Eiger DreamsEdit
Eiger Dreams: Ventures Among Men and Mountains (1990)-zbiór artykułów i esejów autorstwa Jona Krakauera na temat alpinizmu i wspinaczki skalnej. Dotyczy On różnych tematów, od wspinaczki na Eiger Nordwand w Alpach Szwajcarskich, Denali na Alasce czy K2 w Karakoram, po znanych wspinaczy skalnych, których Krakauer spotykał podczas swoich wypraw, takich jak John Gill.
Into the WildEdit
Into The Wild został opublikowany w 1996 roku i spędził dwa lata na liście bestsellerów New York Timesa. Książka wykorzystuje nieliniową narrację, która dokumentuje Podróże Christophera Mccandlessa, młodego mężczyzny z zamożnej rodziny ze wschodniego wybrzeża, który w 1990 roku, po ukończeniu Emory University, przekazał wszystkie pieniądze (24 000 USD) na swoje konto bankowe na rzecz organizacji humanitarnej Oxfam, zmienił nazwę na „Alexander Supertramp” i rozpoczął podróż na Amerykański Zachód. Szczątki mccandlessa znaleziono we wrześniu 1992; zmarł z głodu na Alasce na szlaku Stampede na 63°52’5.96″N 149°46’8.39″W / 63.8683222°N 149.7689972°w pobliżu jeziora Wentitika w Parku Narodowym i rezerwacie Denali. W książce Krakauer czerpie podobieństwa między doświadczeniami Mccandlessa i jego własnymi, a doświadczeniami innych poszukiwaczy przygód. Into The Wild został zaadaptowany na film o tym samym tytule, który został wydany 21 września 2007 roku.
Into Thin AirEdit
w 1997 roku Krakauer rozszerzył swój artykuł z września 1996 roku na Into Thin Air. Książka opisuje doświadczenia wspinaczy i ogólny stan wspinaczki Everestu w tym czasie. Zatrudniony jako dziennikarz przez magazyn, Krakauer uczestniczył jako klient zespołu wspinaczkowego Everest 1996 kierowanego przez Roba Halla-zespołu, który poniósł największe straty w katastrofie Mount Everest 1996.
książka dotarła na szczyt listy bestsellerów non-fiction New York Timesa, została uhonorowana „książką roku” magazynu Time i znalazła się wśród trzech książek uznanych za General Non-Fiction Pulitzera w 1998 roku. Amerykańska Akademia Sztuk i listów przyznała Krakauerowi w 1999 roku Nagrodę Akademii Literackiej za jego pracę, komentując, że pisarz ” łączy wytrwałość i odwagę najlepszych tradycji dziennikarstwa śledczego ze stylową subtelnością i głęboką wnikliwością urodzonego pisarza. Jego relacja ze wspinaczki na Mount Everest doprowadziła do ogólnego przewartościowania wspinaczki i komercjalizacji tego, co kiedyś było romantycznym, samotnym sportem.”
Krakauer przekazał tantiemy z tej książki na Fundusz pamięci Everest ’96 w Boulder Community Foundation, który założył w hołdzie zmarłym partnerom wspinaczkowym.
w telewizyjno-filmowej wersji książki Krakauera zagrał Christopher McDonald. Everest, film fabularny oparty na wydarzeniach katastrofy w reżyserii Baltasara Kormákura, został wydany w 2015 roku. W filmie Krakauer wcielił się w postać Michaela Kelly ’ ego. Krakauer potępił film, twierdząc, że niektóre jego szczegóły zostały sfabrykowane i zniesławiające. Wyraził również ubolewanie z powodu szybkiego przejęcia praw do książki przez Sony. Reżyser Baltasar Kormákur odpowiedział, twierdząc, że pierwszoosobowa relacja Krakauera nie została wykorzystana jako materiał źródłowy do filmu i zarzucił, że jego Wersja wydarzeń jest sprzeczna z fabułą.
w książce Krakauer zauważył, że rosyjsko-Kazachski Przewodnik Anatolij Boukreev, czołowy przewodnik po wyprawie Scotta Fischera, wspiął się na szczyt bez dodatkowego tlenu, „co nie wydawało się być w najlepszym interesie klientów”. Napisał również, że Bukreev zszedł ze szczytu kilka godzin przed swoimi klientami i że było to „niezwykle niekonwencjonalne zachowanie dla przewodnika”. Zauważył jednak, że po zejściu na szczyt obozu, Boukreev był heroiczny w swoich niestrudzonych próbach ratowania zaginionych wspinaczy. Pięć miesięcy po publikacji Into Thin Air, Bukreev opisał katastrofę na Evereście w książce The Climb, napisanej wspólnie z G. Westonem Dewaltem.
różnice skupiały się na tym, co doświadczeni alpiniści myśleli o faktach wykonania Boukreeva. Jak napisał Galen Rowell z American Alpine Journal do Krakauera: „fakt, że każdy z klientów Boukreeva przeżył bez poważnych obrażeń, podczas gdy klienci, którzy zmarli lub otrzymali poważne obrażenia, byli członkami Twojej partii. Czy mógłby Pan wyjaśnić, w jaki sposób niedociągnięcia Anatoliego jako przewodnika doprowadziły do przetrwania jego klientów…?”W artykule w Wall Street Journal Rowell przytoczył liczne niekonsekwencje w narracji Krakauera, zauważając, że Krakauer spał w swoim namiocie, podczas gdy Bukreev ratował innych wspinaczy. Rowell twierdził, że działania Boukreeva były niczym innym jak heroiczne, a jego osąd przewidujący: „przewidział problemy z klientami zbliżającymi się do obozu, zauważył pięciu innych przewodników na szczycie i ustawił się , aby być wypoczętym i nawodnionym na tyle, aby zareagować na nagły wypadek. Jego bohaterstwo nie było przypadkiem.”I odwrotnie, Scott Fischer, lider zespołu Boukreeva, który zginął w górach, ciągle narzekał na uchylanie się od odpowiedzialności Boukreeva i jego niezdolność do spełnienia wymagań stawianych mu jako czołowemu przewodnikowi-skargi udokumentowane w transkrypcjach transmisji radiowych między Fischerem a kierownikami jego obozu. Po publikacji Into Thin Air and The Climb, DeWalt, Boukreev i Krakauer uwikłali się w nieporozumienia dotyczące portretu Boukreeva przez Krakauera. W listopadzie 1997 roku Krakauer doszedł do porozumienia z Boukreevem, ale Rosyjski wspinacz został zabity przez lawinę zaledwie kilka tygodni później podczas wspinaczki na Annapurnę.
pod sztandarem Niebiosaedytuj
w 2003 roku pod sztandarem Niebios stał się trzecim niekwestionowanym bestsellerem Krakauera. Książka bada skrajności wierzeń religijnych, w szczególności fundamentalistyczne odgałęzienia Mormonizmu. Krakauer przygląda się praktyce poligamii w tych pochodniach i analizuje ją w kontekście religii Świętych w Dniach Ostatnich w całej jej historii. Większość książki skupia się na braciach Lafferty, którzy zamordowali w imię swojej fundamentalistycznej wiary.
w 2006 roku Tom Elliott i Paweł Gula zrealizowali dokument inspirowany książką przeklęci do nieba.
Robert Millet, profesor Religious Understanding na Brigham Young University, instytucji LDS, zrecenzował książkę i opisał ją jako mylącą, źle zorganizowaną, wprowadzającą w błąd, błędną, uprzedzającą i obraźliwą. Mike Otterson, Dyrektor ds. relacji z mediami w Kościele Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich (LDS), powiedział Associated Press: „ta książka nie jest historią, a Krakauer nie jest historykiem. Jest gawędziarzem, który kroczy na skróty, aby Historia brzmiała dobrze. Jego podstawową tezą wydaje się być to, że ludzie religijni są irracjonalni i że irracjonalni ludzie robią dziwne rzeczy.”
w odpowiedzi Krakauer skrytykował hierarchię Kościoła LDS, powołując się na opinię D. Michael Quinn, historyk, który został ekskomunikowany w 1993 roku, napisał, że”tragiczną rzeczywistością jest to, że zdarzały się sytuacje, w których przywódcy Kościoła, nauczyciele i pisarze nie mówili prawdy, którą wiedzieli o trudnościach przeszłości Mormonów, ale zamiast tego oferowali Świętym mieszankę frazesów, półprawd, pominięć i prawdopodobnych zaprzeczeń”. Krakauer napisał: „tak się składa, że podzielam perspektywę doktora Quinna”.
gdzie ludzie zdobywają chwałę: Odyseja Pat TillmanEdit
25 października 2007 roku na kanale Sundance, Krakauer wspomniał, że jest głęboko uwikłany w pisanie nowej książki, ale nie ujawnił tytułu, tematu ani oczekiwanej daty ukończenia. Doubleday Publishing początkowo planowało wydanie książki jesienią 2008 roku, ale przesunęło premierę w czerwcu tego roku, ogłaszając, że Krakauer jest „niezadowolony z rękopisu”.
książka, gdzie ludzie wygrywają chwałę: Odyseja Pata Tillmana, została wydana przez Doubleday 15 września 2009 roku. Czerpie z dzienników i listów Pata Tillmana, zawodowego piłkarza NFL i Rangera armii USA, którego śmierć w Afganistanie uczyniła go symbolem amerykańskiego poświęcenia i heroizmu, choć stał się również przedmiotem kontrowersji z powodu tuszowania przez armię amerykańską faktu, że Tillman zginął od przyjaznego ognia, to znaczy został zabity przez innego amerykańskiego żołnierza. Książka czerpie z dzienników i listów Tillmana, wywiadów z jego żoną i przyjaciółmi,rozmów z żołnierzami, którzy służyli u jego boku, a także badań prowadzonych w Afganistanie. Służy również częściowo jako narracja historyczna, dostarczając ogólnej historii wojen domowych w Afganistanie.
pisząc o książce w The New York Times book review, Dexter Filkins powiedział, że „zbyt wiele szczegółów z życia Tillmana, które tu opisano, jest w większości banalnych i nieistotnych”, ale również stwierdził, że w odniesieniu do śmierci Tillmana, „podczas gdy większość faktów została już wcześniej zgłoszona, Krakauer wykonuje cenną usługę, łącząc je wszystkie razem—szczególnie te dotyczące tuszowania. Szczegóły, nawet pięć lat później, są mdłe do odczytania”. W swojej recenzji w „Los Angeles Times” Dan Neil napisał, że książka jest „piękną częścią reportażu” i „ostateczną wersją wydarzeń związanych ze śmiercią Tillmana”.
Three Cups of Deceit: How Greg Mortenson, Humanitarian Hero, Lost His way
Three Cups of Deceit to e-book z 2011 roku, w którym Greg Mortenson, humanitarysta, który zbudował szkoły w Pakistanie i Afganistanie, oraz jego organizacja charytatywna The Central Asia Institute (Cai). Został później wydany w miękkiej oprawie przez Anchor Books.
Książka—i związany z nią 60—minutowy wywiad wyemitowany dzień przed premierą książki-budziły kontrowersje. Niektórzy darczyńcy CAI złożyli pozew zbiorowy przeciwko Mortensonowi za rzekome oszukanie ich fałszywymi roszczeniami w jego książkach. Pozew został ostatecznie odrzucony. W grudniu 2011 r.CAI opracowało kompleksową listę projektów zakończonych na przestrzeni lat i projektów, nad którymi CAI obecnie pracuje.
Mortenson i CAI byli badani przez Prokuratora Generalnego Montany, który ustalił, że dokonali finansowych „pomyłek”, a prokurator generalny osiągnął ugodę o zwrot z Mortensona do CAI w wysokości przekraczającej milion dolarów.
dokument 3000 Cups of Tea z 2016 roku autorstwa Jennifer Jordan i Jeffa Rhoadsa twierdzi, że zarzuty wobec Mortensona wysunięte przez 60 minut i Jona Krakauera są w dużej mierze nieprawdziwe. Jordan powiedział w 2014 roku: „wciąż badamy tę historię. Do tej pory nasze ustalenia wskazują, że większość zarzutów jest rażąco fałszywie przedstawiana, aby ukazać go w najgorszym możliwym świetle, lub są wręcz fałszywe. Tak, Greg jest złym menedżerem i księgowym, i jest pierwszym, który to przyznaje, ale jest również niestrudzonym humanitarystą z niezwykle ważną misją.”
Missoula: Gwałt i wymiar sprawiedliwości w miasteczku Uniwersyteckimedytuj
Missoula: Gwałt i wymiar sprawiedliwości w miasteczku uniwersyteckim (2015) bada, w jaki sposób gwałt jest obsługiwany przez uczelnie i system wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych. Książka przedstawia kilka studiów przypadków kobiet zgwałconych w Missoula w stanie Montana, wiele z nich związanych w jakiś sposób z Uniwersytetem w Montanie. Krakauer próbuje wyjaśnić, dlaczego wiele ofiar nie chce zgłaszać swoich gwałtów na policji. krytykuje wymiar sprawiedliwości za to, że daje korzyść napastnikom, ale nie ofiarom. Krakauer został zainspirowany do napisania książki, gdy jego przyjaciółka, młoda kobieta, ujawniła mu, że została zgwałcona.
Emily Bazelon, pisząca dla The New York Times Book Review, wydała książkę letnią recenzję, krytykując ją za to, że nie do końca odkrywa jej bohaterów lub docenia trudności, z jakimi borykają się uczelnie w radzeniu sobie i próbach zapobiegania napaści na tle seksualnym. „Zamiast zagłębiać się głęboko w kwestie uczciwości, gdy uczelnie próbują wypełnić niedawny mandat rządowy do prowadzenia własnych dochodzeń i przesłuchań – oprócz policji i sądów – Krakauer rozlicza się za” – napisał Bazelon. „Procedury uniwersyteckie powinny” szybko identyfikować przestępców studentów i uniemożliwiać im ponowne popełnienie przestępstwa, a jednocześnie chronić prawa oskarżonych „- pisze, twierdząc, że „będzie to trudne, ale to nie jest fizyka jądrowa”.
jako edytoredytuj
od 2004 roku Krakauer wydaje serię Exploration of the Modern Library.