wiele wieków temu polinezyjscy podróżnicy przepłynęli tysiące mil przez morze, podróżując od wybrzeży Nowej Gwinei do odległych miejsc, takich jak Hawaje i Nowa Zelandia. Ci starożytni żeglarze polegali na dogłębnej wiedzy o pozycji gwiazd, wzorach lotu ptaków i subtelnym rezonansie fal oceanu, aby poprowadzić ich do bezpieczeństwa. Wyrafinowana kultura żeglarska osłabła wśród współczesnych Polinezyjczyków, ale niedawna inicjatywa wskrzesiła tę praktykę w dużym stopniu.
jak donosi Richard Schiffman dla Scientific American, tradycyjny statek polinezyjski ma zakończyć podróż dookoła świata. Po raz pierwszy tak ambitny rejs odbył się w wa’a kaulua, dwukadłubowym kajaku używanym przez dawnych Polinezyjczyków.
Hōkūle’a, jak nazywa się statek, po raz pierwszy opuścił Hawaje w 2014 roku. W ciągu trzech lat przebył 40 000 mil morskich. (Kurator Smithsonian spędził dziewięć dni na pokładzie, kiedy dotarł do Waszyngtonu w 2016 roku.) Podróż zakończy się 17 czerwca ceremonią powitania na magicznej wyspie Hawajów, zgodnie z Polinesian Voyaging Society.
organizacja, która stara się „utrwalić sztukę i naukę tradycyjnego polinezyjskiego podróżowania”, spędziła sześć lat przygotowując się do światowej podróży Hōkūle’a. Eksperci marynarze, którzy zostali przeszkoleni w tradycyjnym żeglarstwie polinezyjskim, zwrócili uwagę na nowe pokolenie podróżników, ucząc ich niuansowych metod, które pozwoliły ich przodkom podróżować na długich dystansach po zmiennych wodach.
załoga Hōkūle’a—składająca się z około 245 członków, z 12 do 13 załóg w Łodzi na raz—nie polegała na żadnych nowoczesnych urządzeniach nawigacyjnych, takich jak kompasy czy GPS. Zamiast tego obserwowali położenie ciał niebieskich, ruch fal, zachowanie ptaków morskich, kolory zachodu Słońca. Aby skutecznie poruszać się w nocy, pisze Schiffman, załoga musiała zapamiętać kursy ponad 200 gwiazd.
nie zawsze było gładko. Marcel Honoré z „the Honolulu Star Adviser” donosi, że w 2015 roku Hōkūle’a została złapana w gwałtowną burzę u wybrzeży Mozambiku. Wiatr wichrowy i wahające się prądy wpędziły Hōkūle’ę w okręt eskortowy, pozostawiając rozdziawioną dziurę w prawej burcie statku.
na szczęście załoga była w stanie improwizować naprawy i kontynuować swoją podróż, „przepychając Kajak poza granice Pacyfiku i do odległych społeczności, które nigdy nie widziały tak ciekawego statku morskiego”, pisze Honoré. Załoga spotykała się również ze światowymi liderami, uczestniczyła w uroczystościach powitalnych i zwiedzała parki narodowe.
widoczność była ważna. Celem podróży Hōkūle’a po całym świecie było nie tylko ożywienie starożytnej praktyki kulturowej, ale także podniesienie świadomości na temat zrównoważonych sposobów angażowania się w zagrożone zbiorniki wodne. „Życie na łańcuchu wysp uczy nas, że nasz świat naturalny jest darem z ograniczeniami i że musimy ostrożnie zarządzać tym darem, jeśli mamy przetrwać razem”, pisze polinezyjskie Towarzystwo podróżnicze na swojej stronie internetowej. „Pracując nad ochroną zasobów kulturowych i środowiskowych dla przyszłości naszych dzieci, nasze tradycje podróżowania po Pacyfiku uczą nas, jak wychodzić poza horyzont, aby łączyć się i uczyć się z innymi.”
mając na uwadze tę misję, ogólnoświatowy rejs Hōkūle’a otrzymał stosowną nazwę: Mālama Honua, co oznacza ” troszczyć się o naszą wyspę ziemię.”