Tłoedytuj
ruch etyczny był wynikiem ogólnej utraty wiary wśród intelektualistów epoki wiktoriańskiej. Prekursorem doktryn ruchu etycznego jest South Place Ethical Society, założone w 1793 roku jako South Place Chapel przy Finsbury Square, na obrzeżach Londynu.
na początku XIX wieku kaplica stała się znana jako „radykalne miejsce spotkań”. Była to wówczas Kaplica Unitariańska, a ruch ten, podobnie jak kwakrzy, popierał równouprawnienie kobiet. Pod przewodnictwem wielebnego Williama Johnsona Foxa, użyczyła ambony aktywistom takim jak Anna Wheeler, jedna z pierwszych kobiet, które prowadziły kampanię na rzecz feminizmu na publicznych spotkaniach w Anglii, która w 1829 roku wypowiedziała się na temat „praw kobiet.”W późniejszych dziesięcioleciach kaplica odeszła od Unitarianizmu, zmieniając swoją nazwę najpierw na South Place Religious Society, a następnie South Place Ethical Society (nazwa ta utrzymywała się formalnie, choć od 1929 była lepiej znana jako Conway Hall) i obecnie jest Conway Hall Ethical Society.
The Fellowship of the New Life została założona w 1883 roku przez szkockiego intelektualistę Thomasa Davidsona. Członkami Fellowship byli poeci Edward Carpenter i John Davidson, działacz na rzecz praw zwierząt Henry Stephens Salt, seksuolog Havelock Ellis, feministka Edith Lees (która później poślubiła Ellisa), powieściopisarka Olive Schreiner i Edward R. Pease.
jej celem było „kultywowanie doskonałego charakteru w każdym.”Chcieli zmienić społeczeństwo, dając przykład czystego, uproszczonego życia dla innych. Davidson był głównym zwolennikiem ustrukturyzowanej filozofii dotyczącej religii, etyki i reform społecznych.
na spotkaniu w dniu 16 listopada 1883 r.Maurice Adams sporządził podsumowanie celów Towarzystwa:
my, uznając zło i zło, które muszą nękać ludzi tak długo, jak nasze życie społeczne opiera się na egoizmie, rywalizacji i ignorancji, a przede wszystkim pragnąc zastąpić je życiem opartym na bezinteresowności, miłości i mądrości, łączymy się w celu urzeczywistnienia tego, co nas łączy. wyższego życia między sobą, a także pobudzania i umożliwiania innym tego samego.I teraz formujemy się w społeczeństwo, które ma być nazwane gildią nowego życia, aby realizować ten cel.
chociaż Stowarzyszenie było organizacją krótkotrwałą, zrodziło Towarzystwo Fabiańskie, które w 1884 roku odłączyło się od Towarzystwa nowego życia.
ruch Etycznyedit
w młodości Felix Adler był szkolony na rabina, podobnie jak jego ojciec, Samuel Adler, Rabin reformowanej żydowskiej świątyni Emanu-El W Nowym Jorku. W ramach edukacji zapisał się na Uniwersytet w Heidelbergu, gdzie pozostawał pod wpływem filozofii neokantycznej. Szczególnie pociągały go Kantyńskie idee, że nie można udowodnić istnienia lub nieistnienia bóstw lub nieśmiertelności oraz że moralność może być ustanowiona niezależnie od teologii.
w tym czasie był również narażony na problemy moralne spowodowane wyzyskiem kobiet i pracy. Te doświadczenia stworzyły intelektualne podstawy dla ruchu etycznego. Po powrocie z Niemiec, w 1873 roku, podzielił się swoją wizją etyczną ze Zgromadzeniem ojca w formie kazania. Z powodu negatywnej reakcji, jaką wywołał, stało się jego pierwszym i ostatnim kazaniem jako rabina w szkoleniu. Zamiast tego objął profesurę na Cornell University, a w 1876 wygłosił kazanie następcze, które doprowadziło do założenia w 1877 New York Society for Ethical Culture, które było pierwszym tego rodzaju. Do 1886 roku podobne Stowarzyszenia powstały w Filadelfii, Chicago i St.Louis.
wszystkie te społeczeństwa przyjęły te same zasady:
- przekonanie, że moralność jest niezależna od teologii;
- stwierdzenie, że we współczesnym społeczeństwie przemysłowym pojawiły się nowe problemy moralne, które nie zostały odpowiednio rozwiązane przez religie świata;
- obowiązek angażowania się w filantropię w rozwoju moralności;
- przekonanie, że samodoskonalenie powinno iść w parze z reformą społeczną;
- ustanowienie republikańskiego, a nie monarchicznego zarządzania społeczeństwami etycznymi
- porozumienie, że edukacja młodzieży jest najważniejszym celem.
w efekcie ruch zareagował na ówczesny kryzys religijny, zastępując teologię nieskażoną moralnością. Jego celem było ” oderwanie idei moralnych od doktryn religijnych, systemów metafizycznych i teorii etycznych oraz uczynienie z nich niezależnej siły w życiu osobistym i relacjach społecznych.”Adler był również szczególnie krytyczny wobec religijnego nacisku na wyznanie wiary, wierząc, że jest ono źródłem sekciarskiego bigoterii. Dlatego też starał się zapewnić powszechną społeczność pozbawioną rytuałów i ceremonii, dla tych, którzy w przeciwnym razie zostaliby podzieleni przez wyznania wiary. Z tych samych powodów ruch przyjął również neutralne stanowisko wobec przekonań religijnych, nie opowiadając się ani za ateizmem, ani teizmem, agnostycyzmem, ani deizmem.
adleriański nacisk na „deed not creed” przełożył się na kilka projektów użyteczności publicznej. Rok po jego założeniu Towarzystwo nowojorskie założyło przedszkole, Okręgową służbę pielęgniarską i firmę budowlaną. Później otworzyli Szkołę Kultury etycznej, nazwaną później „szkołą Robotniczą”, szkółkę niedzielną i letni dom dla dzieci, a inne społeczeństwa etyczne wkrótce przystąpiły do podobnych projektów. W przeciwieństwie do filantropijnych wysiłków uznanych instytucji religijnych tamtych czasów, społeczeństwa etyczne nie próbowały prozelityzować tych, którym pomagały. W rzeczywistości rzadko próbowali nawrócić kogokolwiek. Nowi członkowie musieli być sponsorowani przez dotychczasowych członków, a kobietom nie wolno było w ogóle wstępować do 1893 roku. Sprzeciwiali się też formalizacji, choć powoli przyjmowali pewne tradycyjne praktyki, takie jak niedzielne spotkania i obrzędy cyklu życia, ale czynili to w nowoczesnym Humanistycznym kontekście. W 1893 roku cztery istniejące Towarzystwa połączyły się w ramach organizacji parasolowej, Amerykańskiej Unii etycznej.
Po początkowych sukcesach ruch pozostawał w stagnacji aż do ii Wojny Światowej. w 1946 roku podjęto wysiłki na rzecz rewitalizacji i powstały społeczeństwa w New Jersey i Waszyngtonie, wraz z inauguracją obozu dla obywateli. Do 1968 roku istniało trzydzieści towarzystw o łącznym Narodowym członkostwie ponad 5,5 tys. Ruch reanimowany różnił się jednak na kilka sposobów od swojego poprzednika. Nowsze grupy były tworzone w podmiejskich lokalizacjach i często w celu zapewnienia alternatywnych szkółek niedzielnych dla dzieci, z zajęciami dla dorosłych jako afterthought.
był również większy nacisk na organizację i biurokrację, wraz z wewnętrznym zwrotem podkreślającym potrzeby członków grupy nad bardziej ogólnymi kwestiami społecznymi, które pierwotnie dotyczyły Adlera. Rezultatem było przekształcenie amerykańskich społeczeństw etycznych w coś znacznie bardziej zbliżonego do małych chrześcijańskich zgromadzeń, w których najbardziej palącym problemem ministra jest dbanie o swoje stado.
w XXI wieku ruch nadal ożywiał się poprzez media społecznościowe i zaangażowanie w inne organizacje humanistyczne, z mieszanym sukcesem. W 2014 r. było mniej niż 10 000 oficjalnych członków ruchu etycznego.
w Wielkiej Brytaniiedit
w 1885 roku dziesięcioletni amerykański ruch Kultury etycznej pomógł pobudzić podobną aktywność społeczną w Wielkiej Brytanii, kiedy amerykański socjolog John Graham Brooks rozpowszechnił broszury lidera Chicago ethical society Williama Saltera grupie brytyjskich filozofów, w tym Bernarda Bosanqueta, Johna Henry ’ ego Muirheada i Johna Stuarta MacKenzie.
jeden z kolegów Felixa Adlera, Stanton Coit, odwiedził ich w Londynie, aby omówić „cele i zasady” ich amerykańskich odpowiedników. W 1886 roku powstało pierwsze Brytyjskie Towarzystwo etyczne. Coit przejął na kilka lat przywództwo w South Place. Społeczeństwa etyczne rozkwitły w Wielkiej Brytanii. Do 1896 roku cztery Towarzystwa Londyńskie utworzyły Union of Ethical Societies, a w latach 1905-1910 w Wielkiej Brytanii było ponad pięćdziesiąt towarzystw, z których siedemnaście było stowarzyszonych z Unią. Część tego szybkiego wzrostu była spowodowana przez Coita, który opuścił swoją rolę lidera South Place w 1892 po tym, jak odmówiono mu władzy i autorytetu, o które walczył.
ponieważ był mocno zakorzeniony w brytyjskim etycyzmie, Coit pozostał w Londynie i utworzył West London Ethical Society, które było prawie całkowicie pod jego kontrolą. Coit pracował szybko, aby kształtować społeczeństwo zachodniego Londynu nie tylko wokół kultury etycznej, ale także pułapek praktyk religijnych, zmieniając nazwę społeczeństwa w 1914 na Kościół etyczny. Swoje spotkania przemieniał w nabożeństwa, a ich przestrzeń w coś na kształt kościoła. W serii książek Coit zaczął również argumentować za przekształceniem Kościoła anglikańskiego w Kościół etyczny, jednocześnie podtrzymując cnotę rytuału etycznego. Uważał, że Kościół anglikański jest w wyjątkowej sytuacji, aby wykorzystać naturalny impuls moralny, który wynika z samego społeczeństwa, tak długo, jak Kościół zastąpi teologię nauką, porzuci nadprzyrodzone wierzenia, rozszerzy swoją Biblię o międzykulturowy wybór literatury etycznej i reinterpretuje swoje wyznania i liturgię w świetle współczesnej etyki i psychologii. Jego próba reformy Kościoła anglikańskiego nie powiodła się, a dziesięć lat po jego śmierci w 1944 roku budynek kościoła został sprzedany Kościołowi Rzymskokatolickiemu.
za życia Stantona Coita Kościół etyczny nigdy nie był oficjalnie stowarzyszony z Unią społeczeństw etycznych, ani też South Place. W 1920 roku Związek Towarzystw etycznych zmienił nazwę na Unia Etyczna. Harold Blackham, który przejął przywództwo londyńskiego kościoła etycznego, świadomie dążył do usunięcia kościelnych cech ruchu etycznego i opowiadał się za prostym wyznaniem humanizmu, które nie było podobne do religii. Był zwolennikiem połączenia Unii etycznej ze Stowarzyszeniem Prasy racjonalistycznej i South Place Ethical Society, a w 1957 powołano Radę humanistyczną w celu zbadania połączenia. Chociaż problemy dotyczące statusu charytatywnego uniemożliwiły pełne połączenie, Unia Etyczna pod Blackhamem zmieniła nazwę w 1967 r., aby stać się brytyjskim Stowarzyszeniem Humanistycznym-ustanawiając humanizm jako zasadę organizującą siłę dla moralności niereligijnej i laickiej w Wielkiej Brytanii. BHA była organem prawnym Związku Stowarzyszeń etycznych.
w latach 1886-1927 w Wielkiej Brytanii powstało siedemdziesiąt cztery społeczeństwa etyczne, choć ten szybki rozwój nie trwał długo. Liczba ta stale spadała w latach 20. i 30., aż w 1934 roku pozostało tylko dziesięć towarzystw. Do 1954 roku były tylko cztery. Sytuacja stała się taka, że w 1971 r.socjolog Colin Campbell zasugerował nawet, że można powiedzieć: „kiedy South Place Ethical Society dyskutowało o zmianie nazwy Na South Place Humanist society w 1969 r., angielski ruch etyczny przestał istnieć.”
organizacje zrodzone przez XIX-wieczny ruch etyczny mogłyby później żyć jako brytyjski ruch Humanistyczny. The South Place Ethical Society ostatecznie zmieniło nazwę Conway Hall Ethical Society, po Moncure D. Conway, i jest zwykle znane jako po prostu „Conway Hall”. W 2017 roku Brytyjskie Stowarzyszenie humanistów ponownie zmieniło nazwę na Humanists UK. Obie organizacje są częścią Humanists International, która została założona przez Harolda Blackhama w 1952 roku jako Międzynarodowa Unia Humanistyczno-Etyczna.