Mel Tillis, pseudonim Lonnie Melvin Tillis, (ur. 8 sierpnia 1932 w Dover, Floryda, USA—zm. 19 listopada 2017 w Ocala, Floryda) – amerykański autor piosenek i wykonawca, który skomponował ponad tysiąc piosenek muzyki country (Muzyka i teksty), z których wiele stało się standardami. Przezwyciężając wyraźny jąkanie, osiągnął sławę w latach 70. jako piosenkarz country,aktor i komik.
Tillis w dzieciństwie stawiał czoła licznym wyzwaniom; był synem pijaka, który często opuszczał rodzinę, aby radzić sobie przez lata, a w wieku trzech lat zachorował na malarię. Odszedł od swoich wczesnych lat z dożywotnim jąkaniem, wadą wymowy, która stała się źródłem wyśmiewania w młodości, a także przeszkodą w pracy w dorosłym życiu. Chociaż jego wczesne zainteresowania koncentrowały się na piłce nożnej i wędkarstwie, nauczył się również grać na skrzypcach i gitarze, a dla Orkiestry marszowej-na perkusji. W szkole średniej odkrył, że nigdy nie jąkał się podczas śpiewania, a latem przed ostatnim rokiem (podczas służby w Gwardii Narodowej USA) wystąpił po raz pierwszy w radiu, wykonując piosenkę Hanka Williamsa. Nadal śpiewał-a także opowiadał dowcipy-na imprezach i wygrał kilka lokalnych konkursów talentów. Podczas wojny koreańskiej w latach 1951-55 służył w amerykańskich siłach powietrznych, stacjonował na Okinawie w Japonii i tam dołączył do zespołu The Westerners, który grał w klubach w nocy i zaczął pisać piosenki w godzinach wolnych od pracy.
Tillis przeniósł się do Nashville w 1957 roku, gdzie zastał kierownictwo miejskiego przemysłu muzycznego, niezadowolone z pomysłu, że jąkający się może być artystą nagraniowym, podczas gdy jego zdolność do pisania piosenek zyskała szybką akceptację. Wkrótce podpisał kontrakt z Tree Publishing i zaczął komponować piosenki, które pomogłyby zdefiniować muzykę country późnych lat 50. i wczesnych 60. – ” Tupelo County Jail „(1958),” Honky Tonk Song „(1957) i” I ain ’ t Never „(1959) dla Webba Pierce ’ a;” Detroit City „(1963) dla Bobby 'ego Bare; oraz” Heart over Mind „(1961) i” Burning Memories „(1964) dla Raya Price ’ a.
własny sukces Tillisa jako gładkiego, krzykliwego barytonu rozpoczął się dopiero w późniejszych latach 60., z singlami takimi jak „Stateside” (1966) I „Who’ s Julie” (1968). Założył zespół The Statesiders i regularnie pojawiał się w programie telewizyjnym Portera Wagonera. W tym czasie zainspirował się muzyką rockową Boba Dylana i Beatlesów i zaczął poruszać problemy społeczne i psychologiczne w nowych, pełnych przygód kompozycjach country, takich jak” Mental Revenge „(1967) dla Waylona Jennings i” Ruby, Don 't Take Your Love to Town” (1969) dla Kenny ’ ego Rogersa.
w latach 70.Tillis cieszył się wielkim sukcesem jako piosenkarz country, ze stałym strumieniem przebojów, w tym m.in. „Commercial Affection” (1970), z The Statesiders i „Coca Cola Cowboy” (1979). Stał się także głównym właścicielem kilku wydawnictw muzycznych i własnego samolotu znanego jako jąkanie. W 1976 roku został wybrany wykonawcą roku przez Stowarzyszenie Muzyki Country. Tillis stał się stałym punktem w telewizyjnych rozmowach, programach rozrywkowych i reklamach, a jego dowcip i samo-deprecjujący humor dodawały mu szerokiej popularności. Komedia przyczyniła się do jego sukcesu jako wykonawcy na żywo, a następnie rozpoczął karierę aktorską, pojawiając się w hollywoodzkich filmach, takich jak W. W. and The Dixie Dancekings (1975) i Cannonball Run (1981)..
pisząc przeboje w latach 80. i pisząc autobiografię—Stutterin’ Boy (1984), z Walterem Wagerem—stał się częstą atrakcją w kurorcie muzyki country Branson w stanie Missouri, a w połowie lat 90.otworzył tam swój własny teatr na 2700 miejsc. w międzyczasie zobaczył, jak jego córka Pam Tillis stała się gwiazdą country; ostatecznie nagrała tribute album jego piosenek, It ’ s All Relative (2002). W 1998 roku wznowił swój sukces jako członek zespołu The Old Dogs, w skład którego wchodzili jego przyjaciele Waylon Jennings, Bobby Bare i Jerry Reed. Kiedy Tillis wrócił do Nashville w 2007 roku, został stałym członkiem obsady Grand Ole Opry. W 2007 został wprowadzony do Country Music Hall of Fame. W 2010 roku wydał swój pierwszy album komediowy, You ain ’ t Gonna Believe This, który prawie znalazł się na szczycie listy Billboard w swojej kategorii.