Abraxas

Abraxas to mistyczne słowo, prawdopodobnie pochodzenia Gnostyckiego lub Kabalistycznego, które przekazuje gematycznie liczbę 365 i jest związane z cyklem słonecznym. Słowo to jest również związane z najwyższym bóstwem Gnostyckim i ostatecznie stało się nazwą demona w okultyzmie.

etymologia

słowo Abraxas (lub Abrasax lub Abracax) zostało wyryte na niektórych kamieniach, zwanych z tego powodu kamieniami Abraxas, które były używane jako amulety lub amulety (słowo może być związane ze słowem Abrakadabra) . Pierwotna pisownia słowa widoczna na kamieniach to Abrasax (Αβρασαξ). Dzisiejsza pisownia wywodzi się prawdopodobnie z zamieszania pomiędzy greckimi literami Sigma i Xi w Łacińskiej transliteracji.

opis

Abraxas jest opisany jako postać gruboskórna z głową lwa lub koguta, czasami ukoronowana, z ogonem smoka i wężami zamiast nóg. Nosi również bicz w ręku.

Historia

Starożytność

starożytni mitolodzy umieścili Abraxasa wśród egipskich bogów. Abraxas był również perskim bogiem słońca, a w Syrii był formą Iao (aspekt lub imię Jahwe, Jahwe lub Jehowa). Mówi się, że nazwa została stworzona, aby zastąpić nieopisaną nazwę Istoty Najwyższej.

Gnose

Abraxas jest znany z gnostyckich pism Szymona Magusa, ojca gnostyków i Bazylidów z Egiptu, wczesnego gnostyckiego nauczyciela z II wieku. Gnostycy, sekta z II wieku, twierdzili, że Abraxas jest ich najwyższym bogiem i twierdzili, że Jezus Chrystus jest tylko zjawą zesłaną przez niego na ziemię. Wierzyli, że jego Imię zawiera wielkie tajemnice, ponieważ składa się z siedmiu greckich liter, które tworzą liczbę 365, która jest również liczbą dni w roku. Abraxas, jak sądzili, miał pod swoim dowództwem 365 bogów, którym przypisywali 365 cnót, po jednym na każdy dzień.Następnie wybuchł heretycki Bazylides. On potwierdza, że istnieje najwyższe bóstwo, o imieniu Abraxas, przez które został stworzony umysł, który po grecku nazywa Nous; że stamtąd zrodziło się słowo; że z niego wydano Opatrzność, cnotę i mądrość; że z nich następnie zostały uczynione Księstwa, moce i aniołowie; że następowały nieskończone problemy i procesje aniołów; że przez tych aniołów utworzono 365 niebios i świat na cześć Abraxasa, którego imię, jeśli policzone, ma w sobie tę liczbę. Teraz, wśród ostatnich aniołów, tych, którzy stworzyli ten świat, umieszcza Boga Żydów ostatni, to jest, Bóg Prawa i proroków, którego zaprzecza, aby być bogiem, ale potwierdza, że jest aniołem. Jemu, jak mówi, zostało przydzielone nasienie Abrahamowe, a w związku z tym on był tym, który przeniósł synów Izraela z ziemi Egipskiej do ziemi Kanaan, potwierdzając, że jest wzburzony ponad innymi aniołami, i odpowiednio dany do częstego wzbudzania buntów i wojen, tak i przelania ludzkiej krwi. Co więcej, Chrystus twierdzi, że nie został posłany przez tego Stwórcę świata, ale przez wyżej wymienionego Abraxasa, i że przyszedł w fantazmacie i został pozbawiony istoty ciała, że to nie był ten, który cierpiał między Żydami, ale że Szymon został ukrzyżowany zamiast niego; skąd znowu nie może być wiary w tego, który został ukrzyżowany, aby nie wyznać, że uwierzył w Szymona. Martyrdomów, mówi, nie należy znosić. Zmartwychwstanie ciała stanowczo zaprzecza, twierdząc, że zbawienie nie zostało obiecane ciałom.(Tertulian: Appendix)

Abrasax reprezentował 365 eonów lub emanacji z pierwszej przyczyny, a jako Panteusz, czyli Wszechbóg, pojawia się na amuletach z głową koguta (Febusa) lub lwa (Ra lub Mitry), ciałem człowieka, a jego nogi są wężami, które kończą się w skorpionach, rodzajach Agathodaimon. W prawej ręce chwyta kij lub flail, a w lewej jest okrągła lub owalna tarcza.(Amulety i talizmany E. A. Wallis Budge)

okultyzm

inni okultyści, głównie demonolodzy, uważali Abraxasa za demona o podobnym wyglądzie do Gnostyckiego Boga o tym samym imieniu. Było to bardzo powszechne dla bogów i bogiń pogańskich religii i kultów heretyckich, które zostały zmniejszone do statusu demonów przez pisarzy chrześcijańskich. W rzeczywistości bóstwa religii heretyckich były głównym źródłem chrześcijańskich demonów.Bóg w niektórych azjatyckich Teogonii. Od jego imienia pochodzi magiczne słowo Abrakadabra. Jest on przedstawiony na amuletach jako mający głowę koguta, stopy smoka i bicz w dłoni. Demonologowie uczynili go demonem z głową króla i wężami na nogach. Egipski Bazylides, heretycy z II wieku, traktowali go jako swojego najwyższego boga. Dowiedziawszy się, że siedem greckich liter zawartych w jego imieniu wynosiło 365, liczbę dni w roku, umieścili na jego rozkaz kilka duchów, które przewodniczyły 365 niebiosom i którym przypisywali 365 cnót, po jednym na każdy dzień. Bazylides powiedział również, że Jezus Chrystus, nasz Zbawiciel, był tylko życzliwym duchem zesłanym na ziemię przez Abrasax. Odbiegali od doktryny swego przywódcy.”(Collin de Plancy, „Dictionnaire Infernal”, 1863)

Jung

Carl Jung opisał trzyetapowy rozwój ludzkiego postrzegania Boga. Pierwszym etapem było to, że Bóg wydaje się niezróżnicowany. Drugi etap to postrzeganie życzliwego Pana i złego diabła, w którym każdy z nich jest oddzielony do punktu, w którym Diabeł jest ostatecznie wygnany. Ostatnim etapem jest integracja Pana i diabła. W siedmiu kazaniach do zmarłych mówi:Abraxas jest Bogiem, którego trudno poznać. Jego moc jest największa, ponieważ człowiek jej nie dostrzega. Człowiek widzi summum bonuum (najwyższe dobro) słońca, a także infinum malum (niekończące się zło) diabła, ale Abraxas nie widzi, ponieważ jest nieskończonym życiem, które jest matką zarówno dobra, jak i zła. to naprawdę ten okropny… słońce, a także wiecznie rozdziawioną otchłań pustki…wspaniały nawet jak lew w momencie, gdy uderza swoją ofiarę. Jego piękno jest jak piękno wiosennego poranka… Jest potworem podziemia… On jest jasnym światłem dnia i najgłębszą nocą szaleństwa… On jest najpotężniejszą istotą jawną i w nim stworzenie boi się samego siebie…”Carl Jung, cytowany w” elementach gnostycyzmu ” Stuarta Holroyda)… tysiąc-uzbrojony chwyt, zwinięty węzeł skrzydlatych węży… Hermafrodyta najwcześniejszego początku… Pan ropuch i żab, które żyją w wodzie… obfitość, która szuka jedności z pustką.”Carl Jung, quoted in the Gnostic Jung, Ed. Robert Segal)