Rodinia, czyli „rodzić”, to nazwa superkontynentu. Kiedy rozpoczęła się era Neoproterozoiczna, miała ona większość lub całość ziemskiego lądu.
Rodinia istniała od 1,1 miliarda do 750 milionów lat temu. Powstała z części starszego i słabo poznanego superkontynentu,
Rodinia rozpadła się w pierwszym okresie Neoproterozoiku, Tonianu. Później jego kontynentalne fragmenty zostały ponownie zmontowane, tworząc Pangea 300-250 milionów lat temu. W przeciwieństwie do Pangea, niewiele wiadomo jeszcze o dokładnym położeniu i historii Rodinii.
ekstremalne ochłodzenie globalnego klimatu około 700 milionów lat temu (tak zwana Ziemia śnieżna z okresu kriogenicznego) i szybka ewolucja prymitywnego życia w następujących okresach Ediakarańskich i kambryjskich mogły być wywołane rozpadem Rodinii.
rozstanie
rozpad Rodinii jest lepiej zrozumiały niż jego powstanie. Rozległe potoki bazaltowe i erupcje wulkaniczne z epoki Neoproterozoicznej występują na większości kontynentów. Jest to dowód na wielkoskalowe rozłamy około 750 milionów lat temu. Już 850-800 milionów lat temu rozwinęła się szczelina, która ostatecznie przekształciła się w ocean w Ediakaranie.
w osobnym wypadku szczelinowym Około 610 milionów lat temu (w połowie okresu Ediakarańskiego) powstał Ocean Japetus. Być może cała masa kontynentalna została ponownie połączona w jeden superkontynent pomiędzy około 600 a 550 milionami lat temu. Ten hipotetyczny superkontynent nazywa się Pannotia.
jej wpływ na życie
w przeciwieństwie do późniejszych superkontynentów, sama Rodinia była całkowicie jałowa. Istniał przed życiem skolonizował suchy ląd. Było to przed powstaniem warstwy ozonowej, więc był zbyt narażony na promieniowanie ultrafioletowe w świetle słonecznym, aby organizmy mogły tam żyć i pozostawiać skamieniałości. Jednak jego istnienie prawdopodobnie wpłynęło na Życie morskie jego czasów.
w okresie kriogenicznym Ziemia doświadczyła dużych zlodowaceń, a temperatury były co najmniej tak chłodne jak dziś. Znaczne obszary Rodinii mogły być pokryte przez lodowce lub południową polarną czapę lodową.
ostateczne rozwarcie kontynentów stworzyło nowe oceany i rozprzestrzenianie się dna morskiego, które wytwarza cieplejszą, mniej gęstą litosferę oceaniczną. Ze względu na mniejszą gęstość gorąca litosfera oceaniczna nie leży tak głęboko, jak stara, chłodna litosfera oceaniczna. W okresach o stosunkowo dużych obszarach nowej litosfery, piętra oceaniczne podnoszą się, powodując podniesienie poziomu morza. Rezultatem była większa liczba płytszych mórz.
zwiększone parowanie z większego obszaru wodnego oceanów mogło spowodować zwiększone opady deszczu, co z kolei zwiększyło wietrzenie odsłoniętych skał. Te zwiększone opady deszczu mogą obniżyć poziom gazów cieplarnianych. Kiedy poziom CO2 spadł, rozpoczął się okres znany jako śnieżna Ziemia. Zwiększona aktywność wulkaniczna wprowadziła również składniki odżywcze do mórz. Mogło to odegrać ważną rolę w rozwoju najwcześniejszych zwierząt.
|
||||||||||||||||
Images for kids
-
Rodinia at 900 Ma. „Consensus” reconstruction of Li et al. 2008.