klasyczny precedensedit
nie ma zwięzłej formalnej definicji tragikomedii z epoki klasycznej. Wydaje się, że grecki filozof Arystoteles miał na myśli coś w rodzaju renesansowego znaczenia tego terminu (czyli poważnego działania ze szczęśliwym zakończeniem), gdy w poetyce omawia tragedię z podwójnym zakończeniem. Pod tym względem wiele greckich i rzymskich sztuk, na przykład Alcestis, można nazwać tragikomediami, choć bez żadnych konkretnych atrybutów poza fabułą. Samo słowo pochodzi od rzymskiego dramatopisarza Plautusa, który w prologu do swojej sztuki Amfitryon ukuł ten termin nieco żartobliwie. Postać Mercury, wyczuwając indecorum włączenia zarówno królów, jak i bogów obok sług do komedii, oświadcza, że sztuka powinna być „tragikomedią”:
zrobię z niej mieszankę: niech będzie tragikomedią. Nie wydaje mi się, żeby to była komedia, kiedy są w niej Królowie i bogowie. Co o tym myślisz? Ponieważ niewolnik ma również rolę w sztuce, zrobię z tego tragikomedię…- Plautus, Amphitryon
Renaissance revivalsEdit
ItalyEdit
komentarz Plautusa miał prawdopodobnie nadmierny wpływ na renesansową teorię estetyczną, która w dużej mierze przekształciła Komentarze Arystotelesa na temat dramatu w sztywną teorię. Dla” rule mongers „(określenie to Giordano Bruno) utwory” mieszane”, takie jak wyżej wymienione, nowsze” romanse”, takie jak Orlando Furioso, a nawet Odyseja, były w najlepszym razie zagadkami, w najgorszym błędami. Dwie postacie przyczyniły się do podniesienia tragikomedii do statusu gatunku regularnego, przez co rozumie się ją z własnym zestawem sztywnych zasad. Giovanni Battista Giraldi Cinthio, w połowie XVI wieku, twierdził, że tragedia z komicznym zakończeniem (tragedia de lieto fin) jest najbardziej odpowiednia do czasów współczesnych i stworzył własne przykłady takich sztuk. Jeszcze ważniejszy był Giovanni Battista Guarini. Guarini ’ s Il Pastor Fido, opublikowany w 1590 roku, wywołał zaciętą krytyczną debatę, w której porywająca obrona guariniego generic innovation ostatecznie przyniosła ten dzień. Tragikomedia guariniego oferowała modulowaną akcję, która nigdy nie przesunęła się zbyt daleko ani do komedii, ani tragedii, zmanierowanych postaci i pasterskiej scenerii. Wszystkie trzy stały się zszywkami kontynentalnej tragikomedii na sto lat i więcej.
EnglandEdit
w Anglii, gdzie praktyka wyprzedzała teorię, sytuacja była zupełnie inna. W XVI wieku „tragikomedia” oznaczała rodzimy rodzaj romantycznej sztuki, która naruszała jedność czasu, miejsca i akcji, która mieszała wysoko – i nisko urodzonych bohaterów i prezentowała fantastyczne akcje. Były to cechy, których Philip Sidney ubolewał w swojej skardze przeciwko „tragikomedii mungrella” z 1580 roku, o których Poloniusz Szekspira oferuje słynne świadectwo: „najlepsi aktorzy na świecie, zarówno dla tragedii, komedii, historii, pastoralu, pastoralu-komicznego, historyczno-pastoralnego, tragiczno-historycznego, tragiczno-komicznego-historycznego-pastoralnego, sceny indywidualnej lub wiersza nieograniczonego: Seneka nie może być zbyt ciężki, ani Plautus zbyt lekki. Dla prawa nakazu i wolności, to są jedyni ludzie.”Niektóre aspekty tego romantycznego impulsu pozostają nawet w twórczości bardziej wyrafinowanych dramaturgów: ostatnie sztuki Szekspira, które można nazwać tragikomediami, często nazywano romansami.
do wczesnego okresu Stuartów, niektórzy angielscy dramaturdzy wchłonęli lekcje kontrowersji Guariniego. Wierna Pasterka Johna Fletchera, adaptacja sztuki Guariniego, powstała w 1608 roku. W wydaniu drukowanym Fletcher przedstawił ciekawą definicję terminu, wartą zacytowania: „Tragi-komedie nie jest tak nazywane w odniesieniu do radości i zabijania, ale w odniesieniu do chce śmierci, co wystarczy, aby to nie tragedia, ale przynosi pewne neere to, co jest inough, aby to nie komedie.”Definicja Fletchera koncentruje się przede wszystkim na wydarzeniach: gatunek sztuki jest określany przez to, czy ludzie w nim umierają, a w drugorzędny sposób na to, jak blisko akcji dochodzi do śmierci. Ale, jak pokazał Eugene Waith, tragikomedia wypracowana w następnej dekadzie również miała jednoczące cechy stylistyczne: nagłe i nieoczekiwane objawienia, outré fabuły, odległe lokalizacje i uporczywe skupienie się na wyszukanej, sztucznej retoryce.
niektórzy z rówieśników Fletchera, zwłaszcza Philip Massinger i James Shirley, pisali popularne tragikomedie. Richard Brome również wykorzystał formę, ale z mniejszym powodzeniem. Wielu ich współczesnych pisarzy, od Johna Forda przez Lodowicka Carlella po Sir Astona Cockayne ’ a, podejmowało próby w tym gatunku.
tragikomedia pozostawała dość popularna aż do zamknięcia teatrów w 1642 roku, a dzieła Fletchera cieszyły się popularnością również w renowacji. Stare style zostały odrzucone wraz ze zmianą gustów w XVIII wieku; „tragedia ze szczęśliwym zakończeniem” ostatecznie przekształciła się w melodramat, w której formie nadal kwitnie.
Landgartha (1640) Henry ’ ego Burnella, pierwsza sztuka irlandzkiego dramatopisarza wystawiona w irlandzkim Teatrze, została jednoznacznie opisana przez autora jako tragikomedia. Krytyczna reakcja na sztukę była powszechnie nieprzyjazna, częściowo dlatego, że zakończenie nie było ani szczęśliwe, ani nieszczęśliwe. Burnell we wstępie do drukowanego wydania sztuki zaatakował krytyków za ich ignorancję, wskazując, że jak powinni doskonale wiedzieć, wiele sztuk nie jest ani tragedią, ani komedią, ale „czymś pomiędzy”.
późniejsze opracowania
krytyka, która rozwinęła się po renesansie, kładła nacisk na tematyczne i formalne aspekty tragikomedii, a nie na fabułę. Gotthold Ephraim Lessing określił ją jako mieszaninę emocji, w której ” powaga pobudza śmiech, a ból przyjemność.”Pokrewieństwo tragikomedii z satyrą i „mroczną” komedią zasugerowało tragikomiczny impuls we współczesnym teatrze z Luigim Pirandello, który wpłynął na wielu dramaturgów, w tym Samuela Becketta i Toma Stopparda. Można to również zobaczyć w dramacie absurdalnym. Friedrich Dürrenmatt, szwajcarski dramaturg, zasugerował, że tragikomedia była nieuniknionym gatunkiem XX wieku; swój spektakl „wizyta” (1956) określił jako tragikomedię. Tragikomedia jest popularnym gatunkiem w brytyjskim teatrze po II Wojnie Światowej, a autorzy są tak różnorodni, jak Samuel Beckett, Tom Stoppard, John Arden, Alan Ayckbourn i Harold Pinter piszący w tym gatunku. Postmodernistyczna fikcja Vladimira Nabokova Pale Fire to tragikomedia zaabsorbowana dramatem elżbietańskim
tragikomedia Postmodernistyczna w Stanach Zjednoczonychedit
Amerykańscy pisarze ruchów metamodernistycznych i postmodernistycznych wykorzystali tragikomedię i/lub szubienicę humoru. Godnym uwagi przykładem metamodernistycznej tragikomedii jest dzieło Davida Fostera Wallace ’ a magnum opus, Infinite Jest z 1996 roku. Wallace pisze o komediowych elementach życia w domu pomocy społecznej (np. ” niektórzy ludzie naprawdę wyglądają jak gryzonie), miejscu przesiąkniętym ludzką tragedią i cierpieniem.