kultura wysoka Zachodu wywodzi się z klasycznych tradycji życia intelektualnego i estetycznego w starożytnej Grecji (od ok. VIII w.p. n. e.-147 r. n. e.) i starożytnego Rzymu (753 r. p. n. e. – 476 r. n. e.). W klasycznej tradycji grecko-rzymskiej ideał języka został opublikowany i zachowany w dziełach o podwyższonym stylu (poprawna gramatyka, składnia i dykcja). Niektóre formy języka używane przez autorów w epokach waloryzowanych były utrzymywane w starożytności i renesansie jako odwieczne ważne wzorce i normatywne standardy doskonałości; np. Attycki dialekt starożytnej greki, używany i pisany przez dramatopisarzy i filozofów Periclean Athens (V wiek p. n. e.); i forma klasycznej łaciny używanej w „Złotym Wieku” kultury rzymskiej (ok.70 p. n. e. – 18 n. e.) reprezentowanej przez takie postacie jak Cyceron i Wergiliusz. Ta forma edukacji była znana Grekom jako παιδεία, która została przetłumaczona przez Rzymian na łacinę jako humanitas, ponieważ odzwierciedlała formę edukacji mającej na celu udoskonalenie natury ludzkiej, a nie nabywanie umiejętności technicznych lub zawodowych. Rzeczywiście, świat grecko-rzymski miał tendencję do postrzegania takiej ręcznej, handlowej i technicznej pracy jako podporządkowanej działalności czysto intelektualnej.
z idei „wolnego” człowieka, który ma wystarczająco dużo wolnego czasu, aby dążyć do takiego intelektualnego i estetycznego wyrafinowania, powstało Klasyczne rozróżnienie między sztukami „liberalnymi”, które są intelektualne i wykonywane dla własnego dobra, jako przeciw sztukom „służalczym” lub „mechanicznym”, które były związane z pracą fizyczną i wykonywane w celu zarabiania na życie. Oznaczało to związek między kulturą wysoką a klasami wyższymi, których odziedziczone bogactwo zapewniało taki czas na intelektualną kultywację. Leniwy dżentelmen, nie obciążony koniecznością zarabiania na życie, mógł poświęcić się czynnościom właściwym dla takiego „wolnego człowieka” – tych, które uważano za wymagające prawdziwej doskonałości i szlachetności w przeciwieństwie do zwykłej użyteczności.
w okresie renesansu Klasyczne wartości intelektualne w pełni odkrytej Kultury Græco–rzymskiej były kulturalną stolicą klas wyższych (i aspirujących) i miały na celu pełny rozwój ludzkich zdolności intelektualnych, estetycznych i moralnych. Ten ideał związany z humanizmem (późniejszy termin wywodzący się z nauk humanistycznych lub studia humanitatis), był przekazywany w renesansowych Włoszech za pośrednictwem instytucji takich jak renesansowe szkoły dworskie. Humanizm renesansowy szybko rozprzestrzenił się w Europie, stając się przez wieki podstawą Szkolnictwa Wyższego. Dla społecznie ambitnego mężczyzny i kobiety, który chce wznieść się w społeczeństwie, Książka dworzanina (1528) Baldasare Castiglione nakazuje czytelnikowi nabyć i posiąść wiedzę o Græco–rzymskich klasykach, będąc wychowaniem integralnym dla społecznej osobowości arystokraty. Kluczowym wkładem renesansu było podniesienie malarstwa i rzeźby do statusu równorzędnego ze sztukami liberalnymi (stąd sztuki wizualne utraciły dla elit wszelkie utrzymujące się negatywne skojarzenia z rzemieślnictwem ręcznym.) Wczesnorenesansowe traktaty Leona Battisty Albertiego były w tym względzie bardzo ważne.
Ewolucja koncepcji kultury wysokiej początkowo była definiowana w kategoriach edukacyjnych głównie jako krytyczne studium i wiedza o Græco–rzymskiej sztuce i humanistyce, które stanowiły podstawę dla europejskich kultur i społeczeństw. Jednak arystokratyczny Patronat przez większość epoki nowożytnej był również kluczowy dla wspierania i tworzenia nowych dzieł kultury wysokiej w zakresie sztuki, muzyki i literatury. Dalszy rozwój współczesnych języków i kultur europejskich sprawił, że współczesna definicja pojęcia „kultura wysoka” obejmuje nie tylko teksty greckie i łacińskie, ale znacznie szerszy kanon wybranych książek literackich, filozoficznych, historycznych i naukowych zarówno w językach starożytnych, jak i współczesnych. Porównywalne znaczenie mają dzieła sztuki i muzyki uważane za najwyższej doskonałości i najszersze wpływy (np. Partenon, malarstwo i rzeźba Michała Anioła, muzyka J. S. Bacha itp.). Razem te teksty i dzieła sztuki stanowią wzorcowe artefakty reprezentujące wysoką kulturę świata zachodniego.
tradycje Kulturoweedytuj
w tradycji zachodniej i niektórych wschodnioazjatyckich Sztuka demonstrująca wyobraźnię artysty ma status sztuki wysokiej. Na Zachodzie tradycja ta rozpoczęła się w starożytnej Grecji, została wzmocniona w renesansie, a przez romantyzm, który wyeliminował hierarchię gatunków w sztukach pięknych, która powstała w renesansie. W Chinach istniało rozróżnienie między malarstwem literackim przez uczonych-urzędników i pracą wykonywaną przez zwykłych artystów, pracujących w znacznie różnych stylach, lub sztukami dekoracyjnymi, takimi jak chińska porcelana, które były produkowane przez nieznanych rzemieślników pracujących w dużych fabrykach. Zarówno w Chinach, jak i na Zachodzie rozróżnienie było szczególnie wyraźne w malarstwie krajobrazowym, gdzie przez wieki wyobrażone widoki, wytwarzane z wyobraźni artysty, uważane były za dzieła nadrzędne.
stolica kulturalna
w Europie i obu Amerykach, a zanurzenie się z pierwszej ręki w wysoką kulturę Zachodu, wielka podróż po Europie, było rytuałem przejścia, który uzupełniał i uzupełniał książkową edukację dżentelmena, ze szlachectwa, arystokracji i burżuazji, ze światową perspektywą społeczeństwa i cywilizacji. Wycieczka po uniwersyteckich centrach kultury Europy była społeczną korzyścią z kapitału kulturalnego przekazywanego przez instytucje o wysokim statusie (szkoły, Akademie, uniwersytety), które miały stworzyć idealnego dżentelmena tego społeczeństwa.
Europejska koncepcja kultury wysokiej obejmowała kultywowanie wyrafinowanej etykiety i manier; edukację smaku w sztukach pięknych, takich jak rzeźba i malarstwo; docenianie muzyki klasycznej i opery w jej różnorodnej historii i niezliczonych formach; znajomość liter ludzkich (literae humaniores) reprezentowanych przez najlepszych autorów greckich i łacińskich, a szerzej tradycji sztuk wyzwolonych (np. filozofii, historii, dramatu, retoryki i poezji) cywilizacji zachodniej, a także ogólna znajomość ważnych pojęć z teologii, nauki i myśli politycznej.