Język grecki i językoznawstwo: Historia

Ta strona oferuje tylko bardzo krótkie wprowadzenie do historii języka greckiego, podając tylko podstawy. Aby dokładnie omówić ten temat, przeczytaj książkę Geoffreya Horrocksa, Greek: A History of the Language and its Speakers. drugie wydanie (2014) zawiera rozszerzone traktowanie dowodów dla każdego okresu, przynosząc leczenie hellenistycznego i rzymskiego Koine ’ a do ponad 100 stron.

historia języka greckiego zaczyna się, jeśli chodzi o zachowane teksty, od cywilizacji mykeńskiej co najmniej od XIII wieku p. n. e. Najwcześniejsze teksty pisane są pismem linearnym B. Po upadku cywilizacji mykeńskiej (około 1200 R. p. n. e.) pismo zniknęło z Grecji. Pod koniec IX do początku VIII wieku p. n. e.wprowadzono skrypt oparty na sylabariuszu fenickim, z niepotrzebnymi symbolami spółgłosek ponownie używanymi do reprezentowania greckich samogłosek. Najstarsze zachowane inskrypcje Alfabetyczne są pisane w tym nowym systemie i pochodzą z końca VIII wieku p. n. e.

w okresie klasycznym, lub hellenistycznym, Grecki istniał w kilku głównych dialektach, z których każdy ma swoje znaczenie dla historii języka, ale najbardziej wpływowym z nich okazał się ostatecznie ten używany w Atenach, zwany attyką. Również w okresie helleńskim, choć, Attic I Joński-forma języka używany głównie w greckich miastach państw bezpośrednio po drugiej stronie Morza Egejskiego z Aten-wywierał znaczący wpływ na siebie jako preferowane formy języka dla prozy oratoryjnej i filozoficznej, ostatecznie tworząc dialekt zwany Attic-Joński.

Po podbojach Aleksandra Wielkiego (około 336-323 p. n. e.) język przeszedł daleko idące zmiany. Aleksander przeniósł Attycko-Jońską formę języka, wraz z szerzej grecką kulturą, daleko na Bliski Wschód, gdzie stał się standardowym językiem handlu i rządu, istniejącym obok wielu języków lokalnych. Grecki został przyjęty jako drugi język przez rdzennych mieszkańców tych regionów i ostatecznie został przekształcony w to, co stało się nazywane hellenistycznym Koiné lub wspólnym greckim. Ta nowa forma języka pozostała zasadniczo dalszym rozwinięciem syntezy Attycko-jonowej.

hellenistyczny Koine przyniósł znaczące zmiany w słownictwie, wymowie i gramatyce, a niektóre z tych zmian przetrwały do współczesnej greki. Czas szybkich zmian zapoczątkowany przez Aleksandra trwał jednak od około 300 p. n. e.do 300 n. e. Historie Polibiusza, dyskursy Epikteta i chrześcijański Nowy Testament pochodzą z tego okresu i są dobrymi przedstawicielami Koine.

w okresie hellenistycznym niektórzy puryści Ostro reagowali na Koine. Rozwinęli oni ruch zwany Attycyzmem, który traktował klasyczną attykę jako jedyny dopuszczalny standard pisania prozy. Ruch ten nadal miał wpływ na pisarstwo Greckie w epoce nowożytnej, ograniczając produkcję literatury w normalnym idiomie rzeczywistej mowy codziennej.

Attyzm zdominował produkcję Literatury przez całą epokę bizantyjską od założenia Konstantynopola w 330 R.do 1453 r., kiedy miasto zostało pokonane przez Turków. Rozwój rzeczywistej mowy codziennej w tym okresie jest niezwykle trudny do zrekonstruowania, ponieważ mowa potoczna została uznana za nienadającą się do produkcji literackiej. Gdy Grecja weszła w przedłużający się okres niewoli Turków trwający czterysta lat, jej produkcja literacka została drastycznie zmniejszona przez wymagania Attyzmu.

Krecie udało się oprzeć Tureckiej kontroli aż do 1669 roku. Poezja produkowana tam w lokalnym dialekcie pod koniec tego okresu przyczyniła się znacząco do rozwoju współczesnej literatury demotycznej, podobnie jak pieśni ludowe produkowane na kontynencie.

Kiedy Grecja wreszcie odzyskała wolność w 1830 roku, powstało nowe królestwo z Atenami i Peloponezem w centrum. Dialekty używane w tych regionach stały się podstawą standardowego języka mówionego dzisiejszego społeczeństwa greckiego. Standard ten nie powstał jednak bezpośrednio z ludowych pieśni i poezji wcześniejszego społeczeństwa chłopskiego. Powstała oczyszczona, katharewusa (Καθαρεύουσα) forma języka greckiego. Próby jej narzucenia były jednak pod silnym wpływem starego Attyzmu, a próba stworzenia na tyle szerokiego medium prozatorskiego, by objąć zarówno sytuacje formalne, jak i potoczne, okazała się niezwykle trudna. Nawet dziś kwestia językowa nadal stwarza problemy, ale ciągły rozwój instytucji edukacyjnych, Dziennikarstwa i mediów zaczęły wpływać na rozwiązanie. Dystans między demotykiem a katharewusą maleje wraz z pojawieniem się sposobu mówienia, który łączy w sobie oba aspekty.

trzy terminy są używane do określenia długich okresów w historii języka greckiego: hellenistycznego, hellenistycznego i bizantyjskiego.

• „Hellenistyka” odnosi się do tego samego okresu co „grecka klasyczna.”Jest to czas Homera, a później wielkich filozofów greckich, Sokratesa, Platona i Arystotelesa.
• „hellenistyczny” odnosi się do okresu po podbojach Aleksandra Wielkiego, które rozprzestrzeniły język grecki wokół Morza Śródziemnego i daleko na wschód w 300 roku pne. Okres ten trwał przez początki chrześcijaństwa, a często uważa się, że zakończył się w III wieku p. n. e.niektórzy uczeni dzielą ten okres na hellenistyczny i Rzymski, kierując się historykami politycznymi i społecznymi.
• „Bizantyjski” odnosi się do okresu, w którym Bizancjum (późniejszy Konstantynopol) było kontrolującym ośrodkiem gospodarczym i religijnym dla większości wschodniej części podupadającego Cesarstwa Rzymskiego.

Ta strona internetowa, dostępna zarówno pod Greek-Language.com oraz GreekLinguistics.com, skupia się na epoce Hellenistyczno-rzymskiej.

aby uzyskać więcej informacji na temat historii języka greckiego, zobacz artykuł Briana Josepha na temat starożytnej greki z Encyklopedii głównych języków świata (H. W. Wilson Publishers, 1999) zamieszczone na stronie internetowej Ohio State University.

aby uzyskać więcej szczegółów na temat najwcześniejszej formy pisma greckiego, zobacz naszą stronę Linear B.