het woord de-us is de wortel van de Godheid, en daarmee van deïsme, pandeïsme en polydeïsme, die allemaal theorieën zijn waarin elke goddelijke figuur afwezig is om in te grijpen in menselijke aangelegenheden. Deze merkwaardige omstandigheid komt voort uit het gebruik van het woord “deïsme” in de 17e en 18e eeuw als een contrast met het heersende “theïsme”, geloof in een actief tussenliggende God:
de nieuwe religie van de rede zou bekend staan als deïsme. Het had geen tijd voor de fantasierijke disciplines van mystiek en mythologie. Het keerde zijn rug naar de mythe van de openbaring en naar dergelijke traditionele “mysteries” als De Drie-eenheid, die de mensen zo lang in de ban van bijgeloof had gehouden. In plaats daarvan verklaarde het trouw aan de onpersoonlijke “Deus”.volgelingen van deze theorieën, en soms aanhangers van het pantheïsme, kunnen soms naar God verwijzen als “Deus” of “Deus” om duidelijk te maken dat de entiteit die wordt besproken geen theïstische “God”is. Arthur C. Clarke pikt dit gebruik op in zijn roman 3001: The Final Odyssey. William Blake zei over de Deïsten dat ze “de Deus van de heidenen, de God van deze wereld, & The Goddess Nature, Mystery, Babylon The Great, The Druïde Dragon & hidden Harlot”aanbidden.
in de Cartesiaanse filosofie wordt de term deus deceptor soms gebruikt om de mogelijkheid te bespreken van een kwade God die ons probeert te misleiden. Dit karakter is gerelateerd aan een sceptisch argument over hoeveel we echt kunnen weten als een boze demon probeerde om onze kennis te dwarsbomen. Een andere is de Deus otiosus (“nutteloze god”), die een schepper god is die grotendeels met pensioen gaat uit de wereld en niet langer betrokken is bij de dagelijkse werking ervan. Een soortgelijk concept is dat van de deus absconditus (“verborgen god”) van Thomas van Aquino. Beide verwijzen naar een godheid wiens bestaan door de mens niet gemakkelijk te kennen is door contemplatie of onderzoek van goddelijke handelingen. Het concept van Deus otiosus suggereert vaak een god die moe is geworden van betrokkenheid in deze wereld en die is vervangen door jongere, meer actieve goden, terwijl deus absconditus suggereert een god die bewust deze wereld heeft verlaten om zich elders te verbergen.