dyskusja
struktura CM została zbadana u ludzi, świnek morskich i szczurów (Bindol‐Kologlu et al., 2000; Dale, 1975; Grant, 1966; Ninomiya, 1975; Tanji et al., 2001). Chociaż obecne podręczniki definiują cm jako mięsień Prążkowany, wcześniej Testut (1923), Braus (1956) i Yamada (1961) podawały, że CM składa się z trzech części. Zewnętrzny mięsień cremaster zbudowany z prążkowanych włókien mięśniowych, a środkowy i wewnętrzny mięsień cremaster zbudowany z włókien mięśni gładkich. Sugerują, że istnieje warstwowa organizacja z zewnętrznym mięśniem cremastera zlokalizowanym zewnętrznie, pod którą znajduje się włóknista warstwa włókien kolagenowych i naczyń krwionośnych, która obejmuje środkowy mięsień cremastera, i wewnętrznie ciemieniowa tunica vaginalis, która obejmuje wewnętrzny mięsień cremastera.
z funkcji i fizjologii CM wynika, że w tym badaniu znajdują się dwa znaczące odkrycia architektoniczne (morfologiczne) : (1) obecność wielu motorycznych płytek końcowych obserwowana jako seria małych kropek lub linii biegnących wzdłuż prążkowanych włókien mięśniowych i kilku zakończeń nerwowych na pojedynczym włóknie mięśniowym. (2) były włókna mięśni gładkich, które były bardziej obfite niż wcześniej znane w klasycznym nauczaniu anatomicznym (Testut, 1923; Braus, 1956; Yamada, 1961). Włókna te nie były ułożone warstwowo, ale szeroko rozproszone między prążkowanymi włóknami mięśniowymi. Między włóknami mięśni gładkich CM znajdowały się również sploty nerwowe, neurony i komórki glejowe. Te sploty są sugerowane, aby zapewnić autonomiczne unerwienie tych włókien mięśniowych.
istnieją coraz większe dowody na to, że niektóre mięśnie ssaków zawierają prążkowane włókna mięśniowe z więcej niż jedną płytką końcową. Mięśnie te obejmują szczura gracilis (Jarcho et al., 1952), rat latissimus dorsi (Zenker et al., 1990), sternocleidomastoid świnki morskiej (Duxson and Sheard, 1995) i sternocephalic koni (Zenker et al., 1990). W niektórych mięśniach ludzkich opisano również wiele płytek końcowych. Są to twarzy (Happak et al., 1997), krtani (Rossi, 1990; Perie et al., 1997), gracilis (Paul, 2001), sartorius (Paul, 2001; Harris et al., 2005), oraz human extraocular (Sadeh and Stern, 1984; Ruff et al., 1989) muscles and the superior longitudinal muscle of the tongue (Slaughter and Sokoloff, 2005). Istnienie podwójnych płytek końcowych na pojedynczych włóknach mięśnia ramiennego wykazano również w badaniach elektrofizjologicznych (Lateva et al., 2002, 2003). Prążkowane włókna mięśniowe z wieloma szeroko oddzielonymi płytkami końcowymi składają się z włókien, które nie rozciągają się na całej długości faszyzmu, ale kończą się wewnątrzfazowo (Zenker et al., 1990; Paul, 2001).
Ten typ architektury mięśni wymaga wielu stref unerwienia, aby dostarczyć włókna w różnych lokalizacjach proksymodystalnych (Paul, 2001). Wiele włókien prążkowanych w mięśniach seryjnych jest krótkich. Istnieją anatomiczne dowody na to, że niektóre włókna rozciągają się na całej długości fascicle (Lateva et al., 2003). Nasze odkrycie wielu płytek końcowych w CM jest zgodne z wyżej wymienionymi odkryciami zwierząt i ludzi. CM jest mięśniem pasmowym bez połączenia ścięgien. Włókna CM leżą od dystalnej do proksymalnej lub odwrotnie i kończą się wewnątrzpaskowo. Wiele taśm z płytkami końcowymi w szeregowych odstępach wzdłuż fascynu aktywuje sarkomery synchronicznie, zmniejszając tym samym odległość włókien podczas nagłego narażenia na zimno. Ta anatomiczna organizacja wyjaśnia, w jaki sposób mięsień CM utrzymuje jądra w pozycji wznoszącej i zawieszonej, dopóki temperatura otoczenia nie będzie idealna dla jąder.
u normalnych ludzi spontaniczne wyładowania mięśni były wywoływane prawie przez cały czas, gdy elektroda rejestrująca igłę była wprowadzana do CM lub po bodźcach obwodowych (dotykowych lub elektrycznych) i centralnych (stymulacja magnetyczna korowa i korzeniowa) (Bademkiran et al., 2005; Ertekin et al., 2005). Te odkrycia elektrofizjologiczne można wyjaśnić niestabilnością błon sarcolemmal CM. Rzeczywiście wyniki morfologiczne w tym badaniu wydają się być zgodne z tego rodzaju drażliwością błon kremastericznych prążkowanych włókien mięśniowych. Tak więc obecność wielu motorycznych płytek końcowych jako serii małych kropek biegnących wzdłuż włókien mięśniowych i kilku zakończeń nerwowych obserwowanych na pojedynczych włóknach mięśniowych może stanowić morfologiczną podstawę tych spontanicznych wyładowań. Wykazano, że spontaniczne wyładowania zwiększają się w prawidłowej stronie CM po operacji przepukliny pachwinowej po przeciwnej stronie (Bademkiran et al., 2005). Wykazano również, że CM jako mięśnie miotomalne górnego odcinka lędźwiowego może być aktywowany przez stymulację dermatomów dolnego odcinka krzyżowego, tj. nerwu grzbietowego prącia (Ertekin i wsp ., 2007). Te obserwacje kliniczne i elektrofizjologiczne wskazują na wrażliwość i gotowość do aktywacji w prążkowanych włóknach mięśniowych CM na nagłe i przewlekłe zmiany obwodowe, szczególnie w celu utrzymania termoregulacji i mogą być spowodowane funkcją wytrysku.
Co ciekawe, u człowieka CM obserwowano sporadyczne wrzeciona mięśniowe. Palmieri et al. (1978) poinformował, że wrzeciono mięśniowe i narządy ścięgien były rzadko spotykane w CM u niektórych ssaków domowych i doszedł do wniosku, że nie ma związku między obecnością tych proprioceptorów a odruchem kremasterycznym. Obecnie nie możemy wyjaśnić funkcjonalnego istnienia wrzecion mięśniowych w ludzkich CM, a kwestia ta pozostaje do wyjaśnienia. Jest to oczywiste z elektrofizjologicznych (Ertekin et al., 2005) badania na ludziach i od wstecznego śledzenia neuronów (Botti et al., 2006) badania cm świń, motoneurony CM Są Gromadzone na poziomie L1‐2 rdzeniowo-segmentowym, a jego unerwienie jest obustronne (Bademkiran et al., 2005; Zempoalteca et al., 2002). Chociaż CM jest mięśniem prążkowanym, w większości przypadków jego dobrowolna Kontrola nie jest wymagana u człowieka. Jednak nie może być reprezentatywny obszar w korze ruchowej lub subcortex. Izolowany i słaby dobrowolny skurcz CM nie jest oczywisty w codziennym życiu i może być aktywowany w połączeniu z aktywnością mięśni dna brzucha i miednicy (Ertekin i wsp., 2005, 2007).
drugim nowatorskim odkryciem tego badania było to, że mięśnie gładkie były szeroko rozproszone między prążkowanymi włóknami mięśniowymi ludzkiego CM. Obecność dużej liczby mięśni gładkich w CM może być kolejnym czynnikiem, który należy omówić z fizjologicznego punktu widzenia. Nagłe uniesienie moszny i jąder wywołuje na przykład nagła zmiana temperatury na obwodzie. W tej sytuacji wydłużenie zimnej stymulacji na obwodzie może również spowodować zawieszenie moszny i jąder w pozycji do góry, znanej jako odruch kremastericzny, przez prążkowane włókna kremastericzne kurczące się synchronicznie z ich wielokrotnymi unerwieniami. Prążkowane włókna CM mogą zmęczyć się podczas długotrwałego skurczu w jednym punkcie i prawdopodobnie aktywność mięśni gładkich mogłaby połączyć się w celu utrzymania zawieszonej pozycji jąder i moszny. Mieszanina prążkowanych i gładkich włókien mięśniowych jest aktywowana przez dłuższy okres, aby zapewnić zawieszone położenie jąder. Morfologicznie obecność dużej ilości mięśni gładkich między prążkowanymi włóknami CM może być podstawą do szybkiego wznoszenia się i tonicznie zawieszonego położenia jąder u człowieka. Wolniejsze działanie mięśni gładkich przez autonomiczne nerwy zaopatrujące CM może sugerować, że jądra schodzą przez processus vaginalis za pomocą napędowej aktywności mięśni gładkich i prążkowanych gubarnaculum u płodu (Tanyel, 2000). Ostatnie badanie immunohistochemiczne przeprowadzone przez Tanyel et al. (2005) na płodach ludzkich potwierdzają również obecność włókien mięśni gładkich w mięśniu cremastera i sugerują, że mięsień cremastera może być transdyferencjowany z mięśni gładkich naczyń.
komórki glejowe obserwowane w autonomicznych splotach mięśnia cremastera były nie tylko morfologicznie podobne do gleju jelitowego, ale także wykazywały immunoreaktywność GFAP, taką jak glej jelitowy (Jessen and Mirsky, 1983; Rühl et al., 2004). Służą jako elementy wspomagające lub odżywcze dla neuronów. Komórki glejowe mogą również odgrywać rolę w neuroprzekaźnictwie, jak sugerowano w glejach jelitowych, które wyrażają immunoreaktywność glutaminianu, a także zawierają L-argininę, prekursora neuroprzekaźnika tlenku azotu (Bassotti i wsp ., 2007; Rühl et al., 2004).
Podsumowując, to badanie anatomiczne dostarcza szczegółowych informacji na temat mięśnia cremastera przy użyciu kilku technik barwienia histochemicznego i immunohistochemicznego. Nasze wyniki pokazują, że cremaster, powszechnie znany jako mięsień Prążkowany, zawiera dużą liczbę włókien mięśni gładkich, które mogą przyczyniać się do powolnego tonizowania mięśni. Również niezwykłe właściwości elektrofizjologiczne mięśnia obserwowane jako nadmierne spontaniczne wyładowania są przypisywane obecności wielu motorycznych płytek końcowych. Dalsze badania morfologiczne i fizjologiczne u dorosłego człowieka rozwiązałyby cechy włókien CM zarówno prążkowanych, jak i gładkich włókien mięśniowych.