Zostań trenerem szkół średnich: od uprawiania sportu do coachingu

niniejszy artykuł skupia się na procesach, w których ludzie stają się trenerami szkół średnich. Wybór zawodowy, socjalizacja zawodowa i socjalizacja organizacyjna są badane, wykorzystując dane jakościowe pochodzące z naturalnie występujących obserwacji trenerów i nieformalnych dyskusji oraz pogłębionych wywiadów z nimi. Ponad 50% trenerów zdecydowało, że chcą zostać trenerem przed wejściem na studia. Decyzja o zostaniu trenerem była subiektywnie uzasadniona osobistymi cechami i doświadczeniami w sporcie, oddaniem do sportu i chęcią pracy z młodymi ludźmi. Coaching sportowy młodzieży i nauczanie studentów, które wiązało się z coachingiem, stanowiły jedyną formalną socjalizację zawodową, którą otrzymała większość trenerów. Ponieważ jednak prawie wszyscy trenerzy uczestniczyli w zorganizowanych zajęciach lekkoatletycznych dla młodzieży i/lub szkół średnich, mieli okazję obserwować własnych trenerów i zdobyć od nich nieformalne obrazy i wrażenia na temat zawodu trenera. Niezależnie od tego, czy neofita zaczynał jako asystent, czy trener, techniczne aspekty pracy i kultury zawodu nabywano poprzez obserwację i słuchanie bardziej doświadczonych trenerów. Dzięki tym doświadczeniom zaczęły się formować zbiorowe rozumienie i kształtowały się wspólne znaczenia kultury zawodowej. Szok rzeczywistości dla większości początkujących trenerów przyszedł w postaci zrozumienia znaczenia kultury coachingowej dla długich godzin i ciężkiej pracy oraz uświadomienia sobie, że coaching zajmuje ogromną ilość czasu. Pod koniec pierwszego sezonu następuje symboliczna transformacja i następuje internalizacja oczekiwań instytucjonalnych, gdy neofita zaczyna rozumieć, na czym polega coaching.