William Cavendish, 1. książę Devonshire, (ur. 25 stycznia 1640—zm. 18 sierpnia 1707, Londyn, Anglia), przywódca ruchu parlamentarnego, który dążył do wykluczenia Katolickiego Jakuba, księcia Yorku (później Jakuba II) z dziedziczenia brytyjskiego tronu i który później zaprosił do inwazji Wilhelma Orańskiego.
Cavendish był najstarszym synem 3. hrabiego Devonshire (tytuł ten otrzymał w 1684 roku). Po powrocie z młodzieńczej wielkiej podróży po Europie, w 1661 roku, zajął miejsce w parlamencie i szybko stał się widoczny jako jeden z najbardziej zdecydowanych przeciwników ogólnej polityki dworu Karola II. w 1679 roku został tajnym radcą przez Karola II, ale wkrótce wycofał się z zarządu wraz ze swoim przyjacielem Lordem Williamem Russellem (później 1.książę Bedford), gdy odkrył, że zainteresowanie rzymskokatolickie równomiernie przeważa. Devonshire wniósł do Izby Lordów artykuły impeachmentu przeciwko Lordowi Chief Justice Scroggsowi, za arbitralne Postępowanie w Sądzie królewskim; a kiedy Karol II ogłosił swoją rezolucję, aby nie podpisywać ustawy o wykluczeniu księcia Yorku z sukcesji, Devonshire przeniósł się do Izby Gmin, aby ustawa mogła zostać wniesiona dla Stowarzyszenia wszystkich protestanckich poddanych Jego Królewskiej Mości. Otwarcie potępił też doradców króla.
Devonshire pojawił się w obronie Lorda Russella na procesie tego ostatniego i po potępieniu Russella zaproponował mu wymianę ubrań w więzieniu, pozostanie na jego miejscu i tym samym pozwoli mu na ucieczkę.
Devonshire sprzeciwił się rządowi Jakuba II i za kłótnie na dworze został ukarany grzywną i na krótko uwięziony. Chwalebna rewolucja (1688-89) ponownie przyniosła mu znaczenie. Był jednym z siedmiu, którzy podpisali oryginalny dokument zapraszający Wilhelma z Orange do Anglii i został Lordem wysokim stewardem Nowego Dworu.
Devonshire został kreowany markizem Hartington i księciem Devonshire w 1694 roku przez Williama i Mary, tego samego dnia, w którym głową rodu Russell został książę Bedford. Jego ostatnią służbą publiczną była pomoc w zawarciu Unii Anglii i Szkocji (1707).