umowa najmu lub dzierżawy to umowa określająca takie warunki, jak zapłacona cena, kary za opóźnienia w płatnościach, długość najmu lub dzierżawy oraz wysokość wypowiedzenia wymaganego przed rozwiązaniem umowy przez właściciela lub najemcę. Ogólnie rzecz biorąc, obowiązki są następujące: właściciel domu jest odpowiedzialny za dokonywanie napraw i konserwację nieruchomości, a Najemca jest odpowiedzialny za utrzymanie nieruchomości w czystości i bezpieczeństwie.
wielu właścicieli wynajmuje firmę zarządzającą nieruchomościami, która zajmie się wszystkimi szczegółami wynajmu ich nieruchomości najemcy. Zazwyczaj obejmuje to reklamowanie nieruchomości i pokazywanie jej potencjalnym najemcom, negocjowanie i przygotowywanie pisemnych umów najmu lub umów licencyjnych, a następnie, po wynajęciu, pobieranie czynszu od Najemcy i wykonywanie napraw w razie potrzeby.David Berry był właścicielem dużej części tego, co obecnie znane jest jako jego imienne miasto Berry i jest dobrze pamiętany przez jego najemców.
Stany Zjednoczonedytuj
w Stanach Zjednoczonych spory między właścicielem i najemcą domu mieszkalnego są regulowane przede wszystkim przez prawo stanowe (nie federalne) dotyczące nieruchomości i umów. Prawo państwowe, a w niektórych miejscach prawo miejskie lub powiatowe, określa wymagania dotyczące eksmisji lokatora. Ogólnie rzecz biorąc, istnieje ograniczona liczba powodów, dla których właściciel lub gospodyni może eksmitować swojego najemcę przed wygaśnięciem umowy najmu, chociaż pod koniec okresu najmu stosunek najmu może zostać rozwiązany bez podania przyczyny. Niektóre miasta, powiaty, i państwa mają prawa ustanawiające maksymalną czynsz wynajmujący może pobierać, znany jako kontrola czynszu, lub wynajem rozporządzenia, i związane eksmisja. Istnieje również domniemana gwarancja mieszkania, w ramach której właściciel musi utrzymywać bezpieczne, przyzwoite i nadające się do zamieszkania mieszkania, spełniające minimalne wymagania bezpieczeństwa, takie jak czujniki dymu i zamykane drzwi. Najczęstsze spory wynikają albo z braku świadczenia usług przez wynajmującego, albo z braku zapłaty czynszu przez najemcę—te pierwsze mogą również prowadzić do tych drugich. Wstrzymanie czynszu jest uzasadnioną przyczyną eksmisji, jak często wyjaśniano w umowie najmu.
Kanadaedit
w Kanadzie spory między właścicielem domu a najemcą są regulowane przede wszystkim przez prawo prowincjonalne (nie federalne) dotyczące nieruchomości i umów. Prawo wojewódzkie określa wymagania dotyczące eksmisji lokatora. Ogólnie rzecz biorąc, istnieje ograniczona liczba powodów, dla których właściciel może eksmitować najemcę. Niektóre prowincje mają prawa ustanawiające maksymalny czynsz wynajmujący może pobierać, znany jako kontrola czynszu lub regulacji czynszu, i związane z eksmisją. Istnieje również domniemana gwarancja mieszkania, w której właściciel musi utrzymywać bezpieczne, przyzwoite i nadające się do zamieszkania mieszkania, spełniające minimalne wymagania bezpieczeństwa.
Wielka Brytaniaedytuj
rynek wynajmu mieszkań (tenancies)
wynajem w sektorze prywatnym jest w dużej mierze regulowany przez wiele ustaw dotyczących wynajmującego i Najemcy, w szczególności ustawę o wynajmującym i Najemcy z 1985 r., która ustanawia minimalne standardy w zakresie praw najemców wobec ich właścicieli. Inną kluczową Ustawą jest Ustawa o mieszkalnictwie z 2004 r. Czynsze mogą być dowolnie podwyższane na koniec zwykłego sześciomiesięcznego okresu, po odpowiednim zawiadomieniu najemcy. Nakaz posiadania w ramach najczęstszego typu, Assured Shorthold Tenancy (AST) jest zwykle możliwe do uzyskania po ośmiu tygodniach / dwóch miesiącach niezapłaconego czynszu, a według uznania sądu po służbie najemcy z sekcją 8 zawiadomienia (zgodnie z Ustawą o mieszkalnictwie 1988 z późniejszymi zmianami) przez krótszy okres dla wszystkich gwarantowanych dzierżaw — i na innych podstawach, które odraczają na własność właściciela nieruchomości. Jeśli dzierżawa jest AST, każde zlecenie posiadania nie wejdzie w życie, dopóki sześć miesięcy minęło do początkowej dzierżawy. Najem osoby zajmującej stanowisko od 15 stycznia 1989 r. zazwyczaj, jeśli nie krótszy od początku po ich powstaniu od 1980 r., może być „regulowaną dzierżawą” z wieloma innymi prawami, zwłaszcza na mocy ustawy o wynajmie z 1977 r.i ustawy o ochronie przed eksmisją z 1977 r., wprowadzonej przez trzecie Ministerstwo Wilsona.
każdy dom wielorodzinny, Jednostka według ustawy nie jest to jedno gospodarstwo domowe mające więcej niż trzech lokatorów, podlega zaostrzonym regulacjom, w tym ustawie o mieszkalnictwie z 2004 r. W niektórych samorządach zawsze wymagane jest zezwolenie wydane przez Radę na posiadanie takiej jednostki (w innych ograniczone do większych przykładów ustawowych).
dzierżawa Mieszkalnaedytuj
dzierżawy powyżej kilku lat są zwykle nazywane dzierżawą i zwykle są długie; jeśli więcej niż 7 lat nowa dzierżawa musi zostać zarejestrowana. Są one regulowane przez kilka z powyższych zasad i są w dłuższych przykładach celowo bardziej zbliżone do pełnej własności niż dzierżawy, ogólnie. Rzadko wymagają dużego czynszu gruntowego. Ustawa nie reguluje wysokich opłat za zerwanie/odsprzedaż ani nie uniemożliwia sprzedaży mieszkań w dzierżawie; w 2010 r. niektóre z tych propozycji były szeroko konsultowane i są opracowywane. Ogólnie rzecz biorąc, ustawodawstwo pozwala takim najemcom (najemcom) łączyć się razem, aby uzyskać prawo do zarządzania i prawo do zakupu udziałów właściciela (do wspólnego uwłaszczenia). Pozwala im to indywidualnie przedłużyć umowy najmu o nową, mniejszą kwotę („premia”), która w przypadku uwłaszczenia najemców nie będzie zwykle żądana/polecana co 15-35 lat. Uwaga wymagania i formularze wydają się być surowe. W mniejszych przykładach najemca, w zależności od prostego matematycznego podziału budynku, może być w stanie uwłaszczać indywidualnie. Ustawa z 1925 r. zakłada prawie wszystkie dzierżawy (dzierżawy przy niskim czynszu i za dopłatą (grzywna, początkowa duża suma)) nieruchomości, które mogą być sprzedane (przez dzierżawcę, przypisane); ograniczenie wszelkich ograniczeń do takiego, w którym wynajmujący może zastosować standard, który jest „rozsądny” lustracji, bez powodowania dużych opóźnień. Jest to często znane jako”ustawowe kwalifikowane przymierze dotyczące przydziału/alienacji”.
w ogólnym malejącym obszarze budownictwa socjalnego, wyjątkowo, najemcy powszechnie nabywają z czasem prawo do zakupu za stałą zniżkę od ceny rynkowej domu.
umowy najmu i dzierżawyedytuj
w Nieruchomościach Komercyjnych większość prawa, zwłaszcza w zakresie sporów i podstawowych obowiązków, opiera się na swobodzie umów prawa powszechnego, w tym domniemanych warunkach precedensowych decyzji o szerokim orzecznictwie, takich jak znaczenie „dobrej i istotnej naprawy”. Dorozumiane zasady obejmują ” brak odstępstwa od dotacji „i”ciche korzystanie”. Wszystkie firmy, które są najemcami (najemcami) muszą zdecydować, czy zawrzeć umowę w części II ustawy o wynajmującym i Najemcy z 1954 r., która daje im „bezpieczeństwo pracy”. Jeśli nie, zazwyczaj stosuje się go domyślnie. To „bezpieczeństwo zatrudnienia” jest wyraźnie przedmiotem wspólnych powodów i powiązanych mechanizmów dla wynajmującego, aby uzyskać z powrotem lokal. Jeśli wynajmujący sprzedaje Blok, A kwalifikujący się najemca zajmuje więcej niż 50%, Najemca powinien mieć prawo do pierwszej odmowy zakupu bloku po cenie wywoławczej. Podobnie jak w większości jurysdykcji Prawo o rygorystycznym przestrzeganiu warunków najmu w sprawie bezprawnego podnajmu i cesji może być ściśle egzekwowane, co skutkuje utratą środków finansowych i lokali w przypadku ich złamania. Brak spłaty popytu na czynsz, w przeciwieństwie do mieszkaniowych, może skutkować bezpośrednim przejęciem właściciela („peaceable re-entry”) poprzez prawo właściciela komercyjnego do korzystania z eksmisji” samopomocy”. Zabranie dóbr lokatorskich bez nakazu sądowego (wynikającego z nakazu sądowego lub zaległego żądania podatkowego) zostało zakazane.