu o zasady konstruktywizmu , a następnie podsumowują rozwój wrażliwości międzykulturowej jako podstawy wykonywania kompetentnej komunikacji międzykulturowej.

Komunikacja

komunikacja to znacznie więcej niż proste przekazywanie informacji: to wzajemne tworzenie znaczenia. Informacja sama w sobie nie ma znaczenia; tylko wtedy, gdy informacja jest zamierzona i w jakiś sposób zinterpretowana, osiąga znaczenie. Na przykład, jeśli mówisz mi o filmie, który właśnie widziałeś, prawdopodobnie zamierzasz, abym zrozumiał, o czym jest film, a także coś o twoich doświadczeniach i ocenie go. Przedstawiasz informacje w języku, który znam, używasz odniesień do pojęć i innych filmów, które mogę znać, a przekazując swoje uczucia zakładasz, że jestem w stanie i chcę uzyskać dostęp do Twoich doświadczeń. Ze swojej strony staram się interpretować informacje w sposób, w jaki je zamierzałeś, używając wspólnych znaczeń dla słów i pojęć oraz rozpoznając zarówno nasze wspólne doświadczenie podobnych wydarzeń, jak i wyjątkowość Twojego osobistego doświadczenia w tym konkretnym wydarzeniu.

oczywiście opisana powyżej wymiana jest ideałem rzadko osiąganym w jednym przebiegu (lub wielu). Zazwyczaj moja interpretacja jest większa i mniejsza niż zamierzałaś. Jest to mniej w moim prawdopodobnym braku przypisania dokładnie podobnego znaczenia słowom i pojęciom, których używasz, a bardziej w tym, że prawdopodobnie przenoszę wiele moich własnych odczuć na temat podobnych wydarzeń na twój opis. W mojej odpowiedzi (feedback) na Twoją wiadomość, możesz rozpoznać niektóre z moich rozbieżnych interpretacji i ją poprawić. Zakładając, że nie jest to twoja pierwsza komunikacja z kimś takim jak ja, być może już przewidziałeś moją prawdopodobną błędną interpretację, dostosowując swoją wiadomość do mnie w pierwszej kolejności. Więc zarówno twoja intencja, jak i moja interpretacja są w grze, gdy próbujemy wynegocjować akceptowalny dla obu stron mecz. Ostatecznym znaczeniem wydarzenia komunikacyjnego nie jest ani twoja intencja, ani po prostu moja interpretacja; jest to nasze wspólne stworzenie przyjemnego stanowiska.

Kultura

poczucie „Kultury” używane w komunikacji międzykulturowej to poczucie „światopoglądu.”Kultura jest uogólnieniem o tym, jak grupa ludzi koordynuje znaczenie i działanie między sobą. Robią to poprzez instytucje takie jak systemy religijne, polityczne i ekonomiczne, rodzinne i inne struktury społeczne. Ale u podstaw tych instytucji leży nawykowa organizacja tego, jak świat jest postrzegany, a tym samym jak jest doświadczany. Zwyczaje te są często określane jako założenia i wartości kulturowe i występują we wszystkich grupach, nie tylko społeczeństwach narodowych. Ogólnie rzecz biorąc, komunikacja międzykulturowa koncentruje się na tym światopoglądowym aspekcie Kultury, a nie tyle na instytucjach kultury. Komunikacja międzyludzka jest prowadzona przez ludzi, a nie instytucje. Wszelkie badania nad komunikacją dotyczą zatem sposobu, w jaki istoty ludzkie organizują znaczenie. Wszyscy jesteśmy pod wpływem struktur instytucjonalnych, które internalizujemy jako część socjalizacji, a zrozumienie tych instytucji może dać wgląd w to, jak Zwykle organizujemy naszą percepcję, ale w końcu to nasz ludzki światopogląd generuje znaczenie, a nie strukturę instytucjonalną.

istotnym elementem kultury jest granica, która odróżnia „nas” od „nich.”Każdy człowiek należy do grup określonych granicami. Typowymi granicami są granice tworzone przez państwa narodowe (np. Amerykanie, Japończycy, Nigeryjczycy) lub przez grupy etniczne złożone z ludzi o określonym dziedzictwie plemiennym, narodowym lub regionalnym (np. kurdyjski, Żydowski, rosyjski, Europejski, Afrykański). W granicach ludzie porozumiewają się ze sobą inaczej niż z ludźmi poza granicami. Różnica może, ale nie musi, obejmować używanie innego języka lub żargonu, ale zawsze obejmuje różne rodzaje umów dotyczących znaczenia i działania. Granica kulturowa wskazuje na większą interakcję i potrzebę koordynacji między osobami przez nią zamkniętymi.

w przypadku pewnego Dziedzictwa etnicznego interakcja rodzinna może być przede wszystkim odpowiedzialna za zachowanie porozumień kulturowych, ale dla wielu grup etnicznych istnieje również prawdopodobieństwo większej interakcji z innymi członkami grupy etnicznej (np. Chińczykami). Jest to szczególnie prawdziwe, jeśli chodzi o kolor (rasę), ponieważ ludzie naturalnie wyróżniają się kolorem, a tym samym mogą łatwiej grupować się z ludźmi, którzy są fizycznie Podobni. Dyskryminacja kolorów niekoniecznie wiąże się z uprzedzeniami, ale z pewnością może być używana do tego celu, podobnie jak inne rozróżnienia między grupami. Kolor jest szczególnie złożoną granicą, ponieważ w wielu społeczeństwach reprezentuje szczególny rodzaj doświadczenia społecznego vis a vis uprzedzenia lub przywilejów, a to wspólne doświadczenie może produkować pewne porozumienia dotyczące znaczenia (np. rozumienie „jazdy podczas czerni”). Jednak kolor niekoniecznie jest związany z żadnym konkretnym pochodzeniem etnicznym (np. Czarni z Afryki vs. Caribbean heritage, white people of Anglo vs Teutonic vs Latin heritage). Granica etniczna jest znacznie silniejszym wskaźnikiem kulturowym niż granica koloru, ponieważ opiera się na głębszym zestawie instytucji. Na przykład czarni Amerykanie z Karaibów mogą doświadczyć uprzedzeń podobnie jak czarni Afroamerykanie, ale fakt ten nie eliminuje znaczących różnic kulturowych między tymi dwiema grupami.

w społeczeństwach wielokulturowych granice narodowe i etyczne są często łączone w celu wskazania przynależności do obu grup (np. African American, European American, Malay Singaporean, Russian Kazakhstani). Oprócz tych wspólnych rozróżnień granice tworzą również regiony geograficzne w granicach lub poza granicami państw (np. południowi Włosi, Północno-Zachodni Amerykanie, Zachodni Europejczycy, Afrykanie subsaharyjscy) co ważne, granice organizacji często wskazują na bardzo silne i wyraźne światopogląd kulturowy (np. kultury korporacyjne, kultura policji, kultura służb zbrojnych, kultura Korpusu Pokoju). W ramach organizacji różne grupy funkcjonalne, takie jak księgowi, pracownicy obsługi, inżynierowie, detektywi itp. mogą dzielić się kulturą. W społeczeństwach granice kulturowe mogą obejmować również płeć, orientację seksualną, pokolenie (wiek) i inne grupy. W tych i innych przypadkach kultura jest generowana nie przez jakieś szczególne przekonanie lub zachowanie grupy, ale przez potrzebę koordynowania znaczenia i działania wśród częściej wchodzących w interakcję ludzi. Tak więc, na przykład, kultura gejowska nie jest o homoseksualizmie per se; chodzi o to, jak ludzie komunikują się z innymi ludźmi, z którymi są bardziej narażeni na kontakt ze względu na wspólną seksualność. W ten sam sposób niektóre grupy religijne lub polityczne mogą tworzyć kulturę, nie ze względu na ich szczególne przekonania, ale dlatego, że ludzie w grupach spędzają więcej czasu z innymi, którzy się z nimi zgadzają.

Kiedy podejście międzykulturowe jest stosowane w krajowych sytuacjach wielokulturowych, często wywołuje pewne kontrowersje. Argument przeciwko zakładaniu kultur wewnętrznych generalnie wygląda następująco: różnice kulturowe, jeśli istnieją między różnymi grupami etnicznymi i rasowymi, nie są prawie tak ważne, jak różnice w władzy, przywilejach i dostępie do źródeł bogactwa i dobrobytu. Tak więc nawet jeśli istnieją, skupienie się na różnicach kulturowych jest tylko odwróceniem uwagi od bardziej palących kwestii równości społecznej i instytucjonalnej. Mniej więcej ten sam argument jest używany przeciwko skupianiu się na międzykulturowych aspektach komunikacji w stosunkach płciowych.

jednym z kontrargumentów jest zwrócenie uwagi na „humanizujący” efekt światopoglądu. Skupienie się na unikalnym doświadczeniu kulturowego światopoglądu jest bezpośrednim antidotum na uprzedmiotowienie i wyzysk ludzi, które opiera się po prostu na ich kolorze, płci lub dziedzictwie. Komunikacja międzykulturowa wymaga zrozumienia unikalnego doświadczenia innych jako klucza do koordynowania znaczenia i działania w kierunku wspólnego celu. Innym argumentem przemawiającym za Komunikacją Międzykulturową jest to, że kulturę należy rozumieć w odniesieniu do jej własnego kontekstu. Kultury nie można oceniać wbrew absolutnemu standardowi cywilizacji, a zatem ludzie jednej kultury nie są wewnętrznie wyżsi ani gorsi od ludzi innej kultury. Są po prostu inne.

Komunikacja międzykulturowa

ponieważ „komunikacja” jest wzajemnym tworzeniem znaczenia, a „kultura” jest koordynacją znaczenia i działania w grupie, wynika z tego, że „komunikacja międzykulturowa” jest wzajemnym tworzeniem znaczenia między kulturami. Oznacza to, że komunikacja międzykulturowa jest mechanizmem, w którym ludzie z różnych grup postrzegają i starają się wzajemnie zrozumieć. Chociaż nie ma gwarancji, że ludzie będą szanować różnice, które napotykają w tym procesie, z pewnością kryterium dobrej komunikacji jest to, że ludzie starają się zrozumieć intencje siebie nawzajem w sposób nieoceniający. Z tego powodu komunikacja międzykulturowa zawiera szczególne strategie, które zachęcają nas do przypisywania równego człowieczeństwa i złożoności ludziom, którzy nie są częścią naszej własnej grupy.

najczęstszym taktycznym celem komunikacji międzykulturowej jest informowanie o jednokierunkowych adaptacjach międzykulturowych w sytuacjach takich jak nauczanie w wielokulturowych klasach, świadczenie usług społecznych (w tym policji) w społecznościach wielokulturowych, podróże służbowe lub dla przyjemności oraz niektóre rodzaje Studiów Międzynarodowych. W takich przypadkach przebywający muszą rozpoznać różnice kulturowe, które są istotne dla krótkoterminowej komunikacji, przewidzieć nieporozumienia, które mogą wyniknąć z tych różnic i dostosować swoje zachowanie, aby odpowiednio uczestniczyć w spotkaniu międzykulturowym. Centralnym elementem tej aplikacji jest posiadanie dobrego systemu identyfikacji różnic kulturowych, które są istotne dla komunikacji. Kilka z tych systemów znajduje się w dalszej części niniejszego wpisu. Niezależnie od tego, jaki system jest stosowany, rezultatem zastosowania taktycznej komunikacji międzykulturowej jest ogólnie zmniejszenie stereotypów napotkanych kultur, zwiększenie wiedzy na temat różnic kulturowych i poszerzenie repertuaru behawioralnego adapterów.

bardziej istotnym praktycznym celem komunikacji międzykulturowej jest przyczynianie się do sukcesu projektów międzykulturowych, takich jak przekazywanie wiedzy, prowadzenie długofalowego biznesu lub wprowadzanie zmian poprzez projekty rozwoju społeczności. W takich przypadkach więcej osób zaangażowanych w Spotkanie międzykulturowe musi dostosować się do siebie nawzajem, aby odpowiednio skoordynować znaczenie i działanie. Kiedy adaptacja międzykulturowa jest dwukierunkowa lub wzajemna, ma tendencję do tworzenia „kultur trzecich”, w których koordynowane są dwa lub więcej kulturowych wzorców koordynacji. Kultury trzecie są wirtualnymi warunkami, które powstają w celu komunikacji międzykulturowej, a następnie rozpuszczają się, gdy komunikacja ta nie jest aktywna. Kultury trzecie mogą stać się trwalsze, gdy są stale stosowane w grupach lub społecznościach wielokulturowych, ale z definicji Kultury trzecie nie zastępują pierwotnych wzorców kulturowych, które koordynują.

najbardziej strategicznym zastosowaniem komunikacji międzykulturowej jest czerpanie wartości różnorodności kulturowej. Od dawna jest to cel społeczeństw wielokulturowych, a ostatnio jest reklamowany przez globalne korporacje. Po błędnej nadziei, że różnorodność sama w sobie generuje wartość, przyjmuje się, że różnorodność kulturowa tworzy potencjał, ale nie rzeczywistość wartości dodanej. Potencjał różnorodności polega na oferowaniu alternatywnych perspektyw i podejść do zadań, przyczyniając się w ten sposób do innowacji i kreatywności. Jednak w rzeczywistości różnorodność jest często tłumiona lub eliminowana w imię jednolitego działania: „my way or the highway.- Jest to szczególnie widoczne w polityce imigracyjnej oraz w fuzjach i przejęciach przedsiębiorstw, gdzie retoryka wartości dodanej jest na ogół w bezpośredniej sprzeczności z praktyką domagania się asymilacji do silniejszej Kultury. Asymilacja niszczy potencjał wartości dodanej wynikający z różnorodności. Adaptacja jednokierunkowa zachowuje potencjał wartości dodanej, ale jej nie urzeczywistnia. Tylko wzajemna adaptacja może wytworzyć Kultury trzecie, które wspierają koordynację różnic kulturowych i to właśnie z tych skoordynowanych różnic powstaje wartość dodana.

inne terminy dotyczące stosunków międzygrupowych

w kontekście komunikacji międzykulturowej termin „wielokulturowość” jest używany w odniesieniu do wielu kultur reprezentowanych w grupie, więc na przykład siła robocza USA stała się bardziej wielokulturowa, co oznacza, że istnieje większa różnorodność Dziedzictwa Narodowego ze względu na imigrację, większą różnorodność krajowych grup etnicznych, większą różnorodność płci i wieku oraz większą reprezentację mniejszości, takich jak ludzie.osób niepełnosprawnych. Społeczności stają się Wielokulturowe, gdy osiedlają się tam imigranci, a nauczyciele stają w obliczu coraz bardziej wielokulturowych klas.

termin „różnorodność” jest czasami używany synonimicznie z „wielokulturowym”, odnosząc się do istnienia różnic kulturowych. Na przykład, gdy firma ma politykę różnorodności, często odnosi się do tego, w jaki sposób mniejszości będą aktywnie rekrutowane, tworząc w ten sposób bardziej wielokulturową organizację. Czasami termin ” różnorodność „lub termin” integracja ” jest używany bardziej ogólnie w odniesieniu do rozwiązywania problemów związanych z wielokulturowością, takich jak uprzedzenia, stereotypy, segregacja, odmowa równych praw i inne niewłaściwe lub nielegalne zachowania. Czasami „różnorodność” jest używana w odniesieniu do rzeczywistej różnorodności kulturowej, a szkolenie różnorodności wykracza poza redukcję uprzedzeń w kierunku rozpoznawania, szanowania i produktywnego radzenia sobie z różnicami kulturowymi.

termin „międzykulturowy” odnosi się do kontaktów między grupami kulturowymi. Na przykład w firmie zatrudniającej wielokulturową siłę roboczą istnieje większe prawdopodobieństwo nawiązania międzykulturowego kontaktu między pracownikami. Co więcej, menedżerowie emigranci lub studenci wymiany, którzy żyją w innym kontekście kulturowym, mają znaczne ilości kontaktów międzykulturowych. Kontakt międzykulturowy sam w sobie nie jest konieczny w budowaniu dobrych relacji międzykulturowych. W niektórych warunkach może generować negatywne stereotypy lub defensywę, a w najlepszym razie zwiększa tolerancję i zmniejsza stereotypy. Międzykulturowe mogą również odnosić się do Porównawczych Studiów nad kulturą; np. w międzykulturowym badaniu uśmiechu, Tajscy respondenci byli bardziej skłonni niż Amerykanie zinterpretować ten gest twarzy jako zakłopotanie.

termin „międzykulturowy” odnosi się do interakcji między członkami dwóch lub więcej odrębnych grup kulturowych. Termin ten jest rzadko używany synonimicznie z wielokulturowością, więc grupy nie są opisywane jako międzykulturowe, chyba że są specjalnie utworzone w celu zachęcania do interakcji (np. „Warsztat międzykulturowy”). Termin międzykulturowy jest zwykle używany jako modyfikator, na przykład ” komunikacja międzykulturowa „lub” Relacje międzykulturowe.”Termin” wrażliwość międzykulturowa „od dawna odnosi się do zdolności do dokonywania złożonych rozróżnień percepcyjnych wśród wzorców kulturowych, a ostatnio termin” kompetencja międzykulturowa ” został użyty w odniesieniu do szeregu cech i umiejętności, które wydają się związane z udanymi interakcjami międzykulturowymi.

następujące stwierdzenie wynika z definicji: wielokulturowa siła robocza prawdopodobnie będzie miała wiele międzykulturowych kontaktów, które wymagają od wszystkich większej kompetencji w komunikacji międzykulturowej.

rozwój wrażliwości międzykulturowej i kompetencji

opracowany przez Miltona J. Bennetta Model rozwojowy wrażliwości międzykulturowej (ang. Developmental model of Intercultural Sensitivity, DMIS) jest ramą wyjaśniającą, w jaki sposób ludzie doświadczają i radzą sobie z różnicami kulturowymi. DMIS jest ugruntowaną teorią; opiera się na obserwacjach poczynionych zarówno w środowisku akademickim, jak i korporacyjnym na temat tego, jak ludzie stają się bardziej kompetentnymi komunikatorami międzykulturowymi. Model wykorzystuje koncepcje z psychologii konstruktywistycznej i teorii komunikacji, aby uporządkować te obserwacje w pozycje wzdłuż kontinuum rosnącej wrażliwości na różnice kulturowe.

Podstawowym założeniem modelu jest to, że w miarę jak percepcyjna organizacja różnic kulturowych staje się bardziej złożona, doświadczenie kultury staje się bardziej wyrafinowane i zwiększa się potencjał ćwiczenia kompetencji w relacjach międzykulturowych. Rozumiejąc, w jaki sposób doświadczana jest różnica kulturowa, można przewidywać skuteczność komunikacji międzykulturowej i dostosowywać interwencje edukacyjne w celu ułatwienia rozwoju wzdłuż kontinuum.

kontinuum DMIS rozciąga się od etnocentryzmu, doświadczenia własnej kultury jako „centralnego dla rzeczywistości”, do etnorelatywizmu, doświadczenia własnej i innych kultur jako „relatywnego do kontekstu.”Pozycje wzdłuż kontinuum definiują ogólne sposoby, w jakie postrzeganie różnic kulturowych jest zorganizowane w doświadczenie. Ogólnie rzecz biorąc, ruch rozwojowy jest jednokierunkowy i trwały, chociaż mogą występować odstępstwa od jednego etnocentrycznego stanowiska do drugiego, a niektóre kwestie etnocentryczne mogą pozostać nierozwiązane, gdy ludzie przechodzą w etnorelatywizm. Niemniej jednak, każda jednostka lub grupa ma dominujące doświadczenie różnicy kulturowej, opisane następującymi pozycjami:

• zaprzeczenie różnicy kulturowej to doświadczenie, w którym różnica kulturowa nie jest w ogóle postrzegana, lub jest postrzegana tylko w bardzo szerokich kategoriach, takich jak „cudzoziemiec” lub „mniejszość.”Konstrukcje dostępne do postrzegania własnej kultury są o wiele bardziej złożone niż te dostępne dla innych kultur. Ludzie doświadczają psychicznej i / lub fizycznej izolacji od różnic kulturowych i są bezinteresowni, a może nawet wrogim lekceważeniem komunikacji międzykulturowej. Trudno jest rozpoznać istotę człowieczeństwa innych, którzy wyraźnie różnią się od siebie, a naiwne pytania dotyczące innej kultury mogą wydawać się lekceważące. W skrajności moc może być wykorzystywana do wykorzystywania innych bez wrażliwości na ich poczucie degradacji.
• obrona przed różnicą kulturową to doświadczenie, w którym różnica kulturowa jest postrzegana w uproszczony, stereotypowy sposób. Kultury są zorganizowane w „My i oni”, gdzie zazwyczaj” My „jest lepsze, a” oni ” gorsze. Ludzie w obronie są zagrożeni przez różnice kulturowe, więc są bardzo krytyczni wobec innych kultur i skłonni obwiniać różnice kulturowe za ogólne choroby społeczeństwa. Władza wywodząca się z dominacji instytucjonalnej lub z pozowania nie dominującego jest wykorzystywana do wspierania segregacji.
• Obrona / odwrócenie. Alternatywna forma obrony odwraca biegunowość „nas” I „nich”, gdzie przyjęta kultura jest romantyzowana, a własna grupa poddawana jest większej krytyce. Odwrócenie tradycyjnie występuje w grupach nie dominujących jako „internalized opression”, gdzie kultura grupy dominującej jest ceniona bardziej niż kultura nie Dominująca. Kiedy członkowie grupy dominującej odkrywają, że ich własna grupa jest ciemiężcą („eksternalizowana opresja”), czasami zmieniają strony i biorą na siebie przyczynę grupy nie dominującej z ekstremalną gorliwością. Na arenie międzynarodowej, może się to również zdarzyć, gdy studenci wymiany „go native.”W obu przypadkach doświadczenie jest doświadczeniem samokrytyki połączonej z egzotyzacją innych grup.
• minimalizacja różnic kulturowych występuje wtedy, gdy elementy własnego światopoglądu kulturowego są postrzegane jako uniwersalne. Ludzie mają tendencję do zakładania, że ich fizyczne lub psychiczne doświadczenia są wspólne dla ludzi wszystkich kultur i/lub że pewne podstawowe wartości i przekonania przekraczają granice kulturowe. Podkreślanie podobieństwa międzykulturowego zmniejsza obronę, więc ludzie tutaj są znacznie bardziej tolerancyjni wobec różnorodności kulturowej, chociaż tolerancja na ogół nie rozciąga się na docenianie istotnych różnic kulturowych. Ludzie, którzy odchodzą od obrony i osiedlają się w minimalizacji, mogą czuć, że dotarli do oświeconej pozycji. Prawdopodobnie będą oni określać wszelkie dyskusje na temat różnic kulturowych jako formę obrony, ponieważ jest to ich jedyne wcześniejsze doświadczenie różnic kulturowych. Ponieważ obecnie uważają, że zrozumienie międzykulturowe opiera się przede wszystkim na podobieństwie, mają tendencję do przeceniania swojej wrażliwości na ludzi, którzy w rzeczywistości są od nich zupełnie różni. Na tym stanowisku ludzie z grupy dominującej nie doceniają swoich przywilejów rasowych i kulturowych – ich przesadzone założenie podobieństwa prowadzi ich również do wyolbrzymiania równości szans. Ponadto członkowie grupy dominującej mogą angażować się w pewne formy poprawności politycznej, które podkreślają podobieństwo, takie jak bycie „daltonistą.”
• akceptacja różnicy kulturowej jest doświadczeniem, w którym własna kultura jest tylko jednym z wielu równie złożonych światopoglądów. Różnica kulturowa znów staje się ważna, tym razem z ciekawości, a nie z zagrożenia. Akceptując różnicę, ludzie przyznają, że ludzie innych kultur, choć równie ludzcy dla siebie samych, w rzeczywistości organizują swoje doświadczenie rzeczywistości inaczej – zgodnie z różnymi założeniami swojej kultury. Akceptacja nie oznacza zgody z innymi kulturami lub sympatii – różnice kulturowe mogą być oceniane negatywnie – ale ocena jest dokonywana w sposób względny kontekstowo. Uznanie, że ludzie są równie złożeni, ale różni, jest silnym antidotum na bigoterię. Zamiast próbować bezpośrednio zmniejszyć uprzedzenia (które, jeśli się powiedzie, po prostu tworzy minimalizację), przejście do akceptacji rozszerza granicę ludzkiego podobieństwa i różnicy, aby objąć inne grupy. Innymi słowy, ludzie innych kultur mają równe i unikalne człowieczeństwo.

• adaptacja do różnic kulturowych ma miejsce, gdy ludzie budują swoją akceptację różnic kulturowych, tymczasowo próbując zorganizować świat na różne sposoby. Wykorzystując proces poznawczego przesuwania RAM, ludzie mogą stworzyć „faksymilowy światopogląd”, który organizuje ich postrzeganie wydarzeń w sposób bardziej odpowiadający postrzeganiu innej kultury. Alternatywny światopogląd generuje alternatywne doświadczenie – takie, które jest bardziej odpowiednie dla drugiej Kultury. Opierając zachowanie na alternatywnym „poczuciu stosowności”, Ludzie na tej pozycji mogą celowo modyfikować swoje zachowanie, aby komunikować się zarówno autentycznie, jak i skutecznie w innej kulturze. Kiedy obie strony komunikacji próbują dostosować swoje zachowanie w ten sposób, generuje to wirtualne Kultury trzecie – nowe konteksty, które wyłaniają się celowo z określonych interakcji międzykulturowych.

• Integracja różnic kulturowych jest doświadczeniem jaźni, które obejmuje ruch w i poza różnymi światopoglądami kulturowymi. Ludzie na tym stanowisku zachowują złożoną wielokulturową tożsamość i istnieją w pewnym stanie granicznym, w którym są stale w procesie stawania się czymś innym. To sprawia, że są outsiderami dla większości grup i generuje etyczną niejednoznaczność, ale także popycha ich do budowania pomostów kulturowych i wyrafinowanych zobowiązań etycznych. Integracja jest bardziej prawdopodobna wśród Nie dominujących grup mniejszościowych, długoterminowych emigrantów, „globalnych dzieci nomadów” i innych z pierwotną lub nabytą wielokulturowością.

Instytut Badań Rozwoju międzykulturowego