Muzeum J. Paula Getty

Raphael, urodzony jako Raffaello Sanzio, został koronowany na „księcia malarzy” przez Giorgio Vasariego, szesnastowiecznego biografa artystów. Od ojca Raphael uczył się malarstwa; w rodzinnym Urbino doświadczał intelektualnego życia dworskiego. Rok po nagłej śmierci ojca Raphael w wieku dwunastu lat wstąpił do warsztatu czołowego malarza Urbino i szybko wyprzedził swojego mistrza.
w wieku dwudziestu jeden lat Raphael przeniósł się do Florencji, gdzie objął dzieła Michała Anioła i Leonarda da Vinci. We Florencji jego liczne obrazy Madonny z Dzieciątkiem ukazują jego charakterystyczne ludzkie ciepło, spokój i wzniosłe, doskonałe postacie. Sztuka Rafaela uosabiała wysokie renesansowe walory harmonii i idealnego piękna.
w ciągu czterech lat sława Rafaela doprowadziła do wezwania do Rzymu od papieża Juliusza II. jako malarz na dwór papieski jego prace spotkały się z dużym uznaniem i stał się najbardziej cenionym artystą w Rzymie. Zlecano mu malowanie portretów, przedmiotów dewocyjnych i prywatnych pomieszczeń Papieża; projektował także gobeliny. Raphael został wkrótce umieszczony na czele wszystkich papieskich projektów obejmujących architekturę, malarstwo, dekorację i konserwację antyków. Jego przedwczesna śmierć w wieku trzydziestu siedmiu lat, Vasari powiedział, „pogrążył w smutku cały dwór papieski”; papież, który ” gorzko płakał, gdy umarł, zamierzał uczynić go kardynałem.”