Znaczenie syntetycznego a Priori w pierwszej krytyce Kanta

Dla Kanta rozróżnienie analityczno-syntetyczne i rozróżnienie a priori/a posteriori są fundamentalnymi elementami jego filozofii. W tym eseju przedstawię najpierw krótkie wyjaśnienie rozróżnienia między wiedzą a priori i a posteriori. Następnie przedstawię rozróżnienie, jakie Kant wprowadza w swojej „Krytyce czystego rozumu” między osądzeniami analitycznymi i syntetycznymi. Następnie opiszę i ocenię ideę syntetycznych stwierdzeń a priori Kanta i wyjaśnię, w jaki sposób jest to rzeczywiście kluczowe dla jego filozofii jako całości. Następnie krytycznie porównam tę koncepcję z ideami empiryków logicznych, podkreślając esej „negation of the Synthetic a Priori” autorstwa O. A. Johnsona. I na koniec będę argumentował, że idea syntetycznego stwierdzenia a priori jest rzeczywiście istotna w twórczości Kanta, a więc niezwykle wpływowej filozofii post-kantowskiej.

celem Kanta, pisząc krytykę, było zasadniczo zapewnienie pomostu między dwoma przeciwstawnymi epistemologicznymi stanowiskami racjonalizmu i empiryzmu. W szczególności chciał przeciwdziałać obaleniu przez Hume ’ a metafizyki, która opierała się na podziale na kwestie faktyczne i relacje idei. Pierwszym krokiem w tym zadaniu jest rozróżnienie między wiedzą a priori i a posteriori (empiryczną). Stwierdzenie jest a priori, gdy nie można go udowodnić z doświadczenia, nawet jeśli doświadczenie może być potrzebne, abyśmy je poznali . Z drugiej strony stwierdzenie lub zasada jest poznawalne a posteriori, gdy może być udowodnione lub obalone z doświadczenia. Kant uznaje, że nasza wiedza zaczyna się od doświadczenia, ale to nie jest granica naszej wiedzy, doświadczenie może sprawić, że poznamy twierdzenia, które nie pochodzą z doświadczenia. Na przykład dziecko potrzebuje języka (czegoś zdobytego dzięki doświadczeniu), aby rozwinąć zrozumienie pojęć abstrakcyjnych lub nie empirycznych.

drugie rozróżnienie dokonuje Kant pomiędzy osądami analitycznymi i syntetycznymi. Dla Kanta osąd analityczny jest wtedy, gdy orzeczenie zawiera w sobie pojęcie podmiotu. Kant używa przykładu „wszystkie ciała są rozszerzone” (b11-b12), ponieważ pojęcie rozszerzenia jest już zawarte w pojęciu ciała. Innym przykładem może być „wszyscy kawalerowie są niezamężnymi mężczyznami”, ponieważ nie jest możliwe, aby pojęcie kawalera nie zawierało w sobie orzeczenia o byciu niezamężnym mężczyzną. Dla Kanta oceny analityczne Nie poszerzają więc naszej wiedzy, a jedynie wyjaśniają nasze koncepcje. Z drugiej strony, sąd syntetyczny to sąd, którego pojęcie predykatu nie jest zawarte w jego koncepcji podmiotu. Innymi słowy, orzeczenie, że łączy się z pojęciem podmiotu, nie jest w nim zawarte. Związek między podmiotem a orzeczeniem w sensie analitycznym to „myśl przez tożsamość”, podczas gdy w sensie syntetycznym jest to „myśl bez tożsamości”; podmiot i predykat są połączone poprzez syntezę, połączenie dwóch elementów, które nie zostały wcześniej połączone. Kant używa przykładu wszystkie ciała są ciężkie (B12), aby zilustrować syntetyczny osąd, ponieważ pojęcie wagi nie jest zawarte w ciele, jest to coś, co dodajemy do niego poprzez doświadczenie. Kant twierdzi, że zasada sprzeczności może być zatem wykorzystana do określenia prawdziwości sądów analitycznych, ale nie syntetycznych. W przypadku sądów syntetycznych zasada ta zapewnia wiedzę, że są one sprzeczne, a zatem nie mogą być prawdziwe lub nie mogą być sprzeczne, a zatem mogą potencjalnie być prawdziwe.

jednak w jaki sposób to rozróżnienie odnosi się do niezbędnej a priori i warunkowej wiedzy empirycznej (a posteriori)? Dla filozofów takich jak Leibniz i Hume wszystkie niezbędne osądy a priori muszą być analityczne, podczas gdy warunkowe osądy a posteriori muszą być syntetyczne. Kant twierdzi jednak, że niekoniecznie jest to prawda; chociaż wszystkie sądy a posteriori są rzeczywiście syntetyczne, nie wszystkie konieczne sądy a priori są analityczne. Na przykład prawo przyczynowości „każde zdarzenie ma przyczynę” jest konieczne, więc musi być a priori, jednak nie jest analityczne, ponieważ pojęcie zdarzenia nie zawiera w sobie pojęcia bycia skutkiem. Dla Kanta takie metafizyczne osądy są więc a priori i syntetyczne; nie mogą być wyprowadzone wyłącznie z logiki lub doświadczenia. Czy Kant jedynie doprowadził nas do poprzedniego wniosku Hume ’ a, że nie możemy zdobyć metafizycznej wiedzy? Dla Kanta odpowiedź byłaby twierdząca, gdyby nie syntetyczne a priori osądy matematyki i geometrii; osądy, których nawet Hume nie odrzucił. Leibniz twierdził, że oceny matematyczne są prawdziwe ze względu na zasadę sprzeczności i dlatego są analityczne, na przykład „kwadrat ma cztery boki” jest prawdziwe, ponieważ cztery boki są w pojęciu kwadratu, podobnie „7+5=12” jest prawdziwe w ten sam sposób, tzn. że prawda może być osiągnięta za pomocą czysto logicznych zasad. Kant argumentuje jednak ,że „we wszystkich teoretycznych naukach rozumowania syntetyczne osądy a priori są zawarte jako zasady” (B14) tak więc pojęcie „7+5” nie zawiera w sobie pojęcia „12”, wymagamy intuicji, aby pokazać nam, czemu 7 dodane do 5 jest równe. Ponadto zasada sprzeczności może nam tylko pokazać, że „7+5≠12” jest sprzecznością, jeśli dodamy do niej kolejne przesłanki matematyczne (nie logiczne). Istnieje zatem forma syntezy, która jest potrzebna do połączenia podmiotu danej sumy (np. '7+5′) do jego predykatu (’12’) oznaczającego, dla Kanta, przypuszczenie Leibniza, że matematyka może być wyprowadzona z logiki, jest fałszywe. W związku z tym zarówno wyjaśnienia Leibniza, jak i Hume 'a nie dostarczają dokładnego źródła naszej wiedzy; nie uwzględniają możliwości syntetycznych osądów a priori, otwierając tym samym „drzwi do wykazania, wbrew Hume’owi, możliwości metafizyki”.

do tej pory widzieliśmy, że podstawowym zadaniem Krytyki czystego rozumu Kanta było pokazanie, jak syntetyczne a priori są możliwe; to był fundament, na którym Kant zbudował całą swoją transcendentalną filozofię. Jednak niektórzy twierdzą, że istnieją problemy z rozumowaniem Kanta. Jedna z tych krytyki dotyczy rozróżnienia między ocenami analitycznymi i syntetycznymi. Kant definiuje twierdzenie analityczne jako „należy do podmiotu jako coś, co jest ukryte, ale tylko rozbija je na te koncepcje składowe, które przez cały czas były w nim myślone”; dodają one „nic do orzeczenia poprzez pojęcie podmiotu” (B11). W jaki sposób należy określić relację jednego pojęcia zawierającego drugie? Kiedy Kant odnosi się do „rozbijania” propozycji na koncepcje, wydaje się, że istnieje pewna dwuznaczność. Na przykład stwierdzenie „czarny kot jest czarny” musi być analityczne, ponieważ pojęcia „czarny” i ” kot „są wyraźnie zawarte w „czarnym kotu”. Jak jednak pojęcie ” 7 ” lub ” 5 ” nie może być zawarte w pojęciu 12 przez to samo rozumowanie? Jeśli coś, co jest „potajemnie zawarte”, jest rozumiane w kategoriach myślenia, czy orzeczenie jest wewnątrz lub poza pojęciem podmiotu, to różnica między analitycznym a syntetycznym staje się czysto indywidualnym rozróżnieniem introspekcyjnym. Czy to oznacza, że Kant jest winny psychologizmu? Czy ta wąska definicja „potajemnie zawarta” oznacza, że oceny mogą być analityczne lub syntetyczne w zależności od osoby? Kant twierdzi, że nie. Dla Kanta oceny analityczne stanowią podstawę dla sposobu konstruowania definicji, a nie tylko ich zakładania. Uważa, że w pojęciach muszą istnieć „podstawowe elementy”, w przeciwnym razie nie moglibyśmy mieć wiedzy na temat treści naszych pojęć. Dlatego też idea pojęć Kanta nie jest winna psychologizmowi.

Co więcej, Kant został oskarżony o mylenie dwóch różnych wersji rozróżnienia między sędziami analitycznymi i syntetycznymi i z tego powodu wymyślił pojęcie syntetycznej wiedzy a priori. Zgodnie z tym argumentem pojęcie „analityka” Kanta wysuwa dwa różne kryteria dla tego samego pojęcia. Po pierwsze, sąd jest analityczny, jeśli jego prawda jest określona przez pojęciowe znaczenia pojęć, których to dotyczy, tj. „Kawaler” i „niezamężny mężczyzna”. Po drugie, jej prawda jest oczywista, ale nie poszerza naszej wiedzy. Te dwie koncepcje tego terminu różnią się tym, że sąd może być prawdziwy koncepcyjnie, nie będąc ewidentnie prawdziwy, tj. ponieważ wymagają one rozumowania, aby je urzeczywistnić. Syntetyczne osądy a priori byłyby więc analityczne przez własne rozumowanie Kanta. Gardner twierdzi, że można je lepiej opisać jako „nieoczywiste oceny analityczne”.

idea syntetycznego a priori została również ostro skrytykowana przez XX-wiecznych empiryków logicznych, takich jak Herbert Feigl i A. J. Ayer. W „Empiryzmie logicznym” Feigl stwierdza, że „wszystkie formy empiryzmu zgadzają się w zaprzeczaniu istnieniu syntetycznej wiedzy a priori” i jest to dokładna rzecz, na której Oliver A. Johnson koncentruje się w swoim eseju „Denial of the Synthetic a priori”. Johnson uważa ten problem za „jeden z najważniejszych w całej filozofii” i bada, czy klasyfikacja empirycznego stwierdzenia „żadne syntetyczne twierdzenia nie są a priori” jest sama w sobie a priori czy a posteriori. Stwierdza, że logiczny empirysta może twierdzić, że jest a posteriori. Oznaczałoby to, że byłaby to hipoteza empiryczna, która mogłaby zostać obalona przez dowody empiryczne, w szczególności syntetyczne stwierdzenie a priori. Jednak czy to naprawdę podważyłoby to stwierdzenie? Podaje on przykład hipotezy empirycznej „wszystkie łabędzie są białe”, hipoteza ta jest dyskonfirmowana, gdy tylko czarny (lub dowolny inny niż biały) łabędź zostanie odkryty (echem Hume ’ a problemu indukcji). Jeśli jednak stwierdzenie „żadne syntetyczne twierdzenia nie są a priori” jest znane a posteriori, musi ono teoretycznie być w stanie zostać zdyskredytowane przez dane zmysłowe, tak jak w przypadku przykładu łabędzia. Czy możemy zatem określić kryteria, tak jak w przypadku kolorów, które pozwoliłyby empirycznie odkryć, że syntetyczna propozycja jest również a priori? Johnson twierdzi, że nie możemy jako pojęcia a priori nie można zaobserwować. Można jednak argumentować, że gdyby istniał syntetyczny prioris, można by je zaobserwować równie łatwo, jak czarny łabędź. Wszystko, co byłoby konieczne, byłoby, aby ktoś napisał syntetyczną propozycję a priori na kartce papieru i spójrzmy na to. Tak więc stwierdzenie „żadne syntetyczne twierdzenia nie są a priori” jest teoretycznie zdolne do udowodnienia za pomocą dowodów a posteriori, a zatem jest a posteriori. Jednak mówi dalej, że chociaż propozycja musi być wyrażona empirycznie, aby została przekazana, nie oznacza to, że te dwie rzeczy są takie same. Obserwacja słów na papierze tylko podważyłaby propozycję „żadne syntetyczne stwierdzenia nie są pisane na papierze”. Jednak czy osoba, która napisała oświadczenie na papierze, powie nam, że jest syntetyczne a priori? Jeśli tak, to tylko usłyszeć jego głos wraz z czytaniem gazety. Nigdy nie zauważamy, że albo jakakolwiek syntetyczna propozycja jest a priori, albo jakakolwiek syntetyczna propozycja a priori, nie obserwujemy żadnej propozycji w ogóle. Stwierdza on, że twierdzenia są nieodłącznie niezauważalne, a zatem produkcja syntetycznego twierdzenia a priori nie może podważać empirycznie „żadne syntetyczne twierdzenia nie są a priori”, ponieważ niezbędnym warunkiem twierdzenia a posteriori jest to, że teoretycznie jest ono zdolne do podważenia. Propozycja nie może być a posteriori z powodu tego rozumowania i musi być, podsumowując, a priori. W związku z tym Johnson przechodzi przez interesującą metodę dostarczenia możliwego kontrargumentu do idei Kanta, jednak powody, że w końcu rozumowanie Kanta jest wystarczająco realne, aby zapewnić solidne podstawy dla reszty krytyki.

podsumowując, idea syntetycznego a priori Kanta ma ogromne znaczenie dla całej jego filozofii. Stanowi ona niezbędny pomost pomiędzy epistemologią racjonalistyczną a empiryczną, a czyniąc to daje prawdopodobnie najlepsze wyjaśnienie wiarygodności metafizycznej wiedzy, której odrzucili sceptycy tacy jak Hume. Cytując Nietzschego „najwyższy czas zastąpić pytanie Kantowskiego:” w jaki sposób możliwe są syntetyczne sądy a priori? przez kolejne pytanie, dlaczego wiara w takie wyroki jest konieczna?”Jednak wbrew Nietzschemu uważam, że nie tylko rozumowanie Kanta jest konieczne, ale Zgadzam się z Johnsonem, twierdząc, że jest to jeden z najważniejszych problemów w filozofii, który, jak sądzę, Kant rozwiązał.

przepraszam za brak odpowiedniego odsyłacza, miałem problemy z formatowaniem konwertując z Worda.

Bibliografia

Feigl, H., (1947) logical Empiricism. Filozofia XX Wieku. ed. D. D. Runy.

Gardner, S., (1999) Kant and the Critique of Pure Reason. Routledge: Londyn.

Hume, D., (2008) Enquiry Concerning Human Understanding. Oxford University Press: Oxford

Johnson, O. A., (1960) Denial of the Synthetic a priori. Filozofia. 35(134)

Kant, I., (1797) Krytyka czystego rozumu. Trans. Norman Kemp Smith 1997. Palgrave Macmillan

, B (1986) the Philosophy of Leibniz. Oxford University Press: Oxford

Nietzsche, F., (2003) Beyond Good and Evil. Trans. R. J. Hollingdale. Penguin Classics.

, (2001) the Problems of Philosophy. Oxford