Spirytualizm

Spirytualizm pojawił się po raz pierwszy w 1840 roku w „spalonej dzielnicy” północnej części stanu Nowy Jork, gdzie wcześniejsze ruchy religijne, takie jak Milleryzm i mormonizm, pojawiły się podczas drugiego wielkiego przebudzenia, chociaż Milleryzm i mormonizm nie kojarzyły się ze spirytualizmem.

ten region stanu Nowy Jork był środowiskiem, w którym wielu uważało, że bezpośrednia komunikacja z Bogiem lub aniołami jest możliwa i że Bóg nie będzie zachowywał się surowo—na przykład, że Bóg nie potępi nie ubranych niemowląt na wieczność w piekle.

Swedenborg i MesmerEdit

w tym środowisku pisma Emanuela Swedenborga (1688-1772) i nauki Franza Mesmera (1734-1815) były przykładem dla osób poszukujących bezpośredniej osobistej wiedzy o życiu pozagrobowym. Swedenborg, który twierdził, że komunikuje się z duchami podczas czuwania, opisał strukturę świata duchów. Dwie cechy jego poglądu szczególnie rezonowały z wczesnymi Spirytystami: po pierwsze, że nie ma ani jednego piekła ani jednego nieba, ale raczej szereg wyższych i niższych niebios i Piekieł; po drugie, że duchy są pośrednikami między Bogiem a ludźmi, tak że Bóg czasami używa ich jako środka komunikacji. Chociaż Swedenborg ostrzegał przed szukaniem kontaktu duchowego, jego prace wydają się inspirować w innych chęć tego.

Swedenborg był wcześniej cenionym wynalazcą i naukowcem, osiągającym kilka innowacji inżynierskich oraz studiującym fizjologię i anatomię. Następnie ” w 1741 r. zaczął również przeżywać serię intensywnych mistycznych doświadczeń, snów i wizji, twierdząc, że został wezwany przez Boga do zreformowania chrześcijaństwa i wprowadzenia nowego kościoła.”

Mesmer nie przyczynił się do wierzeń religijnych, ale przyniósł technikę, później znaną jako hipnoza, która rzekomo mogła wywoływać trans i powodować kontakt testerów z istotami nadprzyrodzonymi. Było wiele profesjonalnego pokazu, nieodłącznie związanego z demonstracjami Mesmeryzmu a praktykujący, którzy wykładali w połowie XIX wieku w Ameryce Północnej, starali się zabawiać swoich słuchaczy, jak również zademonstrować metody osobistego kontaktu z boskością.

chyba najbardziej znanym z tych, którzy połączyli Swedenborg i Mesmera w specyficznej północnoamerykańskiej syntezie był Andrew Jackson Davis, który nazwał swój system „filozofią harmoniczną”. Davis był praktykującym hipnotyzerem, uzdrowicielem wiary i jasnowidzem z Blooming Grove w Nowym Jorku. Był również pod silnym wpływem Socjalistycznych teorii Fourieryzmu. Jego książka z 1847 roku, The Principles of Nature, her Divine Revelations, and a Voice to Mankind, podyktowana przyjacielowi w stanie transu, stała się w końcu najbliższą kanonicznemu dziełu w ruchu spirytystycznym, którego skrajny indywidualizm uniemożliwiał rozwój jednego spójnego światopoglądu.

• Andrew Jackson Davis, about 1860

Reform-movement linksEdit

Spiritualists often set March 31, 1848, as the beginning of their movement. W tym dniu Kate i Margaret Fox z Hydesville w Nowym Jorku poinformowały, że nawiązali kontakt z duchem, który później został uznany za ducha zamordowanego handlarza, którego ciało znaleziono w domu, chociaż nigdy nie znaleziono żadnych danych o takiej osobie. Mówiono, że Duch komunikował się poprzez odgłosy rapowania, słyszalne dla gapiów. Dowody zmysłów przemawiały do praktycznie myślących Amerykanów, a siostry Fox stały się sensacją. Jako pierwsze gwiazdy mediów, siostry szybko stały się znane z publicznych seansów w Nowym Jorku. Jednak w 1888 siostry Fox przyznały, że ten” kontakt ” z duchem był mistyfikacją, choć wkrótce potem wycofały to przyznanie.

Amy i Isaac Post, Hicksite Quakers z Rochester w stanie Nowy Jork, od dawna zapoznali się z rodziną Fox i zabrali dwie dziewczyny do swojego domu późną wiosną 1848 roku. Natychmiast przekonane o prawdziwości przekazu sióstr, stały się wczesnymi nawróconymi i wprowadziły Młode media do swojego kręgu radykalnych przyjaciół kwakrów.

w konsekwencji wielu wczesnych uczestników spirytyzmu było radykalnymi Kwakrami i innymi zaangażowanymi w ruch reformacyjny połowy XIX wieku. Reformatorzy czuli się nieswojo z ważniejszymi kościołami, ponieważ kościoły te niewiele zrobiły, aby walczyć z niewolnictwem, a jeszcze mniej, aby propagować prawa kobiet.

takie związki z ruchami reformatorskimi, często radykalnie socjalistycznymi, zostały przygotowane już w latach 40., Jak pokazuje przykład Andrew Jacksona Davisa. Po 1848 r. wielu socjalistów stało się żarliwymi spirytystami lub okultystami. Idee socjalistyczne, zwłaszcza w duchu Fourierystycznym, wywarły decydujący wpływ na Kardeca i innych spirytystów.

najpopularniejszym wykładowcą trance przed amerykańską wojną secesyjną była Cora L. V. Scott (1840-1923). Młoda i piękna, jej pojawienie się na scenie fascynowało mężczyzn. Jej publiczność była uderzona kontrastem między jej fizyczną dziewczęcością a elokwencją, z jaką mówiła o sprawach duchowych, i znalazła w tym kontraście poparcie dla poglądu, że duchy przemawiają przez nią. Cora wyszła za mąż cztery razy i za każdym razem przyjmowała nazwisko męża. W okresie swojej największej aktywności znana była jako Cora Hatch.

inną znaną Spirytystką była Achsa W. Sprague, która urodziła się 17 listopada 1827 w Plymouth w stanie Vermont. W wieku 20 lat zachorowała na gorączkę reumatyczną, a jej ostateczne wyleczenie zawdzięczała wstawiennictwu duchów. Niezwykle popularna wykładowczyni transu, podróżowała po Stanach Zjednoczonych aż do swojej śmierci w 1861 roku. Sprague była abolicjonistką i obrończynią praw kobiet.

kolejnym wybitnym Spirytystą i medium trance przed wojną secesyjną był Paschal Beverly Randolph (1825-1875), człowiek mieszanej rasy, który również brał udział w ruchu abolicjonistycznym. Niemniej jednak wielu abolicjonistów i Reformatorów trzymało się z dala od ruchu spirytystycznego; wśród sceptyków był słynny abolicjonista Frederick Douglass.

kolejnym ruchem reform społecznych o znaczącym zaangażowaniu spirytystycznym był wysiłek na rzecz poprawy warunków życia rdzennych Amerykanów. Jak zauważa Kathryn Troy w studium indyjskich duchów w seansach:

niewątpliwie na pewnym poziomie Spirytyści uznali indyjskie upiory, które pojawiły się na seansach jako symbol grzechów i późniejszej winy Stanów Zjednoczonych w ich kontaktach z rdzennymi Amerykanami. Spirytyści byli dosłownie nawiedzani przez obecność Indian. Dla wielu jednak wina ta nie została złagodzona: raczej, aby stawić czoła nawiedzeniu i je naprawić, zostali ożywieni do działania. Polityczny Aktywizm spirytystów na rzecz Indian był więc wynikiem połączenia białej winy i strachu przed boskim osądem z nowym poczuciem celu i odpowiedzialności.

wierzący i sceptycyedit

w latach następujących po odczuciu, które przywitały siostry Fox, demonstracje mediumship (na przykład seanse i automatyczne pisanie) okazały się dochodowym przedsięwzięciem i wkrótce stały się popularnymi formami rozrywki i duchowego Katharsis. Siostry Fox miały zarabiać na życie w ten sposób, a inni podążali za nimi. Showmanstwo stawało się coraz ważniejszą częścią spirytyzmu, a widoczne, słyszalne i namacalne dowody duchów nasiliły się, gdy Media rywalizowały o płacenie publiczności. Jak wielokrotnie ustanawiały niezależne komisje śledcze, w szczególności raport Komisji Seyberta z 1887 r., oszustwa były powszechne, a niektóre z tych spraw były ścigane w sądach.

pomimo licznych przypadków szykan, urok spirytyzmu był silny. Wybitni w szeregach jego zwolenników byli ci, którzy opłakują śmierć ukochanej osoby. Wiele rodzin w czasie amerykańskiej wojny secesyjnej widziało, jak ich ludzie odchodzą i nigdy nie wracają, a obrazy z pola bitwy, wykonane za pomocą nowego medium fotografii, pokazywały, że ich bliscy nie tylko zginęli w ogromnej liczbie, ale także okropnie. Jednym z dobrze znanych przypadków jest sprawa Mary Todd Lincoln, która w żałobie po stracie syna organizowała seanse w Białym Domu, w których uczestniczył jej mąż, prezydent Abraham Lincoln. Gwałtowny wzrost spirytyzmu w tym czasie, a później w czasie I wojny światowej, był bezpośrednią odpowiedzią na te ogromne straty na polu bitwy.

ponadto ruch apelował do reformatorów, którzy przypadkowo stwierdzili, że duchy sprzyjają takim przyczynom, jak zniesienie niewolnictwa i równe prawa dla kobiet. Odwoływał się także do tych, którzy mieli materialistyczną orientację i odrzucali zorganizowaną religię. W 1854 roku utopijny socjalista Robert Owen został nawrócony na spirytyzm po „posiedzeniu” z amerykańskim medium Marią B. Hayden (przypisuje się mu wprowadzenie spirytyzmu do Anglii).; Owen złożył publiczne wyznanie swojej nowej wiary w swojej publikacji „the Rational quarterly review”, a później napisał broszurę „the future of the Human race”, czyli „wielka chwalebna i przyszła rewolucja”, która miała być dokonana za pośrednictwem odchodzących duchów dobrych i wyższych mężczyzn i kobiet.

• 1895.

• Zdjęcie opublikowane w 1904 roku.

wielu naukowców, którzy badali to zjawisko, również zostało nawróconych. Byli wśród nich chemik i fizyk William Crookes (1832-1919), biolog ewolucyjny Alfred Russel Wallace (1823-1913) i fizyk Sir Oliver Lodge. Laureat Nagrody Nobla Pierre Curie był pod wrażeniem mediumistycznych osiągnięć Eusapii Palladino i opowiadał się za ich badaniami naukowymi. Innymi wybitnymi zwolennikami byli dziennikarz i pacyfista William T. Stead (1849-1912) oraz lekarz i pisarz Arthur Conan Doyle (1859-1930).

Doyle, który stracił syna Kingsleya w I wojnie światowej, był również członkiem Ghost Club. Założony w Londynie w 1862 roku, jego celem było naukowe badanie rzekomych zjawisk paranormalnych w celu udowodnienia (lub obalenia) istnienia zjawisk paranormalnych. Znani członkowie klubu to Charles Dickens, Sir William Crookes, Sir William F. Barrett i Harry Price. W paryskich seansach Eusapii Palladino uczestniczyli entuzjastyczni Pierre Curie i wątpliwa Marie Curie. Słynny nowojorski lekarz, John Franklin Gray, był wybitnym spirytystą. Thomas Edison chciał opracować „telefon duchowy”, eteryczne urządzenie, które przywoływałoby żyjącym głosy zmarłych i nagrywało je dla potomności.

roszczenia spirytystów i innych osób co do rzeczywistości duchów były badane przez Society for Psychical Research, założone w Londynie w 1882 roku. Towarzystwo powołało Komisję ds. nawiedzonych domów.

wybitni badacze, którzy ujawnili przypadki oszustw, pochodzili z różnych środowisk, w tym z profesjonalnych naukowców, takich jak Frank Podmore z Society for Psychical Research i Harry Price z National Laboratory of Psychical Research, oraz z profesjonalnych zaklinaczy, takich jak John Nevil Maskelyne. Maskelyne zdemaskował braci Davenport, pojawiając się na widowni podczas ich występów i wyjaśniając, jak sztuczka została wykonana.

badacz psychiczny Hereward Carrington ujawnił sztuczki oszukańczych mediów, takie jak te używane w pisaniu łupków, obracaniu stołów, trąbce, materializacjach, czytaniu listów zapieczętowanych i fotografii duchowej. Sceptyk Joseph McCabe, w swojej książce czy Spirytualizm opiera się na oszustwie? (1920), udokumentował wiele oszukańczych mediów i ich sztuczek.

magowie i pisarze o magii mają długą historię ujawniania oszukańczych metod mediumship. W 1920 roku profesjonalny magik Harry Houdini podjął dobrze nagłośnioną kampanię mającą na celu ujawnienie oszukańczych mediów; był nieugięty, że „do chwili obecnej wszystko, co badałem, było wynikiem złudnych mózgów.”Inni magicy lub twórcy magii, którzy byli spirytystami, to m.in. Chung Ling Soo, Henry Evans, Julien Proskauer, Fulton Oursler, Joseph Dunninger i Joseph Rinn.

w lutym 1921 Thomas Lynn Bradford, w eksperymencie mającym na celu ustalenie istnienia życia pozagrobowego, popełnił samobójstwo w swoim mieszkaniu, wydmuchując lampkę pilota na grzejniku i włączając Gaz. Po tej dacie nie otrzymano od niego dalszych wiadomości od współpracownika, którego zwerbował do tego celu.

ruch Niezorganizowanyedytuj

ruch szybko rozprzestrzenił się na całym świecie, choć tylko w Wielkiej Brytanii stał się tak rozpowszechniony jak w Stanach Zjednoczonych.W Ameryce i Europie powstały organizacje spirytystyczne, takie jak London Spiritualist Alliance, które opublikowało gazetę o nazwie The Light, zawierającą artykuły takie jak „wieczory w domu w duchowym seansie”, „duchy w Afryce” i „kroniki fotografii duchowej”, reklamy „hipnotyzerów” i leków patentowych oraz listy od czytelników o osobistym kontakcie z duchami.W Wielkiej Brytanii, do 1853 roku, zaproszenia na herbatę wśród zamożnych i modnych często zawierały obracanie stołu, rodzaj seansu, w którym mówiono, że duchy komunikują się z ludźmi siedzącymi wokół stołu, przechylając i obracając stół. Jednym z wybitnych nawróconych był francuski pedagog Allan Kardec (1804-1869), który podjął pierwszą próbę usystematyzowania praktyk i idei ruchu w spójny system filozoficzny. Książki kardeca, napisane w ciągu ostatnich 15 lat jego życia, stały się tekstową podstawą spirytyzmu, który rozpowszechnił się w krajach łacińskich. W Brazylii idee Kardeca są dziś akceptowane przez wielu zwolenników. W Portoryko książki Kardeca były powszechnie czytane przez klasy wyższe i ostatecznie doprowadziły do powstania ruchu znanego jako Mesa blanca (biały stół).

Spiritualism był głównie ruchem Klasy średniej i wyższej, a szczególnie popularny wśród kobiet. Amerykańscy Spirytyści spotykali się w prywatnych domach na seansach, w salach wykładowych na wykładach trance ’ owych, na zjazdach państwowych lub narodowych oraz na obozach letnich, w których brały udział tysiące osób. Wśród najważniejszych spotkań obozowych były: Camp Etna w Etna, Maine; Onset Bay Grove w Onset, Massachusetts; Lily Dale w zachodnim stanie Nowy Jork; Camp Chesterfield w Indianie; The Wonewoc Spiritualist Camp w Wonewoc, Wisconsin; i Lake Pleasant w Montague, Massachusetts. Podczas spotkań obozowych Spirytyści przywłaszczyli sobie formę opracowaną przez USA. Wyznania protestanckiego na początku XIX wieku. Obozy spirytystyczne znajdowały się najgęściej w Nowej Anglii, ale powstawały również na górnym środkowym zachodzie. Cassadaga na Florydzie jest najbardziej znanym spotkaniem spirytystycznym w południowych stanach.

w XIX wieku pojawiło się wiele periodyków spirytystycznych, które miały wiele wspólnego z ruchem. Do najważniejszych należą tygodniki „The Banner of Light” (Boston), „Religio-Philosophical Journal” (Chicago), „Mind and Matter” (Filadelfia), „The Spiritualist” (Londyn) i „The Medium” (Londyn). Innymi wpływowymi czasopismami były Revue Spirite (Francja), Le Messager (Belgia), Annali dello Spiritismo (Włochy), el Criterio Espiritista (Hiszpania) i zwiastun światła (Australia). Do 1880 roku na całym świecie wydawano około trzy tuziny miesięczników spirytystycznych. Periodyki te bardzo się od siebie różniły, odzwierciedlając wielkie różnice między Spirytystami. Niektórzy, jak np. brytyjski magazyn duchowy, byli chrześcijanami i konserwatystami, otwarcie odrzucając prądy reformatorskie tak silne w Spirytyzmie. Inne, takie jak natura ludzka, były zdecydowanie niechrześcijańskie i popierały socjalizm i wysiłki reformatorskie. Jeszcze inni, jak np. Spirytyści, próbowali spojrzeć na zjawiska spirytystyczne z perspektywy naukowej, unikając dyskusji zarówno na tematy teologiczne, jak i reformatorskie.

książki na temat nadprzyrodzonych zostały opublikowane dla rosnącej klasy średniej, takie jak tajemnice 1852, Charles Elliott, który zawiera „szkice duchów i rzeczy duchowych”, w tym relacje z procesów czarownic w Salem, duch Lane i Rochester rappings.The Night Side of Nature, autorstwa Catherine Crowe, opublikowana w 1853 roku, dostarczyła definicji i opisów upiorów, sobowtórów, objawień i nawiedzonych domów.

mainstreamowe gazety traktowały historie o duchach i nawiedzeniach tak, jak każde inne wiadomości. Relacja w Chicago Daily Tribune z 1891 roku,” wystarczająco krwawa, aby zaspokoić najbardziej wybredny gust”, opowiada o domu, który prawdopodobnie jest nawiedzany przez duchy trzech ofiar morderstw, szukających zemsty na synu zabójcy, który ostatecznie został doprowadzony do szaleństwa.

wiele rodzin, „nie mających wiary w duchy”, wprowadziło się później do domu, ale wszystkie wkrótce wyprowadziły się ponownie.

w latach dwudziestych XX wieku ukazało się wiele książek „psychicznych” o zróżnicowanej jakości. Takie książki były często oparte na wycieczkach inicjowanych przez użycie tablic Ouija. Kilka z tych popularnych książek wykazywało niezorganizowany Spirytualizm, choć większość była mniej wnikliwa.

ruch był niezwykle indywidualistyczny, każdy polegał na własnych doświadczeniach i lekturze, aby dostrzec naturę życia po śmierci. Organizacja była więc powolna, a kiedy to się stało, oparli się jej medialni i transowi wykładowcy. Większość członków była zadowolona z uczęszczania do kościołów chrześcijańskich, a zwłaszcza do kościołów uniwersalistycznych.

gdy ruch spirytystyczny zaczął zanikać, częściowo przez rozgłos oskarżeń o oszustwa, a częściowo przez apel ruchów religijnych, takich jak Christian science, zorganizowano Kościół spirytystyczny. Kościół ten może twierdzić, że jest główną pozostałością ruchu, jaki dziś pozostał w Stanach Zjednoczonych.

Inne mediumedytuj

urodzona w Londynie Emma Hardinge Britten (1823-99) przeniosła się do Stanów Zjednoczonych w 1855 roku i była aktywna w kręgach spirytystycznych jako wykładowca i organizatorka transu. Jest najbardziej znana jako kronikarka rozprzestrzeniania się ruchu, zwłaszcza w jej 1884 dziewiętnastowieczne cuda: duchy i ich praca w każdym kraju na ziemi, a jej 1870 Modern American Spiritualism, szczegółowy opis roszczeń i badań mediumship począwszy od najwcześniejszych dni ruchu.

William Stainton Moses (1839-92) był anglikańskim duchownym, który w latach 1872-1883 wypełnił 24 Zeszyty automatycznym pismem, z których większość opisywała warunki w świecie duchowym. Jednak Frank Podmore był sceptyczny wobec swojej rzekomej zdolności do komunikowania się z duchami, a Joseph McCabe opisał Mojżesza jako „rozmyślnego oszusta”, sugerując, że jego aport i wszystkie jego wyczyny były wynikiem oszustwa.

Adelma Vay (1840-1925), węgierska (z pochodzenia) spirytystka, homeopatka i jasnowidzka, autorka wielu książek o spirytyzmie, napisanych w języku niemieckim i przetłumaczonych na angielski.

Eusapia Palladino (1854-1918) była włoską Spirytystką ze slumsów Neapolu, która zrobiła karierę we Włoszech, Francji, Niemczech, Wielkiej Brytanii, Stanach Zjednoczonych, Rosji i Polsce. Wierzący mówili, że Palladino wykonuje w ciemności zjawiska spirytystyczne: Lewitujące stoły, produkujące aporty i materializujące duchy. Podczas śledztwa, wszystkie te rzeczy zostały uznane za produkty oszustwa.

Brytyjski medium William Eglinton (1857-1933) twierdził, że wykonuje zjawiska spirytystyczne, takie jak ruch przedmiotów i materializacje. Wszystkie jego wyczyny zostały ujawnione jako sztuczki.

siostry Bangs, Mary „May” E. Bangs (1862-1917) i Elizabeth „Lizzie” Snow Bangs (1859-1920), były dwiema Spirytystkami mieszkającymi w Chicago, które zrobiły karierę malując zmarłych lub „portrety duchowe”.

Mina Crandon (1888-1941), medium spirytystyczne w latach 20., była znana z wytworzenia ręki ektoplazmy podczas seansów. Ręka została później odsłonięta jako sztuczka, gdy biolodzy odkryli, że jest wykonana z kawałka rzeźbionej wątroby zwierzęcej. W 1934 roku psycholog Walter Franklin Prince opisał przypadek Crandona jako ” najbardziej pomysłowy, uporczywy i fantastyczny kompleks oszustw w historii badań nad psychiką.”

Amerykański głos Etta Wriedt (1859-1942) został ujawniony jako oszustwo przez fizyka Kristiana Birkelanda, kiedy odkrył, że odgłosy wytwarzane przez jej trąbkę były spowodowane wybuchami chemicznymi wywołanymi przez potas i wodę, a w innych przypadkach przez proszek lycopodium.

innym znanym medium było szkockie medium materializacyjne Helen Duncan (1897-1956). W 1928 roku Fotograf Harvey Metcalfe wziął udział w serii seansów w domu Duncana i wykonał błyskotliwe zdjęcia Duncan i jej rzekomych duchów „materializujących”, w tym jej przewodnika duchowego”Peggy”. Fotografie ujawniły, że” duchy ” zostały sfałszowane, używając lalek wykonanych z malowanych masek papierowo-mâché, udrapowanych w Stare prześcieradła. Duncan został później przetestowany przez Harry 'ego Price’ a w National Laboratory of Psychical Research; Zdjęcia wykazały, że ektoplazma Duncana została wykonana z gazetki, gumowych rękawiczek i wyciętych głów z okładek czasopism.