słowo de-us jest korzeniem bóstwa, a tym samym deizmu, pandeizmu i polideizmu, z których wszystkie są teoriami, w których żadna Boska postać nie ingeruje w ludzkie sprawy. Ta ciekawa okoliczność wywodzi się z użycia słowa „deizm” w XVII i XVIII wieku jako kontrastu z panującym „teizmem”, wiarą w czynnie interweniującego Boga:
nowa religia rozumu byłaby znana jako deizm. Nie miał czasu na wymyślne dyscypliny mistycyzmu i mitologii. Odwróciła się ona od mitu objawienia i od tak tradycyjnych „tajemnic”, jak Trójca, która tak długo trzymała ludzi w niewoli przesądów. Zamiast tego zadeklarował wierność bezosobowemu „Deus”.
zwolennicy tych teorii, a czasami zwolennicy panteizmu, mogą czasami odnosić się do Boga jako „Deus” lub „Deus”, aby wyjaśnić, że omawiana jednostka nie jest Teistycznym „Bogiem”. Arthur C. Clarke podejmuje ten temat w swojej powieści 3001: Ostatnia Odyseja. William Blake powiedział o Deistach, że czczą ” deusa Pogan, Boga tego świata,& boginię naturę, tajemnicę, Babilon Wielki, Smoka druida& ukrytą nierządnicę”.
w filozofii kartezjańskiej wyrażenie Deus deceptor jest czasami używane do omówienia możliwości złego boga, który chce nas oszukać. Postać ta jest związana ze sceptycznym argumentem na temat tego, ile naprawdę możemy wiedzieć, czy zły demon próbował pokrzyżować naszą wiedzę. Innym jest deus otiosus („bezczynny Bóg”), który jest Bogiem Stwórcą, który w dużej mierze odchodzi od świata i nie jest już zaangażowany w jego codzienne działanie. Podobną koncepcją jest deus absconditus („Ukryty Bóg”) Tomasza z Akwinu. Oba odnoszą się do bóstwa, którego istnienie nie jest łatwo poznawalne przez ludzi ani poprzez kontemplację, ani badanie boskich działań. Pojęcie deus otiosus często sugeruje Boga, który zmęczył się zaangażowaniem w ten świat i został zastąpiony przez młodszych, bardziej aktywnych bogów, podczas gdy deus absconditus sugeruje Boga, który świadomie opuścił ten świat, aby ukryć się gdzie indziej.