Pierre Bourdieu

Pierre Bourdieu (ur. 1 sierpnia 1930 w Paryżu, zm. 23 stycznia 2002 tamże) – Francuski socjolog, którego prace obejmowały metody zaczerpnięte z wielu dyscyplin, od filozofii i Teorii Literatury, po socjologię i antropologię. Najistotniejsze aspekty teorii Bourdieu dotyczą rozwoju metodologii, łączącej zarówno teorię, jak i dane empiryczne, które próbują rozwiązać niektóre z najbardziej kłopotliwych problemów w teorii i badaniach oraz próbują pogodzić takie trudności, jak zrozumienie tematu w ramach obiektywnych struktur (w procesie, próba pogodzenia strukturalizmu z sprawczością). Bourdieu był również pionierem metodologicznych RAM i terminologii, takich jak kapitał kulturowy, społeczny i symboliczny oraz pojęcia „habitus”, „pole” i „przemoc symboliczna.”Praca Bourdieu podkreślała rolę praktyki i wcielenia w dynamice społecznej. Bourdieu był zapalonym działaczem politycznym i zagorzałym przeciwnikiem nowoczesnych form globalizacji. Socjologia postrzegał jako broń przeciwko społecznej opresji i niesprawiedliwości, komentując, że ” socjologia jest sportem walki, ponieważ służy do obrony przed dominacją systemów symbolicznych i narzucaniem zniekształcających kategorii myśli.”W ten sposób Bourdieu użył broni intelektu, aby odkryć nieznane dotąd mechanizmy, które kontynuują separację i nierówności różnych grup społecznych, w swojej walce o lepszy świat dla wszystkich.

biografia

Pierre Bourdieu urodził się 1 sierpnia 1930 roku w Denguin (Pyrénées-Atlantiques) we Francji, gdzie jego dziadek był dzierżawcą, a ojciec listonoszem, a później poczmistrzem. W 1962 ożenił się z Marie-Claire Brizard i miał trzech synów.

Bourdieu studiował filozofię w Paryżu w École Normale Supérieure. Po uzyskaniu dyplomu agrégation przez rok pracował jako nauczyciel. Podczas algierskiej wojny o niepodległość w latach 1958-1962, służąc we francuskiej armii, podjął badania etnograficzne, kładąc podwaliny pod swoją socjologiczną reputację.

od 1964 r.Bourdieu pełnił funkcję dyrektora studiów w École Pratique des Hautes Études, w sekcji VIe, przyszłej Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales, a od 1981 r. Katedry Socjologii w Collège de France (przed Nim byli Raymond Aron, Maurice Halbwachs i Marcel Mauss). W 1968 roku przejął założone przez Arona Centre de Sociologie Européenne, centrum badawcze, którym kierował aż do śmierci.

w 1975 r.założył interdyscyplinarne czasopismo Actes de la recherche en sciences sociales, w którym dążył do przekształcenia przyjętych kanonów produkcji socjologicznej, jednocześnie podkreślając naukowy rygor socjologii. W 1993 roku został uhonorowany Nagrodą Médaille d ’ Or du Centre National de la Recherche Scientifique (Centre National de la Recherche Scientifique|CNRS). W 1996 otrzymał Nagrodę Goffmana od Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley, a w 2002 Huxley Medal Królewskiego Instytutu Antropologicznego.

praca

wkład Bourdieu do teorii społecznej był zarówno empiryczny, jak i teoretyczny. Jego prace opierają się na teoriach fenomenologów, takich jak Maurice Merleau-Ponty i Edmund Husserl, a także filozofów nauki, takich jak Georges Canguilhem i Gaston Bachelard, a także socjologii Maxa Webera, Karola Marksa i Emile ’ a Durkheima, między innymi. Znaczący wpływ na Bourdieu miał Blaise Pascal, po którym Bourdieu zatytułował książkę Pascalian Meditations. Jest znany ze swojej książki Distinction: a Social Critique of the Judgment of Taste, w której próbował połączyć oceny estetyczne z pozycjami w przestrzeni społecznej.

jego kluczowe pojęcia to habitus, pole i przemoc symboliczna. Rozszerzył ideę kapitału na takie kategorie jak kapitał społeczny, kapitał kulturowy i kapitał symboliczny. Według Bourdieu jednostka zajmuje pozycję w swojej „przestrzeni społecznej” i jest definiowana nie przez klasę społeczną, ale przez ilość WSZYSTKICH rodzajów kapitału, które posiada, oraz przez względne kwoty kapitału symbolicznego, społecznego, ekonomicznego i kulturowego.

znany był również jako zaangażowany politycznie i aktywny społecznik, który czuł się nieswojo w roli intelektualisty, wspierającego robotników przeciwko wpływom elit politycznych i neoliberalnego kapitalizmu. Był nawet uważany za wroga lewicy: Francuska Partia Socjalistyczna mówiła o la gauche bourdieusienne, swoich wrogach po lewej stronie.

niektóre przykłady jego empirycznych wyników obejmują:

• pokazując, że pomimo pozornej wolności wyboru w sztuce, artystyczne preferencje ludzi (na przykład Muzyka klasyczna, rock, muzyka tradycyjna) silnie korelują z ich pozycją społeczną
• pokazując, że subtelności języka, takie jak Akcent, gramatyka, ortografia i styl—wszystkie części kapitału kulturowego—są głównym czynnikiem mobilności społecznej (na przykład uzyskanie wyższej płacy, wyższego statusu pracy).

prace Bourdieu podkreślały, jak klasy społeczne, zwłaszcza rządzące i intelektualne, rozmnażają się nawet pod pretekstem, że społeczeństwo sprzyja mobilności społecznej—zwłaszcza poprzez edukację.

Bourdieu był niezwykle płodnym autorem setek artykułów i trzech tuzinów książek, z których prawie wszystkie są obecnie dostępne w języku angielskim. Jego styl jest gęsty w angielskim tłumaczeniu, ale był uważany za eleganckiego i przenikliwego pisarza zarówno we Francji, jak i w sąsiednich krajach europejskich innych niż Anglia.

teoria władzy i praktyki

w centrum socjologicznej pracy Bourdieu znajduje się logika praktyki, która podkreśla znaczenie ciała i praktyk w świecie społecznym. Bourdieu podkreślił, że mechanizmy społecznej dominacji i reprodukcji skupiają się przede wszystkim na cielesnej wiedzy i kompetentnych praktykach w świecie społecznym. Bourdieu zaciekle sprzeciwiał się teorii racjonalnego działania, jako zakorzenionej w niezrozumieniu sposobu działania agentów społecznych. Agenci socjalni, według Bourdieu, nie obliczają w sposób ciągły zgodnie z wyraźnymi kryteriami racjonalnymi i ekonomicznymi. Raczej agenci socjalni działają zgodnie z cielesną wiedzą i praktycznymi dyspozycjami. Agenci społeczni działają zgodnie z ich „wyczuciem gry” („feel” jest, z grubsza, habitus, a ” gra ” jest polem).

Field

Bourdieu podzielił pogląd Webera, że społeczeństwo, w przeciwieństwie do tradycyjnego marksizmu, nie może być analizowane tylko pod kątem klas ekonomicznych i ideologii. Wiele z jego prac dotyczy niezależnej roli czynników edukacyjnych i kulturowych. Zamiast analizować społeczeństwa pod względem klas, Bourdieu używa pojęcia pola: Arena społeczna, na której ludzie manewrują i walczą w pogoni za pożądanymi zasobami. Dziedzina to system pozycji społecznych (na przykład zawód taki jak prawo) zorganizowany wewnętrznie pod względem relacji władzy (rozważmy różnicę władzy między sędziami a prawnikami). Mówiąc dokładniej, pole jest społeczną areną walki o zawłaszczenie pewnych gatunków kapitału.

pole władzy jest szczególne, ponieważ istnieje „poziomo” przez wszystkie pola, a zmagania w nim kontrolują „kurs” form kapitału kulturowego, symbolicznego lub fizycznego między samymi polami. Pole jest tworzone przez relacyjne różnice w pozycji czynników społecznych, a granice pola są wyznaczane przez miejsce, w którym kończą się jego skutki. Różne dziedziny mogą być autonomiczne lub wzajemnie powiązane (np. rozdzielenie władzy między sądownictwem a prawodawstwem), a bardziej złożone społeczeństwa mają więcej dziedzin. Pola są konstruowane zgodnie z nomosem, „prawem”, które reguluje praktyki w obrębie pola. Zasady leżące u podstaw jednej dziedziny są często nieredukowalne do zasad leżących u podstaw drugiej, jak w zauważonej dysproporcji między nomosem dziedziny estetycznej, która ceni kapitał kulturowy i w pewnym sensie zniechęca kapitał ekonomiczny, a obszarem ekonomicznym, który ceni kapitał ekonomiczny. Agenci subskrybują lub uczestniczą w danej dziedzinie nie na podstawie wyraźnej umowy, ale poprzez praktyczne uznanie stawki. Uznawanie stawek pola oraz nabywanie udziałów i Inwestycji określonych przez pole określane jest jako illusio.

Habitus

wpływowa koncepcja habitusa Bourdieu została opracowana w celu rozwiązania paradoksu nauk humanistycznych: uprzedmiotowienia subiektywności. Można ją zdefiniować jako system dyspozycji: trwałe, nabyte Schematy percepcji, myśli i działania, jak mówi Bourdieu, „uznanie i działanie wynikające z instytucji społecznego ciała” (Bourdieu i Wacquant 1992 :127). Ten związek między tym, co obiektywne i subiektywne, jest zakorzeniony w ciele fizycznym:

w centrum pojęcia habitus znajduje się schemat cielesny—struktura i możliwości naszego ciała—dzięki któremu uczymy się poprzez przyswajanie lub modyfikowanie nawyków i usposobień. Dzięki tym zdolnościom cielesnym i orientacji agenci są w stanie z kolei angażować się w świat innych. Jest to kwestia ciała, ponieważ to, co jest włączone, to umiejętności motoryczne i poznane społecznie zestawy posturalne i gestowe, które tworzą odrębne formy ruchliwości i percepcji (Lande 2005).

indywidualny czynnik rozwija te usposobienia w odpowiedzi na obiektywne warunki, jakie napotykają, ale pozostają subiektywnymi rzeczami. W ten sposób Bourdieu teoretyzował wpajanie obiektywnych struktur społecznych do subiektywnego, mentalnego doświadczenia agentów.

po wchłonięciu obiektywnej struktury społecznej w osobisty zestaw usposobień poznawczych i somatycznych, a subiektywne struktury działania czynnika są następnie współmierne do obiektywnych struktur pola społecznego, powstaje doxa. Doxa to fundamentalne, głęboko ugruntowane, nie przemyślane przekonania, uważane za oczywiste, które informują o działaniach i myślach agenta w danej dziedzinie. Doxa ma tendencję do faworyzowania szczególnego układu społecznego w danej dziedzinie, uprzywilejowując w ten sposób dominującego i przyjmując jego pozycję dominującą jako oczywistą i powszechnie korzystną. Dlatego też kategorie rozumienia i percepcji, które stanowią habitus, będąc zgodne z obiektywną organizacją pola, mają tendencję do powielania samych struktur pola. Bourdieu uważał habitus za klucz do reprodukcji społecznej, ponieważ jest on kluczowy dla generowania i regulowania praktyk, które składają się na życie społeczne.

symboliczny kapitał i symboliczna przemoc

Bourdieu postrzegał symboliczny kapitał (takie rzeczy jak prestiż, honor, prawo do bycia wysłuchanym) jako kluczowe źródło władzy. Kapitał symboliczny to każdy gatunek kapitału, który jest postrzegany poprzez społecznie wpajane Schematy klasyfikacyjne. Kiedy posiadacz kapitału symbolicznego korzysta z władzy, to daje to agentowi, który ma mniej, a tym samym stara się zmienić swoje działania, stosuje ” przemoc symboliczną.”Przemoc symboliczna jest zasadniczo narzuceniem kategorii myśli i percepcji dominującym agentom społecznym, którzy następnie przyjmują porządek społeczny za pożądany. Przemoc symboliczna jest w pewnym sensie silniejsza niż przemoc fizyczna, ponieważ jest osadzona w samych sposobach działania i strukturach poznania jednostek i narzuca wizję legitymizacji porządku społecznego.

w swoich pismach teoretycznych Bourdieu zastosował pewną terminologię ekonomiczną do analizy procesów reprodukcji społecznej i kulturowej, jak różne formy kapitału mają tendencję do przenoszenia się z pokolenia na pokolenie. Dla Bourdieu kluczowym przykładem tego procesu jest edukacja. Sukces edukacyjny, według Bourdieu, pociąga za sobą szeroki zakres zachowań kulturowych, rozciągających się na pozornie nieakademickie cechy, takie jak chód lub akcent. Uprzywilejowane dzieci nauczyły się tego zachowania, podobnie jak ich nauczyciele. Dzieci nieuprzywilejowanych środowisk nie. Dlatego też dzieci uprzywilejowane pasują do wzoru oczekiwań swoich nauczycieli z pozorną łatwością; są ” posłuszni.”Nieuprzywilejowanych uważa się za” trudnych „do przedstawienia” wyzwań.”Jednak oboje zachowują się tak, jak nakazuje ich wychowanie. Bourdieu uważa tę łatwość lub naturalną zdolność-rozróżnienie – za w rzeczywistości produkt wielkiej pracy społecznej, w dużej mierze ze strony rodziców. Wyposaża dzieci w usposobienie zarówno sposobu, jak i myślenia, które zapewniają im możliwość osiągnięcia sukcesu w systemie edukacyjnym, a następnie mogą odtworzyć pozycję klasową rodziców w szerszym systemie społecznym.

kapitał kulturowy (na przykład kompetencje, umiejętności, kwalifikacje) może być również źródłem błędnego rozpoznania i przemocy symbolicznej. Dlatego dzieci z klasy robotniczej mogą zobaczyć sukces edukacyjny swoich rówieśników z klasy średniej, jak zawsze uzasadniony, widząc to, co często jest nierównością klasową, zamiast tego jako wynik ciężkiej pracy lub nawet „naturalnych” zdolności. Kluczowym elementem tego procesu jest przekształcenie Dziedzictwa symbolicznego lub Ekonomicznego (np. akcentu lub własności) w kapitał kulturowy (np. Kwalifikacje uniwersyteckie—proces, któremu logika dziedzin kultury utrudnia, ale nie może zapobiec.

refleksyjność

Bourdieu podkreślał znaczenie socjologii refleksyjnej, w której socjologowie muszą przez cały czas prowadzić swoje badania ze świadomą uwagą na skutki własnej pozycji, własnego zestawu zinternalizowanych struktur i tego, jak mogą one zniekształcić lub przesądzić ich obiektywność. Socjolog, według Bourdieu, musi zaangażować się w” socjologię socjologii”, aby nieświadomie nie przypisywać obiektowi obserwacji cech podmiotu. Trzeba być świadomym własnej pozycji społecznej w danej dziedzinie i rozpoznawać warunki, które zarówno strukturyzują, jak i umożliwiają dyskursy, teorie i obserwacje. Socjolog musi więc być świadomy swoich własnych zainteresowań w dziedzinie akademickiej czy socjologicznej i jasno wyrażać warunki i struktury zrozumienia, które są w sposób niejawny wplecione w jego praktyki w tych dziedzinach.

koncepcja refleksji Bourdieu nie jest jednak jednostkowa ani narcystyczna, ale musi obejmować wkład całej dziedziny socjologicznej. Refleksja socjologiczna jest zbiorowym przedsięwzięciem, obejmującym całą dziedzinę i jej uczestników, mającym na celu odsłonięcie społecznie uwarunkowanych, podświadomych struktur, które leżą u podstaw formułowania teorii i postrzegania świata społecznego.

Bourdieu twierdził, że istnieją specyficzne społeczne warunki istnienia dziedziny naukowej. Idealną dziedziną naukową Bourdieu jest taka, która uporczywie wyznacza swoim uczestnikom zainteresowanie lub inwestycję w obiektywność.

krytyka

koncepcja habitus jest podstawą teorii Badań Społecznych Bourdieu. Bourdieu łączył strukturę strukturalistyczną z uwagą na podmiotowość w kontekście społecznym. Kluczową relacją łączącą obiektywizm i subiektywizm w badaniach społecznych, dla Bourdieu, jest to, że między habitus a dziedziną poprzez praktyki. Aby zbadać subiektywno-obiektywny charakter praktyk społecznych, badacz może przyjąć perspektywy zarówno podmiotu badanego, jak i obserwatora w rodzaju obserwacji z podwójnym uczestnikiem, która łączy obiektywne badanie świata z odruchową wiedzą przedmiotu(ów) badania. Podwójne uprzedmiotowienie w swojej metodzie opisuje Jenkins (1992:50):

Po pierwsze, jest praca wykonywana w akcie obserwacji i uprzedmiotowienia lub zniekształcenia rzeczywistości społecznej, którą prawdopodobnie wytwarza. Po drugie, istnieje świadomość tego zniekształcenia i obserwatora jako kompetentnego aktora społecznego we własnym zakresie.

problem z konceptualizacją habitusa można dostrzec w poglądach Bourdieu na życie społeczne. W skupieniu Bourdieu na praktykach i habitus nie są one ani obiektywnie zdeterminowane, ani wytworem wolnej woli. Habitus to struktury kulturowe, które istnieją w ludzkich ciałach i umysłach. Pola są zbiorem relacji na świecie. Poprzez praktyki, pola warunkują habitus i habitus informują pola. Praktyki pośredniczą między wnętrzem i na zewnątrz. Ale habitus nie może być bezpośrednio obserwowany.

w teorii Bourdieu sprawczość nie jest bezpośrednio obserwowalna w praktykach czy w habitusie, ale tylko w doświadczeniu podmiotowości. Stąd niektórzy twierdzą, że projekt Bourdieu można powiedzieć, że zachowuje obiektywistyczne nastawienie wobec strukturalizmu. Co więcej, niektórzy krytycy zarzucają, że habitus Bourdieu reguluje tak wiele struktury społecznej jednostki, że znacznie ogranicza pojęcie ludzkiej sprawczości. W odniesieniach Bourdieu do habitusa czasami wydaje się, że tak duża część usposobienia jednostki jest z góry określona przez Społeczny habitus, że takie predyspozycje nie mogą być zmienione ani pozostawione.

dziedzictwo

w nekrologu Pierre ’ a Bourdieu w gazecie The Guardian w Wielkiej Brytanii napisano, że Bourdieu „był dla wielu czołowym intelektualistą dzisiejszej Francji… myślicielem w tej samej randze co Foucault, Barthes i Lacan.”

jego prace zostały przetłumaczone na dwa tuziny języków i wywarły wpływ na całą gamę dyscyplin w naukach społecznych i humanistycznych. Kilka jego prac zaliczanych jest do klasyków, nie tylko w socjologii, ale także w antropologii, edukacji i kulturoznawstwie. Wyróżnienie: Społeczna krytyka oceny smaku została uznana za jedno z dziesięciu najważniejszych dzieł socjologii XX wieku przez Międzynarodowe Stowarzyszenie socjologiczne. Jego książka Zarys teorii praktyki jest jedną z najczęściej cytowanych na świecie. Reguły Sztuki wpłynęły na dziedziny socjologii, historii, literatury i estetyki.

we Francji Bourdieu nie był postrzegany jako” wieża z Kości Słoniowej „ani jako ” klasztorny don”, ale jako zapalony działacz na rzecz tych, których uważał za podporządkowanych społeczeństwu. The Guardian poinformował, że „film dokumentalny o Pierre’ u Bourdieu—socjologia jest sportem walki—stał się nieoczekiwanym hitem w Paryżu. Sam tytuł podkreślał, jak wielkim politycznie zaangażowanym intelektualistą był Bourdieu, wcielając się w rolę Emila Zoli i Jeana-Paula Sartre ’ a we francuskim życiu publicznym i walcząc z politykami, ponieważ uważał, że to właśnie powinni robić ludzie tacy jak on.”

prace Bourdieu były nadal wpływowe, a socjologowie, tacy jak Loïc Wacquant, wytrwali w stosowaniu jego teoretycznych i metodologicznych zasad w tym, co Wacquant nazywa ” socjologią cielesną.”Socjologia cielesna przyjmuje koncepcję habitus Bourdieu jako zakorzenioną w ciele i koncentruje się na znaczeniu ciała w produkcji i reprodukcji praktyk społecznych, jednocześnie uznając warunki, w jakich ciało przyjmuje swoją formę.

publikacje

wybrane prace:

• 1970. La Reproduction. Éléments pour une théorie du système d ’ enseignement. Paryż, Francja: Minuit. Angielski 1990. Jean-Claude Passeron reprodukcja w edukacji, społeczeństwie i kulturze. Londyn: Sage. ISBN 0803983204
• 1972. Esquisse d 'une théorie de la pratique, précédé de trois études d’ ethnologie kabyle. Angielski 1977. Zarys teorii praktyki. Cambridge, MA: Cambridge University Press. ISBN 052129164X
• 1979. La distinction. Angielski 1987. Distinction: a Social Critique of the Judgement of Taste. Cambridge, MA: Harvard University Press. Reprint 2002. ISBN 0674212770
• 1984. Homo Academicus Paris, France: Les Éditions de Minuit. Angielski 1988. Stanford University Press. ISBN 0804717982
• 1987. Choses dites. Angielski 1990. Innymi słowy: eseje w stronę refleksyjnej Socjologii. Stanford University Press. ISBN 0804717257
• 1991. Ontologia Polityczna Martina Heideggera. Stanford University Press. ISBN 0804716986
• 1992. Logika praktyki. Stanford University Press. ISBN 0804720118
• 1992. Zaproszenie do socjologii refleksyjnej z Loic Wacquant. Chicago, IL: University of Chicago Press. ISBN 0226067416
• 1992. Les régles de l ’ art. Angielski 1996. Zasady sztuki: Geneza i struktura pola Literackiego. Stanford University Press. ISBN 0804726272
• 1996. Fotografia: Sztuka Średniego Brwi. Stanford University Press. ISBN 0804726892
• 1997. Miłość do sztuki: Europejskie muzea sztuki i ich publiczność. Polity Press. ISBN 0745619142
• 1998. Contre-Feux. Angielski 2003. Walka z tyranią rynku. Nowa Prasa. ISBN 1565847385
• 1998. Powód praktyczny: o teorii działania. Stanford University Press. ISBN 0804733635
• 1998. La domination męski. Angielski 2001. Męska Dominacja. Stanford University Press. ISBN 0804738203
• 1999. Waga świata: cierpienie społeczne we współczesnym społeczeństwie. Stanford University Press. ISBN 0804738459
• 1999. W Telewizji. Nowa Prasa. ISBN 1565845129
• 1999. Akty oporu: przeciwko tyranii rynku. Nowa Prasa. ISBN 1565845234
• 2000. Medytacje Pascalian. Stanford University Press. ISBN 0804733325
• 2000. Szlachta Państwowa: elitarne szkoły w dziedzinie władzy. Polity Press. ISBN 0745620280
• 2002. Science de la science et réflexivité. Angielski 2006.Nauki ścisłe i refleksyjne. Polity Press. ISBN 074563060x
• 2005. Struktury społeczne gospodarki. Polity Press. ISBN 0745625401

• Bourdieu, Pierre. 1977. Zarys teorii praktyki. Cambridge, MA: Cambridge University Press. ISBN 052129164X
• Calhoun, C. et al. 1993. Pierre Bourdieu: Perspektywy Krytyczne. Chicago: University of Chicago Press. ISBN 0226090930
• Elias, Norbert. 2000. Proces Cywilizacyjny. Blackwell Publishing. ISBN 0631221611
• Fowler, Bridget. 1997. Pierre Bourdieu i teoria Kultury: Krytyczne Śledztwo. Londyn: Sage Publications. ISBN 0803976267
• Jenkins, Richard. 1992. Pierre Bourdieu. Londyn: Routledge. ISBN 0415285275
• Lande, Brian. 2005. Główne pojęcia Bourdieu: Habitus, kapitał, pole. 25.01.2008. 00: 00
• Lane, Jeremy F. 2000 Pierre Bourdieu. Krytyczne Wprowadzenie. Pluto Press. ISBN 0745315011
• MacLeod, Jay. 2004. Nic z tego. Colorado: Westview Press, Inc. ISBN 0813341876
• Mauss, Marcel. 1934. „Les Techniques du corps” Journal de Psychologie 32 (3-4). Reprinted in Mauss, Sociologie et anthropologie, 1936, Paris: PUF.
• Wacquant, Loic. 2005. „Pierre Bourdieu and Democratic Politics.”Polity Press. ISBN 0745634885

All links retrieved March 28, 2019.

• nekrolog opiekuna.
• La sociologie est un sport de combat Francuski dokument Pierre Carles.
• Skomentuj Bourdieu i kryzys Międzynarodowy.