Regał

1-1. Białe krwinki układu odpornościowego pochodzą z prekursorów w bonemarrow

wszystkie elementy komórkowe krwi, w tym czerwone krwinki, które transportująoksygen, płytki krwi, które powodują krzepnięcie krwi w uszkodzonych tkankach, a białe krwinki układu odpornościowego, pochodzą ostatecznie z tych samych komórek progenitorowych lub prekursorowych—hematopoetycznych komórek macierzystych w szpiku kostnym. Ponieważ te komórki macierzyste mogą powodować powstawanie wszystkich różnych rodzajów komórek krwi, są one często znane jako pluripotentematopoetycznych komórek macierzystych. Początkowo powodują one powstawanie komórek macierzystych więcejograniczony potencjał, które są bezpośrednimi progenitorami czerwonych krwinek, płytek krwi i dwóch głównych kategorii białych krwinek. Różne rodzaje komórek krwi i ich relacje Rodowodowe są podsumowane na Fig. 1.3. Zajmujemy się tu wszystkimi komórkami pochodzącymi od wspólnego progenitora limfatycznego i progenitora mieloidalnego, oprócz megakariocytów i czerwonych krwinek.

progenitor mieloidalny jest prekursorem granulocytów,makrofagów, komórek dendrytycznych i komórek tucznych układu odpornościowego. Makrofagi są jednym z trzech rodzajów fagocytów w układzie odpornościowym i są szeroko rozprowadzane w tkankach ciała, gdzie odgrywają kluczową rolę w wrodzonej odporności.Są dojrzałą formą monocytów, które krążą we krwi i różnicują się w makrofagi po migracji do tkanek. Komórki dendrytyczne są wyspecjalizowane wznieś antygen i wyświetlaj go do rozpoznania przez limfocyty. Immaturedendritic komórki migrują z krwi rezydować w tkankach i są zarównofagocytic i makropinocytic, spożywając duże ilości otaczającego płynu pozakomórkowego. Po zetknięciu się z patogenem szybko dojrzewają izmiany do węzłów chłonnych.

komórki tuczne, których krew-borneprekursory nie są dobrze zdefiniowane, również różnicują się w tkankach. Głównie Przebywają w pobliżu małych naczyń krwionośnych,a po aktywacji uwalniają substancje wpływające na przepuszczalność naczyń. Chociaż najbardziej znane ze swojej roli worchestrating reakcji alergicznych, uważa się, że odgrywają one rolę w ochronie powierzchni śluzówki przed patogenami.

granulocyty są tak nazywane, ponieważ mają gęsto zabarwione granulki w cytoplazmie; są również czasami nazywane polimorfonuklearleukocytami z powodu ich dziwnie ukształtowanych jąder. Istnieją trzy typy granulocytów, z których wszystkie są stosunkowo krótkotrwałe i powstają w zwiększonej liczbie podczas odpowiedzi immunologicznej, gdy opuszczają krew do miejsc infekcji lub zapalenia. Neutrofile, które są trzecią komórką fagocytarną układu immunologicznego, są najliczniejszym i najważniejszym składnikiem komórkowym wrodzonej odpowiedzi immunologicznej: dziedziczne niedobory funkcji neutrofili prowadzą do przytłaczającej infekcji bakteryjnej, która nieleczona jest śmiertelna. Uważa się, że eozynofile mają duże znaczenie głównie w obronie przed infekcjami pasożytniczymi, ponieważ ich liczba wzrasta podczas infekcji pasożytniczej. Funkcja bazofilów jest prawdopodobnie podobna i komplementarna do funkcji eozynofilów i komórek tucznych; funkcje tych komórek omówimy w rozdziale 9 i ich rola w zapaleniu alergicznym w rozdziale 12. Komórki linii mieloidalnej przedstawiono na Fig. 1.4.

wspólny progenitor limfatyczny powoduje powstanie limfocytów, z czym większość tej książki będzie dotyczyła. Istnieją dwa główne typy limfocytów: limfocyty B lub komórki B, które po aktywacji różnią się w komórkach osocza,które wydzielają przeciwciała; i limfocyty T lub komórki T, z których istnieją dwie główne klasy. Jedna klasa różnicuje się na aktywacji komórek T, które zabijają komórki zakażone wirusami, podczas gdy druga klasa komórek T różnicuje się na komórki, które aktywują inne komórki, takie jak komórki B i makrofagi.

Większość limfocytów to małe, pozbawione cech komórki z nielicznymi organellami cytoplazmatycznymi i niemała chromatyna jądrowa nieaktywna, jak pokazuje jej stan skondensowany (Fig. 1.5). Ten wygląd jest typowy dla komórek inaktywnych i nic dziwnego, że jeszcze na początku lat 60. podręczniki mogły opisywać te komórki, obecnie centralny punkt immunologii, nie zachowując żadnej znanej funkcji. Rzeczywiście, te małe limfocyty nie mają aktywności funkcjonalnej, dopóki nie zetkną się z antygenem, co jest konieczne do wywołania ich proliferacji i zróżnicowania ich wyspecjalizowanych cech funkcjonalnych.

limfocyty są niezwykłe w stanie zamontować specyficzną odpowiedź immunologiczną na praktycznie każdy obcy antygen. Jest to możliwe, ponieważ każdy indywidualymfocyt dojrzewa mając unikalny wariant prototypowego receptora antygenowego, tak że populacja limfocytów T I B łącznie mają ogromny repertuar receptorów, które są bardzo zróżnicowane w swoich miejscach wiązania antygenu. Receptor antygenu komórek B(BCR) jest związaną z błoną formą przeciwciała, które komórki B wydzielają po aktywacji i różnicowaniu do komórek plazmatycznych. Antybodymolekuły jako klasa są znane jako immunoglobuliny, Zwykle skrócone do Ig, a receptor antygenowy limfocytów B jest również znany jako immunoglobulina membranowa (mIg).Receptor antygenu komórek T(TCR) jest związany z immunoglobuliną, ale jest całkiem odmienny od niej, ponieważ jest specjalnie przystosowany do wykrywania antygenów pochodzących z obcych Protein lub patogenów, które weszły do komórek gospodarza. Strukturę tych receptorów antygenów limfocytów opiszemy szczegółowo w rozdziałach 3, 4 i 5 oraz sposób, w jaki powstaje ich różnorodność miejsc wiązania w miarę rozwoju limfocytów w rozdziale 7.

trzecia linia komórek limfatycznych, zwanych naturalnymi komórkami zabójczymi, nie posiada receptorów antygenowych i jest częścią wrodzonego układu odpornościowego. Komórki te krążą we krwi jako większymfocyty z charakterystycznymi granulkami cytotoksycznymi (Fig. 1.6). Są w stanie rozpoznać i zabić niektóre nieprawidłowe komórki,na przykład niektóre komórki nowotworowe i komórki zakażone wirusem, i są uważane za ważne w wrodzonej obronie immunologicznej przed patogenami wewnątrzkomórkowymi.