stawonogi: owady, pajęczaki i skorupiaki. Stawonogi to zwierzęta z egzoszkieletami (szkieletami zewnętrznymi), segmentowanymi ciałami i przegubowymi nogami. Są największą grupą zwierząt na Ziemi i obejmują owady, skorupiaki i pajęczaki. Owady obejmują organizmy, takie jak chrząszcze, koniki polne i motyle. Są w większości ziemskie, niewielkie i typowo roślinożerne. Wiele gatunków owadów jest wykorzystywanych jako pożywienie i są tradycyjnymi źródłami pożywienia w wielu obszarach tropików. Skorupiaki obejmują homary, kraby, raki i krewetki. Są to głównie zwierzęta wodne, a niektóre, jak homary i kraby, są stosunkowo dużymi zwierzętami. (Skorupiaki omówiono poniżej, a dokładniej omówiono je w artykule ” skorupiaki i skorupiaki.”) W całej historii większe gatunki skorupiaków były wysoko cenionymi źródłami pożywienia. Pajęczaki obejmują pająki i skorpiony, których niektóre formy są używane jako pożywienie.
egzoszkielet stawonoga to twardy naskórek wykonany z chityny, który chroni organizm i zapewnia punkty zaczepienia mięśni. Egzoszkielet u skorupiaków jest bogaty w węglan wapnia i jest szczególnie twardy i gruby. Egzoszkielet ogranicza zdolność organizmu do wzrostu i musi być okresowo zrzucany (linienie) w miarę wzrostu organizmu. Większość stawonogów przechodzi przez serię moltów i staje się bardziej dorosła z każdym kolejnym.
niektóre owady, takie jak muchy, osy, chrząszcze i motyle, przechodzą przez stadia larwalne i poczwarkowe, które są zupełnie inne od stadiów dorosłych tych gatunków. Jako zarodki, organizmy te rozwijają się w larwę, która jest stosunkowo nieruchoma i specjalizuje się w jedzeniu i przechowywaniu tłuszczu. Larwa następnie przekształca się w poczwarkę (Stadium pośrednie między larwą a dorosłym), a w końcu w dorosłego, który jest bardzo mobilny i specjalizuje się w rozmnażaniu. U owadów, które przechodzą taką metamorfozę, larwa jest na ogół największą formą i taką, którą ludzie zwykle preferują jako pożywienie. Zaletą spożywania przez ludzi owadów larwalnych jest to, że w niedojrzałych stadiach rozwoju owady są miękkie i zwykle bogate w tłuszcz; ponadto stadium larwalne jest często etapem cyklu życiowego, w którym poszczególne owady można znaleźć w największych skupiskach. Na przykład w kolejności Lepidoptera (motyle i Ćmy) owady są w swojej największej postaci i mają najwyższą wartość energetyczną (kaloryczną) podczas larwalnej fazy cyklu życiowego. W przeciwieństwie do dorosłych form Lepidoptera mają mniejszą masę ciała, stwardniały egzoszkielet i są bardziej mobilne i szeroko rozproszone niż larwy.
Skorupiaki używane jako pokarm są zwierzętami wodnymi, które są szeroko rozpowszechnione geograficznie. Krewetki, homary i kraby zamieszkują ekosystemy morskie, a raki zasiedlają ekosystemy Słodkowodne. Krewetki są najmniejszymi skorupiakami i wahają się od wielkości małego owada do ponad dwudziestu centymetrów (siedem do ośmiu cali). Żyją blisko dna lub w wodzie Środkowej, żywią się roślinami i małymi zwierzętami. Są pokarmem dla ryb drapieżnych, takich jak dorsz, mintaj i flądra. Homary, kraby i raki są większe niż krewetki i są ważnymi drapieżnikami bentosowymi (dennymi) w lokalnych ekosystemach. Homary Amerykańskie (Homarus americanus ) i europejskie (Homarus gammarus ) występują w północnym Oceanie Atlantyckim. Dorosłe żywią się materiałem roślinnym, skorupiakami, jeżowcami i krabami. Są to samotne zwierzęta, które bronią terytorium wokół swojego schronienia (przestrzenie pod skałami lub duże szczeliny), a najbardziej aktywne są w żerowaniu w nocy. Kolczaste (skalne) homary występują w ciepłych tropikalnych i umiarkowanych morzach. Żywią się ślimakami, małżami i małymi skorupiakami, są łupem rekinów, ośmiornic i ryb. Brakuje im większych pazurów homarów amerykańskich i Europejskich i są zwierzętami towarzyskimi, które czasami migrują na duże odległości.
kraby są bardziej zaokrąglonymi (w porównaniu do krewetek i homarów) skorupiakami, które chodzą bokiem, niektóre nawet pływają. Gatunki krabów używane jako pokarm różnią się wielkością od mniej niż dwóch funtów dla krabów Dungeness (Cancer magister ) do nawet dwudziestu pięciu funtów dla alaskańskiego kraba królewskiego (Paralithodes camtschaticus). Dorosłe kraby są wszystkożerne i dominujące drapieżniki w lokalnych sieci pokarmowych. Żywią się skorupiakami, płetwami i innymi skorupiakami, a także detrytusem (szczątkami). Kraby są szeroko rozpowszechnione geograficznie: gatunki takie jak krab gazami (Portunus trituberculatus ), Krab pływający (Portunus pelagicus) i krab niebieski (Callinectus sapidus ) są tropikalne lub subtropikalne w dystrybucji. Krab śnieżny (Cheonoecetes opilio) występuje w zimnych morzach Północnego Atlantyku i Pacyfiku oraz w Morzu Japońskim. Najbardziej spektakularnymi krabami są kraby królewskie, które żyją u wybrzeży Alaski. Krab czerwony (Paralithodes camtschaticus) jest największym: samce tego gatunku mogą dorastać do dwudziestu pięciu funtów i mają rozpiętość nóg na pięć stóp. Niebieskie i złote kraby Królewskie (Paralithodes platypus i Lithodes aequispinus) są nieco mniejsze niż czerwone kraby królewskie, ale nadal mają rozmiar Królewski.
raki (lub raki) wyglądają nieco jak homary, ale zamieszkują ekosystemy słodkowodne i są głównie umiarkowane w dystrybucji. W Ameryce Północnej występuje największe zróżnicowanie gatunkowe raków. Żywią się roślinnością wodną i półwodną, bezkręgowcami oraz detrytusem. Północnoamerykańskie gatunki mają wielkość od 2 do 3 uncji (50 do 80 gramów), ale znacznie większe gatunki występują w Australii.
Historia konsumpcji
populacje europejskie i populacje pochodzące z Europy w Ameryce Północnej historycznie umieściły tabu na entomofagowych praktykach żywieniowych (spożycie owadów) i nadal to robią. Dzieje się tak pomimo powtarzanych przez entomologów prób uatrakcyjnienia owadów. Jedną z najbardziej znanych prób jest książka Ronalda Taylora Butterflies in my Stomach z 1975 roku oraz towarzyszący mu przewodnik kulinarny, zabawny z owadami (1976).
mimo że w Europie zaprzestano praktyk zjadania entomofagów, owady były kiedyś często zjadane na całym kontynencie. XX wieku, a larwy te były ważnym źródłem białka w Irlandii podczas głodu w 1688 roku. Grecy i Rzymianie również cenili niektóre owady jako źródło pożywienia. Starożytni Grecy uważali koniki polne za przysmak, a nawet Arystoteles pisał o jedzeniu cykad. Uważał je za najsmaczniejsze tuż przed ostatnim etapem (etapem między dwoma moltami), ale samice z jajami również uważano za bardzo dobre. Grecy i Rzymianie jedli również duże grub Melolonthid, prawdopodobnie Lucanus cervus, który Pliniusz napisał, że był tuczony przed spożyciem.
w przypadku wielu innych populacji konsumpcja owadów trwała do początku XXI wieku, lub nie długo przed tym okresem. W Meksyku znanym przykładem kuchni z udziałem owadów jest ahauatle, mieszanka jaj hemiptera, którą Francisco Hernandez po raz pierwszy opisał w 1649 roku. Jaja były również suszone i używane jako przyprawa do przygotowania tradycyjnego dania wigilijnego, revoltijo. W Kolumbii gigantyczne mrówki królowej z rodzaju Atta są uważane za przysmak gastronomiczny. Tam konsumpcja gigantycznych mrówek królowej może być przypisana do czasów przedkolonialnych: Gonzalo Jimenez de Quesada, założyciel kolumbijskiej stolicy Santa Fe de Bogotá, po raz pierwszy opisał ich użycie przez lokalne ludy na wyżynach w 1555 roku.
spożycie wielu różnych owadów odnotowano wśród grup Indian Ameryki Południowej w lasach deszczowych Ameryki Południowej, a owady prawdopodobnie były częścią diety tego regionu przez bardzo długi czas. Owady, które wydają się być spożywane najczęściej to mrówki z rodzaju Atta, larwy palmowe i gąsienice różnego rodzaju. Przyrodnik Alfred Wallace po raz pierwszy opisał konsumpcję mrówek Atta queen w 1854:
są zjadane żywcem; owad jest trzymany przez głowę, gdy trzymamy truskawkę za jej łodygę, a brzuch jest odgryziony, ciało, skrzydła i nogi są zrzucane na podłogę, gdzie nadal pełzają wzdłuż pozornie nieświadome utraty ich tylnych kończyn.
larwy Palm, duże, tłuste, beznogi larwy ryjkowców (Rhynchophorus ) Znalezione w ściętych Palmach, są wysoko cenionym pokarmem wśród mieszkańców Ameryki. Bancroft, pisząc w XVIII wieku, twierdził, że larwy palm były równie wysoko cenione przez Europejczyków w Surinamie, szczególnie przez Francuzów.
w Afryce wykorzystanie owadów jako pożywienia jest dość powszechne i prawdopodobnie ma głębokie korzenie historyczne. Robak mopane (Gonimbrasia belina), tak zwana przekąska pełzająca, jest jedną z najbardziej znanych jadalnych gąsienic. Termity są również wykorzystywane jako pokarm, zwłaszcza we wczesnej porze deszczowej, gdy formy rozrodcze Rój z gniazda. Kiedyś termity były tak ważnym dodatkiem do diety, że ich kopce były często kwestionowane jako własność. Szarańcza (koniki polne, które przechodzą w fazę roju), w szczególności szarańcza Pustynna (Schistocerca gregaria), również odgrywają dużą rolę w diecie Afrykanów. W historii Afryki szarańcza była tak popularna,że ludzie z zadowoleniem przyjęli przybycie rojów.
na Bliskim Wschodzie szarańcza Pustynna była również historycznie ważnym źródłem pożywienia. Być może najbardziej znanym incydentem związanym z jedzeniem szarańczy była męka Jana Chrzciciela na pustyni, podczas której przeżył na szarańczy (chleb św. Jana) i miodzie. Używając szarańczy jako pożywienia, przestrzegał dekretu Mojżesza: „je możecie jeść: szarańcza według swego rodzaju i szarańcza Łysa według swego rodzaju, świerszcz według swego rodzaju i konik polny według swego rodzaju” (III Mojżeszowa 9:22).
w Azji spożycie owadów jako pokarmu zostało opisane od czasów dynastii Chung-Qiu (770-475 p. n. e.) i trwa do dnia dzisiejszego. Najczęściej spożywanymi owadami pokarmowymi w tym regionie są pszczoły (larwy i poczwarki), chrząszcze, takie jak Dytiscid i Hydrophilid chrząszcze, a także gigantyczny chrząszcz wodny (Lethocerus indicus), larwy ryjkowców, takich jak Rhynchophorus, i szarańcza z rodzajów Oxya i szarańcza. Prawdopodobnie najbardziej znanym owadem spożywanym w regionie jest poczwarka jedwabnika Bombyx mori.
w Australii Czarna mrówka MIODOWA (Camponotus inflatus ) jest bardzo poszukiwanym pokarmem Aborygenów Australijskich i jest nawet uważana za zwierzę totemowe przez niektóre Klany. Jest podobna do mrówki miodowej występującej w Ameryce Północnej i Środkowej: zmodyfikowana mrówka robotnica o powiększonym ciele wielkości winogrona, które jest pełne nektaru. Wykopywanie tych mrówek jest nadal uważane za ważną tradycyjną praktykę i nadal jest nauczane przez dzieci. Larwy Witchetty były również ważnym pokarmem australijskich Aborygenów. Nazwa witchetty grub odnosi się do dowolnej liczby larw nurzających się w korzeniach i prawdopodobnie obejmuje larwy ćmy Cossid (Xyleutes leuchomochla ), larwy gigantycznej ćmy ghost (Hepialidae) i larwy chrząszcza Longicorn (Cerambycidae ). Jednym z najbardziej unikalnych i dobrze udokumentowanych przykładów entomofagowych nawyków żywieniowych w Australii było coroczne święto ćmy bugong (Agrotis infusa ), które miało miejsce do 1890 roku. ćmy te migrują z równin do aestivate (letniego odpowiednika hibernacji) w szczelinach skalnych Gór Bugong. Aborygeni Australijczycy z wielu różnych plemion tradycyjnie zbierali się, aby ucztować na nich. Dowody na te święta datowane są na węgiel już w 1000 r. p. n. e.
pozyskiwanie i wychwytywanie
zbiór owadów różni się znacznie w zależności od gatunku, ponieważ jest dostosowany do cech ekologicznych i behawioralnych różnych gatunków, a także do etapu poszukiwanego cyklu życiowego. Zbiory są zazwyczaj wykonywane dla utrzymania lub w celu zaspokojenia potrzeb lokalnego rynku.
pozyskiwanie form larwalnych, takich jak larwy i gąsienice, jest stosunkowo łatwe, o ile znane jest źródło pożywienia. Gąsienice takie jak robaki mopane mogą być zbierane z drzew żywiciela (drzewa mopane) lub dla gatunków takich jak ćma Pandora (Colorado Pandora lindseyi), zebrane podczas schodzenia z drzew żywiciela, aby przepoczwarzać się w glebie. Larwa ryjków nudnych w drewnie, takich jak Rhynchophorus, może być zbierana przez rozszczepienie palm, które zamieszkują, a larwa larw nudnych w korzeniach, takich jak larwy wichetty, może być zbierana z korzeni rośliny żywicielskiej.
zbieranie mobilnych dorosłych to większe wyzwanie. Jedną ze strategii jest zbiór w punkcie wysokiej agregacji. Gigantyczne mrówki królowej z rodzaju Atta mogą być zbierane, gdy roją się z gniazda podczas lotów zaślubinowych na początku pory deszczowej. Niektóre termity, jak Makrotermes, mogą być zbierane w ten sam sposób. Ćmy bogong są wypędzane ze szczelin skalnych, gdzie zbierają się w celu uaktywnienia. Owady społeczne, które żyją w dużych koloniach, takich jak mrówki i termity, można wykopać lub zwabić przez wtargnięcie dymu lub przez włożenie sondy, którą zaatakują żołnierze broniący Kolonii. Co najmniej jeden pajęczak, tarantula, może być również wyciągnięty z nory za pomocą sondy.
inną strategią jest tworzenie agregacji. W przypadku koników polnych i świerszczy odbywa się to poprzez otaczanie ich przez myśliwych niosących kije i wbijających je do dziur lub okopów. Można je również schwytać, przeciągając worki lub sieci po ziemi i zbierając je. Trzecią strategią jest przyciągnięcie owadów do płomienia lub światła. Jeden gatunek gigantycznych mrówek królowej, a także niektóre termity i ważki, mogą być przyciągane przez płomień, który wygodnie podpala ich skrzydła i sprawia, że są bardzo łatwe do zebrania. W dzierżawie jeden gatunek chrząszcza może być przyciągany do czarnego światła.
przygotowanie i spożycie
w obszarach, gdzie owady są tradycyjną częścią diety, są zwykle spożywane na surowo lub są przygotowywane jak inne pokarmy, zwłaszcza inne pokarmy zwierzęce. Na przykład w Japonii koniki polne, poczwarki jedwabnikowe i poczwarki pszczele są gotowane w sosie sojowym i cukrze i podawane jako przystawki. W innych częściach Azji larwy różnych gatunków, chrząszcze, skorpiony i tarantule są podawane smażone lub smażone z warzywami i typowymi przyprawami. W Afryce robaki mopani są spożywane na surowo, smażone lub gotowane w typowym gulaszu po ich ściśnięciu w celu usunięcia zawartości jelit.
ogólnie rzecz biorąc, miękkie formy, takie jak larwy i poczwarki, są zazwyczaj smażone, grillowane lub duszone z lokalnymi warzywami i przyprawami. Większe, twarde formy (takie jak dorośli z egzoszkieletami), takie jak koniki polne i szarańcza, są zwykle moczone lub gotowane w osolonej wodzie, a następnie suszone na słońcu, a nawet grillowane jak krewetki. Nogi i skrzydła są zwykle usuwane przed ich spożyciem. Egzoszkielet tych organizmów jest zachowany i zapewnia pewną chrupkość. Mniejsze organizmy z egzoszkieletami, takie jak mrówki i termity, są często pieczone lub smażone. W przeszłości rdzenni mieszkańcy Ameryki Północnej palili zarówno koniki polne, jak i świerszcze i wbijali je razem z nasionami i jagodami, aby zrobić ciasto zwane „deserowym ciastem owocowym”, które można było suszyć na słońcu i przechowywać.
relacje z biologią człowieka
stawonogi są zwierzętami i dlatego są ogólnie porównywalne z innymi pokarmami zwierzęcymi pod względem ich składu odżywczego. Owady mają zawartość białka podobną do mięsa, takiego jak wołowina i wieprzowina. Jakość białka wydaje się jednak znacznie różnić w zależności od gatunku; w większości przypadków jest ona lepsza pod względem składu aminokwasowego niż w przypadku produktów roślinnych, takich jak ziarna i rośliny strączkowe. Stadia larwalne stawonogów, takich jak larwy palmowe i larwy wichetty, są dość bogate w tłuszcz i są podobne pod tym względem do amerykańskich hot dogów. Gąsienice są bardziej muskularne, a co za tym idzie, mają większą zawartość białka. Pod względem mikroelementów owady mają na ogół rozsądne ilości żelaza, wapnia i witamin z grupy B. Jak wspomniano wcześniej, chrupiący egzoszkielet owadów, takich jak koniki polne, składa się częściowo z chityny, substancji nie trawionej przez ludzi. Niewiele wiadomo na temat potencjalnych toksycznych lub anty-odżywczych czynników owadów, chociaż na obszarach, gdzie stosowane są pestycydy, toksyczność może być poważnym problemem dla wszystkich gatunków.
Współczesne Problemy
istnieje ogólnoświatowa ogólna tendencja do ograniczania entomofagowych praktyk żywieniowych. Może to być spowodowane zwiększonym stosowaniem pestycydów do zwalczania owadów w strefach rolniczych lub tendencją do przyjmowania diet na zachodzie (innymi słowy, diet takich jak te w Ameryce Północnej i Europie), w których owady mają bardzo niski status jako żywność lub są tabu. Pomimo ogólnego zmniejszenia spożycia owadów jako pokarmu, podjęto wysiłki na rzecz komercjalizacji niektórych owadów spożywczych. Przedsiębiorcy w Australii wprowadzili niektóre lokalne przysmaki, takie jak czarne mrówki miodowe, larwy witchetty, larwy bardi (larwy Cerambycid beetle) i pszczoły Trigona na komercyjny rynek żywności, a niektóre Australijskie restauracje zawierają owady w swoich menu. Przedsiębiorcy w RPA rynku robaki mopani, a pojawienie się gąsienic jako składniki był ogólny trend na menu w Afryce. Niektóre kraje azjatyckie eksportują również owady spożywcze jako Przedmioty specjalne: Tajlandia eksportuje mrożone larwy i poczwarki mrówek na parze, Korea eksportuje poczwarki jedwabnika Bombyx mori, A Japonia eksportuje poczwarki pszczół w soi do Stanów Zjednoczonych.
prowadzono również prace badawczo-rozwojowe nad hodowlą owadów jako „mini-zwierząt gospodarskich” w celu zaspokojenia potrzeb bytowych, zwłaszcza potrzeb białkowych, zubożałych populacji wiejskich. Pomysł celowego hodowania owadów na pożywienie nie jest tak naciągany, jak mogłoby się wydawać: na przykład wiele społeczeństw od dawna hoduje pszczoły.
Zobacz też: Aborygenowie Australijscy; skorupiaki i skorupiaki ; Polowanie i zbieractwo; białka i aminokwasy .
Bibliografia
Caddy, John F., ed. Morskie połowy bezkręgowców: ich ocena i zarządzanie. New York: John Wiley and Sons, 1989.
Chaffin, Yule. Południowo-Zachodnia Alaska: Koniag do kraba królewskiego. Anchorage: Chaffin, 1967.
DeFoliart, Gene R. ” owady jako pożywienie: dlaczego Zachodnia postawa jest ważna.”Annual Review of Entymology 44 (1999): 21-50.
„In Freshwater Crayfish: Biology, Management and Exploitation, edited by D. M. Holdich and R. S. Lowery. London and North Ryde: Croom Helm, 1988. Portland, Ore.: Timber Press, 1988.
Paoletti, Maurizio, and Sandra G. F. Bukkens, eds. „Minilive-stock.”Wydanie specjalne ekologii żywności i Żywienia 36, nr 2-4 (1997).
Phillips, B. F., and J. Kittaka, eds. Homary kolczaste: rybołówstwo i kultura. 2D ed. Malden, Mass.: Fishing News Books, 2000.
Pitre, Glen. The Crawfish Book: The Story of Man and Mudbugs Starting in 25,000 B. C and Ending With the Batch Just Put on to Boil. Jackson: University Press of Mississippi, 1993.
Tannahill, Reay. Jedzenie w historii. New York: Stein and Day, 1973.
Taylor, Ronald L. Santa Barbara, Calif.: Woodbridge Press, 1975.
Taylor, Ronald L., and Barbara J. Carter. Zabawa z owadami. Santa Barbara, Calif.: Woodbridge Press, 1976.
Toussaint-Samat, Maguelonne. A History of Food, translated by Anthea Bell. Paris: Bordas, 1987. New York: Barnes and Noble, 1998.
Darna L. Dufour