Wspólne badania hematologiczne

Hematologia to badanie krwi i zaburzeń krwi. Ten artykuł wyjaśni niektóre z bardziej powszechnych badań hematologicznych i jaki cel służą. Badania hematologiczne obejmują badania krwi, białek krwi i narządów krwiotwórczych. Badania hematologiczne mogą pomóc w diagnozowaniu niedokrwistości, infekcji, hemofilii, zaburzeń krzepnięcia krwi i białaczki.

składnikami ludzkiej krwi są:

• osocze. Jest to płynny składnik krwi, w którym zawieszone są następujące krwinki.
• krwinki czerwone (erytrocyty). Przenoszą tlen z płuc do reszty ciała.
• białe krwinki (leukocyty). Pomagają one zwalczać infekcje i wspomagają proces immunologiczny. Do rodzajów białych krwinek należą:
• limfocyty
• monocyty
• eozynofile
• bazofile
• neutrofile
• płytki krwi (trombocyty). Pomagają one opanować krwawienie.

komórki krwi powstają w szpiku kostnym. Szpik kostny jest miękkim, gąbczastym materiałem w centrum Kości, który wytwarza około 95% komórek krwi w organizmie. Większość szpiku kostnego dorosłego ciała znajduje się w kościach miednicy, kości piersi i kościach kręgosłupa.

istnieją inne narządy i układy w naszym ciele, które pomagają regulować komórki krwi. Węzły chłonne, śledziona i wątroba pomagają regulować produkcję, niszczenie i różnicowanie komórek. Produkcja i rozwój nowych komórek jest procesem zwanym hematopoezą.

komórki krwi utworzone w szpiku kostnym zaczynają się jako komórki macierzyste. Komórka macierzysta (lub hematopoetyczna komórka macierzysta) jest początkową fazą wszystkich komórek krwi. W miarę dojrzewania komórek macierzystych rozwija się kilka różnych komórek, takich jak czerwone krwinki, białe krwinki i płytki krwi. Niedojrzałe krwinki nazywane są również blastami. Niektóre blasty pozostają w szpiku, aby dojrzeć, a inne podróżują do innych części ciała, aby rozwinąć się w Dojrzałe, funkcjonujące komórki krwi.

morfologia (FBC) badania:

morfologia lub badanie FBC, znany również jako morfologia (CBC) jest rutynowe badanie, które ocenia trzy główne składniki znajdujące się we krwi: białe krwinki (WBC), czerwone krwinki (RBC) i płytki krwi.

morfologia krwi to pomiar wielkości, liczby i dojrzałości różnych komórek krwi w określonej objętości krwi. Morfologia krwi może być stosowany do określenia wielu nieprawidłowości z produkcji lub zniszczenia komórek krwi. Zmiany od normalnej liczby, wielkości, lub dojrzałości komórek krwi może być stosowany do wskazania procesu infekcji lub choroby. Często z infekcją, liczba białych krwinek będzie podwyższona. Wiele form raka moze wpływać na produkcję szpiku kostnego krwinek. Wzrost niedojrzałych białych krwinek w pełnej morfologii krwi może być związany z białaczką. Niedokrwistość i niedokrwistość sierpowatokrwinkowa będzie miała nienormalnie niską hemoglobinę.

istnieje wiele powodów badania FBC, ale najczęstsze przyczyny obejmują infekcję, niedokrwistość i niektóre nowotwory krwi.

badanie FBC jest dość proste i zajmuje zaledwie kilka minut. Pielęgniarka lub technik laboratoryjny pobierze próbkę krwi, wprowadzając igłę do żyły w ramieniu.

badania FBC mierzy kilka składników i cechy krwi, w tym:

czerwone krwinki (erytrocyty – RBC): podstawową funkcją czerwonych krwinek lub erytrocytów jest przenoszenie tlenu z płuc do tkanek ciała, a dwutlenek węgla jako produkt odpadowy z tkanek iz powrotem do płuc. Jeśli liczba RBC jest zbyt niska, możesz mieć anemię lub inny stan. Normalny zakres dla mężczyzn wynosi od 5 do 6 milionów komórek / mcL; dla kobiet od 4 do 5 milionów komórek / mcL.

hemoglobina (Hb): hemoglobina jest ważnym białkiem w czerwonych krwinkach, które przenosi tlen z płuc do wszystkich części naszego ciała. Normalny zakres dla mężczyzn wynosi 14 do 17 gramów na decylitr (GM / dL); dla kobiet jest to 12 do 15 gm / dL.

Hematokryt: proporcja krwinek czerwonych do składnika płynu lub osocza we krwi. Innymi słowy, ile z twojej krwi to czerwone krwinki? Niski wynik w skali zasięgu może być oznaką, że masz zbyt mało żelaza, minerału, który pomaga produkować czerwone krwinki. Wysoki wynik może oznaczać, że jesteś odwodniony lub masz inny stan. Normalny zakres dla mężczyzn wynosi od 41% do 50%. W przypadku kobiet zakres wynosi od 36% do 44%.

średnia objętość krwinek czerwonych (MCV): jest to średnia wielkość krwinek czerwonych. Jeśli są większe niż normalnie, twój wynik MCV wzrośnie. To może wskazywać na niski poziom witaminy B12 lub kwasu foliowego. Jeśli twoje czerwone krwinki są mniejsze, możesz mieć rodzaj anemii, np. niedokrwistość z niedoboru żelaza lub talasemia. Wynik MCV w normie wynosi od 80 do 95 femtoliterów.

Średnia hemoglobina krwinkowa (MCH): czyli ilość hemoglobiny na krwinki czerwone. MCH powinien wynosić od 27 do 33 pikogramów na komórkę. Niska wartość MCH zazwyczaj wskazuje na obecność niedokrwistości z niedoboru żelaza. W rzadkich przypadkach niskie MCH może być spowodowane przez stan genetyczny zwany talasemia. Wysoka wartość MCH może być często spowodowana niedokrwistością z powodu niedoboru witamin z grupy B, szczególnie B-12 i kwasu foliowego.

średnie stężenie hemoglobiny krwinkowej (MCHC): czyli ilość hemoglobiny w stosunku do wielkości komórki lub stężenia hemoglobiny na czerwone krwinki. MCHC powinno wynosić od 33,4 do 35,5 gramów na decylitr. Najczęstszą przyczyną niskiego MCHC jest niedokrwistość. Hipochromowa niedokrwistość mikrocytarna często powoduje niskie MCHC. Stan ten oznacza, że czerwone krwinki są mniejsze niż zwykle i mają obniżony poziom hemoglobiny. Gdy MCHC jest wysoki, czerwone komórki są określane jako hiperchromiczne. Możliwe przyczyny wysokiej MCHC (co jest rzadkie) obejmują autoimmunologiczną niedokrwistość hemolityczną (AIHA), stan, w którym ciała układ odpornościowy atakuje własne czerwone krwinki i dziedziczna sferocytoza, stan genetyczny charakteryzuje się niedokrwistością i kamieni żółciowych.

liczba retikulocytów: liczba retikulocytów to odsetek niedojrzałych krwinek czerwonych (retikulocytów) w całkowitej liczbie krwinek czerwonych (retikulocytów / krwinek czerwonych). Prawidłowy zakres liczby retikulocytów wynosi 1-2% całkowitej liczby krwinek czerwonych.

szerokość dystrybucji krwinek czerwonych (RDW): jest miarą zakresu zmian objętości krwinek czerwonych (RBC), które są zgłaszane jako część standardowej morfologii krwi. Zazwyczaj czerwone krwinki mają standardowy rozmiar około 6-8 µm średnicy. Niektóre zaburzenia powodują jednak znaczne zróżnicowanie wielkości komórek. Wyższe wartości RDW wskazują na większą zmienność wielkości. Prawidłowy zakres odniesienia RDW w ludzkich krwinkach czerwonych wynosi 11,5-14,5%. Jeśli obserwuje się niedokrwistość, wyniki testu RDW są często używane wraz ze średnią objętością korpuskularną (MCV) wyniki w celu określenia możliwych przyczyn niedokrwistości. Stosuje się go głównie w celu odróżnienia anemii z przyczyn mieszanych od anemii z jednej przyczyny.

niedobory witaminy B12 lub kwasu foliowego powodują niedokrwistość makrocytową (anemię wielkokomórkową), w której RDW jest podwyższone w około dwóch trzecich wszystkich przypadków. Jednak zróżnicowany rozkład wielkości czerwonych krwinek jest cechą charakterystyczną niedokrwistości z niedoboru żelaza i jako takie wykazuje zwiększoną RDW w praktycznie wszystkich przypadkach. W przypadku niedoborów zarówno żelaza, jak i B12 zwykle powstaje mieszanka zarówno dużych, jak i małych komórek, co powoduje podwyższenie RDW. Podwyższony RDW (czerwone krwinki o nierównych rozmiarach) jest znany jako anizocytoza.

podwyższenie RDW nie jest charakterystyczne dla wszystkich niedokrwistości. Niedokrwistość przewlekłej choroby, dziedziczna sferocytoza, ostra utrata krwi, niedokrwistość aplastyczna (niedokrwistość wynikająca z niezdolności szpiku kostnego do produkcji czerwonych krwinek), i niektóre dziedziczne hemoglobinopatie (w tym niektóre przypadki talasemii mniejszej) mogą występować z normalnym RDW.

białe krwinki (leukocyty – WBC):

podstawową funkcją białych krwinek lub leukocytów jest zwalczanie infekcji. Są częścią układu odpornościowego. Uwalniają specjalne enzymy, które pomagają chronić organizm przed obcymi najeźdźcami. Istnieje kilka rodzajów białych krwinek i każdy ma swoją własną rolę w zwalczaniu infekcji bakteryjnych, wirusowych, grzybiczych i pasożytniczych.

jeśli u pacjenta występuje wysoki poziom WBC, lekarz poinformuje o wystąpieniu zapalenia lub zakażenia w organizmie. Jeśli jest niski, możesz być narażony na infekcję. Normalny zakres wynosi od 4500 do 10 000 komórek na mikrolitr (komórki/mcL). Leukocytoza odnosi się do zwiększenia całkowitej liczby białych krwinek (WBC) z powodu jakiejkolwiek przyczyny. Z praktycznego punktu widzenia leukocytoza jest tradycyjnie klasyfikowane według składnika białych krwinek, które przyczyniają się do wzrostu całkowitej liczby WBC. Dlatego leukocytoza może być spowodowana zwiększeniem:

(1) liczby neutrofili:

neutrofile są najliczniejszymi białymi krwinkami, co stanowi 55 do 70 procent liczby białych krwinek. Bezwzględna liczba neutrofilów (ANC) waha się pomiędzy 1.5-8.0 109/l w normalnych warunkach.

neutrofile to wzrost liczby krążących neutrofili powyżej oczekiwanego u zdrowego osobnika w tym samym wieku, płci, rasy i stanu fizjologicznego. Oznacza to zwiększenie liczby neutrofilów powyżej 8,0×109 / l i jest jedną z najczęściej obserwowanych zmian w FBC. Neutrofile są głównymi białymi krwinkami, które reagują na infekcję bakteryjną, więc najczęstszą przyczyną neutrofili jest infekcja bakteryjna, zwłaszcza infekcje piogenne. Neutrofile są również zwiększone w każdym ostrym zapaleniu, więc zostanie podniesiony po zawale serca, innym zawale lub oparzeniach.

z drugiej strony Neutropenia występuje, gdy osoba ma niski poziom neutrofilów. Pewien poziom neutropenii odbywa się u około połowy osób chorych na raka, którzy otrzymują chemioterapię. Jest to częsty efekt uboczny u osób z białaczką lub innymi schorzeniami, które bezpośrednio wpływają na szpik kostny, takimi jak chłoniak, szpiczak mnogi i mielodysplazja. Radioterapia do kilku części ciała lub kości w miednicy, nóg, klatki piersiowej lub brzucha może również powodować neutropenię. Neutropenia autoimmunologiczna występuje, gdy indywidualny układ odpornościowy atakuje i niszczy neutrofile. Osoby z neutropenią powinny przestrzegać dobrej higieny osobistej, aby zmniejszyć ryzyko infekcji. Obejmuje to regularne mycie rąk. U osób z neutropenią występuje większe ryzyko wystąpienia ciężkich zakażeń. Dzieje się tak dlatego, że nie mają wystarczającej ilości neutrofili, aby zabić organizmy, które powodują infekcję.

u pacjentów z neutropenią nawet niewielkie zakażenie może szybko stać się ciężkie. Powinni natychmiast porozmawiać ze swoim zespołem opieki zdrowotnej, jeśli mają którykolwiek z tych objawów zakażenia:

• gorączka, która jest temperaturą 38°C lub wyższą.
• dreszcze lub pocenie się.
• ból gardła, owrzodzenia w jamie ustnej lub ból zęba.
• ból brzucha.
• ból w okolicach odbytu.
• ból lub pieczenie podczas oddawania moczu lub częste oddawanie moczu.
• biegunka lub owrzodzenia wokół odbytu.
• kaszel lub duszność.
• zaczerwienienie, obrzęk lub ból (szczególnie w okolicach cięcia, rany lub cewnika).
• nietypowa wydzielina z pochwy lub swędzenie.

(2) liczba limfocytów:

limfocytoza to wzrost liczby limfocytów we krwi. U dorosłych limfocytoza występuje, gdy liczba limfocytów jest większa niż 4000 na mikrolitr (4,0×109/l), u starszych dzieci większa niż 7000 na mikrolitr i u niemowląt większa niż 9000 na mikrolitr. Trzy typy limfocytów to limfocyty B, limfocyty T i komórki natural killer (NK). Wszystkie te komórki pomagają chronić organizm przed infekcją. Limfocyty stanowią zwykle od 20 do 40% krążących białych krwinek. Limfocytoza jest cechą zakażenia, szczególnie u dzieci. U osób w podeszłym wieku zaburzenia limfoproliferacyjne, w tym przewlekła białaczka limfocytowa i chłoniaki, często występują z limfadenopatią i limfocytozą.

z drugiej strony limfocytopenia odnosi się do liczby mniejszej niż 1000 limfocytów na mikrolitr krwi u dorosłych lub mniejszej niż 3000 limfocytów na mikrolitr krwi u dzieci. Większość osób z limfocytopenią ma niską liczbę limfocytów T. Czasami mają również niską liczbę innych typów limfocytów. Wiele chorób, warunków i czynników może prowadzić do niskiej liczby limfocytów. Warunki te mogą być nabyte lub odziedziczone.

jedną z najczęstszych nabytych przyczyn limfocytopenii jest AIDS. Dziedziczone przyczyny obejmują anomalię DiGeorge ’ a, zespół Wiskotta-Aldricha, ciężki złożony zespół niedoboru odporności i ataksja-teleangiektazja. Te dziedziczone choroby są rzadkie.

Limfocytopenia może mieć zakres od łagodnego do ciężkiego. Sam stan nie może powodować żadnych objawów, objawów lub poważnych problemów.

Czas trwania limfocytopenii zależy od jej przyczyny. Leczenie tego stanu zależy od jego przyczyny i ciężkości. Łagodna limfocytopenia może nie wymagać leczenia. Jeśli stan podstawowy jest skutecznie leczony, limfocytopenia prawdopodobnie poprawi.

Jeśli limfocytopenia powoduje ciężkie zakażenia, konieczne jest zastosowanie leków lub innych metod leczenia.

(3) liczba monocytów:

monocyty migrują do tkanek, gdzie stają się makrofagami, o specyficznych cechach w zależności od ich lokalizacji tkanek. Liczba komórek monocytów u zdrowych osób dorosłych wynosi 0,2-1.0×109/l (2-10%). Monocytoza jest definiowana jako wzrost monocytów krwi obwodowej większy niż 1,0×109 / l.

rozpoznanie różnicowe jest szerokie, ponieważ monocytoza nie jest reprezentatywna dla konkretnego stanu. Często jest markerem przewlekłego stanu zapalnego, zarówno w wyniku infekcji, choroby autoimmunologicznej, jak i złośliwości krwi.

najczęstsze infekcje powodujące monocytozę to gruźlica, podostre bakteryjne zapalenie wsierdzia, kiła, pierwotniak lub choroba rikettsial. Wspólne choroby autoimmunologiczne w różnicowej obejmują SLE, reumatoidalne zapalenie stawów, sarkoidoza, i choroby zapalne jelit. Nowotwory złośliwe, zwłaszcza białaczka monocytowa, powinny być zawsze badane u pacjentów z monocytozą i odpowiednimi cechami objawowymi. Monocytoza może również rozwijać się w fazie odzyskiwania ostrej infekcji.

Monocytopenia to zmniejszenie liczby monocytów we krwi do< 0,4×109 / l. Monocytopenia może zwiększać ryzyko zakażenia, i może wskazywać na złe rokowanie u pacjentów z uszkodzeniem wątroby wywołanym paracetamolem i urazami termicznymi. Monocytopenia krwi obwodowej zwykle nie wskazuje na zmniejszenie makrofagów tkankowych; w niektórych przypadkach może być związana z upośledzonym tworzeniem ziarniniaków w odpowiedzi na infekcje.

Monocytopenia może wynikać z:

• mielosupresji wywołanej chemioterapią (wraz z innymi cytopeniami).
• mutacja komórek krwiotwórczych z udziałem GATA2.
• zaburzenia nowotworowe (np. białaczka włochatokomórkowa, ostra białaczka limfoblastyczna, chłoniak Hodgkina).
• zakażenia (np. zakażenie HIV, zakażenie wirusem Epsteina-Barr, zakażenie adenowirusem, gruźlica miliardowa).
• leczenie kortykosteroidami lub immunoglobulinami.
• resekcja żołądka lub jelit.

przemijająca monocytopenia może wystąpić podczas endotoksyczności, hemodializy lub cyklicznej neutropenii.

(4) eozynofilowa liczba granulocytów:

eozynofile są rodzajem zwalczających choroby białych krwinek. Eozynofilia jest definiowana jako liczba eozynofilów we krwi obwodowej > 500/µL. Eozynofilia we krwi obwodowej może być spowodowana licznymi chorobami alergicznymi, zakaźnymi i nowotworowymi, które wymagają wielu różnych metod leczenia. Głównym celem wstępnej oceny jest zidentyfikowanie zaburzeń, które wymagają specyficznego leczenia (np. infekcja pasożytnicza, nadwrażliwość na leki, białaczka, rak niehematologiczny). Choroby pasożytnicze i reakcje alergiczne na leki są jednymi z najczęstszych przyczyn eozynofilii. Eozynofilia powodująca uszkodzenie narządów nazywana jest zespołem Hipereozynofilowym. Zespół ten ma zwykle nieznaną przyczynę lub wynika z niektórych rodzajów raka, takich jak szpik kostny lub rak węzłów chłonnych. Leczenie jest skierowane na przyczynę.

ważne względy w podejściu do pacjentów z eozynofilią to istniejące diagnozy i leki (nawet jeśli zostały rozpoczęte lata temu). Łagodna eozynofilia może być często spowodowana atopowym zapaleniem skóry i astmą. Jednak u pacjentów z eozynofilią powyżej 1500 / µL należy szukać alternatywnej diagnozy. Bezobjawowa eozynofilia u pacjenta bez historii podróży poza USA i Europy jest mało prawdopodobne, aby mieć zakaźną przyczynę.

(5) bazofilowa liczba granulocytów:

bazofile są rodzajem białych krwinek wytwarzanych w szpiku kostnym. Zwykle bazofile stanowią mniej niż 1% krążących białych krwinek.

bazofilia jest definiowana jako podwyższona bezwzględna liczba bazofilów większa niż 200 komórek/uL lub względna liczba bazofilów większa niż 2%. Uniesienie tych komórek często może sugerować choroby podstawowe, takie jak zaburzenia mieloproliferacyjne np, przewlekła białaczka szpikowa lub przewlekłe zapalenie.

niski poziom bazofil nazywa się Bazopenią. Może to być spowodowane przez infekcje, ciężkie alergie lub nadczynność tarczycy.

(6) niedojrzałe krwinki: Wiele osób z białaczką nie ma żadnych objawów i są diagnozowane podczas rutynowego badania lekarskiego. Lekarz może znaleźć powiększenie węzłów chłonnych lub śledziony. Podobnie, badanie fizykalne może być normalne, ale jest nieprawidłowość na rutynowej morfologii krwi (CBC). Morfologia może wykazywać nienormalnie wysoką lub nienormalnie Niską liczbę białych krwinek. Ponadto mogą wystąpić nieprawidłowości czerwonych krwinek lub płytek krwi. W niektórych przypadkach w morfologii mogą występować blasty (niedojrzałe białe krwinki).

płytki krwi (trombocyty): płytki krwi, zwane również trombocytami, są specjalnymi fragmentami komórek, które odgrywają ważną rolę w prawidłowym krzepnięciu krwi. Osoba, która nie ma wystarczającej liczby płytek krwi, może być narażona na zwiększone ryzyko nadmiernego krwawienia i siniaków. Nadmiar płytek krwi może powodować nadmierne krzepnięcie lub jeśli płytki nie funkcjonują prawidłowo nadmierne krwawienie. Morfologia mierzy liczbę i rozmiar płytek krwi obecnych. Normalny zakres wynosi od 140 000 do 450 000 komórek / mcL.

szybkość sedymentacji erytrocytów (ESR)

szybkość sedymentacji erytrocytów (ESR lub sed) jest testem, który pośrednio mierzy stopień stanu zapalnego obecnego w organizmie. Test faktycznie mierzy szybkość upadku (sedymentacji) erytrocytów (czerwonych krwinek) w próbce krwi, która została umieszczona w wysokiej, cienkiej, pionowej rurce. Wyniki są zgłaszane jako milimetry czystego płynu (osocza), które są obecne w górnej części probówki po godzinie.

gdy próbka krwi jest umieszczana w probówce, czerwone krwinki zwykle osiadają stosunkowo powoli, pozostawiając niewiele czystego osocza. Czerwone komórki osiedlają się szybciej w obecności zwiększonego poziomu białek, zwłaszcza białek zwanych reaktantami ostrej fazy. Poziom ostrej fazy reagentów, takich jak białko C-reaktywne (CRP) i fibrynogen zwiększa się we krwi w odpowiedzi na stan zapalny.

zapalenie jest częścią odpowiedzi immunologicznej organizmu. Może być ostry, szybko rozwijający się po urazie, urazie lub infekcji, na przykład, lub może występować przez dłuższy czas (przewlekły) w stanach takich jak choroby autoimmunologiczne lub nowotwory, np. szpiczak mnogi.

ESR nie jest diagnostyczny; jest to badanie niespecyficzne, które może być podwyższone w wielu tych różnych warunkach. Dostarcza ogólnych informacji o obecności lub braku stanu zapalnego.

pojawiły się pytania o przydatność ESR w świetle nowszych testów, które weszły do użycia, bardziej szczegółowych. Jednak, ESR test jest zazwyczaj wskazany do diagnozowania i monitorowania skroniowego zapalenia tętnic, układowego zapalenia naczyń, i polymyalgia reumatica. Bardzo podwyższony ESR jest przydatny w rozwoju diagnostyki różnicowej choroby reumatycznej. Ponadto ESR może nadal być dobrym rozwiązaniem w niektórych sytuacjach, gdy na przykład nowsze testy nie są dostępne na obszarach o ograniczonych zasobach lub podczas monitorowania przebiegu choroby.

ekran krzepnięcia:

gdy tkanka ciała jest uszkodzona i zaczyna krwawić, inicjuje sekwencję czynności czynnika krzepnięcia – kaskadę krzepnięcia – prowadzącą do powstania skrzepu krwi. Kaskada ta składa się z trzech ścieżek: zewnętrznego, wewnętrznego i wspólnego.

rutynowe testy krzepnięcia obejmują czas protrombinowy (PT), fibrynogen, czas częściowej tromboplastyny po aktywacji (APTT), czas trombiny i D-Dimer. Nieprawidłowe wyniki krzepnięcia, których nie można wyjaśnić w kontekście klinicznym, powinny być dalej badane przez Specjalistyczne Laboratorium zajmujące się zakrzepicą i hemostazą.

screen krzepnięcia jest grupą testów stosowanych przedoperacyjnie do oceny ryzyka krwawienia i stosowanych do monitorowania warunków krwawienia i niektórych terapii. Testuje PT (i INR), APTT i fibrynogen.

czas protrombinowy (PT):

czas protrombinowy (PT) mierzy szlaki krzepnięcia zależne od witaminy K (szlak pozajelitowy) i dlatego jest szczególnie przydatny w pomiarze wpływu leczenia warfaryną (warfaryna jest antagonistą witaminy K). Czynnikami krzepnięcia zależnymi od witaminy K są czynniki II, VII, IX, X (oraz białka C, S i Z). Normalne zakresy dla PT różnią się w górę iw dół na całym świecie w zależności od czułości odczynnika i technologii stosowanej do określania czasów krzepnięcia. INR (international normalized ratio) jest obliczenie, które jest używane, że bierze pod uwagę normalne czasy krzepnięcia i czułość odczynnika stosowanego do zapewnienia stosunku, który jest taki sam na całym świecie. Na przykład, PT 16 sekund w Leeds I PT 33 sekund w Londynie może produkować ten sam INR. Czas protrombinowy jest również używany do określenia, czy występują jakiekolwiek niedobory zewnętrznych czynników krzepnięcia i jest użytecznym testem czynnościowym wątroby. Podniesione PTs bez przyczyny należy zbadać dalej.

czas częściowej tromboplastyny po aktywacji (APTT):

mierzy wewnętrzny szlak krzepnięcia. Szlak wewnętrzny wymaga czynników krzepnięcia VIII, IX, X, XI I XII. wymagane są również białka prekallikreina (PK) i kininogen o dużej masie cząsteczkowej (HK lub HMWK), a także jony wapnia i fosfolipidy wydzielane z płytek krwi. APTT jest szczególnie przydatny w monitorowaniu leczenia heparyną. Współczynnik APTT zapewnia stosunek APPT: normalny czas krzepnięcia i jest podstawowym obliczeniem stosowanym do monitorowania terapii heparyną. APTT jest również przydatny w wykrywaniu niedoborów czynnika krzepnięcia w szlaku wewnętrznym i może być podniesiony w obecności niedoborów czynnika i toczniowych leków przeciwzakrzepowych. Podniesione Aptty bez przyczyny powinny być dalej badane.

* współczynnik INR i APTT nie mają wartości prawidłowych, lecz terapeutycznych. Są one oparte na leczonej chorobie i są ustalane przez zespoły kliniczne.

czas trombiny (TT):

jest przede wszystkim wymagane przez jednostki choroby wątroby i mierzy czas potrzebny do fibrynogenu do utworzenia fibryny (jeden z późniejszych etapów wspólnego szlaku krzepnięcia). Laboratoria wnioskują również o potwierdzenie obecności heparyny w próbce w przypadku niewyjaśnionego podwyższonego APTT.

Fibrynogen:

fibrynogen zgłaszany rutynowo pochodzi z reakcji PT w miarę jej występowania. Jest to przede wszystkim ekran. Każdy niski fibrynogen wykryty tą metodą jest zastępowany testem fibrynogenu Claussa, który mierzy fibrynogen bezpośrednio. W dic (rozsiane wykrzepianie wewnątrznaczyniowe) Pochodny fibrynogen może być mylący. Dostarczenie istotnych szczegółów klinicznych zapewni, że naukowcy biomedyczni zgłoszą najbardziej odpowiedni fibrynogen do sytuacji klinicznej. Fibrynogen Claussa może być mierzony rutynowo, jeśli zostanie o to poproszony na karcie wniosku i jeśli podejrzewa się DIC; Fibrynogen Claussa powinien być zawsze mierzony.

D-Dimery:

d-dimer jest jednym z fragmentów białka wytwarzanych, gdy skrzep krwi rozpuszcza się w organizmie. Jest zwykle niewykrywalny lub wykrywalny na bardzo niskim poziomie, chyba że organizm tworzy i rozkłada skrzepy krwi. Następnie jego poziom we krwi może znacznie wzrosnąć. Ten test wykrywa D-dimer we krwi.
jest więc przydatnym predyktorem niedawnego powstawania skrzepu. Nie jest to jednak specyficzne i może mieć wpływ na wiele innych warunków, takich jak reumatoidalne zapalenie stawów. Należy go stosować wyłącznie jako ujemny czynnik prognostyczny VTE (żylna choroba zakrzepowo-zatorowa), tj. podwyższony D-Dimer nie jest diagnozą powstawania skrzepu, ale normalny D-Dimer może być stosowany jako negatywny czynnik predyktor zakrzepicy żylnej. W DIC poziomy D-dimeru są często bardzo wysokie.

Evans TC, Jehle D (1991). The red blood cell distribution width (ang.). J Emerg Med. 9 Suppl 1: 71-4.

Susumu Inoue, MD; Jennifer Reikes Willert, MD. Leukocytoza: Tło, Patofizjologia, Epidemiologia https://emedicine.medscape.com/article/956278-overview

Miale, John B. Medycyna laboratoryjna: Hematologia. 5. St. Louis: C. V. Mosby, 1977.

O ’ Connell EM, Nutman TB. Eozynofilia w chorobach zakaźnych. Immunol Allergy Clin North Am. 2015;35(3):493-522.

Hematology | Johns Hopkins Medicine Health Library. https://www.hopkinsmedicine.org/healthlibrary/conditions/pathology/hematology_85,P00958

Facts About Blood | Johns Hopkins Medicine Health Library. https://www.hopkinsmedicine.org/healthlibrary/conditions/hematology_and_blood_disorders/facts_about_blood_85,P00083

Lymphocytopenia. National Heart, Lung, and Blood Institute, Bethesda, United States. https://www.nhlbi.nih.gov/health-topics/lymphocytopenia

Chemotherapy-induced neutropenia with mouth ulcers image: Dental Oncology, Ocular & Maxillofacial Prosthetics, Chemotherapy. Princess Margaret Cancer Centre, University of Toronto. http://pmhdentaloncology.ca/chemotherapy.php

Neutropenia. https://www.cancer.net/navigating-cancer-care/side-effects/neutropenia

What Is a Complete Blood Count? https://wb.md/2xMbi3W

Brian Doyle. Hospital Medicine – Monocytosis. https://www.cancertherapyadvisor.com/hospital-medicine/monocytosis/article/601608/

Kellner C. Erythrocyte Sedimentation Rate. https://emedicine.medscape.com/article/2085201-overview#a4. Accessed March 2018.

Mary Territo, David Geffen. Monocytopenia – Hematology and Oncology – MSD Manual Professional Edition https://www.msdmanuals.com/professional/hematology-and-oncology/leukopenias/monocytopenia

Hemostasis – Blood Clot Formation. The McGill Physiology Virtual Lab. https://www.medicine.mcgill.ca/physio/vlab/bloodlab/PT_PTT.htm

Michael O ’ Sullivan. Ekran Krzepnięcia. Leeds Teaching Hospitals NHS Trust, aktualizacja: 21/02/17. http://www.pathology.leedsth.nhs.uk/pathology/ClinicalInfo/Haematology/ClottingScreen.aspx