w prawie handlowym ograniczona odpowiedzialność to sposób ochrony zawarty w niektórych formacjach biznesowych, który chroni jego właścicieli przed określonymi rodzajami odpowiedzialności i kwotą, za którą ponosi odpowiedzialność dany właściciel. Forma ograniczonej odpowiedzialności oddziela właściciela(właścicieli)od firmy. Oznacza to, że w przypadku uznania firmy za odpowiedzialną w danej sprawie, właściciele nie ponoszą odpowiedzialności, a raczej firma. Tak więc tylko fundusze lub mienie, które właściciel zainwestował w firmę, podlegają temu zobowiązaniu. Jeśli na przykład firma z ograniczoną odpowiedzialnością zbankrutuje, właściciel(właściciele) nie straci niepowiązanych aktywów, takich jak osobiste miejsce zamieszkania (zakładając, że nie dają osobistych gwarancji). Formy firm oferujących ochronę z ograniczoną odpowiedzialnością obejmują spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, spółki z ograniczoną odpowiedzialnością i korporacje. Jednoosobowe firmy i spółki osobowe nie obejmują ograniczonej odpowiedzialności.
jest to standardowy model dla większych firm, w którym akcjonariusze stracą tylko zainwestowaną kwotę (w postaci malejącej wartości akcji). Aby uzyskać wyjaśnienie, zobacz podmiot gospodarczy.
istnieje jednak wyjątek od tej reguły, który pozwala powodowi na prowadzenie postępowania sądowego przeciwko właścicielowi(właścicielom) działalności z ograniczoną odpowiedzialnością, jeśli właściciel(właściciele) zaangażowali się w zachowanie, które uzasadnia odzyskanie przez powoda od właściciela(właścicieli): wyjątek ten nazywa się „przebijaniem korporacyjnej zasłony.”Sądy zazwyczaj starają się nie wykorzystywać tego wyjątku, chyba że doszło do poważnych wykroczeń. Ograniczona odpowiedzialność pomaga przedsiębiorcom, przedsiębiorstwom i gospodarce w rozwoju i innowacji. Dlatego, jeśli sądy często decydują się przebić zasłonę, ta innowacja byłaby ograniczona. Dokładny test, którego sąd użyje, aby ustalić, czy zasłona musi zostać przebita, różni się w zależności od stanu w Stanach Zjednoczonych, ale generalnie sądy będą sprawdzać, czy istnieje separacja między sprawami firmy i jej właścicieli, działania firmy były nieuczciwe i czy wierzyciele firmy podlegali niesprawiedliwym kosztom.
w przypadku jednoosobowych i spółek jawnych odpowiedzialność jest nieograniczona. Nieograniczona odpowiedzialność oznacza, że właściciel (- i) firmy ponosi pełną odpowiedzialność za przejęcie wszystkich długów firmy. Może to obejmować zajęcie majątku osobistego w obliczu bankructwa i likwidacji. Specjaliści w spółkach z ograniczoną odpowiedzialnością i spółkach z ograniczoną odpowiedzialnością będą ponosić nieograniczoną odpowiedzialność za własne czyny niedozwolone i nadużycia. Ograniczona odpowiedzialność firmy nie będzie już mieć zastosowania do tych wykroczeń.
dla właścicieli firm istnieją główne kategorie ekspozycji na odpowiedzialność, o których należy pamiętać, aby chronić swoje firmy przed odpowiedzialnością i problemami finansowymi. Pierwszym z nich są kwestie związane z zatrudnieniem, w których im większa siła robocza i im większy jest obrót, tym większe prawdopodobieństwo pozwów o odpowiedzialność, takich jak bezprawne roszczenia z tytułu rozwiązania umowy. Innym obszarem są wypadki i / lub obrażenia na terenie obiektu. Następnie odpowiedzialność związana z pojazdem, jeśli pracownicy mogą prowadzić samochody służbowe, ponieważ może to prowadzić do wypadków podczas korzystania z samochodów służbowych. Odpowiedzialność związana z produktem (zwana również odpowiedzialnością producenta) szczegółowo opisuje złe wytwarzanie produktów, które powoduje obrażenia i/lub wypadki, co omówiono bardziej szczegółowo w poniższej sekcji. Błędy/pominięcia to kolejna kategoria, w której pozew może wynikać z błędu ze strony firmy, takiego jak umowa lub dokumentacja. Wreszcie, ostatnia główna kategoria dotyczy pociągnięcia dyrektorów i urzędników do odpowiedzialności za działania podjęte przez firmę, jak widać w przekłuwaniu korporacyjnej zasłony. Ogólnie rzecz biorąc, w miarę jak firmy stają się większe i bardziej skuteczne, ich szanse na pozwy o odpowiedzialność rosną, ale małe firmy nie są całkowicie odporne na nie. Przedsiębiorcy i właściciele firm muszą zdawać sobie sprawę z tego rodzaju ekspozycji odpowiedzialności, aby zapewnić ochronę ich firm.
odpowiedzialność za Produktuedytuj
odpowiedzialność za produkt reguluje sprawy cywilne między powodem a pozwanym, który dostarcza wadliwy towar, który spowodował stratę lub obrażenia.
odpowiedzialność za produkt i jej powszechność w prawie zmieniły się na przestrzeni dziejów. W XIX wieku działała na korzyść zarówno producentów, jak i innych sprzedawców. „Caveat emptor „(„niech kupujący strzeże się”) królował w tej dziedzinie prawa. W tej erze sprzedawca nie ponosi odpowiedzialności, chyba że złożył klientowi wyraźną obietnicę, której nie otrzymał. Wiek XIX to także początek rewolucji przemysłowej i zmiana świata biznesu. W celu promowania tego wzrostu uprzemysłowienia i produkcji, prawo uniknęło możliwości odzyskiwania szkód, które osłabiłyby nowe gałęzie przemysłu. W XX i XXI wieku nie było już potrzeby ochrony producentów przed odpowiedzialnością. Jeśli już, było więcej potrzeby nakładania standardów odpowiedzialności na branże, ponieważ konsumenci mieli mniejszą moc do swobodnego negocjowania z korporacjami i innymi formami biznesowymi. Co więcej, złożoność i zawiłości towarów rosły, co utrudniało przeciętnemu nabywcy określenie problemów produkcyjnych przy zakupie tych towarów. Teraz dominuje nowe zdanie: „caveat venditor” lub ” let the seller beware.”Prawo stwierdza, że sprzedawcy i producenci mogą ponosić większą odpowiedzialność za wady za pomocą ubezpieczenia i uspołecznienia szkód, podnosząc ceny i zmuszając konsumenta do zapłaty za to.
Jeśli okaże się, że producent zaniedbał, oznacza to, że naruszył swój obowiązek wobec Klienta, nie eliminując racjonalnie przewidywalnego ryzyka spowodowanego przez produkt. Producent może być postrzegany jako zaniedbanie, jeśli występują problemy w procesie produkcyjnym, nie należy prawidłowo sprawdzać swoich produktów, nie daje rozsądnego ostrzeżenia dla klienta, gdy produkt ma przewidywalne ryzyko szkody i/lub projekt nadaje się do ryzyka szkody. Wielkość i powaga przewidywalnej szkody są również oceniane W przypadku zaniedbania.
odpowiedzialność w odniesieniu do pracodawców/Pracownikówedytuj
istnieje forma odpowiedzialności, która istnieje między pracodawcami a ich pracownikami. To się nazywa odpowiedzialność zastępcza. Aby miało to zastosowanie, jedna strona ponosi odpowiedzialność za stronę trzecią, a strona trzecia popełnia bezprawne działanie. Pracodawca może zostać pociągnięty do odpowiedzialności za działania pracownika, jeśli są one niezgodne z prawem (np. nękanie lub dyskryminacja) lub zaniedbania pracownika podczas pracy powodują szkody majątkowe lub obrażenia.
odpowiedź przełożonego („Let the superior answer”) to zasada prawna, która określa, kiedy pracodawca jest odpowiedzialny za działania pracownika. Pracodawca powinien martwić się o tę zasadę, gdy pracownik popełnia czyn niedozwolony lub szkodliwy, gdy pracownik działał w ramach przebiegu i zakresu zatrudnienia w momencie zdarzenia. Termin „zakres zatrudnienia” ma miejsce, gdy pracownik wykonuje pracę powierzoną przez pracodawcę lub wykonuje zadanie, które podlega kontroli pracodawcy. Aby sprawdzić, czy zachowanie, które doprowadziło do incydentu, mieści się w zakresie zatrudnienia, należy określić:
- jeśli był to rodzaj zadania, do którego pracownik był zatrudniony
- nastąpiło to elastycznie w autoryzowanym okresie czasu pracy
- incydent nie był bezzasadnie daleko od autoryzowanej lokalizacji pracodawcy
- incydent był motywowany, przynajmniej częściowo, w celu obsługi pracodawcy
Jeśli te cztery czynniki okażą się prawdziwe, pracodawca będzie musiał odpowiedzieć za czyn niedozwolony. Uzasadnieniem tej zasady prawnej jest to, że uważa się, że pracodawca najlepiej nadaje się do ponoszenia obciążeń finansowych, pracodawcy mogą chronić się przed tym obciążeniem za pomocą ubezpieczenia, a koszty mogą zostać przeniesione na klientów poprzez podniesienie cen. Z drugiej strony, jeśli okaże się, że pracownik wyjechał lub oszukał, zdefiniowanie zakresu zatrudnienia staje się trudniejsze. Zasada igraszki i objazdu zmienia sposób stosowania odpowiedzialności. Igraszka jest wtedy, gdy pracownik powoduje czyn niedozwolony podczas wykonywania czynności niezwiązanej z ich pracą. Jeśli okaże się, że pracownik oszukał, pracownik będzie wtedy odpowiedzialny za szkody. Na przykład, jeśli kierowca dostawy nie kończy dostaw przez kilka godzin, aby mógł zrobić osobiste zakupy, a w drodze do sklepu uderza w pieszego. Objazd jest bardziej drobny. Pracownik nadal uczestniczy w działalności niezwiązanej z pracą, ale działalność ta nie jest poważnym lekceważeniem obowiązków zawodowych. Przykładem objazdu byłoby, gdyby w drodze do dostarczenia paczki kierowca dostawczy zatrzymał się w drive-thru, aby chwycić coś do jedzenia. Gdy odjeżdża z restauracji, aby kontynuować dostawy, kierowca uderza w pieszego. Tutaj pracodawca może nadal ponosić odpowiedzialność za te szkody, ponieważ objazd był nieznaczny.
pracodawca może również ponosić odpowiedzialność za zasadę prawną zwaną zaniedbaniem zatrudniania. Dzieje się tak, gdy w procesie zatrudniania nowego pracownika pracodawca nie sprawdza przeszłości kryminalnej, przeszłości lub odniesień, aby upewnić się, że wnioskodawca nie stanowi potencjalnego zagrożenia, jeśli zostanie zatrudniony jako pracownik. Pracodawca może również ponieść odpowiedzialność i konsekwencje, jeśli wie, że pracownik stwarza potencjalne zagrożenie, ale utrzymuje go w pracy. Nazywa się to niedbałym zatrzymaniem. Aby uniknąć roszczeń dotyczących zaniedbania zatrudniania lub zatrzymywania, pracodawcy powinni być sumienni przy zatrudnianiu pracowników, którzy będą mieli duży kontakt z klientami i społeczeństwem (zwłaszcza jeśli będą mieli dostęp do wrażliwych członków społeczeństwa, udają się do domów klientów i/lub mają dostęp do broni) i zwalniają wszystkich pracowników, którzy stanowią potencjalne zagrożenie.
ważne jest, aby pracodawcy zauważyli, czy ktoś dla nich pracuje, jest niezależnym kontrahentem, czy pracownikiem. Pracownik to ktoś, kto jest płatnym pracownikiem dla pracodawcy. Niezależny wykonawca, z drugiej strony, umowy z głównym produkować wynik i w procesie, dostaje do określenia, w jaki sposób wynik zostanie zakończona. Różnica polega na tym, jak dużą kontrolę nad agentem może sprawować zleceniodawca/pracodawca. Pracownicy są poddawani większej kontroli, podczas gdy agenci niebędący pracownikami, tacy jak niezależni kontrahenci, mają więcej swobody w wykonywaniu swojej pracy. Zleceniodawca zwykle nie ponosi odpowiedzialności za czyny niedozwolone popełnione przez agentów niebędących pracownikami, ponieważ zleceniodawca nie kontroluje w pełni sposobu wykonywanej pracy. Istnieją jednak od tego wyjątki. Odpowiedzialność bezpośrednia może wystąpić, jeśli zleceniodawca wynajął niekompetentnego agenta, jeżeli szkoda wynikła z niewykonania przez agenta nieuprawiającego obowiązku staranności, który zleceniodawca im powierzył (obowiązek staranności to działanie, którego skuteczne wykonanie jest tak ważne, że jeśli zostało przekazane agentowi i nie zostało wykonane, zleceniodawca nadal ponosi odpowiedzialność), a Zleceniodawca ponosi odpowiedzialność, jeśli Agent nie zastosował właściwych środków ostrożności wymaganych do wykonania bardzo niebezpiecznych czynności.
pracodawca powinien być również świadomy, w jaki sposób zakres jego odpowiedzialności może się zmienić na podstawie umów zawartych przez jego pełnomocników. Agent to osoba, która ma uprawnienia do działania w imieniu innej strony (zazwyczaj zleceniodawcy). Zazwyczaj zleceniodawca jest odpowiedzialny za umowę zawartą przez agenta, jeśli agent miał rzeczywistą lub pozorną władzę do zawarcia umowy. Rzeczywisty autorytet to zdolność agenta do wykonywania i wykonywania pewnych czynności w oparciu o komunikację i manifestacje ze strony zleceniodawcy. Wyraźna władza jest wtedy, gdy zleceniodawca wyraźnie stwierdza, co agent ma uprawnienia do zrobienia, podczas gdy domniemany autorytet opiera się na tym, co jest uzasadnione, aby założyć, że agent może robić w oparciu o to, czego zleceniodawca chce od agenta. Władza wyraźna i dorozumiana to oba rodzaje władzy rzeczywistej. Drugim rodzajem władzy jest władza pozorna. Ma to miejsce, gdy działania zleceniodawcy prowadzą stronę trzecią do rozsądnego założenia, że agent może działać w określony sposób i tworzyć umowy z osobą trzecią w imieniu zleceniodawcy. Aby ustalić, czy agent jest odpowiedzialny za Umowę, należy spojrzeć na rodzaj zleceniodawcy. Istnieją cztery rodzaje zleceniodawców. Ujawniony zleceniodawca jest znany osobie trzeciej, a osoba trzecia wie, że agent działa na rzecz tego zleceniodawcy. Agent nie ponosi odpowiedzialności za autoryzowane umowy zawarte Dla ujawnionego zleceniodawcy, ponieważ wszystkie strony są świadome umowy i kto uczestniczy w umowie. Niezidentyfikowany zleceniodawca jest widziany, gdy osoba trzecia wie, że agent działa w imieniu zleceniodawcy, ale nie ma wiedzy na temat tożsamości zleceniodawcy. Agent jest zazwyczaj odpowiedzialny za umowy zawarte na rzecz niezidentyfikowanego zleceniodawcy. Nieujawniony zleceniodawca jest postrzegany, gdy osoba trzecia nie wie o istnieniu i tożsamości zleceniodawcy i rozsądnie wierzy, że agent jest drugą stroną umowy. W takim przypadku agent może zostać pociągnięty do odpowiedzialności za umowę. Nieistniejący zleceniodawca odnosi się do sytuacji, gdy agent świadomie działa na rzecz zleceniodawcy, który nie istnieje, np. Stowarzyszenie nieposiadające osobowości prawnej. Agent jest tu odpowiedzialny, jeśli wiedział, że zleceniodawca nie ma zdolności do uczestniczenia w umowie, nawet jeśli osoba trzecia wie, że zleceniodawca nie istnieje. Agent może również wiązać się z umowami, wyraźnie zgadzając się na odpowiedzialność. Aby tego uniknąć, agenci nie powinni składać żadnych wyraźnych obietnic we własnym imieniu i powinni upewnić się, że umowa zobowiązuje tylko zleceniodawcę. Agent może być również odpowiedzialny wobec osoby trzeciej, jeśli nie jest uprawniony do zawierania umów z głównym zobowiązanym. Agent może uniknąć odpowiedzialności w tym scenariuszu, jeśli osoba trzecia wie, że agent nie ma uprawnień, główny ratyfikuje/potwierdzi Umowę lub agent powiadomi osobę trzecią o braku uprawnień.
dodatkowe Pojęciaedytuj
ekonomiści używają terminu „odpowiedzialność prawna” na określenie prawnego obowiązku spłaty długów.