Torrey Creed, PhD
doświadczeni terapeuci dziecięcy, którzy trenują terapię poznawczo-behawioralną (CBT), często zadają to samo pytanie: „zazwyczaj spędzam czas na zabawie z moimi klientami, ale w CBT, czy kiedykolwiek po prostu bawisz się z dziećmi?”To pytanie nie jest tak proste, jak może się początkowo wydawać, a odpowiedź odnosi się do dwóch ważnych zasad leżących u podstaw pracy terapeutycznej.
Po pierwsze, odpowiedź na to pytanie brzmi tak… i nie. Tak, terapeuta CBT często korzysta z zabawy z dziećmi. Każdy terapeuta dziecięcy, którego repertuar ogranicza się do prowadzenia rozmowy z dzieckiem, podczas gdy obie strony siedzą nieruchomo, z rękami złożonymi na kolanach, prawdopodobnie osiągnie ograniczony sukces. Terapeutów i klientów CBT można obserwować grając w grę, chodząc na spacer, malując, śpiewając, grając w koszykówkę i wiele innych. Częścią, która sprawia, że pytanie jest mniej proste, niż może się wydawać, jest słowo ” sprawiedliwy.”Terapeuta CBT z pewnością może bawić się z dzieckiem, ale” tylko ” zabawa? Może nie.Zasada 1: dzieci mogą korzystać z CBT, który jest empiryczny. CBT (z klientami w każdym wieku) koncentruje się na modelu poznawczym lub związku między myślami, uczuciami i zachowaniem. Kiedy myśli, uczucia lub zachowanie klienta są związane z niepokojem lub upośledzeniem, interwencja ma na celu zmianę co najmniej jednego z tych trzech składników. Innymi słowy, interwencja może być ukierunkowana na zmianę myśli, prowadzącą do różnych uczuć i zachowań. Alternatywnie, interwencja może być ukierunkowana na zmianę zachowania, prowadzącą do różnych myśli i uczuć. Kiedy zaczynamy od badania myśli, szczególnie poprzez dyskusję na ich temat, skupiamy się na abstrakcji. Poproszenie Klienta o zidentyfikowanie myśli, zastanowienie się, czy myśl jest tak dokładna lub pomocna, jak może być, a następnie przejście do nowej myśli, polega częściowo na Meta-poznawczych zdolnościach klienta. U dzieci te umiejętności myślenia o myśleniu wciąż się rozwijają. Jeśli zamiast tego CBT zaczyna się od zachowania, dziecko może mieć nowe doświadczenie, które może prowadzić do nowych sposobów myślenia i odczuwania. Wyobraź sobie na przykład 8-letniego Bena, który unika wyzwań, ponieważ myśli, że jeśli nie może zrobić czegoś perfekcyjnie, nie będzie w stanie w ogóle cieszyć się z tego. Terapeuta Bena CBT może zaprojektować eksperyment behawioralny, w którym grają w nową grę, śledząc oczekiwaną i rzeczywistą przyjemność Bena. Jeśli eksperyment behawioralny się powiedzie, Ben może stwierdzić, że naprawdę dobrze się bawił, mimo że musiał nauczyć się gry, gdy szli razem. Począwszy od zachowania (granie w grę podczas jej uczenia się) prowadzi do nowego doświadczenia, które Ben może wykorzystać jako konkretny dowód przeciwko jego pierwotnej nieprzydatnej wierze.Zasada 2: w granicach prawnych i etycznych, jest bardzo mało terapeuta CBT nie zrobi w sesji – tak długo, jak istnieje uzasadnienie działania. Korzystając z powyższego przykładu, terapeuta nie grał w grę „tylko”, aby grać w grę. Zamiast tego, interwencja została wybrana w oparciu o konceptualizację przypadku, aby strategicznie kierować się przekonaniem, które powodowało, że Ben unikał wyzwań. Wykorzystując konceptualizację przypadków jako przewodnik, terapeuta CBT ma ogromne możliwości kreatywności, zabawy, zaangażowania i elastyczności w projektowaniu interwencji. Kiedy terapeuta jest w stanie zidentyfikować, dlaczego gra w grę, współpracuje nad piosenką lub spaceruje, aktywność ma potencjał, aby stać się potężną interwencją.Korzystając z tych dwóch zasad jako przewodnika, terapeuta dziecięcy CBT może dość często korzystać z zabawy z klientami w sesji, ale bardzo rzadko będą” tylko ” zabawą. Mogą ćwiczyć nowe umiejętności, zbierać dowody, testować negatywne prognozy i jednocześnie dobrze się bawić.
Dr Torrey Creed prowadzi warsztaty Beck Institute CBT dla dzieci i młodzieży. Aby uzyskać więcej informacji lub zarejestrować się, odwiedź www.beckinstitute.org/cbt-for-children-and-adolescents.